یک دعوت غیرمنتظره.

خانۀ مبله برای اجاره، با قیمت بسیار ارزان، یک خانه قدیمیِ زیبای باشکوه با دو راه‎پله، یازده اتاق خواب، شش اتاق برای کفش و لباس، چهار اتاق مهمانی، اتاق خدمتکاران و لوازم جانبیِ کامل، برای مثال: اصطبل برای چهار اسب، محل سقف‎دار برای کالسکه و غیره."

برای چندین سال این آگهی هر از گاهی در روزنامه‎ها ظاهر می‎گشت. بعضی اوقات حتی هشت یا چهارده روز پشت سر هم، انگار که آنها مصمم بودند توسط پشتکار به زور جلب توجه کنند. سپس من دوباره ماه‎ها بیهوده آن را جستجو می‎کردم. افراد ناآشنا ممکن است فکر کنند که زحماتِ مباشر عاقبت موفقیت‎آمیز بوده است، خانه اجاره داده شده و دیگر در دسترس نیست.

من این را بهتر می‎دانستم؛ من می‎دانستم که این خانۀ قدیمیِ باشکوه تا زمانیکه یک سنگ بر روی سنگ دیگر قرار دارد هرگز یک مستأجر پیدا نخواهد کرد. من می‎دانستم که این خانه بعنوان یک موردِ ناامید کننده از یک مشاور املاک به مشاور املاک دیگر می‎رفت. من می‎دانستم که این خانه ساکنین دیگری بجز موش صحرائی نخواهد داشت، و من همچنین می‎دانستم چرا.

من نمی‎خواهم فاش سازم که این ساختمان در کدام منطقۀ شهر و در کدام خیابان قرار دارد؛ اما این را می‎توانم اطمینان دهم که چنین ساختمانی وجود دارد، در لندن قرار دارد و هنوز هم خالی‎ست.

*

کریسمس بعدی بیست سال خواهد شد که دوستم هولیوک ــ یک مهندس ــ و من با هشت جوان مجردِ دیگر در نزدیک پیکدلی برای یک شام عالیِ مردانه دور هم جمع شده بودیم. پس از نوشیدن چند جرعه شامپاین گفتگو بانشاط می‎شود، آنها ــ من عمداً می‎گویم آنها، چون من آدم کم‎حرفی هستم ــ در مورد متنوع‎ترین موضوعات صحبت می‎کردند.

من به یاد می‎آورم که در بارۀ قارچ قلنبه، اسرار دولتی، آدمکشی‎ها، شتاب و وبا یک بحث طولانی درگرفت. ما از وبا به مبحث مرگ‎های ناگهانی می‎رسیم، از این به گورستان‎ها، و البته از گورستان‎ها تا اشباح فقط یک قدم فاصله داشت.

بحث در مورد این موضوع داغ می‎شود؛ زیرا جمع ما به دو گروه تقسیم شده بود. جان هولیوک گروهِ بزرگ‎ترِ مخالف را رهبری می‌کرد که با ریشخندِ گزنده‌ای حتی به کلمۀ <اشباح> می‎خندیدند؛ و مغز متفکر گروهِ کوچک‎تر که برای نظرشان از میان آتش می‎گذشتندْ میزبان ما بود، یک تاجر طاس که من از او، طوری که در سکوت فکر می‎کردم، خِرد بیشتری انتظار داشتم.

معتقدان به روح تا حدی موفق می‎شوند گوش برای شنیدن بدست آورند و می‎توانند برخی ماجراهای خود یا دیگران را تعریف کنند که می‎توانستند مو بر تن سیخ سازند، اما بجای آنکه با سکوتی لرزاننده و وحشتناک گوش داده شوندْ با شیهه خنده مواجه می‎شوند، همراه با طعنه‎هائی که هوشیاری و ذهنِ افراد خرافاتی را زیر سؤال می‎بردند. استدلال‎ها مرتب داغ‎تر می‎گشت، و به نظر می‎رسید که شبِ شاد باید طوفانی پایان یابد.

