بیوگرافی یک پودل. (1)

فصل پنجم

من از کنار پرچین‎ها و گودال‎ها می‎رفتم، و ابتدا وقتی سرم را برگرداندم که خود را در دره‎ای یافتم که نمی‎توانستم از داخل آن بجز نوکِ برج هیچ چیز دیگر را ببینم. من در اینجا در کنار یک چشمه دراز می‎کشم و زبان تشنه‎ام را از آب باطراوتش خنک می‎سازم.

من در اثر خستگی و مستأصل از تحملِ وحشت مرگْ به خواب عمیقی فرو می‎روم و ابتدا ظهرْ توسطِ یک جوانِ صنعتگرِ مسافر از خواب می‎پرم. او کنار چشمه می‎نشیند تا نهار فقیرانه‎اش را بخورد و با خارج ساختن یک تکه نان و یک قطعه پنیر از جیبش اشتهایم را تحریک می‎کند. من خود را بر روی پاهای عقبم می‎نشانم، و به این ترتیب چنان متواضعانه خود را در برابرش به مهمانی دعوت می‎کنم که او از تقسیمِ غذای سردش با من دریغ نمی‎کند.

چون هر راهی که به فرار من یاری می‎رساند برایم مناسب بودْ بنابراین خودم را به خیرخواهِ جدید تحمیل می‎کنم. گرچه جغرافیا هیچ بخشی از آموخته‎ام نبودْ اما با این وجود متوجه می‎گردم که مسیرِ راهپیمائی مرا مرتب از قلعهُ وحشتناکِ صاحبِ ستمکارم دور می‎ساخت. در بین راه از هر فرصتی استفاده می‎کردم تا به مردِ جوان خوش‎خدمتی کنم: وقتی باد کلاهش را از سر پرتاب می‎کردْ من دوباره آن را از روی زمین برمی‎داشتم و چنان با شایستگی به وی ارائه می‎کردم که او از حالا یک پروژهُ مالی بر اساسِ استعدادم دایر می‎کند. برای این منظور تا زمانی قفل گردبندم را می‎پیچاند تا اینکه عاقبت موفق می‎شود من را از این جواهر اشرافی نجات دهد. من سپاسم را با یک پشتک زدن نمایش می‎دهم که موسیو لافلور هم بخاطر آن حتماً برایم دست می‎زد. رفیقم گردنبند را در یک گودال آب می‎اندازد، اما قبلاً نوشتهُ بر رویِ آن را می‎خواند و نام من را بخاطر می‎سپرد.

ما پس از سفری شش روزه بدون اتفاق خاصی به شهر درسدن می‎رسیم. ظهر بود: دودکش‎ها دود می‎کردند، و از پنجره‎های آشپزخانهُ یک مهمانخانهُ باشکوهْ بویِ شیرینی به مشام‎مان می‎رسید و ما هر دو همزمان تمایلِ شدیدی احساس می‎کنیم که از این آزمایشگاهِ زندگیِ خوب بازدید کنیم.

ما مستقیماً به آشپزخانه می‎رویم، جائیکه با پسر فعالِ هجده سالهُ مهمانخانه‎چی که در حالِ کار کردن و بیرون کشیدن یک بوقلمونِ بسیار بزرگ از سیخ بود مواجه می‎شویم. رفیقم من را به راحتی به پسر جوان برای فروش پیشنهاد می‎کند، و برای تبلیغ کالایِ خود می‎گذارد که من تعدای از هنرهایم را که او در بین راه به من آموخته بود نشان دهم. هنوز معامله بسته نشده بود که مهمانخانه‎چی داخلِ آشپزخانه می‎شود. رفیقم فراموش می‎کند کلاهش را در برابر او از سر بردارد؛ من با چالاکیِ یک پرنده به بالا جست می‎زنم و کلاه را از سر او برمی‎دارم. این حرکت سرنوشتم را معین می‎سازد. مهمانخانه‎چی من را با پرداختِ یک تالر نقره‎ای می‎خرد، بعلاوه یک قطعه کبابِ سرد شده هم به او می‎دهد، و برای خوشامدگوئی به من بقایای رانِ پوست‎کنده شده‎ای را جلویم می‎اندازد، و من از مزهُ خوش آن لذت می‎برم.

در طولِ چند روز رنج‎های تحمل کرده را فراموش می‎کنم. من تمام نبوغم را ارائه می‎دادم تا مورد التفات صاحب جدیدم قرار گیرم، و در طول چند هفته موفق به این کار می‎شوم.

