سویبلسال.

آقای ترتهبالگ از نظر شغلی دکتر جادوگر، پزشک سنتی، دندانپزشک و تحت تعقیب پلیس بود. گذشته از دندان‎ها و میخچه‎ها، صدها شفا یافته وجود داشتند که جادویش را ستایش می‎کردند. لوبهزاند شیشه‎گر را از طاعون کیسه صفرا نجات داده بود، فقط از این طریق که با استخوان یک اسب دو بار بر روی شکم او مالید و در این حال گفت: "بخند!". تمام: خندید ــ سالم.

متخصصینی مانند دکتر کوئیلیپی، ترتهبالگ را یک شارلاتان نامطلوب می‎نامیدند.

دوربین یکچشمی در دست شارلاتان نامطلوب می‎لرزید. واقعاً: آن سمت در باغ یک میز کوچک باشکوه و آشکارا برای دو نفر چیده شده بود. ترتهبالگ لباس پوشیده آماده ایستاده بود. اما نه. نه، نه! اما او می‎خواست رفتن به مهمانی و غذا خوردن با انسانی که ــ که ــ اگر هم نه ــ، اما این فاضل ابدی، این مخترع! این مقرراتی متحجر را کنسل کند! ترتهبالگ یک بار دیگر دوربین یکچشمی را روی جان‎پناه بالکن قرار می‎دهد. بله، او آنجا آن بالا نشسته بود! آقای دکتر کوئیلیپی، فاضل و دانشمند؛ آدم فقط یک قطعه از کمر خمیده او را می‎دید، اما این کمر بدون شک با بینی بدون خونش در کتاب‎های ضخیم احمقانه و بد بو با کنجکاوی نگاه می‎کرد، حالا، یک ساعت قبل از ضیافت، انواع چرندیات متحجر از رده خارج شده را از حفظ می‎آموخت که با آنها بر دیگری اثر عمیق بگذارد، شاید هم کلمات خارجی موشکافانه، خبیثانه، رذیلانه را دستچین می‎کرد، تا ــ تا به شارلاتان، به شارلاتان نامطلوب در فرصت مناسب ــ ــ «اَه!» یک سقوط، تقریباً با سر و صدا. دوربین یکچشمی قل می‎خورد. ابتدا بر روی جان‎پناه و، هنگامیکه آقای ترتهبالگ دستش را برای گرفتن آن پیش می‎برد سریع به زمین سقوط می‎کند. «عالی شد!» این برایش کافی بود. ترتهبالگ ناگهان یک رولور در دست داشت، آن را به سمت کمر خمیده نشانه می‎گیرد و یک گلوله شلیک می‎کند. سپس از پشت به زمین می‎افتد. در اتاق. بر روی یک فرش.

پزشک سنتی استادانه نشانه گرفته بود. در این لحظه جن کوهستانی سویبلسال اتفاقاً در حال پرواز نامرئی از آنجا می‎گذشت. او از یک بازی بیلیارد اثیری می‎آمد، و البته از آنجا که گلوله از چشم او مخفی نمی‎ماند، بنابراین مایل می‎شود با آن شوخی کند و به گلوله در حال پرواز با یک ضربه ماهرانه و محکم چوب بیلیارد نامرئی یک چرخش خوب محاسبه گشته بدهد. طوریکه گلوله باید از سمت راست به دور زمین تند و تیز می‎گشت و بعد دوباره مسیر قدیمی‎اش را در پیش می‎گرفت.

ترتهبالگ به دکتر شلیک کرده بود، که او را ــ تنها او را ــ به جشن پنجاهمین سال تولدش دعوت کرده بود. حالا فکر پزشک سنتی مانند یک سگ جوان که به استخوان دنده چربی‎دار فکر می‎کند به این واقعیت مشغول بود. او تلاش می‎کرد این واقعیت را ببلعد؛ اما دوباره ظاهر می‎گشت. هر کاری هم می‎کرد باز همانطوری باقی می‎ماند که بود.

آقای ترتهبالگ خاکستری و پریشان بلند می‎شود، تلوتلو خوران به سوی خانه همسایه‎اش می‎رود، با این تصمیم که حالا نقش یک آدم بی‎گناه، غافلگیر گشته و وحشت کرده را بازی کند. چه نقشی!

یک نفر او را به بالا هدایت و درب اتاق کار دکتر را باز می‎کند. ترتهبالگ داخل می‎شود.

مشاهده به پیشواز آمدن دکتر که می‎خندید مانند یک صاعقه غیرمنتظره یا نیش یک رطیل به او برخورد می‎کند.

"خوش‎آمدید، ترتهبالگ، بهترین دوستم."