هولیوک که بی‎اعتقادترین در میان منکرینِ وجود اشباح بود جریان را به اوج می‎رساند، به این ترتیب که توضیح می‎دهد با کمال میل یک شب را در یک خانۀ روح‎زده خواهد گذراند ــ هرچه این خانه بدنام‎تر باشد بهتر.

مهماندارِ تقریباً تحریک گشته ما بلافاصله فرصت را مغتنم می‎شمرد و او را مطمئن می‎سازد که آرزویش برآورده خواهد گشت و در مدتی کمتر از بیست و چهار ساعت یک خانۀ روح‎زده برای اقامت به او تحویل داده خواهد شد ــ یک خانه، چنان بدنام که حتی خانه‎های اطرافش هم خالی باشند.

سپس او گزارش کوتاهی در باره این ساختمان عجیب می‎دهد. ساختمان زمانی اقامتگاه یکی از خانواده‎های نجبا بود که خود را تسلیم قماربازی ساخته بودند؛ اما تاریخ در این مورد که واقعاً چه جنایاتی در آن اتفاق افتاده بود سکوت می‎کرد.

ساختمان پس از مرگ آخرین مالک که پیرمردی استثنائی بود و مانند یک جادوگر واقعی دیده می‎گشت به یکی از خویشاوندان که در خارج زندگی می‎کرد به ارث رسیده بود. او به مباشرش مأموریت کرایه دادن ساختمان را می‎دهد.

سال به سال می‎گذشت، و هنوز هم هیچ مشتری‎ای برای ساختمان زیبای باشکوه پیدا نشده بود، گرچه مبلغ اجاره به تدریج تقریباً تا به صفر کاهش یافته بود.

وحشتناک‎ترین شایعات به راه می‎افتند، ترسناک‎ترین داستان‎ها در تمام دهان‎ها بود. هیچ مستأجری نمی‎خواست بماند، حتی مجانی، و آنطور که همسایه‎ها ادعا می‎کردند در ده سال گذشته این خانۀ زیبا در روز به موش‎ها و شب‎ها به کس دیگری خدمت می‎کرد.

البته این خانه برای جان کاملاً مناسب بود، و او بلافاصله آن را می‎پذیرد، شهرت بدِ خانه را مسخره می‎کند و قول می‎دهد که در طی هشت روز افتخار خانه را دوباره بازگرداند.

بیهوده بطور جدی به او هشدار داده می‎شد، بیهوده یکی از مهمانان به او اطمینان می‎داد که برای یک میلیون دلار هم حاضر نیست یک شب در آن خانه بگذراند و می‌گفت که این کار به قیمت از دست دادن عقل او تمام خواهد گشت.

جان با لبخندی طعنه‎آمیز می‎گوید: "شما برای عقل‎تان خیلی ارزش قائلید. من می‎خواهم عقلم را بصورت رایگان ریسک کنم."

میزبان ما می‎گوید: "هرکس آخر بخندد، بهتر از همه می‎خندد. شما هنوز به بالای کوه نرسیده‎اید. من از همه شماها می‎خواهم که سه روز دیگر در پیش من غذا بخوریم، و اگر دوست ما ثابت کرد که او بر اشباح غلبه کرده استْ بنابراین ما با هم خواهیم خندید. موافقید؟"

همه حاضرین این دعوت را قبول می‎کنند، و سپس در باره تدارکِ خوابگاهِ جان صحبت می‎شود. من در این مذاکره شرکت نکردم، اما شب بعد ساعت ده ــ زیرا هیچ روح شایسته‎ای زودتر از این ساعت ظاهر نمی‎شود ــ بعنوان شاهدِ جان در برابر دربِ خانه وحشتناک ایستاده بودم. برای اینکه آنجا نمانم باید کالسکه‎ای که ما با آن آمده بودیم من را به خانه‎ام بازمی‌گرداند.

