نخل و زبان انسان.

در ساحل کوتاه کنگو دو نخل وجود داشتند، یکی پیر بود، بلند، با میوه‎های آویخته، و در فاصله کوتاهی از او یک نخل جوان، باریک، نه بلندتر از سه انسان کوتوله که برای اولین بار شکوفه داده بود. نخل جوان به هیچ چیز فکر نمی‎کرد، زیرا که شکوفه می‎داد. نخل پیر از سال‎ها پیش فکر می‎کرد و می‎خواست چیزی بگوید. اما تمام چیزهای که او توسط خم گشتن و خش خش کردن ایجاد می‎کرد همیشه فقط این بود: هوا شرجی‎ست، باران می‎بارد، و چیزهای مشابه. در این وقت او به انسان‎هائی که بسیار زیبا سیاه بودند حسادت می‎ورزد، و همچنین بخاطر زبان سلیس‎شان.

یک روز مواتو و انگانیا با بیل به آنجا می‎آیند و شروع می‎کنند به حفاری کردن نخل جوان با تمام ریشه‎هایش از زمین تاریک. نخل پیر این احساس را داشت که حالا می‎تواند اینجا ساکت شود. او از اینکه پسر و دختر دائماً گپ نمی‎زدند تعجب می‎کرد، زیرا که آنها می‎توانستند حرف بزنند. آنها اما فقط عمیق‎تر حفر می‎کردند.

هنگامیکه ساعت داغ ظهر نزدیک می‎شود، اول مواتو بیلش را می‎اندازد و بعد انگانیا هم همین کار را می‎کند. پسر می‎رود گردو می‎آورد و دختر آب. آنها غذا می‎خورند و بعد شروع می‎کنند به صحبت کردن.

انگانیا: آیا مرد سفید پوست به تو سکه را داد، منظورم دستمزد را، بخاطر درآوردن نخل جوان؟

مواتو: او قولش را به من داد. قول دادن مثل دادن است.

انگانیا: آیا می‎تونی به من بگی مردان سفید پوست نخل را برای چه جادوئی لازم دارند؟

مواتو: من می‎تونم دقیقاً بگم. آنها کشیشان پادشاهی هستند که دارای زمین نیست و بر روی آب سلطنت می‎کند. من زبان آنها را خیلی خوب می‎فهمم. زبان‎شان انگلیسی است، که چیزی مانند زبان خدایان معنی می‎دهد. پادشاه این کشور هیچ زمین ندارد. اما آنجا در تمام طول سال چنان سرد است که دریا مانند سنگ بسیار سفت و سخت می‎شود. به این دلیل می‎تواند بر روی آب سلطنت کند. بر روی آب سفت و سخت نه موز رشد می‎کند و نه خرما، فقط برنج و تمیس. اما وقتی پادشاه موز و خرما نداشته باشد عصبانی می‎شود، و اگر در سردترین و طولانی‎ترین شب سال آنها را نیابد بنابراین باید آسمان سقوط کند و آب سفت و سخت تکه تکه خواهد گشت، و بالاترین خدای‎شان که قادر به تحمل آب نیست باید در دریا سقوط کند.

انگانیا: این آب نمکدار است.

مواتو: او آب نمکدار را هم نمی‎تواند تحمل کند. به این خاطر کشیش‎های سفید پوست با نگرانی پیش ما آمدند تا برای پادشاه‎شان موز و خرما ببرند. حالا اما درخت‎های جوان را برمی‎دارند و می‎خواهند آنها را تماماً بر روی آب یخ‎بسته خود بکارند.

انگانیا خود را از پشت بر روی زمین می‎اندازد و از شادی با پاهای سیاهش در هوا رکاب می‎زند. او سرکش می‎خندید. سپس از جا می‎جهد، با اندام باریکش به دور نخل جوان می‎پیچد و بی‎وقفه می‎گوید: "من می‎خواهم گرمت کنم، تو نباید یخ بزنی!" ــ و سپس دوباره می‎خندد و به مواتو می‎گوید: "آیا باید تو را هم گرم کنم؟"

مواتو: نخل یخ نخواهد زد. رئیس کشیش‎های سفید پوست همه چیز را برایم دقیقاً تعریف کرد، و من همه را دقیقاً فهمیدم. در پایتختِ سرزمینِ آبیِ یخزده یک معبد بزرگ قرار دارد که دیوارهایش مانند آهن سختند و مانند هوا شفاف.

