یک شب در تیمارستان.

(1914)

من در این زندگی با دکتر هافکینگز دیگر یک کلمه هم صحبت نمی‎کنم.

و در آن جهان؟

شما هم که مرا دست می‎اندازید. دکتر هاوکینز چنان گولم زد که باید در اصل برای تعریف کردن آن خجالت بکشم. و در این حال با تمام بدبینی یک استاد خصوصی فیزیولوژی اعصاب به ریشم خندید. فقط گوش کنید.

اواسط ماه ژانویه بود و من برای شب در هیچ خانه‎ای از پوتسدامرتور تا سولوگیشه‎گارتن به هیچیک از مهمانی‎های شام دعوت نشده بودم. عجیب است! مگر نه؟ پس برای چه آدم یکی از بهترین پیانونوازان و شعبده‎بازان برلین است، اگر نتواند هر شب از سه دعوت یکی را انتخاب کند. بله، در این وقت من حدود ظهر دوست مشترکمان گِرسه را در کافه یوستی ملاقات کردم. شما می‎دانید: گِرسه! که بهترین دوست‎مان است و چنین به نظر می‎رسد تنها سرگرمی‎اش آشنا کردن ما با خانواده‎هائی‎ست که آدم با آنها هنوز مراوده ندارد. گِرسه می‎شنود که من کاری ندارم و فوراً مرا برای شرکت در یک مهمانی بزرگ در نزد خانواده فلایشر موظف می‎سازد. حالا شما شروع کرده‎اید به خندیدن! بنابراین می‎دانید که منظورم چه کسی‎ست. خانواده فلایشر از مدت‎ها پیش مایل بودند که من در مهمانی‎شان شرکت کنم. فلایشر چاق ثروتمند دیگر با غلات تجارت نمی‎کند، بلکه حالا بهترین آشپز و بهترین موسیقی را در منطقه جدید شهر در پشت خیابان تیرگارتن دارد. ما می‎دانیم که گِرسه همه جا این اجازه را دارد دوستان خود را پیش دوستان دیگرش ببرد. شاید حتی برای هر نفر مبلغی هم دریافت می‎کند. من به او جواب رد می‎دهم. من هنوز فلایشر چاق را با چشمانم ندیده‎ام، اما از خانم چاق فلایشر خیلی چیزها شنیده‎ام. من برای آشپز او هنوز آماده نیستم. مرغ و زن هنوز برایم بدون قارچ دنبلان خوشمزه‎اند. ــ حالت چهره گِرسه طوری می‎شود که انگار برای قرض گرفتن تلاش بیهوده‎ای کرده است و می‎گوید: "حیف شد، آنجا خانمی است که عاشق شماست." ــ "خب؟" ــ "این خانم عاشق رک‎گوئی است، او بسیار عاشق است. او به وضوح برایم روشن ساخت که مایل است از شما تجلیل کند."

آدم همانطور که معروف است هیولا نیست، و همچنین از آنجا که آن شخص باید بسیار زیبا باشد، عاقبت جواب مثبت می‎دهم.

من باید بدون هیچ تشریفاتی کمی بعد از ساعت نه ظاهر شوم. گِریسه مراسم معرفی را به عهده خواهد گرفت. خانم عاشق چه نام دارد؟ ــ "او شما را به سر میز هدایت خواهد کرد."

کمی قبل از ساعت نه بود، من اسموکینگ بر تن آماده بودم و فلسفه می‎بافتم که آیا در واقع بیشتر از فتح کردن مایل به خوابیدن نیستم. در این لحظه زنگ زده می‎شود و دکتر هافکینگز داخل می‎شود. او هم اسموکینگ پوشیده بود. او در تابستان یک بار به من قول داده بود که مرا همراه خود به یک جشن شام در تیمارستانش ببرد. شما می‎دانید که او دستیار پزشک یک تیمارستان لوکس خصوصی‎ست. او حالا آمده بود تا به قولش وفا کند.

من می‎گویم: "نه، دوست عزیز، این ایده در زمان مستی به سراغم آمده بود. خیلی ممنون برای حافظه و نیت خوب شما. من امروز کار بهتری در پیش دارم." و برایش مذاکره‎ام با گِرسه را تعریف می‎کنم. لبخند زیبا و شریرانه دکتر هافکینگز بر چهره‎اش می‎نشیند و می‎گوید:

"تو تصور کاملاً غلطی از تیمارستان ما داری. این محل به اندازه‎ای گران است که تمام بیماران ما را مردان و زنانی که به ده هزار فامیل ثروتمند تعلق دارند تشکیل می‎دهد. راحت مانند هتل درجه یک و مدیر بخصوص هنگام چنین جشن‎هائی خساست به خرج نمی‎دهد. این جزء تبلیغات اوست."

"تو اما متوجه ..."

"تو اشتباه تصور می‎کنی! بخصوص خانم‎های هیستریک مورد علاقه‎ات واقع می‎گردند. آنجا یک بیمار است، بیشتر از زیبا ... و تو می‎توانی او را به میز دعوت کنی."

"اما دیوانه!"

"خب، او دارای یک نقطه ضعف است. اما مگر چه کسی در شهر بزرگ روحش سالم است؟ از نظر روانی یک چنین خانمی ..."