خانۀ بدنام بزرگ و تاریک بود. سَردَر سنگین‎اش به درب‎های لختِ خانه همسایه‎ها تهدیدآمیز نگاه می‎کرد. مباشر، یک سرباز بازنشسته، در روز دلیرترین دلیرها، برای احتیاط در بیرون انتظار ما را می‎کشید. او کلید را می‎چرخاند و می‎گذارد ما به یک راهرو گسترده که مانند دنیای مُردگان سیاه بود و مانند یک سرداب سرد و صدا را منعکس می‎ساختْ داخل شویم. او می‎گوید: "همسر من در اولین اتاق جلوئی یک تختخواب را با ملافه پوشانده و آتش روشن کرده است، چیزهای شما بر روی تخت قرار دارند و ... من برای شما آرزوی استراحت می‎کنم" ــ صدایش ناامیدانه بود. ــ "نه، آقا! ممنون، آقا! ببخشید، اما من مایلم ترجیح دهم با شما داخل نشوم. شب‎بخیر." و با این حرف سریع از پله‎ها پائین می‎رود و ناپدید می‎گردد.

جان می‎گوید: "البته شما هم با من داخل نمی‎شوید، این برخلاف توافق خواهد بود، و من ترجیح می‎دهم به تنهائی با اشباح برخورد کنم." او خنده تحقیرآمیزی می‎کند، یک خنده، که انعکاس عجیب و غریبش توجه‎ام را به خود جلب می‎کند. خنده انعکاسی تمسخرآمیز داشت.

او اضافه می‎کند: "فردا صبح زود بیائید و من را از اینجا ببرید ــ زنده یا مُرده." و من را هُل می‎دهد و درب ساختمان را محکم می‎بندد.

من صبح روز بعد به موقع آنجا بودم، به همراه سرباز بازنشسته، که با ظاهر شدن هولیوک به رفتار مطمئن و بی‎تفاوتش با احترام و تعجب نگاه می‎کرد.

من در حالیکه او بازویش را در بازویم می‎کرد و به سمت کلوب‎مان می‎رفتیم می‎گویم: "بنابراین همه چیز یاوه بود."

او کمی عصبی پاسخ می‎دهد: "شما باید از همه چیز وقتی ما غذا خورده باشیم مطلع شوید، برای گزارش تا بعد از خوردن صبحانه وقت است. من از گرسنگی در حال مُردنم."

در حالیکه ما مشغول خوردن ماهی پخته و پنکیک بودیم، متوجه می‎شوم که هولیوک بطور غیرعادی جدی دیده می‎شود و چنین به نظر می‎رسید که افکارش غالباً جای دیگر هستند. او پس از روشن کردن یک سیگار می‎گوید: "من می‎بینم که شما برای مطلع شدن از دیده‎هایم در حال سوختنید، و من نمی‎خواهم شما را طولانی‎تر بی‎قرار سازم. در یک کلمه: من آنها را دیدم."

من همانطور که قبلاً گفتم کم حرفم. من فقط او را با چشمِ گشاد گشته نگاه می‎کردم.

من فکر می‎کنم، بهترین کار این باشد که سعی کنم تعریفِ جان هولیوک را با کلمات خودش بازگو کنم. تا آنجا که به یاد می‎آورم آنچه گفت به شرح زیر بود:

"وقتی من دربِ خانه را به روی شما بستم، توسط روشنائی یک کبریت از پله‎ها بالا می‎روم و خیلی ساده اتاق جلوئی را پیدا می‎کنم، زیرا درِ اتاق نیمه باز بود و توسط یک آتش که ترق و تروقِ بامزه‎ای می‎کرد و دو شمع روشن شده بود. آنجا یک اتاق راحت بود با یک تختخوابِ سقف‎دار و مبلمان قدیمی. درهای مختلفی خود را بعنوان کمدهای دیواری آشکار می‎ساختند، و پس از آنکه من همۀ این درها را دقیقاً بررسی و قفل کردم، تختخواب را از همه طرف با دقت بازرسی کردم، به دیوار مشت کوبیدم و در اتاق را قفل کردم، در کنار شومینه می‎نشینم، یک سیگار روشن می‎کنم و یک کتاب در دست می‎گیرم. من خود را خیلی زود بسیار راحت احساس می‎کردم. کتاب رمانم هیجان‎انگیز بود؛ مشتاقانه فصل به فصل می‎خواندم و بسیار جالب و سرگرم کننده بود ــ زیرا این یک کتاب طنز بود ــ طوریکه من در واقع اطرافم را از یاد برده بودم و فکر می‎کردم که در خانه خودم هستم. هیچ صدائی شنیده نمی‎شد، حتی صدای هیچ موشی از چوبِ دیوارها نمی‎آمد. فقط صدای افتادن خاکسترِ سیگار هر از گاهی سکوت را می‎شکست. در این وقت زنگ کلیسائی در آن نزدیکی ساعت دوازده شب را اعلام می‎کند.

