کارآموز.

یک عموی ثروتمند یک برادرزاده فقیر داشت. برادرزاده فقیر در یک اداره می‎نشست و در اشتیاق برای دانش، هنر و شادی غم می‎خورد. در این حال وظیفه‎اش را انجام می‎داد و اعداد بی‎شماری را بدون آنکه هرگز اشتباه کند در کتاب می‎نوشت. اما یک روز هنگامیکه به اندازه کافی غم خورده بود قلمش را بر روی میز قرار می‎دهد، کلاهش را بر سر می‎گذارد، به خیابان می‎رود و با آخرین نیرو غرورش را بر روی سنگفرش خیابان پرتاب می‎کند و پا بر گردنش می‎گذارد. او از تلاش کاملاً رنگ‎پریده می‎گردد. همانطور رنگ‎پریده می‎گذارد که آمدنش را به عموی ثروتمندش اطلاع دهند، کلاهش را از سر برمی‎دارد و کف دست‎هایش را بهم می‎چسباند.

خلق و خوی عموی ثروتمند خوش بود. و او با این اندیشه که شاید بتواند پسر روزی به جائی برسد و در روزنامه‎ها بنویسند که عمویش گذاشت او آموزش ببیند به برادرزاده‎اش برای امرار معاش موقتاً یک اندرز خوب و سه تالر نقره‎ای می‎بخشد. اندرز این بود: "تو باید کارآموز شوی."    

برادرزاده سپاسگذار از جا می‎جهد و با خوشحالی از پله‎ها پائین می‎رود. خورشید می‎تابید، درب جهان باز بود، و او تصمیم می‎گیرد کارآموز شود.

ابتدا با یکی از تالرهای نقره‎ای یک بطر شراب می‎خرد. زیرا او گرسنه نبود.

سپس با دومین تالر نقره‎ای یک بوته گل رز می‎خرد. زیرا او معشوقی نداشت. بنابراین می‎خواست به بوته رسیدگی کند تا اگر معشوقی پیدا کرد برایش در فصل تابستان هر غنچه بالغ گشته را بچیند.

و در پایان با آخرین تالر نقره‎ای برای خود از کهنه فروش سالخورده در پشت خیابان مویلندام یک دستور زبان فارسی می‎خرد. زیرا او زبان فارسی را نمی‎فهمید. 

او می‎خواست با پشتیبانی عمویش پس از آموختن تمام چیزهای دیگر از قبیل زبان فرانسوی، تاریخ جهان، هنر و فلسفه، زبان فارسی بیاموزد و مست از سعادت با معشوق گلگون و جوان به ایران مهاجرت و در زیر گذرگاه‎های طاقدار باغ‎های رز زندگی کند، ترانه‎های فارسی بخواند، شایسته یک شمشیر ایرانی شود و آن را در رأس ارتش ایران در جنگ با روس‎ها از غلاف بیرون بکشد، غول را بکشد و ارتش اروپا را آزاد سازد و بعنوان فرمانده‎ای پیروز در کنار معشوقه از میان خیابان‎های وطن بگذرد و گنجینه‎های مشرق زمین را زیر پای عمویش قرار دهد.

او در روز بعد دوباره پیش عموی ثروتمند می‎رود، کلاهش را از سر برمی‎دارد و کف دست‎هایش را به هم می‎چسباند و از اتاق بیرون انداخته می‎شود. در این وقت در خیابان تا غروب آفتاب غروری را که پا بر گردنش گذارده بود جستجو می‎کند. وقتی غرورش را نمی‎یابد با دست چپ جیبش را لمس می‎کند ببیند که آیا دستور زبان فارسی را هنوز به همراه دارد، و بعد درون آب می‎پرد. سطح بالای آب تا حد فریاد کشیدن سرد بود. اما پس از فرو رفتن در عمق آن، آب مطبوع، گرم، روشن و مانند باغ‎های گل رز شیراز معطر می‎گردد.

https://www.youtube.com/embed/1rw62QUja3c