خانم فان بایل.

"خانم محترم، من فکر می‎کنم که شما مسن‎ترین بانو در هتل باشید."

گوینده این گمانِ تا اندازه‎ای غیرمنتظره یک فردِ بی‎تجربه با چشمان نافذ بود که من فقط با او سلام و احوالپرسی می‎کردم، و تا جائیکه تاریک به یاد می‎آوردم مرد جوان <تونیکلیف> نام داشت. من برای لحظه‎ای لال بودم. من کتابم را پائین می‎آورم و او را با تعجب نگاه می‎کنم، و او در زیر این نگاه بسیار مشوش می‎شود. سپس چشم‎هایم آهسته بر روی تراس می‎لغزد، جائیکه افراد زیادی در اطراف نشسته یا ایستاده بودند و یا پرسه می‎زدند، و با خواندن، گپ زدن یا ورق‎ بازی زمان را می‎گذراندند. من دختران ترشیده را می‎دیدم، زنان جوان را، دخترانِ بالای سی سال و بانوانِ میانسال در دهه چهل زندگی را، و این واقعیت غم‎انگیز مانند نیشی در بدنم فرو می‎رود: من واقعاً مسن‎ترین بانو در هتل بودم.

من دوباره در حال نگاه کردن به تونیکلیف که در تشویشِ شرم‎آوری مقابلم ایستاده بود و دستمالش را میان انگشتان می‎چرخاند با لحن خشنی می‎پرسم: "و اگر مسن‎ترین باشم؟"

او جلوتر می‎آید: "شما بسیار مهربان به نظر می‎رسید" ــ او از کنار چشم به لباس سیاهم نگاهی می‎اندازد ــ "و من فکر می‎کنم که شما غم و اندوه را تجربه کرده‎اید."

این مرد جوانِ جسور دوباره درست می‎گفت. من در این محل خوش آب و هوایِ مخصوص استراحتِ دوران نقاهتِ معروفِ کالیفرنیا با هتلی مانند کاخ و باغ‎های زیبا به سر می‎بردم، برای اینکه خود را از یک پرستاری کردنِ پُر از ترس و اضطراب که ماه‎ها طول کشید و زیانِ دردناکی به من رساندْ تمدید اعصاب کنم. من احساس افسردگی و ضعف می‎کردم و در حالیکه در گذشته و در افکارم زندگی را می‌گذراندمْ خود را از فعالیتِ شاد در اطرافم دور نگاه می‎داشتم. من یک طبیعت آرام و محتاط دارم. و حالا این آقای جوان تونیکلیف آمده بود، جسورانه همه موانع را کنار گذارده و از نگرانی و سنم صحبت می‎کرد.

او ادامه می‌دهد: "خانم محترم، من از شما یک تقاضا دارم."

من تند و شدید می‎پرسم: "چه تقاضائی؟"

"من ... من مایلم از شما یک لطف بزرگ تقاضا کنم ... آیا نمی‎خواهید کمی از همسر خانم فان بایل پرستاری کنید؟"

من حیرت‎زده فریاد می‎زنم: "خدای من! من فکر می‎کنم که شما نمی‎دانید چه می‎گوئید. این زن اما بیوه است، جای تعجب نیست!" و در این حال به انتهایِ ایوان نگاه می‎کنم، جائیکه خانم زیبایِ فان بایل، گستاخ‌ترین زن در هتل، با مردی به نام آقای هیرست، یک فردِ تنومند با پول زیاد و اصول کم یا بی‎اصولْ ورق بازی می‎کرد.

همراه من پُر معنی می‎گوید: "او هنوز بیوه نشده است. اما او به زودی خواهد شد ... شوهرش به سرعت در سرازیری‎ست."

من بلند می‎گویم: "با خانم فان بایل هم همینطور! اما شما که نمی‎خواهید ادعا کنید که او در این هتل یک شوهر بیمار دارد؟"

او به تلخی می‎پرسد: "آدم نمی‎تواند آن را ممکن بداند، اینطور نیست؟ آرتور فان بایل و من همکلاسی هستیم، و حالا او اینحا است و وحشتناک رو به سرازیری. من می‎توانستم پیش او بمانم، اگر خانم این اجازه را می‎داد، و اگر من می‎توانستم طوری به او کمک کنم ... اما در اتاق بیمار یک زن تعلق دارد."

من خشن می‎گویم: "زن خودش."

"آه، این زن با روشی ننگین از او غفلت می‎کند. این قلبم را به درد می‎آورد وقتی آرتور را می‎ببینم. او تقریباً همیشه تنها است، در حالیکه زنش احمقانه‎تر از همه ساکنین در اطراف پرسه می‎زند. او دیروز از ساعت یازده تا شش عصر با هیرست قدم می‎زد و به بیمار بیچاره اصلاً فکر نمی‎کرد."

من می‎پرسم: "خویشاوندان آرتور کجا زندگی می‎کنند؟ آیا آنها نمی‎دانند که او سخت بیمار است؟"

آقای تونیکلیف ناگهان با کشیدن یک صندلی به نزدیک من و با پشت به بقیه نشستن توضیح می‎دهد: "او فقط یک نابرادری دارد. من  می‎خواهم تمام داستان را برایتان تعریف کنم: پدر و مادر آرتور مبتلا به بیماری سل بودند و زود مُردند. نابرادری‎اش، هانس فان بایل، از او مراقبت می‎کرد، و گذاشته بود که او را به بهترین وجه آموزش دهند. او مالک <کارخاه ذوب‎آهن بایلشن> است و ثروت زیادی دارد. او یک نمایندگی خارج از کشور به آرتور می‎دهد و او را به غرب می‎فرستد، بخاطر سلامتی‎اش. او در نَشویل با این زن آشنا می‎شود ..." آقای تونیکلیف با سر به سمتی که خانم فان بایل نشسته بود اشاره می‎کند: "او همانطور که می‎بینید واقعاً زیباست. او وافلس نامیده می‎گشت و در یک فروشگاه کفش کارآموز بود."