خلاصه، من می‎گذارم دوباره متقاعدم سازند، از لذت ناشناخته و خانم عاشق در نزد خانواده فلایشر صرفنظر می‎کنم و دعوت هافکینگز را می‎پذیرم.

ماشینش در مقابل درب خانه انتظار می‎کشید. او به راننده چیزی می‎گوید و ما بر روی برف سخت به سمت خیابان تیرگارتن می‎رانیم.

هنگامیکه نگرانی‎های جدید به سراغم می‎آیند دوباره لبخند زیبا و شریرانه بر چهره دکتر هافکینگز می‎نشیند. به هیچ وجه خطری وجود ندارد. حتی مهمانی ترسناک‎تر از مهمانی‎های خوب دیگر هم نیست. من هیچ تفاوتی بین این دو مهمانی قائل نمی‎شوم. حتی شعبده‎بازان هم آنجا خواهند بود.

ما رسیده بودیم و دکتر هافکینگز مرا با عجله از میان حیاط جلوئی به یک خانه با نور روشن هدایت می‎کند. خانه اصلاً پر مخاطره دیده نمی‎گشت. فلایشر یا شما هم می‎توانستید اینطور زندگی کنید. هافکینگز می‎گوید: "اینجا اتاق‎های جشن هستند، تا اندازه‎ای ویترین تیمارستان. در اصل تیمارستان واقعی آنجاست." برای نشان دادن آنجا حرکت نامعینی به دستانش می‎دهد که می‎توانست هم به ساختمان پشتی و ساختمان بغلی دلالت کند و هم به نیمی از برلین. ما بر روی فرش‎های نرم به طبقه اول می‎رویم و آنجا توسط دو خدمتکار در لباس فرم مورد استقبال قرار می‎گیریم.

من می‎پرسم: "خدمتکاران واقعی؟"

"نه، افراد احمق و دزدانی که طبق شخصیت خود نقش خدمتکاران را به عهده گرفته‎اند. آنها در برابر مهمان‎ها نمونه‎اند. اما تو باید آنها را خصوصی ببینی! جانوران وحشی!"

"هیچوقت فرار نمی‎کنند؟"

"به ندرت. در مقیاس بزرگ تقریباً صد سال می‎شود که چنین چیزی اتفاق نیفتاده است."

در حالیکه ما اسموکینگ خود را آویزان می‎کردیم، دکتر هافکینگز آهسته می‎گوید: "راستی، تو هیچ چیز از دست نخواهی داد. ما در اینجا برادر دوقلوی فلایشر چاق را هم داریم. او خود را برادر ثروتمند فلایشر تصور می‎کند و دیوانگیش در این است که فکر می‎کند میزبان مورد احترام مجلس جشن اوست. او تا این اندازه انتظار احترام دارد. برای اینکه تحریکش نکنیم تو را به او معرفی خواهم کرد."

"و بانوی زیبائی که به من قول دادی؟"

"او خودش تو را مخاطب قرار خواهد داد. روش او اینطور است. او عاشق رک‎گوئی‎ست."

ما داخل می‎شویم و احساس نگرانی من بعد از چند دقیقه از بین می‎رود. اوضاع مانند هر سالن جشن دیگری به نظر می‎رسید. فقط من فکر می‎کردم که یک رذالت خاص و تشنج بیمارگونه‎ای بر روی تمام چهره‎ها می‎بینم. در غیر اینصورت: توالت‎ها و رفتارها مانند جاهای دیگری بود که آدم شب‎هایش را می‎گذراند.

یک مرد چاق به سمت ما می‎آید؛ او مانند یک تاجر اسب دیده می‎گشت که سرپیشخدمتی درس ادب به او داده باشد. من به او معرفی می‎شوم. فلایشر بدلی وضع خود را فقط به این وسیله لو می‎دهد که یک لحظه به دکتر هافکینگز هم مانند یک غریبه خیره می‎شود. سپس در حین دست دست دادن چیزهائی را می‎گوید که معمولاً گفته می‎شود. شادی ... خانه ساده ... هافکینگز می‎گوید: "فلایشر عزیز، شما خوب می‎دانید من چه کسی را پیش شما آورده‎ام؟" فلایشر دستم را گرم‎تر می‎فشرد، چیزی مانند افتخار بزرگی است زمزمه می‎کند و می‎رود.

"من دو سه نفر از خانم‎ها و آقایان را به تو معرفی می‎کنم، بعد تو خودت به خودت کمک خواهی کرد."

"اما باید قبلاً یک کم برایم تعریف کنی که این مردم چه کسانی هستند."

"با کمال میل، من یک روانپزشکم. از میزبان‎مان آقای فلایشر بدلی که قبلاً شنیده‎ای. او آستینش چند بار زندان را لمس کرده و شاید هم اگر اینجا در یک تیمارستان زندگی نمی‎کرد حالا در آن نشسته بود، ... مانند همه ما."

من ابلهانه می‎گویم: "تو هافکینگز، من یک چنین چیزی در باره فلایشر اصلی هم شنیده‎ام."