انگانیا: تو دروغ می‎گی!

مواتو: من دروغ نمی‎گم. آنجا معبد نخل‎هاست. به آنجا از کونگو خاک می‎برند و نخل‎ها را با ریشه در خاک فرو می‎کنند. آنجا همچنین ــ رئیس کشیش‎ها اینطور به من گفت ــ برادران مأمور معبد در هنگام نگهبانی از نخل یک آتش ابدی را با بادبزن باد می‎زنند. و خورشید از میان دیوارهای بادخور می‎تابد و در معبد با آتش ابدی ازدواج می‎کند و به نخل‎ها ندا می‎دهد که رشد کنند و رفیع شوند.

انگانیا: آیا از این افسانه‎ها بیشتر بلدی؟ چه چیز دیگری هنوز در معبد نخل‎ها اتفاق می‎افتد؟

مواتو: آدم صبح‎ها در آنجا مادرهای جوان را با نوزادان‎شان و معلمین را با پسران می‎بیند. در کنار نخل‎ها پسرها خواندن می‎آموزند.

انگانیا: خواندن؟ این چه است؟

مواتو (متفکر): من مطمئن نیستم. فکر کنم تقریباً چیزی مانند حرف زدن یخزده باشد.

انگانیا: و سپس؟

مواتو: سپس در ساعات غروب آفتاب احتمالاً یک معلم و یک مادر جوان تنها زیر نخل می‎آیند و برای راز عشق تبرک دریافت می‎کنند.

انگانیا: عشق؟

مواتو: خب، این هم شادی یخزده در نزد آنهاست؛ مانند اینکه برای مثال: اگر ما دو نفر منجمد شده باشیم اما بخواهیم همدیگر را در آغوش بگیریم.

انگانیا خود را در حال خندیدن بر روی مواتو می‎اندازد و فریاد می‎کشد: "من یخ نزدم، من تو را دوست ندارم." سپس ناگهان متوقف می‎شود و می‎گوید: "نه، قبل از انجام آن کار خود را تبرک کردن باید قشنگ باشد. آنها با چه چیز تبرک می‎شوند؟"

مواتو: با لباس.

انگانیا: لباس؟ این دیگر چیست؟

مواتو: پارچه‎های رنگی. کسی که آنجا چنین لباسی بر تن نکند یک کافر نامیده می‎شود و آتشش می‎زنند.

انگانیا (گریان): من نمی‎خواهم به آنجا بروم! من نمی‎خواهم مرا با لباس کشیشی تبرک کنند! من سردم شده است!

و او خود را هق هق کنان با چشمانش بر روی زانوی مواتو می‎اندازد.

اما نخل پیر که با قد بلندش از بالای جنگل بکر خیلی چیزها دیده بود خود را آرام تکان می‎داد و متوجه گشته بود که انسان‎های سفید و انسان‎های سیاه زبان همدیگر را نفهمیده‎اند.

پس از مدتی انگانیا زمزمه می‎کند: "تو چه خوب هستی!"

مواتو پاسخ می‎دهد: "نه، تو خوب هستی!"

نخل پیر در چشمان آنها نگاه می‎کند و با خبر می‎شود که آن دو در اصل می‎خواهند بگویند: "من خوشبختم."

مواتو و انگانیا هر دو خوشبخت بودند.

اما نخل پیر حالا می‎دانست که همچنین انسان‎های همرنگ هم همدیگر را نمی‎فهمند، حتی زمانی هم که می‎خواهند همدیگر را بفهمند، و حالا او دیگر به انسان‎ها بخاطر زبان فقیرشان حسادت نمی‎ورزید.

https://www.youtube.com/embed/s4q9VbNuimQ