آقای ترتهبالگ از عمیق‎ترین نقطه روح خود بی‎اختیار می‎گوید: "آیا شما هنوز زنده‎اید؟"

آقای دکتر پریشان می‎پرسد: "چه فرمودید؟" و جدی به ساعت نگاه می‎کند.

ترتهبالگ شاکرانه، شاد و دستپاچه با لکنت می‎گوید: "خدا را شکر، گلوله به هدف نخورد! هیچی، هیچی! ــ منظورم ــ من فکر کردم شما مرده‎اید."

دکتر کوئیلیپی الزاماً تذکر می‎دهد: "من از آن بی‎خبرم." ترتهبالگ به خود می‎آید. "تبریک صادقانه و صمیمانه‎ام را بپذیرید." ــ "متشکرم! متشکرم!" بانی جشن به مهمان یک صندلی تعارف می‎کند، و در حالیکه خودش دوباره در محل کارش می‎نشیند، شروع می‎کند: "همسایه عزیزم، اجازه بدهید که ما قبل از اینکه برای غذا خوردن پائین برویم، اینجا بر حسب سنت باستانی کوئیوزانتول‎ها یک دراکفالکوئریبوس بنوشیم و یک کاکااشتیمتبت واقعی بکشیم."

ترتهبالگ چنان خوشحال و متزلزل بود که این کلمات خارجی را دروناً بخشید و حتی به دکتر اعتراف کرد که او ابداً نمی‎تواند حدس بزند آنها چه معنی می‎دهند.

دکتر دوستانه می‎گوید: "چه اهمیتی دارد؟ این فقط صداقت برتر شما را ثابت می‎کند، شما می‎توانید نام‎های ساختگی بی‎معنی و مشکلم را با کلمات ساده‎تر و مناسب‎تر جایگزین کنید. اما به خاطر نام‎گذاری شما چیزی تغییر نمی‎کند و خیلی ساده یکی از مشروب‎های ساخته خودم از ترکیب دانه غلات و یک تنباکو کشف گشته توسط خودم از شکوفه درخت زیزفون و زنبور پودر شده باقی می‎ماند."

ترتهبالگ دهانش را باز می‎کند. او آن را دوباره می‎بندد، زیرا دکتر در گیلاس‎ها مشروب می‎ریزد، پیپ را از تنباکو پر می‎سازد، روشن می‎کند و صمیمانه از نو به صحبت ادامه می‎دهد: "من خودم را کمی با انواع کارهای عملی و اختراعات مشغول می‎سازم و کاملاً آن انسان متحجر کتابی یا نظریه‎پرداز نیستم که شما شاید من را به حساب ــ ــ"

ترتهبالگ با تأکید جدی می‎گوید: "برعکس."

دکتر با یک تعظیم مهربانه ادامه می‎دهد: "و برای اثبات آن مایلم این" ــ (او یک قوطی را باز می‎کند) ــ "این ساعت را به شما هدیه کنم، که من خودم، با مقداری سختی و مطالعات قبلی ساخته‎ام."

از میان قلب پزشک سنتی چیزی ملتهب می‎گذرد و می‎گوید: "اما آقای دکتر کوئیلیپی! این نقره است! و الماس‎های بر رویشان واقعی‎ست!" ــ دکتر که اشتباهی شنیده بود و در باره طرح و ساخت فکر می‎کرد پاسخ می‎دهد: "48 ساعت. من آن را همین حالا کوک کردم."

اشگ‎های واقعی شرم و پشیمانی بر روی الماس‎های روی ساعت می‎چکند.

دکتر اعتراض می‎کند: "اما همکار عزیز ــ ــ"

"نه، آقای دکتر کوئیلیپی، به من همکار نگوئید؛ من لایق آن نیستم ــ ــ"

دکتر بلند می‎گوید: "لایق نیستید؟ این چه حرفی‎ست؟ برایم نامطلوب بود وقتی شما مرا در صف کسانی فکر می‎کردید که ــ ــ"

ترتهبالگ حرف او را قطع می‎کند: "و اما با این وجود من در اصل یک شارلاتان هستم."

دکتر می‎گوید: "صادقانه بگویم: من هم همینطور. اما ما دقیقاً به همین خاطر باید همیشه همدیگر را به جهل و ناتوان بودن‎مان یادآوری کنیم و در وفاداری مشترک به سنبل‎کاری متحد باشیم. و من به این خاطر این ساعت را به شما ــ" (ترتهبالگ ساعت را در جیب قرار داده بود) ــ "تقدیم کردم، به نشانه احترام صمیمانه‎ام و به عنوان یادگاری ساده‎ای از یک همکار مسن‎تر و تحصیلکرده‎تر از شما که با این وجود همچنین ابله بوده است."