من به خود می‎گویم: <ساعت ارواح!>، سپس آتش را هم می‎زنم و شروع به خواندن فصل جدید می‎کنم؛ اما هنوز سه صفحه نخوانده بودم که مکث می‎کنم و گوش می‎سپرم. این چه صدائی بود که نزدیک‎تر و نزدیک‎تر می‎گشت؟ عقل می‎گفت: <مطمئناً موش‎ها>؛ این خانه مناسبی برای حشرات موذی بود. سپس مدتی سکوت می‎شود. دوباره سر و صدا، یک صدای قدم‎های کوچک و سریع، طوریکه انگار پاهای زیادی از راهرو به پائین می‎آیند، سر و صدای کفش‎های پاشنه بلند، صدای خش خش کشیده شدن لبۀ دامن ابریشمی به زمین. من به خود می‎گویم: این یا وهم بود یا موش‎ها. موش‎ها می‎توانستند چنین صداهای باورنکردنی ایجاد کنند.

سپس دوباره یک سکوت مُرده. هیچ صدائی به گوش نمی‎رسید بجز افتادن خاکستر سیگار و تیک تاکِ ساعتم که بر روی میز قرار داشت.

من دوباره به سراغ کتابم می‎روم، کمی شرمنده، زیرا که از خواندن دست کشیده و مزاحمت را به حساب موش‎ها گذاشته بودم.

من یک مدت با ذهنی آرام و بسیار باورنکردنی می‎خواندم و سیگار می‎کشیدم، تا اینکه توسط یک ضربه محکم به در اتاقم وحشت‎زده می‌شوم. من آن را نادیده می‎گیرم، اما کتاب را کنار می‎گذارم و راست می‎نشینم. ضربه دوم شدیدتر از ضربه اول به در می‎خورد. من یک لحظه فکر می‎کنم، سپس بلند می‎شوم، با میلۀ آهنی شومینه خودم را مسلح می‎سازم و سریع در را باز می‎کنم، آماده، تا سَر ارتشی از موش‎ها را خُرد سازم. با کمال تعجب یک پیشخدمت بزرگِ پودر زده با لباس قرمز مایل به زردِ مخصوص پیشخدمت‎ها را می‎بینم. او تعظیم می‎کند و با گفتن <میز چیده شده است> بر تعجبم می‎افزاید.

من کوتاه پاسخ می‎دهم: <من نمی‎آیم.> و در را در برابر بینی‎اش می‎بندم و قفل می‎کنم و دوباره می‎نشینم؛ اما کتاب خواندن مسخره بود، نفس در سینه حبس کرده به سر و صدای بعدی گوش می‎سپرم.

و سر و صدای بعدی به زودی می‎آید. قدم‎های سریعی از پله‎ها بالا می‎رفتند و دوباره یک ضربه به در. من به سمت در می‎روم و دوباره خدمتکار بزرگ را ایستاده در مقابل در می‎بینم. او به من یک تعظیم می‎کند و می‎گوید: <میز چیده شیده است و خانم‎ها و آقایان منتظرند.>

من می‎گویم: <من که به شما گفتم نمی‎آیم. بروید به جهنم!> و دوباره در را می‎بندم.

این بار هیچ کاری نمی‎کنم و کتاب نمی‎خوانم، بلکه می‎نشینم و انتظار سر و صدای بعدی را می‎کشم.