فصل ششم

برای دومین بار می‎گذارم سعادت کورم سازد. من یک بار ناراضی از پاداشی که در آشپزخانه می‎گرفتم به این وسوسهُ سنگین دچار می‎شوم که یک ماهی کپورِ باشکوه را از رویِ اجاق صید کنم. البته من برای چند لحظه با این فکرِ بی‎معنی جنگیدم؛ اما برایم ممکن نبود در برابر این وسوسه مقاومت کنم، و من در لذتِ کاملِ خوردنِ میوهُ ممنوعه بودم که مهمانخانه‎چی در حین ارتکاب جرم گرفتارم می‎سازد.

او با خشمی کف‎آلود یک سیخ برمی‎دارد و با آن چنان بی‎رحمانه من را ضرب و شتم می‎کند که اگر پسرش برای کمک به من عجله نمی‎کردْ حتماً حرص و طمع‎ام را با زندگی‎ام می‎پرداختم. من با فحش و شلاقْ سرافکنده از مهمانخانه اخراج می‎شوم، و به تمام خدمتگزاران دستور اکید داده می‎شود که به من تحت هیچ بهانه‎ای دوباره اجازه ورود ندهند.

من با قلبی غمگین و سری به زیر افکنده مانند گناهکاری نادمْ شهری را ترک می‎کنم که برخی از برادرانم به رفاه و کامیابی‎ام در آن حسادت می‎کردند، و تصمیم می‎گیرم شرمم را در یک گوشهُ متروک پنهان سازم. تصادف، یا بیشتر دستِ نامرئی انتقام قصدم را تسریع می‎کند. این دست نامرئی مرا به یک روستایِ کوچکِ فقیر در مقابل کلبهُ یک نعلبند هدایت می‎کند که با همسرش بر روی یک نیمکت نشسته بود و نان شبش را می‎خورد. حالا در حالیکه من در مقابل او قرار داشتم و یک لقمه غذا درخواست می‎کردم، مرد نعلبند به نیمهُ دیگرش می‎گوید: هانه، پودلِ قوی هیکل را نگاه کن. او می‎تواند، خدا من را مجازات کند، جایگزینِ سگ اشپیتز خدا بیامرز ما شود. زن جواب می‎دهد: حق با توست؛ فقط ممکن است که او صاحب داشته باشد. نعلبند جواب می‎دهد، آه کجا! ما او را برای همیشه نگهداریم. با این حرف به عنوان بیعانه یک تکه از نانش را به من می‎دهد؛ زن از اتاق یک طناب می‎آورد و من پیش از آنکه بدانم چه خبر است در کارگاه بسته شده بودم.

به محض اینکه مرد برای کار بازمی‎گرددْ من را در چرخی قرار می‎دهد که باید در آن مرتب به جلو می‎رفتم و به این وسیله دمندهُ کوره را به کار می‎انداختم. البته در ابتدا می‎خواستم اعتراض کنمْ اما با چند ضربهُ سخت دستهُ چکشِ استادْ سریع شغلم را به رسمیت می‎شناسم، و تحت هوشیاریِ طبیعی‎ام در زمان کوتاهی از سلفِ قبلی‎ام اشپیتزِ خدا بیامرز پیشی می‎گیرم. حالا من دقیقاً مانند یک برده زندگی می‎کردم: از صبح تا شب چرخم را می‎چرخاندم، و برای اینکه ضعیف نشوم به من سوپ بلغور و نان می‎دادند. در ساعات استراحت باید می‎گذاشتم پسر شش سالهُ استادم بر رویم سوارکاری کند، و وقتی من نارضایتی‎ام را توسطِ پوزه یا گاز گرفتن نشان می‎دادم با ضرب و شتم برای اطاعت کردن به من هشدار  داده می‎شد.

من شش هفته در این محلِ غم و اندوه طاقت آوردم؛ اما عاقبت صبرم تمام می‎شود. در یکی از روزهای یکشنبه که زن و شوهر به کلیسا رفتند و من را با جلادِ کوچکم در اتاقِ قفل شده حبس کردندْ من با سر از میانِ پنجره یک راه به بیرون ساختم که به سمتِ خیابان می‎رفت، و من برای فرارِ از زندان تمامِ باقی ماندهُ نیرویِ اندکم را جمع کردم.

