رادی.

رادی امشب پیش من بود. او مانند همیشه بلوند بود و با صورتِ نرم پهنش می‎خندید. چشم‎هایش هم مانندِ همیشه بود: کمی وحشت‎زده و کمی مردد. همچنین او مقدار کمی موی بلوند به عنوانِ ریش داشت.

همه چیز مانند همیشه.

من می‎گویم: راندی، تو اما مُردی.

او پاسخ می‎دهد: بله، لطفاً نخند.

چرا من باید بخندم؟

شماها همیشه به من می‎خندیدید، من این را خوب می‎دانم.

من می‎پرسم: آیا مدتهاست مرده‎ای؟

او می‎گوید: نه، من در زمستان در جنگ کشته شدم. اما آنها چون همه چیز یخ زده بود نتوانستند من را درست و حسابی خاک کنند. همه چیز مانند سنگ سخت بود.

آه بله، تو در روسیه در جنگ کشته شدی، اینطور نیست؟

بله، درست در اولین زمستان. لطفاً نخند، اما مرده بودن در روسیه قشنگ نیست. برای من تمام این چیزها بسیار بیگانه است. می‎دانی، درخت‎ها بسیار بیگانه‎اند. بسیار غمگین. بیشتر آنها درختِ توسکا هستند. جائیکه من قرار دارم درخت‎های فراوانِ غمگین توسکا ایستاده‎اند. و سنگ‎ها هم گاهی آه می‎کشند. زیرا که آنها مجبورند سنگ‎های روسی باشند. و درخت‎ها در شب فریاد می‎کشند. زیرا آنها مجبورند جنگل‎های روسی باشند. و برف فریاد می‎کشد. زیرا که مجبور است برفی روسی باشد. بله، همه چیز بیگانه است. همه چیز بسیار بیگانه.

رادی بر لبهُ تختم می‎نشیند و ساکت می‎شود.

من می‎گویم: شاید فقط به این خاطر که تو باید در آنجا می‎مردی از همه چیز متنفری.

او به من نگاه می‎کند: اینطور فکر می‎کنی؟ آه نه، همه چیز بطرز وحشتناکی بیگانه است. همه چیز. او به زانویش نگاه می‎کند. همه چیز بسیار بیگانه است. حتی خودِ آدم.

خودِ آدم؟

بله، لطفاً نخند. همینطور است. به ویژه خودِ آدم برای خودش بسیار بیگانه است. لطفاً نخند، من به همین دلیل امشب پیش تو آمده‎ام. من می‎خواستم آن را با تو در میان بگذارم.

با من؟

بله، لطفاً نخند، فقط با تو. تو من را دقیقاً می‎شناسی، اینطور نیست؟

من همیشه اینطور فکر می‎کردم.

مهم نیست. تو من را دقیقاً می‎شناسی. منظورم این است که چطور دیده می‎شوم. نه آنطور که هستم. تو من را خوب می‎شناسی، اینطور نیست؟

بله، تو بلوند هستی. تو یک صورت پُر داری.

نه، با خیالِ راحت بگو، من یک صورت نرم دارم. من این را خوب می‎دانم. بنابراین ...

بله، تو یک صورت نرم داری که همیشه می‎خندد و پهن است.

بله، بله. و چشم‎هایم؟

چشم‎های تو همیشه کمی ... کمی غمگین و عجیب بودند.

تو نباید دروغ بگوئی. من چشم‎های بسیار وحشت‎زده و مردد داشتم، زیرا من هرگز نمی‎دانستم که آیا شماها همهُ آن چیزهائی را که من از دخترها تعریف می‎کردم باور می‎کنید. و سپس؟ من همیشه صورت صافی داشتم؟

نه، تو اینطور نبودی. تو همیشه مقداری ریش بلوند در کنار چانه داشتی. تو فکر می‎کردی که آدم آن را نمی‎بیند. اما ما آنها را همیشه می‎دیدیم.

و می‎خندیدید.

و می‎خندیدیم.

رادی بر لبهُ تختم نشسته بود و کف دستش را به زانو می‎مالید. او زمزمه می‎کند: بله، من اینطور بودم. کاملاً اینطور.

و سپس ناگهان با چشمان وحشت‎زده‎اش به من نگاه می‎کند. آیا برای من کاری انجام می‎دهی؟ اما لطفاً نخند. خواهش می‎کنم. با من بیا.

به روسیه؟

بله، این خیلی سریع انجام می‎شود. فقط برای یک لحظه. زیرا تو هنوز من را بسیار خوب می‎شناسی، خواهش می‎کنم.

او دست من را می‎گیرد. دستش مانندِ برف احساس می‎گشت. کاملاً سرد. کاملاً شُل. کاملاً سبک.