"آخ، هیچ مهم نیست، نزد او فقط گمانه‎زنی‎های دوستانش است ... آیا آنجا آن بانوی آرایش کرده با کمر زنبوری را می‎بینی؟ پدرش کارشناس اقتصادی بود، شوهرش پروفسور افتخاری‎ست. تصور سفت و سختش این است که تمام جهان از زیبائیش صحبت می‎کند. بیست و پنج سال قبل باید واقعاً اینطور بوده باشد."

"و او به خاطر چنین چیز جزئی‎ای اینجاست؟"

"تو باید بدانی که او با وجود مهریه بزرگ فقط در حدود ده هزار مارک درآمد دارد و اینکه معتقد است از این ده هزار مارک باید شش هزار مارک برای آرایش و وسائل بزک خرج کند. آنها مهمانی بزرگ بر پا می‎کنند و در خفا گرسنگی می‎کشند. آقای بلند قد بوری که با او صحبت می‎کند دکتر هارت‎ویگ نام دارد، پزشک، ابتدا از یک سال قبل توسط ممتحنین به سمت بشریت رها شد. او می‎‎داند که هیچ چیز نمی‎داند و بنابراین یک فیلسوف است. اما او تصمیم راسخ گرفته دکتری شود که بیشترین مراجعین در برلین را دارد و با تمام زرنگی یک دیوانه این هدف را دنبال می‎کند. این مورد برای امثال مال بسیار پیچیده است. البته حرص و طمعش به پول نمی‎تواند نشانه‎ای از بیماری روانی باشد. تمام قتل‎های علمی‎ای که او باعث گشته بخاطر خودخواهی و جهلش بخشوده می‎شوند؛ اما در نهایت دولت نمی‎تواند تحمل کند که چنین مردی هر ساله یک دو جین انسان را بکشد."

"بنابراین او برای زیان نرساندن به بشریت اینجا نگهداشته می‎شود؟"

"او دیگر نمی‎تواند به انسان‎های عاقل صدمه بزند. اما اینجا در این تیمارستان بزرگ ــ و هافکینگز دوباره حرکت نامعین دست را انجام می‎دهد ــ فعالیتش را انجام می‎دهد. آن دو آقائی که با او صحبت می‎کنند شاهزاده <X> و تلتوئر جوان هستند. شاهزاده <X> مدت‎ها در حلقه دوستانش تحمل‎ناپذیر بود؛ در محافل عمومی مردم برایش تعظیم می‎کنند، با این وجود او به هر خانم پیر و جوانی بعد از دو دقیقه پیشنهاد می‎دهد که او را در آپارتمان مجردی‎اش ملاقات کند. تلتوئر جوان بی‎ضررتر است. او بسیار مایل است با شاهزاده <X> اشتباه گرفته شود و به این خاطر فقط از رقاصان و اسب‎ها صحبت می‎کند. جسمش دچار آسیب شده است، مخصوصاً مغز ظریفش. او اجازه می‎دهد توسط دکتر هارت‎ویگ به خاک سپرده شود."

"تلتوئر؟ ببین، من از او شنیده‎ام. همه مردم او را ابله می‎نامیدند. اما من فکر می‎کردم که او برای خود آزاد می‎گردد."

"چه چیزهائی را آدم آزاد می‎نامد! اما خانم اوربان دارد به سمت تو می‎آید. او خود را بطور کامل به تو معرفی خواهد کرد. خدای من، حالا ما در یک تیمارستان هستیم. من شماها را تنها می‎گذارم."

من کمی دستپاچه بودم. من حالا لحظه‎ای تصور کردم که در خانه فلایشر اصلی هستم، زیرا در آنجا هم یک خانم عاشق و رک‎گو به من وعده داده شده بود. خانم اوربان یک شخص کوچک اندام زیبا بود که می‎توانست در مهمانی فلایشر اصلی به زحمت مورد توجه‎ام قرار گیرد. من اینجا فوری متوجه حلقه‎های تیره اطراف چشمان زیبا و سوسو زنش و چین‎های زننده اطراف دهان می‎شوم. مایلم بگویم که او له گشته دیده می‎شد.

او بی‎تکلف به سمت من می‎آید، مرا به نام می‎خواند و از آشنائی با من خوشحال بود. من پس از چند جمله در باره آخرین کنسرتم و تازه‎ترین شایعات تئاتر خواهش می‎کنم به من اجازه دهد به سمت میز همراهیش کنم.

او می‎گوید: "من ترتیب این کار را داده‎ام. ما در کنار همدیگر می‎نشینیم و اگر شما مهربان باشید حالم پس از خوردن شام بد خواهد شد، بعد باید اینجا را ترک کنم و شما مرا به خانه مشایعت می‎کنید. شما که بیش از حد خجالتی نیستید؟"

بلع این بسیار سخت بود. چنین چیزی در یک مهمانی واقعاً خوب حداکثر دو بار در زندگی برایم اتفاق افتاده است. البته به نظر می‎رسید که خانم اوربان هم در اینجا تنها بیمار از این نوع باشد. مردان جوان هنگام گذشتن از کنار خانم اوربان به طرز عجیبی لبخند می‎زدند.