با این حال اگر صاحب ستمگرم فرار کردن من را حدس می‎زدْ دستگیر کردنم برایش آسان بود. من در چرخِ لعنتی دویدن را فراموش کرده بودم، و ابتدا پس از گذشت یک ساعت توانستم دوباره از پاهایم راحت استفاده کنم و با یک تاختِ چارنعل به یک گاوداری برسم، جائیکه رنگِ سیاهِ مویِ فرفری‎ام کافی بود که نگهبانِ مهربان به من غذا و پناهگاه بدهد.

فصل هفتم

صبحِ روز بعد با نیرویِ تازه مسلح گشته به سرعت به راه می‎افتم، زیرا من هنوز وحشت داشتم که ردّم توسطِ صاحبِ تعقیب کننده‎ام گرفته شود. بنابراین من از رفتن از مسیر بزرگراه اجتناب می‎کردم و از مالروئی می‎رفتم که من را عاقبت به یک روستا در کنار رودخانه هدایت می‎کند.

در نزدیکِ راهِ ورود به روستا یک زنِ جوان کشاورز را می‎بینم که در کنار رودخانه زانو زده بود و با چهرهُ شادی چند پوشک را می‎شست. یک دختر دوستداشتنیِ چهار/پنج ساله در کنار او روی چمن نشسته بود؛ دختر چند سیب‎زمینیِ سرخ کرده در پیش‎بند کوچکش داشت و در حال بردن یکی از سیب‎زمینی‎ها به سمتِ دهانش بود.

من خود را دوستانه به کودک نزدیک می‎سازم، اما دختر با دیدن من از وحشت فریاد بلندی می‎کشد. مادر سرش را برمی‎گرداند و از چشمانم صلح‎آمیز بودنِ مقصودم را می‎خواند و می‎گوید: لیزشن، نترس، او کاری با تو ندارد، حیوانِ بیچاره گرسنه است، یکی از سیب‎زمینی‎هایت را به او بده. لیزشن حرف مادر را گوش می‎کند و یک سیب‎زمینی به سمتم دراز می‎کند. من کاملاً با احتیاط سیب‎زمینی را از دست کوچکش برمی‎دارم و در کنار او آن را می‎خورم.

حالا مادر شستن رخت‎ها را به پایان رسانده بود و آنها را در فاصلهُ نزدیکی بر روی طنابی آویزان می‎کرد که به دو درخت میوه بسته بود. در این لحظه لیزشن می‎خواست کارهای مادر را تقلید کند؛ او خود را به ساحلِ رودخانه نزدیک می‎سازد و بر روی آب خم می‎شود تا دستمالِ بینی‎اش را بشوید. سر برای کودکِ بیچاره سنگین می‎شود و او بدون آنکه از خود صدائی خارج سازد به داخل رودخانه سقوط می‎کند؛ من سقوط کردن را می‎بینم و پشت سر او داخل آب می‎جهم، و او را تا لحظه‎ای روی آب نگاه می‎دارم، تا مادر که در اثر سر و صدا به آنجا به پرواز آمده بودْ وقت پیدا می‎کند که غنیمت گرانبها را از من بگیرد. کودک در کنار پستان‎هایِ مادر بزودی دوباره بهبود می‎یابد، و وقتی زن خود را برای بازگرداندنِ کودک به خانه آماده می‎ساختْ به سمت من نگاه می‎کند و با صدایِ شیرینی می‎گوید: با من بیا، پودلِ عزیز، تو باید تا وقتی من زنده‎ام پیش من نان داشته باشی.

یک زبانی وجود دارد که تمام حیوانات می‎فهمند؛ زن این زبان را صحبت می‎کرد. من از خودم راضی بودم و با قدم‎های شاد به دنبال او به خانه‎اش رفتم. زن در حالیکه لباس کودک را خارج می‎ساخت برای شوهرش از عمل قهرمانانهُ من تعریف می‎کرد؛ این تعریف بقدری گرم گفته می‎شد که قلبِ سردِ مردِ خرمنکوب نمی‎توانست مقاومت کند. او یک نگاهِ تشویق کننده به من می‎اندازد، و به این ترتیب فرزندخواندگی‎ام پذیرفته می‎شود.

