ساعت دیواری آشپزخانه.

آنها او را که به سوی‎شان می‎آمد از مسافتِ دور می‎دیدند، زیرا او جلب توجه می‎کرد. او یک چهرهُ کاملاً پیر داشت، اما آدم از نوع راه رفتنش می‎دید که او ابتدا بیست ساله است. او با چهرهُ پیرش کنار آنها بر روی نیمکت می‎نشیند. و سپس آنچه را که در دست حمل می‎کرد به آنها نشان می‎دهد.

او می‎گوید: این ساعت دیواریِ آشپزخانهُ ما بود، و به افرادی که بر روی نیمکت در زیر آفتاب نشسته بودند یکی بعد از دیگری نگاه می‎کند. بله، من آن را پیدا کردم. از خانه فقط این باقی مانده است.

او یک ساعت دیواریِ گردِ آشپزخانهُ شبیه به بشقابِ سفید را در برابر خود نگهداشته بود و اعدادِ آبی رنگ شدهُ آن را با انگشت پاک می‎کرد.

او پوزش‎طلبانه می‎گوید: این دیگر ارزشی ندارد، من هم این را می‎دانم. قشنگی خاصی هم ندارد و با این لعابِ سفید فقط شبیه به یک بشقاب است. اما به نظر من اعدادِ آبی‎رنگ بسیار زیبا دیده می‎شوند. البته عقربه‎ها فقط از حلبی ساخته شده‎اند. و حالا دیگر کار هم نمی‎کنند. نه. ساعت از درون خراب است، این قطعی‎ست. اما هنوز هم مانند همیشه دیده می‎شود. حتی حالا هم که دیگر کار نمی‎کند.

او با نوک انگشت با احتیاط یک دایره بر رویِ مسیرِ لبهُ ساعتِ بشقابی می‎کشید و آهسته می‎گفت: و فقط این باقی‎ مانده است.

افرادی که در زیرِ خورشید بر روی نیمکت نشسته بودند به او نگاه نمی‎کردند. یکی از مردها به کفشش خیره شده بود و زن به داخل کالسکهُ کودکش نگاه می‎کرد. سپس یکی می‎گوید:

احتمالاً شما همه چیز را از دست داده‎اید؟

او با شادی می‎گوید: بله، بله، فکرش را بکنید، اما واقعاً همه چیز را! فقط این، این باقی مانده است. و او دوباره ساعت را طوریکه انگار دیگران آن را هنوز ندیده‎اند بالا می‎گیرد.

زن می‎گوید: اما آن که دیگر کار نمی‎کند.

نه، نه، کار نمی‎کند. خراب شده است، من این را خوب می‎دانم. اما در غیر اینصورت هنوز کاملاً مانند همیشه است: سفید و آبی. و او دوباره ساعتش را به آنها نشان می‎دهد. و او هیجانزده ادامه می‎دهد: و زیباترین ماجرا را من هنوز برایتان تعریف نکرده‎ام. زیباترین هنوز می‎آید: فکرش را بکنید، این در ساعت دو و نیم از کار افتاده است. فکرش را بکنید، درست ساعت دو و نیم.

یکی از مردها می‎گوید: بنابراین باید بمب حتماً ساعت دو و نیم به خانهُ شما اصابت کرده باشد، و لب پائین را برای مهم جلوه دادنِ نظرش به جلو می‎آورد. من اغلب این را شنیده‎ام. با فرود آمدنِ بمبْ ساعت‎ها از کار می‎افتند. این بخاطر تولیدِ فشار است.

او با تکان دادنِ متفکرانهُ سر به ساعتش نگاه می‎کند. نه، آقای عزیز، نه، در این مورد اشتباه فکر می‎کنید. این هیچ ربطی به بمب ندارد. شما نباید همیشه از بمب صحبت کنید. نه. ساعت دو و نیم کاملاً چیز دیگری بود، شما فقط آن را نمی‎دانید. شوخی این است که این درست در ساعت دو و نیم از کار افتاده و نه یک ربع بعد از ساعت چهار یا ساعت هفت. من همیشه ساعت دو و نیم به خانه برمی‎گشتم. منظورم شب‎هاست. تقریباً همیشه ساعت دو و نیم. بله، شوخی درست در این نکته است.