ما در میان چند درختِ توسکا ایستاده بودیم. آنجا چیز سفیدی قرار داشت. رادی می‎گوید: بیا، من آنجا قرار دارم. من یک اسکلتِ انسان می‎بینم. یک قطعه فلز به رنگِ قهوه‎ای‎سبز در کنار آن قرار داشت. رادی می‎گوید: این کلاهخودِ من است. کاملاً زنگ‎زده و پُر از خزه است.

و سپس او به اسکلت اشاره می‎کند و می‎گوید: لطفاً نخند، اما آن من هستم. آیا می‎توانی این را درک کنی؟ تو من را خوب می‎شناسی. تو خودت بگو، آیا فکر می‎کنی که این می‎تواند من باشم؟ آیا تو این را بطرز وحشتناکی بیگانه نمی‎یابی؟ هیچ چیزِ آشنائی از من در آن نیست. آدم دیگر من را اصلاً نمی‎شناسد. اما این من هستم. بله این باید من باشم. اما من نمی‎توانم این را درک کنم. این بطرز وحشتناکی بیگانه است. این با تمامِ آنچه که من قبلاً بودم دیگر هیچ ربطی ندارد. نه، لطفاً نخند، اما تمام این چیزها بطرز وحشتناکی برایم بیگانه‎اند، بسیار غیر قابل درک، بسیار دور.

او بر روی زمینِ تیره می‎نشیند، غمگین به روبرویش نگاه می‎کند و می‎گوید: این با گذشته دیگر هیچ ربطی ندارد، هیچ چیز، واقعاً هیچ چیز.

سپس او با نوک انگشت‎ها از روی زمینِ تیره مقداری خاک برمی‎دارد و آن را می‎بوید. او زمزمه می‎کند: بیگانه، کاملاً بیگانه. او خاک را به سمتِ من می‎گیرد. خاک مانندِ برف و مانندِ دستش بود که با آن قبلاً دستم را گرفته بود: کاملاً سرد. کاملاً شُل. کاملاً سبک.

او می‎گوید: بو بکش.

من نفس عمیقی می‎کشم.

خب؟

من می‎گویم: خاک.

و؟

کمی تُرش. کمی تلخ. خاکی واقعی.

اما بیگانه؟ کاملاً بیگانه؟ و بسیار نفرت‎انگیز، اینطور نیست؟

من خاک را عمیقاً بو می‎کشم. خاک بویِ سردی می‎داد، شُل و سبک. کمی تُرش. کمی تلخ.

من می‎گویم: بوی خوبی می‎دهد، مانندِ خاک.

نفرت‎انگیز نیست؟ بیگانه نیست؟

رادی با چشمان وحشت‎زده به من نگاه می‎کند. اما این خاک بویِ بسیار نفرت‎انگیزی می‎دهد.

من بو می‎کشم.

نه، تمام خاک‎ها اینطور بو می‎دهند.

اینطور فکر می‎کنی؟

بی‎گمان.

و تو آن را نفرت‎انگیز نمی‎یابی؟

نه، بویِ خیلی خوبی می‎دهد. رادی، آن را یک بار خوب بو کن.

او کمی خاک میانِ نوک انگشتان می‎گیرد و بو می‎کشد.

او می‎پرسد: تمام خاک‎ها این بو را می‎دهند؟

بله، تمام خاک‎ها.

او نفس عمیقی می‎کشد. او بینی‎اش را کاملاً در دستی که خاک را نگاه داشته بود فرو می‎کند و نفس می‎کشد. او سپس به من نگاه می‎کند و می‎گوید: حق با توست. ممکن است بویِ خوبی بدهد، اما بویِ بیگانه، بطرز وحشتناکی بیگانه.

رادی نشسته بود و بو می‎کشید و او مرا فراموش کرده بود، او بو می‎کشید و بو می‎کشید و بو می‎کشید.

در این هنگام من بر رویِ نوک پا به خانه بازمی‎گردم. ساعت پنج و نیم صبح بود. در باغ همه جا زمین از میان برف دیده می‎گشت. و من با پایِ برهنه بر روی زمینِ تیره در برف قدم می‎گذارم. خاک سرد بود. و شُل. و سبک. و بو می‎داد. من ایستاده بودم و نفس‎هایِ عمیق می‎کشیدم. بله، خاک بو می‎داد. من زمزمه می‎کنم: رادی، خاک بویِ خوبی می‎دهد. واقعاً بویِ خوبی می‎دهد، مانندِ خاکِ واقعی بو می‎دهد. تو می‎توانی کاملاً آسوده باشی.
https://www.youtube.com/embed/4FUjM0R7vTY