خارج از جغرافیا.

آقای پروزل درشکه‎چی از یکنواختی افسرده می‎گردد؛ او نمی‎توانست توسط شغلش چیزی برنده شود. خسته و با پشتی خم شده در روز یا شب بر روی نیمکت درشکه‎اش می‎نشست. اسب پیر هم که یازده سال به مالبند پروزل عادت کرده بود خسته و با کمری خم می‎ایستاد یا یورتمه می‎رفت و پس از انجام خدمت حتی پهلو به پهلو با اربابش می‎خوابید.

یک روزصبح درشکه‎چی در حال کش و قوس دادن به خود دوباره آه می‎کشد و می‎گوید: "آخ، کاش مرده بودم!" و برای تصور اینکه مرگ چگونه است غیر ارادی چشمانش را می‎بندد. اما از آنجائیکه آنها را کاملاً نبسته بود با حیرت فراوان می‎بیند که چگونه اسب پیر یک شکلک تمسخرآمیز برایش درمی‎آورد، سپس بلند می‎خندد و ناگهان طوریکه انگار بیش از حد بلند خندیده باشد ــ درست مانند کار یک انسان در چنین مواقعی ــ، سمش را در مقابل پوزه نگاه می‎دارد.

درشکه‎چی چشم‎هایش را باز می‎کند، در این لحظه اسب پیر فوری دوباره حالت اصلی و خسته‎اش را به خود می‎گیرد. شاید آقای پروزل خواب دیده بود. این غیر ممکن بود که یک اسب چنین کاری بکند و بعلاوه اربابش را مدت یازده سال فریب دهد. در هر حال باید این بررسی می‎گشت.

آقای پروزل در دفعات بعد اغلب خود را به خواب می‎زد، و در این زمان یک بار متوجه می‎شود که چطور اسبش خود را ناگهان بر روی پاهای عقب قرار می‎دهد، پاهای جلوئی را صلیب‎وار روی سینه می‎گذاد و به این شکل بی سر و صدا به جلو و عقب می‎رود و زیر لب زمزمه می‎کند: "اگر من یک مادیان بودم و آقای پروزل عاشقم می‎شد، بنابراین فرزندان‎مان قاطر می‎گشتند."

درشکه‎چی در حال جهیدن می‎گوید: "تو چارپای بدلی! منظورت چیه؟"

اسب آرام و با یک امنیت مهربانانه که شلاق را از دست‎های اربابش به زمین می‎اندازد می‎گوید: "من باهوشتر از تو هستم، اینطور نیست؟" و هنگامیکه آقای پروزل را درمانده می‎بیند ادامه می‎دهد: "خب، خب، اما نصیحت من برای بیرون رفتن از این وضع غلبه کردن می‎طلبد."

پروزل آه می‎کشد و می‎گوید: "من برای هر کاری آماده‎ام."

اسب بینی خود را با دو سم پاک می‎کند و می‎گوید: "تو باید از جهان بروی، از این جهان."

درشکچه‎چی با کندی سر تکان می‎دهد: "بله، مردن. ــ این بهترین کار است."

"برعکس! به من گوش کن: بلافاصله سریع به خیابان فازانن و به خانه شماره ... برو ــ اما ببخش، ما باید کمی آهسته‎تر صحبت کنیم ــ." اسب پیر بقیه حرف را آهسته کاملاً نزدیک گوش درشکه‎چی زمزمه می‎کند. این یک نصیحت عجیب و غریب بود. پروزل متناوباً سرخ و رنگ‎پریده و آبی می‎شود. اما عاقبت مصمم برمی‎خیزد، سپاسگزارانه اسب را در آغوش می‎گیرد و می‎گذارد اسب هم او را در آغوش گیرد. سپس با عجله پیاده به سمت آن خانه نام برده شده در خیابان فازانن به راه می‎افتد، جائیکه او به سالن هدایت می‎گردد و به صاحبخانه می‎گوید: "قبل از آنکه چیز مهمی را به اطلاع‎تان برسانم، خواهش می‎کنم ــ ــ کجا است ــ ــ؟ ببخشید ــ حال من کمی بد است ــ"

درشکه‎چی درب اتاقک را قفل می‎کند، خود را <جائی> می‎نشاند، کاری انجام می‎دهد. سپس داخل آن <جا> می‎شود، خود را راست می‎کند، دستگیره سیفون آب را می‎کشد، گرداب او را در بر می‎گیرد و کاملاً خیس و نرمش می‎سازد، او احساس می‎کند که نازک‎تر و درازتر می‎گردد و در یک لوله کشیده می‎شود.

