موش‌ها در شب می‌خوابند.

پنجرهُ توخالی در دیوارِ تنها در خورشیدِ شبانهُ آبی‎قرمز خمیازه می‎کشید. ابری از گرد و غبار در میانِ بقایایِ راست ایستادهُ دودکش‎ها سوسو می‎زد. ویرانه چرت می‎زد.

او چشم‎هایش بسته بود. ناگهان هوا تیره‎تر می‎گردد. او متوجه می‎شود که کسی بی‎سر و صدا آمده و حالا در برابرش ایستاده است. او به خود می‎گویدْ حالا من را می‎گیرند! اما وقتی کمی چشمانش را باز و بسته می‎کندْ فقط دو پایِ شلوار پوشیده را می‎بیند. پاها تقریباً کج در برابرش ایستاده بودند و او می‎توانست از میان‎شان ببیند. او یک نگاهِ کوچک از سمتِ پاچه‎های شلوار رو به بالا ریسک می‎کند و متوجهُ یک پیرمرد می‎شود. پیرمرد یک چاقو و یک سبد در دست داشت و کمی گِل در کنار نوکِ انگشتان.

مرد می‎پرسد: تو اینجا می‎خوابی، درست است؟ و از بالا به سمت پائین به موهایِ ژولیده نگاه می‎کند. یورگن با نگاه کردن به خورشید از میان پاهای پیرمرد می‎گوید: نه، من نمی‎خوابم. من باید اینجا مراقب باشم. مرد سرش را تکان می‎دهد: که اینطور، حتماً آن چوبِ بزرگ را هم برای این کار در دست داری؟

یورگن شجاعانه پاسخ می‎دهد: بله، و چوب را محکم نگاه می‎دارد.

از چه چیزی مراقبت می‎کنی؟

این را نمی‎توانم بگویم. او دستش را محکم به دور چوب نگاه می‎دارد.

حتماً از پول مراقبت می‎کنی، اینطور نیست؟ مرد سبد را بر روی زمین قرار می‎دهد و تیغهُ چاقو را با پائین شلوارش با جلو و عقب بردن پاک می‎کند.

یورگن تحقیرآمیز می‎گوید: نه، از پول اصلاً مراقبت نمی‎کنم، من مراقبِ چیز دیگری هستم.

خب، مراقبِ چه چیز؟

من آن را نمی‎توانم بگویم. فقط از چیز دیگری.

خب، نگو. پس من هم به تو نمی‎گویم چه چیز در سبد دارم. مرد با پا به کنارِ سبد ضربه می‎زند و تیغهُ چاقویش را می‎بندد.

یورگن تحقیرآمیز می‎گوید: این که کاری ندارد، من می‎توانم حدس بزنم که در سبد چه چیزی است، خوراک خرگوش.

مرد شگفت‎زده می‎گوید: خدای من، درست است! تو پسر باهوشی هستی! مگر چند سال داری؟

نُه سال.

اوه، فکرش را نمی‎کردم، نُه سال. بنابراین باید بدانی که سه ضربدر نُه چند می‎شود، درست می‎گویم؟

یورگن می‎گوید، معلوم است که می‎دانم، و برای بدست آوردنِ زمان ادامه می‎دهد: این کاملاً ساده است. و او از میان پاهایِ مرد نگاه می‎کند. و دوباره می‎پرسد: سه ضربدر نُه، درست می‎گویم؟ بله، می‎شود بیست و هفت. من این را فوری می‎دانستم.

مرد می‎گوید: درست است، من دقیقاً به این اندازه خرگوش دارم.

یورگن دهانش را گِرد می‎کند: بیست و هفت؟

تو می‎توانی آنها را ببینی. بسیاری از آنها هنوز کاملاً جوان هستند. می‎خواهی؟

یورگن مردد می‎گوید: من اما نمی‎توانم. من باید مراقب باشم.

مرد می‎پرسد: تمام وقت؟ همچنین شب‎ها؟

یورگن نگاهش را از پاهایِ کج بالا می‎برد و زمزمه می‎کند: شب‎ها هم. تمام وقت. همیشه. از روز یکشنبه تا حالا.

آیا اصلاً به خانه نمی‎روی؟ اما تو باید غذا بخوری، یورگن یک سنگ از روی زمین بلند می‎کند. آنجا یک نصفِ قرص نان قرار داشت و یک بسته تنباکو.

مرد می‎پرسد: تو تنباکو می‎کشی؟ مگر تو یک پیپ داری؟

یورگن چوبش را دست محکم می‎فشرد و با کمی ترس می‎گوید: من تنباکو را در کاغذِ سیگار می‎پیچم. پیپ دوست ندارم.