یک مرد باشکوه خوش تیپ به سمت ما می‎آید و خود را به من بعنوان شاعر فلیکس راگون معرفی می‎کند. از آنجا که من این نام را هرگز نشنیده بودم باید فکر می‎کردم که او از آن شاعرهائی‎ست که باید در هر تیمارستانی مانندش وجود داشته باشد. راگون به وضوح حسود بود. او می‎گوید که عاشق موسیقی‎ست و با خانم اوربان شروع به یک گفتگوی کاملاً فضیلانه ادبی می‎کند. ما در باره ایبسن صحبت کردیم، همانطور که همه جا در باره ایبسن صحبت می‎شود. راگون او را سرزنش و خانم اوربان از او دفاع می‎کرد. خانم اوربان بیماری‎اش را استادانه مخفی می‎ساخت و بنابراین حالا که او در میان شش چشم بود مانند زیور هر مجلسی به نظر می‎آمد. فقط متأسفانه آقایان بسیاری می‎دانستند که وقتی او با کسی تنهاست بیماری‎اش را نشان می‎دهد. این برایم نامطلوب بود و من تصمیم می‎گیرم کمی محتاط باشم و خانم اوربان و همچنین بقیه مهمانان را فقط روانشناسی کنم.

در این بین مردان بیشتری آمده بودند. همه با لبخندهای یکسان جوانانه اما خسته. من می‎دیدم که مردان سالخورده تلاش می‎کنند خستگی خود را مخفی سازند و جوانان تلاش می‎کنند به طرز مبالغه‎آمیزی خود را خسته نشان دهند. به نظرم می‎رسید این لذت دروغ گوئی مشخصه محلی‎ست که من خود را در آن می‎یافتم. من بیش از یک بار دیدم که چگونه یک آقا با یک خانم بازو در بازو داخل شدند، هر دو کج خلق اما با یک لبخند نشسته بر خطوط ویران چهره.

دکتر هافکینگز مرا پیش خود می‎خواند، او می‎خواست مرا در مکالمه یک خواننده سوئدی شرکت دهد. خانم خواننده لحظه‎ای بعد از مراسم معرفی به بحث ادامه می‎دهد: او خود را یک مرد اما دکتر هافکینگز را یک زن می‎پنداشت. یک مرد با ظاهری وحشی بازویش را به او می‎دهد و وی را با خود می‎برد.

هافکینگز به من می‎گوید: "نقاش! او برگ درخت را آبی می‎کشد و ادعا می‎کند که آن را چنین می‎بیند."

من می‎پرسم چرا تمام این مردم که در تیمارستان زندگی می‎کنند چنین شیک لباس پوشیده از راه پله‎ها می‎آیند.

هافکینگز می‎گوید: "تو هیچ چیز نمی‎دانی" و لبخند شریرانه‎اش دیگر زیبا نبود. "این مشهور است که ساکنین تیمارسان نمی‎خواهند اعتراف کنند که آنها کجا هستند. جنون بیماری‎ای است که آدم به داشتن آن اعترف نمی‎کند. همه این خانم‎ها و آقایان ادعا می‎کنند که یک جائی در برلین زندگی می‎کنند. چنین خانه‎هائی به این دلیل از زندان‎ها متفاوتند زیرا زندانی‎ها انکار نمی‎کنند که زندانی‎اند. اینجا هیچکس با کمال میل قلب ابری و وحشی خود را نشان نمی‎دهد، و نمی‎گوید که چکمه بسیار تنگ پایش را می‎زند یا دیوارهای گشاد معده دارد. بعلاوه ما نمی‎خواهیم اینجا فقط با یگدیگر گفتگو کنیم. من مطالعات خودم را می‎کنم، تو هم مطالعات خودت را بکن."

بلافاصله پس از آن مردی که مانند یک کشیش یا یک هنرپیشه دیده می‎گشت مرا مخاطب قرار می‎دهد. او می‎گوید یک آهنگساز است و از واگنر پیشی گرفته. او نه تنها ملودی واگنر را از رده خارج شده می‎دانست، بلکه همچنین هارمونی را. پرنسیب موسیقیائی‎اش آن فردگرائی‎ست که در سیاست بعنوان آنارشیسم جهان را به طور صلح‎آمیزی تغییر شکل خواهد داد. من باید آهنگ‎های ساخته او را برای مردم بنوازم. یادگیری آنها بسیار راحت است، زیرا تحت شرایط خاصی همچنین می‎توان آنها را طور دیگر نواخت. و او هزینه‎های کنسرت را با کمال میل تقبل خواهد کرد و ...

مرد چنان معقول صحبت می‎کرد که من تقریباً فراموش کردم کجا هستم. و این وضعیت باقی می‎ماند، تا اینکه من دوباره کمی تنها می‎مانم و کنجکاوانه مشغول مشاهد می‎گردم. همه ظاهراً در جنون خود یک نقش را به عهده گرفته بودند، خانم‎ها و آقایان همدیگر را تحمل می‎کردند تا با هم بتوانند مهمان بازی کنند. جریان شروع می‎کند برایم به جالب شدن. من بطور واقعی در کمین می‎نشینم، زیرا به شما فکر می‎کردم و می‎خواستم موضوع شورانگیزی برای پاورقی‎تان تعریف کنم. یک شب در تیمارستان! این را با دست‎بوسی برایتان چاپ خواهند کرد. تصور کلی برایم روشن بود. آنچه که فقط استثنائاً در جهان ما قابل مشاهده می‎گردد یا آنچیزی که فقط انسان‎های بدبین فکر می‎کنند می‎بینند، خلاء، دروغ، رذالت جنایتکارانه، اینها در اینجا وضعیت عادی بودند. من هنوز با دو یا سه پزشک آشنا می‎شوم، آنها هم کاملاً شبیه به بیماران دیگر بودند. و یکی از آنها به من کمک کرد ــ البته او در این حال با تعجب یه من نگاه می‎کرد، انگار که مرا هم دیوانه به حساب می‎آورد ــ پدیده‎ها را به سه دسته تنظیم کنم. ــ

