پیدایش نژاد.

آقای بارون با اندوهی بزرگ یک مقاله در این باره خوانده بود که فرزندان طبقه ممتاز باید هلاک می‎گشتند اگر آنها شیرِ مادرِ کودکانِ طبقه پایین را نمی‎خوردند. او داروین را خوانده بود و فکر می‎کرد جریان را اینطور فهمیده است که فرزندان نژادِ نجباْ یک مرحله تکاملِ بالاترِ گونه انسانی معنی می‎دهند. حالا او اما همچنین زیاد در باره وراثت مطالعه کرده و این یک بیزاری بزرگ بر علیه استفاده از دایه برایش تولید کرده بود، زیرا او می‎ترسید که شاید توسط وارد شدن خونِ پست‎تر در رگ موجودِ بالاتر بتواند انواع تصورات، تفکرات و نیت‎های شایع در مردم به کودک تزریق شود. بنابراین این در ذهنش نفش بسته بود که همسرش باید خودش فرزندی را که انتظارش را می‎کشیدند تغذیه کند، و اگر او قادر به این کار نباشد می‎خواست که با شیشه شیر کودک را بزرگ کند؛ و برای این کار مطمئناً شیر گاوهایش که یونجه خود او را می‎خوردند اولویت داشت.

و بدینسان کودک به دنیا می‎آید. نوزاد پسر بود! بارون تا ساعت نهائی بسیار ناآرام بود، زیرا او خودش آدم فقیری بود اما همسرش برعکس بسیار ثروتمند بود؛ اما او از پول همسرش هیچ چیز نداشت اگر به ازدواج‎شان توسط یک وارثِ مذکر برکت داده نمی‎گشت. بنابراین آدم می‎تواند تصور کند که شادی‎شان بخاطر تولد کودک بزرگ و واقعی بود. پسر یک موجود اصیل کوچکِ شفاف با رگ‎های آبی بر روی سرِ کوچک بود. بله، خون آبی رنگ بود. مادر یک فرد ظریف فرشته مانند بود که فقط از غذاهای بسیار خاص و با دقت انتخاب شده زندگی می‎کرد، خود را توسط پالتوی خز گرانبهائی در برابر آب و هوای خشن محافظت می‎کرد، و گونه‎هایش آن رنگ‎پریدگیِ ظریفی را نشان می‎داد که به نژاد خوب اشاره دارد.

زن خودش کودک را تغذیه می‎کرد، ــ بنابراین برای اجازه زندگی داشتن به زنان کشاورز احتیاج نبود! تمام این چیزها فقط حرف‎های مفت بودند!

کودک شیر مادر را می‎نوشید و مدت چهارده روز فریاد می‎کشید. همۀ کودکان فریاد می‎کشند، ــ این هیچ معنائی نداشت. اما کودک لاغر می‎گشت، ــ او بطرز کاملاً وحشتناکی لاغر می‎گشت. یک پزشک آورده می‎شود. او به بارون توضیح می‎دهد که اگر مادر به شیرین دادن به او ادامه دهد کودک خواهد مُرد، اولاً به این علت که مادر بیش از حد عصبی بود و دیگر اینکه شیر به اندازه کافی نداشت. چه کاری باید انجام می‎گشت، ــ زیرا کودک نباید می‎مرد. دایه یا شیشه شیر راه حل بود. اما یک دایه قابل قبول نبود، تحت هیچ شرایطی. باید حتماً با شیشه شیر امتحان شود، گرچه پزشک اصرار داشت که باید یک دایه آورده شود.

شیشه شیر تصمیم نهائی بود. به بهترین گاو هلندی که در انجمن کشاورزی مدال طلا بدست آورده بود غذای خشک داده می‎شود. پزشک یک آزمایش شیمیائی از شیر گاو می‎کند و همه چیز خوب بود. اما تغذیه با شیشه شیر بیش از حد راحت بود! چرا از همان ابتدا این کار را انجام ندادند! و چه برکتی که آدم بدون دایه هم کارش پیش می‎رفت، ــ این طاعون، این مستبدهای خانه که باید آدم همه چیز در گلویشان فرو کند، و آن هم در گلوی کسانی که احتمالاً یک بیماری واگیردار در خود دارند!

اما کودک لاغر می‎گشت و فریاد می‎کشید. او روز و شب فریاد می‎کشید، ــ مطمئناً او معده درد داشت. گاو جدید و آزمایش شیمائی جدید. شیر با آب چشمه رقیق می‎شود، اما این هیچ کمکی نمی‎کرد: کودک به فریاد کشیدن ادمه می‎داد.

پزشک توضیح می‎دهد: "در اینجا بجز یک دایه راه نجاتی وجود ندارد."

نه، آنها این را نمی‎خواستند.