حیف شد، مرد خود را به سمت سبدش خم می‎سازد، تو می‎توانستی خرگوش‎ها را با خیال راحت تماشا کنی. بخصوص جوان‎ها را. شاید یکی از آنها را برای خودت انتخاب می‎کردی. اما تو نمی‎توانی اینحا را ترک کنی.

یورگن اندوهگین می‎گوید: نه، نمی‎توانم.

مرد سبد را برمی‎دارد و خود را آماده رفتن می‎سازد. خب، حیف که تو مجبوری اینجا بمانی. و خود را برمی‎گرداند که برود. در این هنگام یورگن سریع می‎گوید: اگر تو من را لو ندهی می‎گویم، من بخاطر موش‎ها مراقبت می‎کنم. پاهایِ کج یک گام به عقب برمی‎دارند: بخاطر موش‎ها؟

بله، آنها از مُرده‎ها تغذیه می‎کنند. از انسان‎ها. آنها از این طریق زندگی می‎کنند.

چه کسی این را می‎گوید؟

معلم ما.

مرد می‎پرسد: و حالا تو از موش‎ها مراقبت می‎کنی؟

نه، من از موش‎ها مراقبت نمی‎کنم! و سپس کاملاً آهسته می‎گوید: از برادرم، چون او در این پائین قرار دارد. اینجا. یورگن با چوب دیوارهای فرو ریخته را نشان می‎دهد. یک بُمب به خانهُ ما اصابت کرد. ناگهان برق در زیرزمین خاموش شد. و برادرم هم همینطور. ما هنوز او را صدا می‎زدیم. او خیلی کوچک‎تر از من بود. فقط چهار سال داشت. بله او باید هنوز اینجا باشد. او خیلی کوچک‎تر از من است.

مرد از بالا به موهایِ ژولیده نگاه می‎کند. اما سپس ناگهان می‎گوید: خب، آیا معلم‎تان به شماها نگفته که موش‎ها در شب می‎خوابند؟

یورگن زمزمه می‎کند: نه، او این را نگفت، و ناگهان بسیار خسته دیده می‎شود.

مرد می‎گوید: خب، این چه معلمی است که حتی این را نمی‎داند. تو می‎توانی شب‎ها با خیال راحت به خانه بروی. موش‎ها در شب همیشه می‎خوابند. آنها وقتی هوا تاریک می‎شود می‎خوابند.

یورگن با چوبش گودالِ کوچکی بر روی آوار ایجاد می‎کند و به فکر فرو می‎رود.

در این لحظه مرد می‎گوید (و پاهای کج‎اش کاملاً ناآرام بودند): من حالا خیلی سریع به خرگوش‎هایم غذا می‎دهم و با تاریک شدن هوا برای بردنت می‎آیم. شاید بتوانم یک خرگوش با خود بیاورم. یک خرگوش کوچک، تو چه فکر می‎کنی؟

یورگن گودال‎های کوچکی در آوار می‎ساخت. خرگوش‎های متعددِ کوچک. سفید، خاکستری، سفیدخاکستری. او آهسته می‎گوید: من نمی‎دانم، و به پاهای کج نگاه می‎کند، فقط به شرطی که موش‎ها واقعاً در شب بخوابند.

مرد از رویِ باقیماندهُ دیوارها به سمت خیابان می‎رود. او از آنجا می‎گوید: اگر معلم‎تان این را نمی‎داند باید بیاموزد.

در این لحظه یورگن بلند می‎شود و می‎پرسد: می‎توانم یکی داشته باشم؟ یک خرگوش سفید رنگ؟

مرد در حال رفتن می‎گوید: من سعی خودم را خواهم کرد، اما تو باید تا آنوقت اینجا منتظرم بمانی. من سپس با تو به خانه می‎آیم، من باید به پدرت بگویم که یک لانهُ خرگوش چطور ساخته می‎شود. زیرا شماها باید حتماً این را بدانید.

یورگن فریاد می‎زند: بله، من منتظر می‎مانم. من باید تا تاریک شدن هوا هنوز مراقب باشم. من حتماً منتظر می‎مانم. و فریاد می‎زند: ما هنوز در خانه تخته هم داریم. جعبه‎های تخته‎ای.

اما مرد آن را دیگر نمی‎شنود. او با پاهای کج به سمتِ خورشید می‎رفت. خورشید از شب قرمز شده بود و یورگن می‎توانست تابش خورشید را از میان پاهای کج ببیند. و سبد هیجانزده به جلو و عقب تاب می‎خورد. غذای خرگوش در آن سبد بود. غذای سبزِ خرگوش که توسطِ گِل و خاک کمی خاکستری شده بود.

https://www.youtube.com/embed/IaXzcTrY0Vg