هرچه پروزل درازتر می‎گشت به همان نسبت نیز سریع‎تر از میان لوله ظاهراً بی‎پایان رد می‎گشت و متأسفانه نه با سر بلکه بالعکس. به این دلیل چنین اتفاق می‎افتد که وقتی لوله به دو قسمت منشعب می‎گردد، او با یک پا درون یکی از لوله‎ها و با پای دیگر در لوله دیگر گیر می‎کند. از آنجا که او اما در کنار لوله سمت راست تابلوی اعلام مسیر "تصفیه‎خانه فاضلاب" را می‎خواند بنابراین با زحمت فراوان پای درون لوله راست را خارج می‎کند و فوری از لوله سمت چپ به لیز خوردن ادامه می‎دهد. دفتر خاطراتش که دیرتر در حال روایت به سمت ما بازگشت به طرز تأسف‎باری فراموش می‎کند نام و محل جغرافیائی سرزمین عجیب و غریبی را بیان کند که آقای پروزل عاقبت در یک محل کاسه شکلی فرود آمده بود که کاملاً شبیه به محل خروج و آغاز سفرش بود. او از آنجا خارج می‎شود، و چون هم درب اتاقک و هم درب کریدور را گشوده می‎یابد، و بعلاوه از آشنائی با یک غریبه که او به آپارتمانش از طریق چنین روش نامتعارفی وارد شده بود خجالت می‎کشید، بنابراین خود را سریع و پنهانی دور می‎سازد.

در این وقت او خود را در کشوری می‎یابد که زندگی در آن درست مانند زندگی پیش ما بود، بجز چند چیز اندک اما با تفاوت بسیار عمیق: آنجا در آن سرزمین هیچ چیز به درد نمی‎آورد.

البته یک مرد مانند پروزل ک همه چیز را فقط با دیدگاه محدود یک درشکه‎چی می‎بیند در موقعیتی نبود که بزرگی عواقب فاجعه بار یک چنین <درد نیاوردنی> را درک کند. او در این رابطه فقط از حوادث ناچیز و اغلب کاملاً ناچیز گزارش می‎دهد. مانند لذت بزرگی که او در اولین هفته‎ها با رفتن هر روزه به دندانپزشک برای کشیدن دندان‎های سالم و سپس دوباره به زور فرو کردن‎شان بدست آورده بود. یا از یکی از درشکه‎سواری‎هائی خوشش می‎آید که در آن درشکه‎چی بر روی یک زین از رنده آهنی نشسته بود و لایه‎دوزی صندلی‎های کابین درشکه از سیم خاردار بود و جوانان دائماً خود را به شوخی زیر چرخ‎های درشکه می‎انداختند.

پروزل می‎نویسد: در آنجا سقط شدن وجود ندارد، که منظور او مردن یا مرگ است. اگر در دوئل گوش یا یک عضو دیگر قطع گردد، بنابراین در عرض هشت روز ابتدا یک گوش جدید در انسان و بعد یک انسان جدید در کنار گوش رشد می‎کند. بعلاوه ما در حال خواندن از بین خطوط با وجدان نوشته شده دفتر خاطرات متوجه می‎شویم که آنجا در آن سرزمین همچنین هیچ تولدی یا حداقل هیچ تمایلی مانند ما به حس‎های کثیف وجود نداشت. کسی که قصد تکثیر خود را داشت برای مثال یک یا دو یا ده انگشت خود را قطع و هشت روز صبر می‎کرد.

همچنین پروزل هم به این ایده می‎رسد که خود را تکثیر کند، اما در اصل فقط به این خاطر، چونکه می‎خواست یک کارخانه چرخ کابین درشکه تأسیس و تمام کارکنانش را از فرزندان قابل اعتماد خود استخدام کند تا به این ترتیب حقوق‎ها در خانواده باقی بماند. او بینی‎اش را در چرخ گوشت فرو می‎کند، گوشت‎های ریز بیرون آمده از چرخ گوشت را در باغ می‎پراکند و حالا به این خاطر که هر روز صبح هنگام قهوه نوشیدن از بالکن می‎دید که چطور اولاد باشکوهش در باغ رشد می‎کنند خوشحال بود. اما یک دسته کلاغ چند روز بعد لذتش را با خوردن تمام گوشت‎های ریز شده خراب می‎کنند. آقای پروزل وقتی یک بینی جدید روی صورتش رشد می‎کند خوشحال می‎شود.