همه دیوانه‎ها بدون استثناء جنون خود بزرگ‎بینی داشتند. واقعاً عجیب و غریب به نظر می‎رسید که چگونه هر نفر همیشه تملق بزرگ‎بینی دیگری را می‎کرد تا خودش از طرف او دوباره به رسمیت شناخته شود. اینطور بود که انگار هریک به دیگری می‎گوید: "قبول، من اعتراف می‎کنم که شما پادشاه برزیل هستید اما شما هم باید اعتراف کنید که من پادشاه چین هستم." اما حالا من چنین مورد کلاسیکی تجربه نمی‎کردم، اما صد بار نمونه‎های خودمانی‎تر یک حمایت متقابل از جنون خود بزرگ‎بینی را دیدم. صدای من، من، من، از هر گوشه‎ای شنیده می‎شد. من فانتزی دن خوان را بهتر از خود فرانس لیست بازی می‎کنم؛ در غیر اینصورت لیست چنین حرف‎های شریرانه‎ای در باره من پخش نمی‎ساخت. ــ فیرخو بدون کشفیات من چه می‎توانست بکند. به همین دلیل من پروفسور نشدم. مردها مانند کوهنوردان هوای هم را دارند. ــ درآمد من در راه‎آهن آمریکا بزرگ‎تر از بلایشرودر بانکدار است. ــ من یک دانشنامه زنده مراوده‎ام. ــ بدترین نمره در تمام کلاس را من داشتم. ــ

من بهترین شناگر برلین هستم. ــ من بهترین دوچرخه‎سوار. ــ من، من، من! ــ من تیزترین چشم را دارم. ــ کسی مانند من نزدیک‎بین نیست. ــ من بیشترین پول را دارم. ــ من بیشترین بدهکاری‎ها را دارم. ــ من، من، من!

و در کناری مبادله ساکت جنون خود بزرگ‎بینی: آقای پروفسور، آنچه شما تعریف می‎کنید برایم بسیار جالب است. من می‎خواهم با کمال میل باور کنم که شما  شایسته‎تر از مومسن هستید، اما شما چنین سیگار برگ‎هائی که من از هاوانا فراهم می‎کنم هرگز نکشیده‎اید. ــ من می‎خواهم با کمال میل باور کنم، اما در وزارت آموزش و پرورش ...

بیوقفه چنین حرف‎ها و ایرادات متقابلی رد و بدل می‎گشت. اما شما می‎شنیدید که آنها پشت سر همدیگر چیزهای زشتی زمزمه می‎کنند. در آنجا یک کینه‎توزی واقعاً جنون آمیز خود را نشان می‎داد. هیچکس وجود نداشت که در این کلمات زمزمه گشته آدمی رذل یا دیوانه معرفی نگردد. او به زنش خیانت می‎کند، او به شوهرش خیانت می‎کند. او از طلبکارانش سرقت کرد، او خرج زندگیش را از معشوقش می‎گیرد، او در یک وصیتنامه اختلاس کرده، او شوهرش را به تیمارستان فرستاده. او رئیس خود را بعنوان دوست خانوادگی تحمل می‎کند. همه جا در گفتگو با صدای بلند: "من، من، من." و با صدای آهسته در گوشه و کنارها: "او، او، او، او."

همچنین به نظر می‎رسید که جنون شهوانی بسیار گسترده گشته است. آدم می‎توانست این را از صحبت‎های شنیده شده کمتر از نشانه‎های دیگر نتیجه بگیرد. حتی آرایش خانم‎ها برای مهمانی شام این جنون شهوانی را ثابت می‎کرد. من باید به خود می‎گفتم که آدم در مهمانی‎های خوب خارج از تیمارستان هم با لباس شیک می‎رود، همانطور که باید به خود می‎گفتم که صحبت‎های با صدای بلند و زمزمه‎ها در مهمانی‎های دیگر هم می‎توانستند شبیه به اینجا باشند. اما به نظرم می‎رسید که این لباس‎های باز خانم‎ها و بقیه چیزها باید بیماران روانی را به خود جذب می‎کرد. طور دیگری نبود: بر فرم بدن زنانه که می‎تواند اغلب برای مرد خطرناک شود به شدت تأکید شده بود، من نمی‎توانم آن را طور دیگر بیان کنم. با تأکید بر چشم‎ها به معنای واقعی کلمه شروع شده بود. ممکن است شادی به جعل کردن احتمالاً علت این بیماری باشد. انبوه مو جعلی، پستان‎های جعلی، باسن‎ها و بعضی چیزهای دیگر جعلی. چه قصدی می‎تواند یک چنین زنی داشته باشد؟ زن با این کار نه می‎تواند شوهرش را بفریبد و نه حتی معشوقش را. بنابراین باید زن قصد داشته باشد چشمان هر غریبه‎ای را جذب کند. آیا این واقعاً جنون شهوانی‎ست؟ اگر یک خروس پرهای دم جعلی به خود ببندد و بخواهد تاجش را سرخ رنگ کند، بنابراین ما اجازه داریم بگوئیم که خروس دیوانه است!