من احتیاج نداشتم مدت درازی انتظار بکشم. ضربه سوم بلند به در می‎خورد. من در را به شدت باز می‎کنم. دوباره خدمتکار یاوه‎گو بود: <میز چیده شده است، خانم‎ها و آقایان منتظرند و حضرت آقا می‎گوید که شما باید بیائید.>

من ناگهان پُر شده از تمایل برای سر در آوردن از قضیه پاسخ می‎دهم: <بنابراین می‎آیم.>

پیشخدمت از جلو از پله‎ها بالا می‎رود و من از میان هال که حالا از نور می‎درخشد و در آن پیشخدمت‎های دیگر با عجله به این سو و آن سو می‎رفتند به دنبال او  می‌روم. در حال رفتن متوجه دکمه‎های طلائی لباس پیشخدمت می‎شوم، و گوش‎هایم احتمالاً از اطراف اتاق غذاخوری وزوز صداها، خنده‎های بلند و صدای به هم خوردن کارد و چنگال‎ها را می‎شنید. من در این حال وقت زیادی برای مشاهده نداشتم، زیرا بلافاصله پس از آن من در اتاق ایستاده بودم و پیشخدمت مرا با صدای طنین‎اندازی بعنوان <مِستر هولیوک> معرفی می‎کند.

من وقتی که بیست نفر را در لباس قرن هجده‎ام در مقابلم دیدم نمی‌توانستم به چشم‌هایم اعتماد کنم. میزی که آنها به دورش نشسته بودند با ظروف نقره و طلا پوشانده شده بود و توسط نور شمع‎ها می‎درخشیدند.

با داخل شدن من یک آقای سالخورده با صورتی چرمی رنگ و چشم‎های سیاهِ بانفوذ که در رأس میز نشسته بود ار جا بلند می‎شود. او یک کلاه گیس بر روی مویش حمل می‎کرد و یک کت بلندِ قرمزِ تیره با لبه‎های نقره‎دوزی شده بر تن داشت. پس از آنکه زیباترین تعظیم‎ها را برایم می‎کند، با یک حرکتِ اشرافی دستْ محلِ نشستنم را نشان می‎دهد، یک صندلیِ خالی میان دو گردنِ زیبای پودر زده با الماس‎های درخشان و شانه‎های مجللِ سفید.

ابتدا کاملاً مطمئن بودم که تمام این چیزها یک شوخیِ بسیار عالی برگزار شده است. همه چیز بسیار واقعی و قابل لمس و بسیار کامل دیده می‎گشت، اما من با این حال بیهوده به دنبال چهره‎های آشنا می‎گشتم.

من انسان‎های پیر و جوان، زیبا و زشت می‎دیدم. چهره همه حالت یکسانی را نشان می‌داد: لجاجتی گستاخ و سفت و سخت و هنوز یک چیز دیگر که من را لرزاند، چیزی را که نمی‎توانستم با کلمات توصیف کنم.

آیا آنها یک محفل مخفی بودند؟ سارقین یا جاعل پول؟ اما نه، من فوری می‎دیدم که آنها به طبقاتِ بالایِ زمان‎های گذشته تعلق دارند! وزوز لحظه‎ای ساکت شده بود، و مهمان‎دار در حال کوبیدن به میز با صدای عجیبی فریاد می‎زند: <خانم‎ها و آقایان! اجازه دهید گیلاس‎هایمان را به سلامتی مهمان‎مان بلند کنیم!> و در این حال با چشمانِ مانند ذغال سیاهِ درخشانش به من خیره نگاه می‎کرد.

تمام گیلاس‎ها بلند می‎شوند، همه صورت‎ها به طرف من می‎چرخند. خوشبختانه یک الهامِ ناگهانی به سراغم می‎آید. از جا می‎جهم و می‎گویم: <خانم‎ها و آقایان! من از شما بخاطر مهمان‎دوستی‎تان تشکر می‎کنم، اما به من اجازه دهید که دعایِ قبل از غذا را من بگویم.>

