جینکف بلوند.

یک تصویر غیر فرهنگی از نیمه‎ـ‎آسیا.

قلب من دوات من است. من قلمم را در قلبم فرو می‎برم، زیرا نمی‎خواهم خوانندگانم را سرگرم کنم، به هیجان آورم و توسط داستان‎های اختراع شده وقت‎شان را بدزدم. این مأموریت من است که فرهنگ را به شرق حمل کنم، به آنجائیکه ایمان انسان‎ها هر روزه توسط روس‎های وحشی زیر پا گذاشته می‎شود. تمام فعالیت‎های ادبی من از روزیکه صدای خش خش قلمم را بر روی یک کاغذِ بی‎تاب شنیدم یک جنگ است بر علیه این روس‎ها. من از آنها متنفر نیستم، من آنها را خوار می‎شمرم ...

درشکه‎ام در مقابل یک میخانه متروک در استپ مالیخولیائی گسترده توقف می‎کند. من پیاده می‎شوم تا ببینم که آیا اینجا چیزی برای نوشتن وجود دارد. میخانه‎چی در ردای بلند سیاهش در حال حمل شاه‎ماهی دودی خود را به من نزدیک می‎سازد. یک فیگور انسانی عجیب و غریب! آدم می‎توانست او را بدون موی سفیدش با یک پسر جوان اشتباه گیرد.

او یک جوان بود.

از چهره جوان تازه‎اش که اندوه وحشتناک جونده‎ای در پشت آن مخفی بود یک بینی بیرون زده بود. درازترین، خمیده‎ترین و توهین‎آمیزترین بینی‎ای که تا کنون یک چهره با ذوق سامی را از شکل انداخته بود. آدم می‎توانست بدون این بینی هم او را یک آپولو به حساب آورد.

او یک آپولو بود ...

رازی را که جینکف بلوند در این شب مخوف برایم فاش ساخت و به استخوان‎های پادشاه داوید قسم یاد کرد چنان غیر انسانی‎ست، چنان شیطانی که وقتی می‎خواهم آن را بنویسم دستم به مشت گره می‎شود، و می‎دانم که کاغذم هم با کمال میل راضی به پذیرا گشتن خطوط یک چنین جرمی نیست.

اما من مجبورم! مأموریتم مرا مجبور می‎سازد بر کراهت غلبه کنم، من باید، من باید و اگر هم به قیمت زندگیم تمام شود ...

چند سال پیش هنوز یاکوب بیست ساله، صاحبخانه فعلی من زیباترین مرد در جامعه یهودی بارانوف بود. او در حلقه دوستانش فقط «جینکف بلوند» نامیده می‎گشت، زیرا موی نورانی پر پشتی داشت و فرهای طلائی تا شانه‎هایش آویزان بودند. گاهی اوقات هم یک دسته فر کوچک بر روی پیشانی تا بینی به پائین می‎افتاد.

چه بینی‎ای! بینی چنان کلاسیک دیده می‎گشت که انگار یک مجسمه‎ساز یونانی آن را بر بالای دهان یهودی بلوند از بارانوف نشانده است. بینیِ جینکف بلوند طلسمش بود، مایه افتخار مادرش بود، نشانه پیروزی بارانوف بود، ایده‎آل میریام زیبا بود. و این بینی ــ اوه این دردناک است، دردناک است، اما من مجبورم. من مجبورم.

میریام از بدو تولد، یعنی از سیزده سال قبل، نامزد جینکف بلوند بود. در زمستان بعد باید جشن ازدواج برپا می‎گشت که ماجرای زشت نفرت‎انگیز رخ می‎دهد.

گراف هاتشیتسوف  سالخورده چشمش دخترک را گرفته بود. او یک نجیب‎زاده جوانمرد بود. البته یک بار نوکرش را به ضرب گلوله کشته بود، اما این فقط بخاطر خوش‎قلبی اتفاق افتاد، زیرا او می‎خواست به یک مگس که بر پیشانی پسر در حال خواب نشسته بود و او را غلغلک می‎داد شلیک کند. همچنین او همسرش را اغلب کتک می‎زد، البته فقط به این خاطر که پوست گرانقیمتش را از شر بید رها سازد. و وقتی آقای گراف طلبکارانش را طوری از پله‎ها به پائین پرتاب می‎کرد که پاهایشان می‎شکست، دلیلش فقط این بود که می‎خواست برای جراحان فقیر بیماران ثروتمند تهیه کند. و وقتی بخش بزرگی از عرق کارخانه‎های خودش را به کلی نابود می‎ساخت، فقط به دولت فکر می‎کرد که درآمدش از راه مالیات بطور قابل توجه‎ای افزایش می‎یافت. بله، گراف هاتشیتسوف یک نجیب‎زاده جوانمرد بود. و او این را به جینکف اثبات می‎کند.