فصل هشتم

من یک سالِ تمام در پیش زنِ کشاورز نیکوکار زندگی می‎کنم، البته نه در رفاهِ کامل، اما در یک حد متوسطِ سعادتمند، و گاهی وقتی قابلمهُ گوشتِ خرمنکوب وسوسه‎ام می‎کردْ کافی بود که وظیفهُ دمیدنِ کنار کوره را به یاد آورم و از سرنوشتم راضی باشم. زنِ سپاسگزار اغلب برایم یک تکه گوشت یا چربی می‎انداخت که شوهرش برای سگ‎های مزرعه تعیین می‎کرد، و هرچه لیزشن بزرگتر می‎شدْ خاطرهُ عملِ نیکی که من برایش انجام داده بودم در او تجدید می‎گشت.

من امیدوار بودم که در پیش این انسانِ خوب روزهای زندگی‎ام را به پایان برسانم؛ اما سرنوشت تصمیم دیگری گرفته بود. زن بیمار می‎شود و بعد از سه هفته می‎میرد، و مرد خرمنکوب قبل از به پایان رسیدن شش ماه یک همسر دیگر می‎گیرد، که اولین نگاهِ من به او اجازه نداد هیچ چیز خوبی حدس بزنم. او یک اندام بلند با چشمان تو رفته داشت و چهره‎اش به تمام جهان اعلام جنگ می‎کرد، و قلبش هیچ اشتیاقی نداشت بجز خساست. به محض محکم ساختن پایش در خانهْ هیچ فرصتی را از دست نمی‎داد که مرا پیش شوهرش به عنوان یک تنبلِ پر درد و سر نشان دهد. نگاه زن هر لقمه‎ای را که لیزشن به من می‎داد تا معده‎ام تعقیب می‎کرد، و هرگز خسته نمی‎شد به افرادِ دور میز نشان دهد که هر خرده نانی که من می‎خورم غذائی است که از مرغ‎ها و کبوترها، بله حتی از گربهُ سودمند دزدیده می‎شود.

با توجه به این منطقْ غذایِ روزانهُ من باریک‎تر می‎گردد؛ فقط عشق من به لیزشن فقدان را بدون گله کردن قابل تحمل می‎ساخت، و وقتی من با دختر وارسته از گور مادرش دیدار می‎کردم، که او تقریباً هر صبح با گل و اشگ تزئین می‎کرد، بنابراین ما همیشه قوی، بله حتی شاد به خانه بازمی‎گشتیم.

یک روز نامادری به این فکر می‎افتد که دزدکی به دنبال دختر برود، و او ما را در کنارِ سنگ گور غافلگیر می‎سازد. با خشم وحشتناکی دختر را از کنار قبر کنار می‎کشد، و وقتی من می‎خواستم از دوست کوچکم دفاع کنم با شاخهُ کلفتی که از زیرِ پیشبندش بیرون می‎کشد چند بار چنان ضربه‎های ناگواری بالای چشم‎هایم می‎زند که من او را ول می‎کنم، و باید به پشت یک سنگ قبر می‎خزیدم. حالا او دست دختر بیچاره را می‎گیرد و به دنبالِ خود می‎کشد، و من می‎شنیدم که زنِ نفرت‎انگیز این کلمات را از دهان خارج می‎ساخت: کاش این سگِ لعنتی می‎گذاشت که تو در رودخانه غرق شوی.

هیچ چیز بجز تصویر کودکِ بیگناه نمی‎توانست من را به حرکت اندازد که به مزرعه بازگردم: من به محضِ تمام شدنِ دردم و بعد از آنکه توانستم چشمانم را دوباره باز کنم این کار را انجام دادم؛ اما وقتی به نزدیکِ درب خانه می‎رسم با دیدن نامادری که در کنار یک پنجرهُ کوچک استراق سمع می‎کرد احساس خطر می‎کنم، در این لحظه می‎بینم که مرد خرمنکوب و دو خدمتکارِ مسلح به چوبِ خرمنکوبی و چنگگ به سمتم پیش می‎آیند. لیزشن با دست‎هایِ به آسمان بلند کرده به دنبال پدرش می‎دوید؛ فقط پدر گوش‎هایش از شنیدنِ التماس‎های دختر کوچک کر شده بود. من دستم را به نشانهُ خداحافظی چند بار برای فرشتهُ کوچک تکان می‎دهم و با پریدن به رودخانه‎ای که او را از آن نجات داده بودمْ خودم را از خطر می‎رهانم.

ــ ناتمام ــ

https://www.youtube.com/embed/rhHF2uVxCUw