بدون آنکه منتظر اجازه دادن باشم با عحله یک دعا به زبان لاتین می‎گویم. هنوز آخرین کلمات از دهانم خارج نشده بود که چراغ‎ها با آشوبِ وحشتناکی خاموش می‎شوند؛ یک آه و لعنت وجود داشت، یک فریاد و درهم دویدن و سپس سکوت مرگ‎باری حاکم می‎شود. من تنها در مقابل یک میز چوبی با نوری کم ایستاده بودم که یک فانوس روشنائی ضعیفش را از خیابان به اتاق بزرگِ خالی می‎تاباند. بله، اتاق بطور وحشتناکی خالی و ساکت بود. من باید اعتراف کنم که این تغییر ناگهانی از نور به تاریکی، از محفلی پر سر و صدا به سکوت و تنهائی کامل اعصاب من را می‎لرزاند. من برای یک لحظه بی‎حرکت می‎ایستم و سعی می‎کنم دوباره به تعادل برسم. من چشم‎هایم را می‎مالم تا خود را مطمئن سازم که بیدارم، و سپس این جعبه سیگار را بر روی میز قرار می‎دهم، بعنوان نشانه که من آنجا بوده‎ام ــ من آن را صبح زود دوباره در همان مکان یافتم ــ و سپس در تاریکی وحشتناکی با لمس کردن دیوارها به اتاقم برمی‎گردم.

من به هیچ مانعی برخورد نکردم، هیچکس را ندیدم، اما هنگامیکه درِ اتاقم را دوباره قفل کردم، از آن سمتِ سوراخ کلید به وضوح صدای آهسته یک خنده را شنیدم، یک نوع پوزخندِ شرورانۀ نیمه بلند که من را عصبانی می‎ساخت.

من فوری در را باز می‎کنم، اما چیزی برای دیدن وجود نداشت. من انتظار می‎کشیدم و گوش سپرده بودم، اما هیچ چیز برای شنیدن وجود نداشت. سپس لباسم را درمی‎آورم و برای خواب به تختخواب می‎روم، با این امید که یک هنگ خدمتکار نخواهند مرا دوباره به این جشن ببرند. من مصمم بودم که با وجود تمام ارواحْ خواب شبانه‎ام را انجام دهم.

من به یاد می‎آورم که به صدا آمدن ساعت کلیسا و اعلامِ ساعت دو صبج را در خواب شنیدم. این آخرین صدائی بود که شنیدم؛ خانه حالا مانند یک گور ساکت بود. من به خواب عمیقی فرو رفتم و ابتدا پس از شروع فعالیتِ درشکه‎ها و گاری‎هایِ شیرفروشی بیدار گشتم.

سپس بلند می‎شوم، به آرامی لباس می‎پوشم، و شما دوست وفادارم را منتظر و نگران در مقابل دربِ خانه می‌بینم.

اما من می‎توانم به شما بگویم: من هنوز با خانه تمام نشده‎ام. من می‎خواهم بفهمم که این مردم چه کسانی هستند و از کجا می‎آیند. من شبِ بعد را دوباره آنجا خواهم خوابید ــ من و سگم کریب، از نژاد گریت دین، و شما باید ببینید که من فردا صبحِ زود خواهم دانست. یعنی، اگر زنده باشم."

من بیهوده سعی می‎کردم، او را از این کار منصرف سازم. من خواهش کردم، التماس کردم، او را قسم دادم. من به او گفتم که جسارت شجاعت نمی‌باشد، که او به اندازه کافی دیده است، که من، کسیکه جریان را فقط از شنیده‎ها می‎شناسمْ مطمئنم که این قمارخانه به درستی بدنام است.

من همچنین می‎توانستم بجای او با میز صحبت کنم. با اکراه یک بار دیگر هولیوک را به محل شبِ قبل همراهی می‌کنم، دوباره او را می‎بینم که در راهرو تاریک که صدا را منعکس می‎ساختْ ناپدید می‎شود.

من نگران و هیجان‎زده به خانه برمی‎گردم، و برخلاف عادتم که مانند یک مارموت می‎خوابمْ ساعت‎ها بیدار بودم و غلت می‎زدم، به پوچ‎ترین وحشت‎ها فکر می‎کردم که در روز می‎توانستم به آنها بخندم. این تصورات چنان زنده  می‎شوند که من یک بار فکر کردمْ می‎شنوم که جان هولیوک ناامیدانه نام من را فریاد می‎زند. من راست می‎نشینم و گوش می‎سپرم. البته این فقط یک وهم بود، زیرا هنگامیکه گوش سپردم دیگر هیچ چیز نشنیدم.