جنون شهوانی خود را در نزد مردها هم نشان می‎داد. اما آن را می‎شد از رفتار خانم‎ها واضح‎تر تشخیص داد. آنها همه با نظم وحشتناک خودکاری یک حرکت به حلقه مو را تکرار می‎کردند. زنی پاهای کوچکش را مرتب از زیر دامنش به جلو دراز می‎کرد، زن دیگری روش خاصی داشت، آرنج دستش را بلند می‎کرد و می‎گذاشت آستین‎های کوتاهش پرواز کنند؛ نفر سوم هر چند دقیقه یک بار سر کوچکش را تکان می‎داد؛ نفر چهارم بیوقفه صحبت می‎کرد و در این حال دندان‎های زیبایش را در حرکت‎های منظم طوری نشان می‎داد که مانند دندان‎های متحرک ویترین یک دندانپزشک دیده می‎گشت؛ پنجمین نفر می‎توانست سوراخ‎های بینی‎اش را تکان دهد و این کار را مانند یک اسب مسابقه انجام می‎داد؛ نفر ششم آتروپین مصرف کرده بود و حالا دائماً به چشم‎های بزرگش حالت خشمگین می‎داد. حتی وقتی هم فقط شب بخیر می‎گفت! در واقع خانم اوربان با چنان بیماری مشخص یکی از بیماران آرام بود.

سومین شکل جنون که دکتر هافکینگز خودش مرا متوجه آن ساخت در ابتدا چندان راحت قابل مشاهده نبود: جنون گرسنگی. یعنی این جنون قبل از آنکه آدم به سر میز شام برود فقط یک گرسنگی تئوری بود، یک حرص و آز به ماشین و اسب‎ها، به سفرهای دریائی و آرایش کردن، به تئاتر و رقص؛ یا در حقیقت فقط گرسنگی به پول که با آن تمام اینها قابل خریداری‎ست. به ندرت این جنون خود را صادقانه بیان می‎ساخت. این یک آوای ضعیف‎تر بود که برای شنیدن آن باید ابتدا قوه شنوائی تیز می‎گشت. سپس اما این آوای ضعیف رشد می‎کرد و به یک صدای بلند تبدیل می‎گشت و صداهای دیگر را خاموش می‎ساخت. من باید گرسنگی بکشم! من به اندازه کافی ندارم! کافی ندارم! کافی ندارم! این یک سمفونی جهنمی بود. من می‎توانستم از آن فوراً آهنگ بسازم. ویلن‎ها بیوقفه زوزه می‎کشیدند: من، من، من، او، او، او؛ باس‎ها بدون هیچ کلمه‎ای افکار جنون شهوانی را با صدای بم به گوش می‎رساندند. اما صداهای ضعیف جنون گرسنگی رشد می‎کند تا اینکه ملودی می‎شوند و مانند ترومبون از صداهای: "میلیون‎ها! میلیون‎ها! کافی نیست! کافی نیست!" رساتر می‎گردند.

اما هنگامیکه تقریباً ساعت یازده شده بود و هنوز کسی برای نشستن پشت میز غذا نرفته بود، در این هنگام ابتدا جنون گرسنگی وحشیانه حیوانی‎ای به سراغ تمام مهمانان بیچاره می‎آید، که آدم می‎تواند مانندش را در زمان‎های روزه‎داری در باغ وحش مطالعه کند، هنگامیکه ببر در قفسش به این‎سو و آن‎سو می‎دود، وقتی حتی شیر مغرور از خشم با پنجه به زنش می‎زند و طوری نگاه می‎کند که انگار می‎خواهد دندان‎هایش را در گردن او فرو کند. خانم‎ها فقط ساکت‎تر گشتند، اما آقایان! آنها آهسته ماسک تربیت خوب خود را از چهره‎شان برمی‎دارند. مانند میمون‎های گرسنه در هر گفتگوئی نیشخند می‎زدند که مانند رایحه‎ای از گرسنگی به سمت چراغ‎های الکتریکی صعود می‎کرد. من ناگهان به موقعیت وحشتناکم آگاه می‎گردم. و وحشتناک‎تر از همه این بود که من هم شروع کردم به احساس کردن چیزی مانند جنون گرسنگی. برای اینکه به فلایشر بدلی حرف خشنی نزنم باید بر خود مسلط می‎گشتم.

در این وقت خانم اوربان آرام خود را به من نزدیک می‎سازد، می‎گذارد بازویم را در بازویش قرار دهم و در این حال لبخند زنان انگشت کوچک مرا نیشگون می‎گیرد. ما به سمت میز می‎رویم.