ترتهبالگ هیجان‎زده می‎گوید : "خدای من!" زیرا او یک دوست پیدا کرده بود که در گذشته از او نفرت داشت ــ ــ

دکتر سرفه کوتاهی می‎کند و می‎گوید: چه سریع یکی خود را به دیگری تغییر می‎دهد. اما اجازه بدهید که حالا به آن نپردازیم. بلکه: حرکت به سوی باغ برای خوردن خوراک قارچ دنبلان!!"

دکتر پس از کلمات <خوراک قارچ دنبلان> محکم از روی صندلی سقوط می‎کند. یک گلوله از راه پنجره پشتش را سوراخ کرده بود. او در حالیکه سینه‎اش را می‎فشرد فریاد می‎زند: "قلب!"

ترتهبالگ خودش را پرت می‎کند ــ جلیقه او را جر می‎دهد ــ می‎گوید: "ریه!"

دکتر ناله می‎کند: "بین قلب و ریه!"

"بله، اما بیشتر به سمت ریه."

"چه کسی این کار را با من کرد؟"

"بله، چه کسی می‎توانست ــ؟" ترتهبالگ دچار لرزش وحشتناکی می‎شود. چه تصادفی: دو سوءقصد پشت سر هم به یک نفر.

کوئیلیپی می‎نالد: "چه کسی این کار را با من کرد؟"

ترتهبالگ غیرارادی می‎گوید: "ای بار من  نبودم! من پلیس را خبر می‎کنم."

دکتر با حرکت ضعیفی او را متوقف می‎سازد: "بمانید، دیگر دیر شده."

"به هیچ وجه! تکان نخورید؛ من یک دکتر می‎آورم."

کوئیلیپی التماس می‎کند: "نه! شما بهترین دکتر من هستید. مؤفقیت‎های شما ــ"

ترتهبالگ جای زخم را پیدا می‎کند و بزاق دهانش را در آن می‎چکاند.

کوئیلیپی لبخند زنان مات می‎گوید: "آه، چه کیفی می‎دهد."

پزشک سنتی حالا با تمام وزنش بر روی زخم می‎نشیند، تا از خونریزی جلوگیری کند. او به کوئیلیپی می‎گوید "بخند!" اما او بیهوش شده بود.

ترتهبالگ از جایش حرکت نمی‎کرد. پس از شش ساعت فرد زیر او شروع می‎کند به هذیان گفتن. ترتهبالگ اما گوش نمی‎کرد، بلکه در غم‎انگیزترین ندامت‎ها به شراتش می‎اندیشید، به ختم به خیر شدن سوءقصدش فکر می‎کرد و به پیشامد بی‎رحمانه غیرقابل درکی که حالا این اندام رقت‎آور و ساده دانشمند را به زمین انداخته بود.

زیرا آقای ترتهبالگ نمی‎توانست حدس بزند که او در این ساعت بر روی یکی از موذی‎ترین قاتل‎های جنسی نشسته است، که حالا از خاطرات تهدیدآمیزی عذاب می‎کشید که به آن ساعت نقره‎ای مربوط می‎گشت. این ساعت را دکتر کوئیلیپی با اشتیاق به قتل طوری ساخته و تنظیم کرده بود که دوازده ساعت بعد از جشن تولد یک محموله نیتروگلیسیرین فشرده شده را باید منفجر می‎ساخت.

ترتهبالگ به خود می‎گوید: من می‎خواهم همه چیز را برایش اعتراف کنم، بینی دکتر را لمس می‎کند و از سردی آن به وحشت می‎افتد.

کوئیلیپی بیدار می‎شود: "ساعت چنده؟" او به شدت نفس نفس می‎زد.

ترتهبالگ به نرمی می‎گوید: "پایان نزدیک است. به این دلیل مایلم ــ"

دکتر نیرویش را جمع می‎کند و خود را کمی راست می‎نشاند: "گوش کنید، من باید چیزی به شما ــ"

پزشک سنتی مقاومت می‎کند: "نه! دراز بکشید. من باید چیزی به شما ــ"

دکتر دستش را تند تکان می‎دهد: "دفعه بعد! ــ حالا ــ ساعت ــ ــ به حرف من گوش کنید ــ"

ترتهبالگ اصرار می‎کند: "ساکت باش! اجازه بدید من صحبت کنم!"

"نه، من باید صحبت کنم ــ"

"اول من!"

کوئیلیپی تلاش می‎کند فریاد بزند: "من ــ"

ترتهبالگ برای اینکه جمله اش را به پایان برساند با عجله بلندتر فریاد می‎زند: "من به شما شلیک کردم!"

کوئیلیپی خود را کمی راست می‎کند: "شما؟؟ ــ چطوری؟؟ شما؟؟ ــ از سمت خیابان؟؟"

ساعت در این لحظه منفجر می‎گردد.