من با اولین رنگِ خاکستریِ صبح زمستانی بیدار می‎شوم، لباس می‎پوشم، توسط یک قهوۀ قویْ خیالات واهی شب را فراری می‎دهم و با پوشیدن ضخیم‎ترین پالتویِ خود به سوی جان هولیوک به راه می‎افتم. با وجود ساعات اولیه صبح ــ ساعت تازه هفت و نیم بود ــ سرباز بازنشسته آنجا بود، وچهره‎اش می‎توانست یک تصویرِ عالی از اثر رابرت برتون "تشریح مالیخولیا" را نمایش دهد.

من نمی‎تواستم تا ساعت هشت صبر کنم؛ زیرا من بخاطر خبرهای بیشترْ بیش از حد بی‎قرار و هیجان‎زده بودم. بنابراین با تمام نیرو به درب خانه کوبیدم و زنگ زدم.

هیچ صدائی، هیچ جوابی از داخل نمی‎آمد؛ اما جان همیشه یک خواب سنگین داشت. من مصمم بودم او را بیدار سازم و به درب می‎کوبیدم و زنگ می‎زدم، و احتمالاً یک ربع بی‎وقفه زنگ زدم و به درب کوبیدم.

سپس از میان سوراخ کلید نگاه می‎کنم، تا زمانیکه چشمم به تاریکی عادت می‎کند، و به نظرم می‎آمد که انگار یک چشم دیگر، یک چشم عجیب، یک چشم گداخته، من را از داخل خانه خیره نگاه می‎کند.

حالا دهانم را به سوراخ کلید نزدیک می‎سازم و با تمام نیروی هر دو ریه‎ام فریاد می‎زنم ــ برایم اهمیتی نداشت که رهگذران من را دیوانه‎ای فراری از تیمارستان به حساب آورند ــ: " جان هولیوک! جان هولیوک!"

نامش در خانه بزرگِ خالی چه انعکاسی داشت! من فکر می‎کردم که او باید این را بشنود، گوشم را به سوراخ کلید می‎چسبانم و درانتظاری لرزان گوش می‎سپرم.

به محض انعکاس فریادم به وضوح صدای یک پوزخند را می‎شنوم ــ این تنها پاسخ در سکوت گور بود.

حالا من از خود بیخود شده بودم. با بی‎صبری دیوانه‎واری درب را تکان می‎دادم. من با تنه و با تمام قوا درب را هُل می‎دادم، من زنگ را پاره می‎کنم؛ خلاصه، من چنان عمل می‎کردم که توجه یک پلیس به من جلب می‎شود. او به سمت من می‎آید و می‎پرسد چه خبر است.

من نفس نفس می‎زنم: "من می‎خواهم داخل شوم!"

مردِ قانون می‎گوید: "بهتر است که شما همانجا که هستید بمانید، کسانیکه بیرون از این خانه هستند وضع‎شان بهتر است. مردم داستان‎های وحشتناکی از این خانه تعریف می‎کنند ..."

من حرف او را بی‎صبرانه قطع می‎کنم: "اما در داخل خانه یک آقا است! او شب در این خانه خوابیده و من نمی‎توانم او را بیدار سازم. او کلید را دارد."

پلیس جدی می‎گوید: "خب؟ شما نمی‎توانید او را بیدار کنید، پس باید بگذاریم یک کلیدساز بیاید."

اما سرباز بازنشسته قبلاً این کار را انجام داده بود، و تماشاچیانِ کنجکاو شروع به جمع شدن کرده بودند.

بعد از ــ برای من بی‎پایان ــ پنج دقیقهْ دربِ سنگین آهسته خود را در لولا می‎چرخاند، و من به داخل هجوم می‎برم، پلیس و سرباز قدیمی آهسته به دنبالم می‎آمدند.

من نیازی نداشتم مدت درازی به دنبال جان هولیوک بگردم. او و سگش در پائین پله‎ها مُرده افتاده بودند!

https://www.youtube.com/embed/i7gD3XBeLk8