آدم نمی‎خواست از کودکانِ دیگر چیزی را که سهم‎شان بود بردارد، این طبیعی نبود، و وانگهی آدم هرگز بخاطر <وراثت> مطمئن نبود.

وقتی آقای بارون از <طبیعی> و <غیرطبیعی> صحبت می‎کرد، بنابراین پزشک می‎توانست در این مورد او را روشن کند که اگر آدم اجازه می‎داد طبیعت مسیر خود را طی کندْ بنابراین همۀ اولادِ نجیب‎زادگان باید از بین می‎رفتند، و مالکیتِ تاج‎شان سقوط می‎کرد. بنابراین طبیعت اینطور می‎خواست، و فرهنگ می‎توانست یک نبردِ ناتوان بر علیه طبیعت باشد، یک نبرد که در آن انسان باید شکست بخورد. نژادِ آقای بارون محکوم به هلاکت خواهد گشت؛ یک اثبات برای این واقعیت این بود که خانم بارونس به اندازه کافی شیر برای کودک نداشت. برای اینکه کودک زنده نگهداشته شود باید شیرِ زنان دیگر را دزدید، ــ یا خرید؛ ــ نژاد از سرقتِ کوچک‎ترین جزئیات زندگی می‎کرد.
آیا این همچنین دزدیست، اگر آدم شیر را بخرد، ــ گران بخردِ.

بله البته، زیرا پول برای خرید شیرِ مادر محصول یک کار بود، و کار چه کسی؟ کار مردم، ــ زیرا نجیب‎زاده کار نمی‎کند.

"اما دکتر، شما سوسیالیست هستید!"

"نه، داروینیست؛ اما شما می‎توانید سوسیالیست هم بگوئید، ــ این برایم کاملاً بیتفاوت است."

"بله، اما آیا آدم می‎دزدد، وقتی بخرد؟"

"اگر آدم با پولی بخرد که برایش کار نکرده باشد، مطمئناً."

"منظورتان به معنای واقعی کلمه با دست کار کردن است؟"

"بله."

"اما سپس شما هم آقای دکتر عزیز از سارقین هستید!"

"البته! اما آیا این مانع می‎شود که من اینطور صحبت نکنم؟ آیا آقای بارون گناهکارانِ آمادۀ توبه از کتاب مقدس را به یاد نمی‎آورند؟"

در اینجا گفتگو قطع می‎شود.

آقای بارون کسی را برای آوردن یک پروفسور می‎فرستد.

پروفسور حتی بارون را یک قاتل می‎نامد، اگر او فوری یک دایه پیدا نکند.

حالا باید بارون همسرش را متقاعد می‎ساخت. او باید تمام ساختمانِ دلایل خودش را نابود می‎کرد و دو چیز در برابر همسرش قرار می‌داد: عشق به فرزندش و ــ قانون معتبر وراثت.

اما از کجا باید یک دایه بدست آورد؟ از شهر، آدم نمی‎توانست به آن فکر کند، در شهر تمام انسان‎ها فاسد بودند! نه، یک دختر از روستا باید باشد. اما حالا بارونس نمی‎خواست از دختر هیچ چیز بداند، ــ اما یک دختر با یک کودک باید موجودی غیراخلاقی باشد و بارونِ جوان می‎توانست احتمالاً از او چیزی به ارث ببرد!

پزشک می‎گوید، همه دایه‎ها دختر هستند، آنها نمی‎توانند به هیچ وجه یک زن کشاورزِ متأهل پیدا کنند، زیرا کسی که فقط صاحبِ کمی زمین باشدْ می‎خواهد فرزندان خود را نگاه دارد.

بله، ــ اگر دایه، برای مثال یک دختر، با یکی از خدمتکاران‎شان ازدواج کند؟

به این ترتیب باید شما نُه ماه انتطار بکشید.

بله، ــ اما اگر حالا یک چنین دختری را شوهر داد که از قبل یک فرزند داشته است؟

آه، این یک فکر خوب بود.

بارون از یک چنین دختری می‎دانست که یک کودک سه ماهه داشت، او دختر را خیلی خوب می‎شناخت، ــ با دختر در زمان طولانیِ نامزدی خود آشنا شده بود ــ. بارون خودش به آنجا می‎رود تا از او سؤال کند. اگر دختر موافقت می‎کرد با آندرس، مأمور اصطبل ازدواج کند و دایه فرزندش شود، باید صاحب یک مزرعه می‌گشت. البته که دختر این را می‎خواست، این خیلی بهتر از آن بود که بخاطر نداشتن شوهر در اطراف با شرم برود. دختر باید فوری یکشنبه آینده ازدواج می‎کرد و آندرس باید برای دو ماه پیش پدر و مادرش به سفر می‎رفت.