یک شب با اصرار به کلبه میریام زیبا وارد می‎شود تا او را از پدر و مادرش بخرد. آنها اما هیچ قدرتی بر دختر باشکوه نداشتند. میریام خودش با شجاعت درب را باز می‎کند تا راه خروج را به گراف نشان دهد. گراف به شدت خشمگین می‎گردد.

او نیمی از ریش محترم پدر میریام را می‎کند و فریاد می‎زند: "شما کَک‎های آفریدگار! شماها جسارت می‎کنید با پدر هاتشیتسوف مخالفت کنید؟ می‎دانید من چه کسی هستم و شماها چه کسانی هستید؟ من ارباب این سرزمینم و شماها کوچک‎ترین کرم بر روی کوچک‎ترین برگِ کوچک‎ترین کلمِ کوچک‎ترین مزرعه این سرزمینید!"

پدر برای متقاعد ساختن میریام با او صحبت می‎کند. بله، من باید این را با قلبی لرزان اعتراف کنم که نه تنها روس‎ها در روسیه روس هستند بلکه همچنین یهودی‎ها هم نیمه روس هستند.

میریام نجیب اما شروع به گریستن می‎کند.

ــ "من قبل از شکستن پیمان با جینکف بلوندم خود را درون رود دن و دانوب پرتاب می‎کنم!"

گراف با شنیدن این نام طوری در هم فرو می‎رود که انگار مار نیشش زده است. او لبش را به دندان می‎گزد و اتاق را ترک می‎کند.

و آنچه حالا در پی می‎آید چنان وحشتناک است که  باید می‎ترسیدم خوانندگانم از ناباوری سر تکان دهند. من خودم وقتی جینکف آن را برایم تعریف کرد نمی‎خواستم باور کنم، من نمی‎خواستم و نمی‎توانستم چنین خشونتی را باور کنم. من نمی‎خواستم به یهودی‎ای گوش کنم که انسان‎ها را در چشمانم چنین کاهش می‎داد ــ و حالا! اوه، مأموریتم! مأموریتم مجبورم می‎سازد گزارش او را تکرار کنم. اما من می‎خواهم خلاصه کنم؛ من از خوانندگان اجازه می‎خواهم که اجازه خلاصه کردن داشته باشم ...

هنگامیکه جینکف بلونده شب بعد در جاده می‎رفت تا نعل اسب‎های کهنه پیدا کند ناگهان توسط سه قزاق مورد حمله قرار می‎گیرد، طناب‎پیچ می‎شود و بر پشت یک اسب زین نشده قرارش می‎دهند و چهار نعل به سمت قصر گراف می‎تازند. هیولا با خنده تمسخرآمیز وحشیانه‎ای از او استقبال می‎کند.

ــ "پس جینکف زیبا این است؟ تو پدرسگ! تو کَنه پنیر فاسد! تو مگس ِ پا پاره! تو جرئت می‎کنی به شکارگاه گراف هاتشیتسوف نجیب بیائی؟ تو یک میلیونم یک کرم! تو جرئت می‎کنی با یک بینی مستقیم و موی مجعد بلوند برای خود در اطراف بچرخی؟ آیا می‎خواهی با این بینی همنوعان مسیحی‎ات را فریب دهی؟ می‎خواهی؟ من می‎خواهم مانع از کار زشت تو شوم، تو پشه بیمار، تو! تو حشره بدبو! تو جینکف بلوند، تو!"

و این اتفاق افتاد! ... چه؟

بله، این اتفاق افتاد، و من می‎خواهم تعریف کنم که چه اتفاق افتاد. دست من که از وحشت می‎لرزد باید آن را بنویسد ...

نوکرها یهودی زیبا را می‎بندند. او از فرومایه‎ترین بدرفتاری می‎ترسید و بیهوده تلاش می‎کرد با دست راست نقاطی از بدنش را که حدس می‎زد در خطرند پوشش دهد. اما آنها او را از پشت بر روی یک نیمکت قرار می‎دهند و سپس او را به نیمکت می‎بندند. نقشه آنها بسیار مکارانه‎تر بود، بسیار جهنمی‎تر.

گراف خشمگین فریاد می‎کشد: ــ "تو یک یهودی هستی و باید بعنوان یهودی هم شناخته شوی."

و آنها خود را با گازانبرها و اتوها و ــ سه بار وای ــ و بینی‎اش را کج اتو می‎کنند، کاملاً کج، همانطور که من بعداً دیدم. سپس موهایش را سیاه رنگ می‎کنند و او را به جاده برمی‎گردانند. ــ ــ ــ

این داستان جینکف بلوند است. معروف‎ترین جراحان هم نتوانستند دماغش را دوباره درست کنند. البته مویش توانست دوباره از رنگ سیاه بهبود یابد، اما در این بین بخاطر وحشت از بینی شرم‎آور خاکستری شده بود.

گراف اما میریام زیبا را با زور به قصرش می‎برد ...

او دماغ میریام را مثله نکرد، بی‎شرف!

https://www.youtube.com/embed/W-DNVNpj-Ss