او به دیگران نگاه می‎کند، اما آنها چشم‎هایشان را از او گرفته بودند. او چشم‎ها را نمی‎یافت. در این وقت او با تکان دادن سر به ساعتش می‎گوید: سپس البته من گرسنه بودم، درست می‎گم؟ و من همیشه مستقیم به آشپزخانه می‎رفتم. در این وقت ساعت تقریباً همیشه دو و نیم بود. و سپس، سپس مادرم می‎آمد. گرچه من همیشه سعی می‎کردم درب را آهسته باز کنم، اما باز هم مادرم من را می‎شنید. و وقتی من در آشپزخانهُ تاریک چیزی برای خوردن جستجو می‎کردمْ ناگهان چراغ روشن می‎گشت. سپس مادرم در ژاکتِ پشمی‎اش و با یک شالِ قرمز به دور گردن آنجا ایستاده بود. و پابرهنه. همیشه پابرهنه. و با وجود آنکه کفِ آشپزخانهُ ما کاشی شده بود. و او چشم‎هایش را چون نورِ چراغ برایش بیش از حد روشن بودْ کاملاً کوچک می‎کرد. خب برای اینکه دیری از شب می‎گذشت و او قبلاً خوابیده بود.

سپس مادرم می‎گفت: باز هم اینقدر دیر. او بیشتر از این چیزی نمی‎گفت. فقط: باز هم اینقدر دیر. و سپس شام را برایم گرم می‎ساخت و تماشا می‎کرد که من چطور می‎خورم. در این حال او همیشه پاهایش را بر روی هم می‎مالید، زیرا کاشی‎ها بسیار سرد بودند. او شب‎ها هرگز کفش به پا نمی‎کرد. و او تا زمانی که من سیر می‎گشتم کنارم می‎نشست. و سپس وقتی من در اتاقم چراغ را خاموش کرده بودمْ می‎شنیدم که بشقاب‎ها را از روی میز جمع می‎کند. هر شب اینطور بود. و معمولاً ساعت دو و نیم. من این را کاملاً طبیعی می‎یافتم که او ساعت دو و نیمِ شب برایم در آشپزخانه غذا درست کند. بله او همیشه این کار را می‎کرد. و او هرگز بیشتر از این نمی‎گفت: باز هم اینقدر دیر. اما او این را همیشه می‎گفت. و من فکر می‎کردم که این نمی‎تواند هرگز پایان گیرد. این برایم کاملاً طبیعی بود. تمام اینها همیشه اینطور انجام می‎گرفت.

بر روی نیمکت به مدتِ یک نفس کشیدن سکوت برقرار شده بود. سپس او آهسته می‎گوید: و حالا؟ او به دیگران نگاه می‎کند. اما او چشم آنها را نمی‎یافت. سپس او به صورتِ سفیدآبیِ گردِ ساعت آهسته می‎گوید: حالا، حالا من می‎دانم که تمام اینها یک بهشت بود. یک بهشت واقعی.

بر روی نیمکت کاملاً سکوت برقرار بود. سپس زن می‎پرسد: و خانواده‎تان؟

او شرمسار به زن لبخند می‎زند: آه، منظورتان پدر و مادرم است؟ بله، آنها هم با خانه از بین رفتند. همه چیز از بین رفت. همه چیز، تصورش را بکنید، همه چیز از بین رفت.

او شرمسار از یکی به دیگری لبخند می‎زند. اما آنها به او نگاه نمی‎کردند.

در این هنگام او دوباره ساعت را بلند می‎کند و می‎خندد. او می‎خندد و می‎گوید: فقط این اینجا، فقط این باقی مانده است. و جالب‎ترین چیز این است که درست ساعت دو و نیم از کار افتاده. درست ساعت دو و نیم.

سپس او دیگر چیزی نگفت. اما او یک چهرهُ کاملاً پیر داشت. و مردی که در کنار او نشسته بود به کفش خود نگاه می‎کرد. اما او کفش خود را نمی‎دید. او مدام به واژهُ بهشت می‎اندیشید.

https://www.youtube.com/embed/gTMGizTbCfc