وطن‌پرستان.

درختان گیلاس پُر از شکوفه‎اند، و در نیزار یک اُردک‎ماهی در اطراف شنا می‎کند. شوهرِ جوان در ایوان خانۀ روستائی که برای تابستان اجاره کرده نشسته است. رها از یقه آهاری و سرآستینْ مشغول تعمیر چوبِ ماهیگیری‎اش است، در حالیکه هوایِ تازه ماهِ مِه را که خود را با رایحۀ تنباکوی یک پیپ مخلوط می‎سازد تنفس می‎کند.

همسر جوانش مشغول خالی کردن کیف‌دستی است، و بچه‎ها در باغ بازی می‎کنند، جائیکه گل‎های لاله و نرگس اخیراً شکوفا شده‎اند.

مرد می‎گوید: "نه، خدا می‎داند که زندگی در روستا خیلی زیباست! آه، من چقدر از شهر متنفرم!"

و او به لایه‎های مهِ دودآلودی که در مسیر شهر در مسافت دوری در افق استراحت می‎کنند اشاره می‎کند.

زن پاسخ می‎دهد: "و به محض فرا رسیدن پائیز از روستا متنفر می‎شوی و شهر را ستایش می‎کنی."

"تو با این حرف می‎خواهی بگوئی که این مسئله مربوط به دمایِ هوا است؟"

"بله، چرا که نه؟"

اما حالا کودکان می‎جهند و به آنجا می‎آیند و با تمام توان فریاد می‎کشند: "پرستوها دارند می‎آیند!"

جیک‎جیک پرندگانِ مهاجر در اطراف طنین می‎اندازد، آنها می‎خواهند لانه‎های سالِ پیش خود را که در زیرِ لبۀ بامِ خانه‎ها محکم چسبیده است ببینند.

دختر کوچک می‎پرسد: "پرستوها اما خوشبختی برای خانه می‎آورند، اینطور نیست مامان؟"

مادر پاسخ می‎دهد: "البته، فرزندم. به همین دلیل هم نباید لانه‎های آنها را از بین برد. این را فراموش نکن عزیزم، و این را هم به یاد داشته باش که چطور آنها وطنِ خود را دوست دارند! آنها همیشه برمی‎گردند ..."

شوهر اضافه می‎کند: "به سمت اولین عشق‎شان برمی‎گردند. و آنها درست مانند من در پائیز مهاجرت می‎کنند!"

پرستوهائی که بر روی سیم‎های تلگراف نشسته بودند با هم آهسته صحبت می‎کردند.

"اینجا همه چیز همانطور که بود باقی مانده و فقط آن مرد کمی مسن‎تر شده است."

"زمستان باید در این سرزمین غریبه خیلی سخت باشد."

"آه بله، از این زمستان می‎توانستیم برای گنجشک‎ها چیزهای وحشتناکی گزارش دهیم."

"جنوبِ خودمان اما بهتر است، اگر فقط کشاورزان فقیرِ همیشه با تورهایشان نمی‎آمدند تا ما را سپس بعنوان کباب با لذت بخورند!"

"این دینِ مصری که به بومیان اجازه می‎دهد پرستوها را بخورند یک دین بد است. من دین شمال را ستایش می‎کنم."

"آه بله، این سرزمینِ شمالی برای گردشگرانِ تابستانی کاملاً مناسب است؛ اما وطن همیشه سزاوارِ اولویت است."

"با این وجود این کار سختی است که آدم مجبور باشد هر سال برای ماه عسل به اینجا سفر کند."

"این از صدها سال قبل مُد بوده و شمال همیشه محلِ زایمان ما بوده است."

"اینطور ادعا می‎شود که ساکنینِ شمال برای ماهِ عسل خود به سرزمین ما سفر می‎کردند؟"

"کاملاً صحیح است: مردم متقابلاً از سرزمین همدیگر بازدید می‎کنند."

دومین برداشتِ محصولِ خرما به پایان رسیده و بارانِ پائیزی مراتع را دوباره سبز کرده است، آبِ رود نیل در حال بالا آمدن است و پشه‎ها شروع کرده‎اند در علفزارِ رودِ مقدس به تخم گذاشتن.

کشاورز فقیر در کنار کلبه‎اش دراز کشیده و پشتِ خمیده‎اش را زیر آفتاب گرم می‎کند.

همسرش مشغول آرد کردنِ گیاهِ سورگوم دورنگ با آسیاب‎دستی است.

کودکانِ گرسنه با پرتابِ گِل به صورت‎های قهوه‎ای رنگِ همدیگرْ خود را سرگرم می‎سازند.

کشاورز فقیر در حالیکه به سمتِ همسرش نگاه می‎کند آه می‎کشد: "هرگز ماهی، هرگز پرنده، فقط گیاهِ سورگوم دورنگ!"

همسرش با آرامش پاسخ می‎دهد: "با وجود آنکه پرستوها برگشته‎اند تو آنجا دراز کشیده‎ای و به خودت کش و قوس می‎دهی."

"پرستوها؟ از چی حرف می‎زنی؟"

"از پرستوها! من آنها را صبح زود وقتی در امتدادِ رود پرواز می‎کردند دیدم."

"بنابراین ما واقعاً به زودی کباب خواهیم خورد! سریع، تور را بده به من! خدا را شکر! آه، این پرنده‎های عزیزی که وطن‎شان را از یاد نمی‎برند!"

پرستوها بر روی گیاهانِ نی نشسته‎اند و جیک‎جیک می‎کنند.

"یک وطن زیبا، جائیکه پرستوها را می‎خورند!"

"بله، اما خورشید می‎خندد، پشه‎ها خوب هستند، سرزمین زیباست!"

"برای یک فصل بله. همه چیز در وطن ما زیباست بجز لانه پرنده. اما این وطن ماست و وطن ما هم باقی خواهد ماند."

"دومین وطن ما. جائیکه آدم خوب غذا می‎خورد آنجا وطن است!"

https://www.youtube.com/embed/ML1aONC2sSQ