در سمت راست من خانم اوربان نشسته بود، در سمت چپم خانم فون کوخهانسکی. در کنار خانم اوربان شاعر نشسته بود. در مقابل ما زنی چاق با نمایشگاهی از الماس آویزان به خود، نقاش و تلتوئر جوان ابله نشسته بودند. در ابتدا هرکس تلاش می‎کرد فقط جنون گرسنگی خود را سیر سازد. مسلماً در این حال همه جا صحبت می‎شد؛ اما هیچ کجا مکالمه منسجم نبود. صدف‎ها را هورت می‎کشیدند، سوپ را هورت می‎کشیدند. من پس از خوردن نان سفید و نوشیدن دو گیلاس از شراب شیرین آرام‎تر می‎شوم و توانستم دوباره به تماشا مشغول شوم. خانم فون کوخهانسکی کاملاً عجیب و غریب بود. احتمالاً قبلاً در سلولش تا آخرین حد خورده بود. او حالا  به زحمت می‎توانست یک لقمه فرو دهد. آدم در صورتش می‎دید که درد را تحمل می‎کند. اما هیچ لحظه لبخند دیوانه‎وار آرام از گوشه لب‎هایش نمی‎افتاد و بطور خودکار قضاوت‎های روزنامه‎ها در باره تئاتر و موسیقی را تکرار می‎کرد و در این حال بر صورت، گردن و بازوانش پودر می‎زد. او هیچ کلمه مستقلی بیان نمی‎کرد، اما مرا رها نمی‎ساخت. خانم اوربان نامهربان می‎شود، چیز اهانت آمیزی به من زمزمه و از آن به بعد فقط با شاعر گفتگو می‎کند. این برایم یک تسکین بود، زیرا حالا به یاد می‎آورم که پیشنهاد همراهی کردنش به خانه اما غیر عملی‎ست، زیرا او در این خانه زندگی می‎کرد. وحشتناک، در یک سلول! هنگامیکه من پس از نیم ساعت دوباره خانم اوربان را مخاطب قرار دادم او فقط در باره آشپز آقای فلایشر با من صحبت کرد.

حالا یک دور کباب چرخانده می‎شود. او از آن می‎خورد، سپس تکیه می‎دهد و رنگش می‎پرد. او واقعاً رنگش می‎پرد. حالش خوب نبود، او باید به خانه می‎رفت. شاعر از جا می‎جهد و بازویش را به او ارائه می‎دهد. فلایشر بدلی با عجله می‎آید و بی‎نهایت اظهار تأسف می‎کند. نقاش و تلتوئر جوان لبخند می‎زدند.

خوردن شام بدون خانم اوربان و شاعر همچنان ادامه داشت. خانم فون کوخهانسکی بیوقفه صحبت می‎کرد، من دیگر احتیاج نداشتم گوش کنم. من به بقیه صحبت‎های دور میز گوش می‎دادم و وحشت کردم. به نظر می‎رسید که چیزی مانند جنون پخت و پز پادشاهی که از روم باستان گزارش می‎شود خود را مه‎آلود بر روی مغزها قرار داده باشد. ما حدود چهل نفر پشت میز شام نشسته بودیم و همه از غذا صحبت می‎کردیم. در نزدیکی میز ما تلتوئر ابله گوی سبقت را از همه ربوده بود.

او در باره سُسی صحبت می‎کرد که آورده شده بود. در دمای هجده درجه باید روغن در آن چکانده گردد، و نه در دمای پانزده درجه. خانم‎ها و آقایان دارای دانش علمی نبودند؛ اما در باره سُس حالا تقریباً مانند دانشمندان صحبت می‎کردند. و در این حال با کارد و چنگال حرکات سرمشقانه انجام می‎دادند، لقمه‎های کوچک به دهان می‎بردند، لبخند می‎زدند و می‎جویدند و از خدمتکاران در لباس فرم که کاسه‎های سُس را آورده بودند با ظرافت تشکر می‎کردند. و پیشخدمت‎ها عرق کرده بودند و نفس گرم‎شان را در پشت گوش مهمان‎ها می‎دمیدند. آنها از کاسه‎ها چشم برنمی‎داشتند و من وحشت داشتم که ناگهان خدمتکاران و مهمان‎ها مانند حیوانات شروع به دندان قروچه کردن بگذارند، غذاها و بشقاب‎ها را بر روی زمین پرتاب کنند و آنجا با هم بخاطر ماهی و پرنده گلاویز شوند.

تلتوئر جوان جریان صحبت را در دست گرفته بود. او پارسامنشانه دستورالعمل یک سُس ماهی را مانند متن یک قسم شرح می‎داد. خانم فون کوخهانسکی برایش سر تکان می‎دهد و با حرکات ملایم شانه‎هایش را نمایان می‎سازد و جرعه‎ای کوچک از شرابی که پیشخدمت نامش را در گوش‎مان زمزمه می‎کرد می‎نوشد. آقایان هم وقتی تلتوئر جوان از تجربیات سفرهای غذائیش به رم، پاریس و پترزبورگ برای بدست آوردن دستورالعمل آشپزی تعریف می‎کرد سر تکان می‎دادند و هیچکدام نمی‎خندیدند. او جوک بسیار قدیمی را تعریف می‎کرد، او مجبور بود سگ دانمارکی‎اش را با شلیک گلوله بکشد، زیرا سگ در ماه آوریل استخوان غاز جوان خورده بود، سگ پرولتری‎ای که هیچ تربیتی نمی‎پذیرفت، سگ! و تلتوئر جوان به بهترین نحو ادامه می‎دهد که چگونه او دیروز برای دادن آخرین نظر با آقای فلایشر نمونه‎ای از غذای امروز را خورده است. این تصویر ترکم نمی‎کرد: در کنار اجاق آشپزخانه تیمارستان، او و آقای فلایشر و آشپز فرانسوی.