بارون با یک احساس عجیب و غریب از حسادت به پسرِ نامشروعش نگاه می‎کرد. پسر یک حیوان کوچک قوی بود. او چندان زیبا نبود، اما به نظر می‎رسید که برای زندگی کردن به دنیا آمده است و تعداد زیادی فرزند بدست خواهد آورد، ــ آنچه که آدم از ارث قانونی کوچکش نمی‎توانست ادعا کند.

آنا وقتی فرزندش به یتیمخانه سپرده می‎شود گریه می‌کرد، اما زندگیِ خوب در ملک ارباب و بخصوص غذای خوب، ــ زیرا البته او از غذای نحیب‎زادگان می‎خورد، ــ او را به تدریج دوباره تسلی می‎دادند. او اجازه داشت غالباً گردش برود، در کالسکه بزرگ، با خدمتکاران بر روی صندلی کالسکه‎ران؛ او کتاب هزار و یک شب را برای خواندن بدست می‎آورد، ــ او زندگی‎ای را می‎گذراند که بسیار محافظت و مراقبت گشته بود، زندگی‌ای که آن را قبلاً هرگز حدس نمی‎زد.

آندرس پس از دو ماه، خوب غذا خورده و مراقبت گشته، از مهمانی در پیش والدینش برمی‎گردد. او شروع می‎کند به رسیدگی کردن از مزرعه‎اش، و دلتنگی کردن برای آنا خودش. او می‎گفت که حداقل آنا می‎تواند گهگاهی پیش او بیاید. اما خانم خانه به هیچ وجه این را نمی‎خواست!

آنا لاغر می‎شود و بارونِ کوچک فریاد می‎کشید. از دکتر مشورت گرفته می‎شود.

دکتر می‎گوید: "بگذارید آنا پیش شوهرش هم برود."

"اما اگر این مضر باشد؟"

خدا رحم کند، اما آندرس باید <تجزیه و تحلیل> می‎گشت.

این کار را آندرس نمی‎خواست.

اما او چند گوسفند هدیه می‎گیرد، ــ و می‎گذارد تجزیه و تحلیل‎اش کنند.

و حالا بارونِ کوچک دیگر فریاد نمی‎کشید.

در این وقت یک خبر از یتیمخانه می‎رسد: پسر آنا مُرده بود، در اثر دیفتری مُرده بود. آنا شیرش را از دست می‎دهد، و بارونِ کوچک بیشتر از هر زمان فریاد می‎کشید.

آنا باید مرخص می‎گشت و به خانه شوهرش می‎رود. آندرس واقعاً خوشحال بود که عاقبت درست و حسابی متأهل است، اما آنا به زندگی عالی بسیار عادت کرده بود. او دیگر نمی‎توانست قهوه برزیلی بنوشد و شش بار در هفته شاه‎ماهی بخورد، این برای سلامتی‎اش ممنوع بود، کارهای سخت مزرعه را هم دیگر نمی‎توانست انجام دهد، و به این ترتیب اوضاع آنها بد می‎شود.

آندرس مجبور گشت بعد از یک سال مزرعه‎اش را تحویل دهد، اما آقای بارون می‎خواست آنها را داشته باشد و به او یک کار می‎دهد. همچنین آنا با دستمزد روزانه در کاخ کار می‎کرد و اغلب بارونِ کوچک را می‎دید. کودک او را دیگر نمی‎شناخت، و با این حال او در کنار پستانش بازی کرده بود، زنْ زندگی او را نجات داده و فرزندش را برای این کار فدا کرده بود.

آنا بارور بود و پسران زیادی داشت؛ آنها کشاورز و کارگر راه‎آهن گشتند و یکی از آنها محکوم به زندان شد.

اما بارونِ پیر با نگرانی به روزی نگاه می‎کرد که بارونِ جوان باید ازدواج و تولیدِ وارث می‎کرد. بارونِ جوان چندان قوی به نظر نمی‎رسید. بارونِ پیر می‎توانست بسیار آرام‎تر باشد، اگر آن بارونِ کوچکِ دیگر در کاخ می‎بود، بارونِ کوچکی که در یتیمخانه مُرده بود. و وقتی او دوباره چنین مقالاتی می‎خواند، مانند آن زمان، سپس باید اعتراف می‎کرد که طبقه ممتاز از لطف طبقه پایین زندگی می‎کردند، و اینکه آدم انتخاب تولید مثل را، آنطور که امروز بود، نمی‎تواند هیچ چیز کمتر از طبیعی بنامد. اما این در گذشته طور دیگر بود و هرچه هم دکتر و سوسیالیست‎ها می‌گفتند باز هم نمی‎شد تغییرش داد.

https://www.youtube.com/embed/b6ZM1Du_zYY