او در اپیزود دیگری نزاع با یک آهنگر را به تصویر می‎کشد که با ناشیگری یک سندان را بر روی پاهای پروزل انداخته بود. گرچه درشکه‎چی کوچک‎ترین دردی احساس نکرد اما با "اوه، معذرت می‎خواهم!" گفتن آهنگر راضی نمی‎شود، بلکه یک سیلی به آهنگر می‎زند، و چون هنوز گرفتار حساسیت اغراق‎آمیز سرزمینش بود حتی یک چشم آهنگر را هم درمی‎آورد. آهنگر فرار می‎کند، چرا، قابل توضیح نبود. اما وقتی از درشکه‎چی ما فاصله کافی می‎گیرد به سرعت برق یک پایش را قطع می‎کند، آن را از زانو تا درجه خاصی خم می‎کند و مانند یک بومرنگ چنان به هوا پرتاب می‎کند که زوزه کشان انگشت میانی پای آقای پروزل را قطع می‎کند. درشکه‎چی بدون فکر کردن به اینکه حالا او یک فرزند بدست خواهد آورد عبوسانه انگشت و بومرنگ را از روی زمین برمی‎دارد و آنها را در خانه در کمد می‎گذارد و درش را قفل می‎کند. دیرتر دچار بی‎خوابی شبانه فراوانی می‎گردد، زیرا او تصور می‎کرد که از جائی صدای وحشتناک "باز کن، باز کن" می‎شنود.

این دفتر خاطرات نویسِ کم فکر در باره وضعیت عجیب و غریب جنگ در آن سرزمین هیچ گزارشی نمی‎دهد، در حالیکه هر فرمانده جنگ در آنجا وقتی ارتشش توسط دشمن خرد و ریز شود باید خوشحال باشد. نه، درشکه‎چی ما فقط حوصله‎اش سر رفته و دلتنگ سرزمین و خواهرش شده بود، که هنوز سی مارک به او بدهکار بود و او صادقانه دوستش داشت. او نمی‎دانست که چگونه می‎تواند دوباره به سرزمینش بازگردد. بیهوده به اسب‎های همه درشکه‎ها چشمک می‎زد، حتی با یکی دو اسب هم صحبت می‎کند: "خب؟؟ اینطور وانمود نکن؛ من می‎دونم که تو منو می‎فهمی." اما نمی‎تواند از هیچ اسبی حرفی بیرون بکشید. تا اینکه او یک شب پنهانی به یک اصطبل وارد می‎شود، خود را کنار یک اسب بر روی کاه می‎اندازد و بلافاصله وانمود می‎کند که به خواب رفته است. اما متوجه هیچ چیز بجز سیب خوردن اسب نمی‎گردد، و چون اسب همزمان با خوردن سیب مگس‎ها را هم با دمش دفع می‎کرد، بنابراین مگس‎ها به سمت آقای پروزل می‎آیند و او فرار می‎کند.

با این وجود او دیرتر به نحوی دستورالعمل را بدست می‎آورد، تا دوباره، البته به نوعی که یک بار سفر کرده بود، توسط جریان آب از آن سرزمین به سمت سرزمین خودش و حتی مستقیماً در خانه خواهرش هدایت شود. تصادف چنین می‎خواست که این دختر باکره کمی بیمار اتفاقاً بر روی آن چیز نشسته بود که پروزل در زیرش ظاهر می‎گردد.

او فریاد می‎کشد: "شیطان لعنتی!" و با خشم فرار می‎کند.

درشکه‎چیِ به خانه بازگشته بخاطر این کلمات خشن چنان رنجیده بود که یک ماه مانند درخت بدون هیچ کلمه‎ای همانجا ایستاده بود. سپس دفتر خاطرات را به سمتی که خواهرش رفته بود پرتاب می‎کند، مصمم دستش را دراز می‎کند، دستگیره سیفون توالت را می‎کشد و خود را دوباره توسط جریان آب به آن سرزمین مرموز که مفقودالاثر شده بود می‎فرستد.

https://www.youtube.com/embed/KgDUGksFLbg