من دیگر نمی‎توانستم فکر کنم. من به اطرافم نگاهی می‎اندازم و اتاق هنرمندانه تزئین شده را تماشا می‎کنم، دکوراسیون مجلل میز را، نقاشی‎های روی بشقاب‎ها و تصاویر با ارزش روی دیوارها را و به نظر می‎رسید که غذا و هنر مانند یک بخار گداخته به سمت سقف صعود می‎کند. نام افراد را می‎شنیدم: گوته، زولا، واگنر. مارچوبه و هنر. هنر در هر تلفظ. هنر، هانر، هونر! و مارچوبه!

فلایشر بدلی با زدن قاشق به گیلاسش  آن را به صدا می‎آورد و قبل از به سلامتی نوشیدن جمع یک سخنرانی می‎کند. من نمی‎توانستم به یک جمع بورژوازی تعلق داشته باشم؛ اما اینجا نشانه‎ای از بیماری بود. اینکه هر کلمه‎ای دروغ بود و مورد توجه قرار نمی‎گرفت؛ اینکه او حیوانات گرسنه را مهمانان محترم خود خواند، اینکه او از معنی شهروندی و فضیلت مدنی، از شادی و جوانان و دوستی و وفاداری صحبت می‎کرد اما مخاطبین  از آن فقط قارچ و شامپاین و سیگارهای برگ هاوانا را می‎فهمیدند. این ادعا به سختی قابل اثبات است، اما از وفاداری بطور حتم سیگار برگ را می‎فهمیدند. سپس یکنفر که برای نام‎های مهمانان کلمات قافیه‎‌دار پیدا کرده بود پاسخ می‎دهد. این شرم‎آور و بی‎مزه بود. اما سخنران و مهمانان محترم می‎خندند، در حالیکه خنده در نزد انسان‎های سالم نشانه‎ای از خشنودی‎ست. سپس یک نفر دیگر با قاشق به گیلاسش می‎زند. کسی نام او را که نماینده مجلس بود برایم می‎نامد و من تا حال اصلاً نشنیده بودم که او دیوانه شده است. او مرتب حرف‎های بی‎معنی می‎زد و بیش از حد مست بود.

من تازه متوجه شده بودم که تلتوئر جوان مانند یک کشیش در اتاق اعتراف شراب جدیدی را امتحان می‎کند که ناگهان احساس کردم یک نفر از پشت خود را به من نزدیک می‎سازد. اقامت در چنین اتاق‎هائی باید اما خطرناک باشد؛ زیرا هنگامیکه یک دست بر روی شانه‎ام قرار می‎گیرد خودم را مانند یک بیمار مچاله می‎کنم. گِرسه در پشت سرم ایستاده بود و می‎گوید: "می‎بخشید که خیلی دیر آمده‎ام. آیا از شما خوب پذیرائی کردند؟ سلام خانم فون کوخهانسکی! سلام تلتوئر! سلامر فلایشر!"

من در این لحظه احتمالاً چهره قابل ترحمی داشتم. آیا گِرسه داوطلبانه اینجا در تیمارستان است؟ یک مهمان مانند من؟ یا اینکه به اجبار در اینجا بود؟ مگر او قصد نداشت به نزد فلایشر اصلی برود؟ او در آنجا انتظار من را می‎کشید! و اصلاً شگفت‎زده نیست که من را اینجا می‎بیند!

گِرسه می‎پرسد: "پس خانم اوربان کجاست؟ او خانمی بود که میل داشت با شما آشنا شود."

تلتوئر جوان می‎خندد و می‎گوید: "او پس از خوردن کباب حالش بد شد. شاعر او را به خانه همراهی کرد. بفرما این هم دو صندلی خالی آنها."

من در صدد بودم غیر ممکن گردم. من می‎خواستم از گِرسه بپرسم که آیا ما خود را در سالن خانه فلایشر اصلی که هنوز دستگیر نشده است می‎یابیم یا با فلایشر بدلی در تیمارستان هستیم. در این وقت چشمان دکتر هافکینگز من را ملاقات می‎کنند. هوم، لبخند شریرانه‎اش برایم کافی بود. من سه ساعت را در بهترین مجلس مهمانی گذرانده بودم و چنین چیزی در باره آن فکر می‎کردم. من در نهایت نشسته باقی می‎مانم، چه کار دیگری می‎توانستم بکنم. اما من تصمیم گرفتم، حتی قسم یاد کردم که دیگر در این خانه داخل نشوم. از این داستان حالا سه سال گذشته است. خب، دو بار در آن زمستان در نزد فلایشر چاق برای شام مهمان بودم. اما با دکتر هافکینگز در این زندگی دیگر یک کلمه هم صحبت نمی‎کنم.