من بلند می‎گویم: "اوه!" زیرا خانواده فان بایل یک فامیل بسیار خوب هستند.

"بله! ... و او عاشق زن می‎شود، زن او را به دام انداخته بود و می‎گذارد که او دو سال تمام بی‎قراری کند. نابرادری کاملاً مخالف ازدواج و عصبانی بود، اما زن فرد باهوشی‎ست و می‎داند چگونه اراده‎اش را به کرسی بنشاند. او چهار ماه پیش با آرتور بیچاره ازدواج می‎کند. سپس بیماریِ قدیمی ریه آرتور دوباره عود می‌کند و آنها به اینجا می‌آیند. او از آن زمان تقریباً همیشه در بستر بیماره بوده است، در حالیکه زن باشکوه و شاد زندگی می‎کند."

من می‎گویم: "اما من نمی‎دانم چه کاری می‎توانم انجام دهم."

او پاسخ می‌دهد: "اگر شما فقط یک بار او را ببینیدْ بطور کامل خواهید دانست که او بیش از حد برای این جهان خوب است ... و او این زن را برای یک فرشته به حساب می‎آورد."

من می‎گویم: "اما به نظر نمی‎رسد که این زن یک فرشتۀ رحمت باشد!"

"نه. او یک زن بی‎قلب، بد و بیشرم است! ... ببینید ... عاقبت او در حال رفتن است! شما حالا فقط لازم دارید از میان سالن بروید، سپس حتماً به او در لابی هتل برخورد خواهید کرد ... و، آه خانم مهربان، شما مطمئناً کلمه مناسب را خواهید یافت!"

"او از من عصبانی خواهد گشت و خواهد گفت که من باید به کارهای مربوط به خودم بپردازم."

او با اصرار به من می‎گوید: "نه، مطمئناً چنین چیزی نمی‎گوید. خواهش می‎کنم، خواهش می‎کنم این کار را بکنید! من نمی‎توانم این فکر را بیشتر تحمل کنم که آرتور چنین بیمار و تنها در بستر بیماری افتاده است."

من در لابی هتل به خانم فان بایل برخورد می‎کنم. او یک زن جوان زیبا بود، لباس شیکی بر تن داشت، باریک و بلند، با چشمان بزرگِ ملایم، با رنگ چهره شگفت‎انگیز، لب‎های سرخ گیلاسی و دندان‎های کوچک منظمی که هنگام خندیدن نشان‎شان می‎داد.

او تقریباً همیشه می‎خندید، اما وقتی من به او نزدیک شدم اخمو دیده می‎گشت، دهانش باز بود، انگار که قصد داشت چیز تلخی را به پائین قورت دهد. وقتی من او را مخاطب قرار می‎دهم چهره حیرت‎زده‎ای به خود می‎گیرد: "من متأسفانه می‎شنوم که حال شوهرتان بسیار بد است. من در پرستاری تجربه دارم. خانم فان بایل، آیا می‎توانم به شما به نحوی کمک کنم؟"

او می‎گوید: "شما بسیار مهربان هستید! من زیاد به درد اتاق بیمار نمی‎خورم و همچنین به هیچ وجه ازدواج نکرده‎ام که پرستار بشوم." و با صراحت شگفت‎انگیزی به آن اضافه می‎کند: "من مطمئنم که آرتور خوشحال خواهد گشت اگر شما کمی کنار او بنشینید. او این اجازه را به من نمی‎دهد ... او می‎ترسد که من هم بیمار شوم، و می‎گوید که من باید بیرون بروم و خودم را سرگرم کنم، چون من هنوز خیلی جوان هستم. (و من مسن‎ترین بانو در هتل بودم!) می‎خواهید با من بیائید؟ من دارم غذا برایش می‎برم."

او در حال صحبت مرا از میان چند راهرو هدایت می‎کند. سپس درِ یک اتاق را باز می‎کند و ما داخل می‎شویم، یک اتاق فقیرانه و کم ارتفاع، یکی از ارزان‎ترین اتاق‎های هتل. هیچ چیز که بتواند برای آسایش و راحتی بیمار خدمت کند آنجا وجود نداشت! بر روی یک تختِ باریک مرد جوانِ تقریباً بیست و دو ساله با چشمان آبی گل گندمی ــ چشمانی شفاف و صادق ــ و چهره‎ای وفادار دراز کشیده بود. او فقط هنوز سایه‎ای از زیبائی سابقش بود؛ صورت خستگی شدیدی را نشان می‎داد، گُر گرفتگی بر روی گونه‎های لاغرش و خس خسِ نفس کشیدنش به وضوح نشان می‎دادند که این بسترِ فقیرانهْ اردوگاه مرگش بود.

زنش توضیح می‎دهد: "خانم بویمونت برای دیدار تو با من آمده‎اند، ایشان خیلی از پرستاری می‎دانند و زمانیکه من اسب‎سواری می‎کنم پیش تو خواهند ماند."

او با صدای ضعیف نجوا می‎کند: "من واقعاً مایل نیستم که کسی بخاطر من خودش را در اینجا حبس کند. من لیندی را تا جائیکه ممکن است بیرون می‎فرستم؛ او اجازه ندارد که بیمار شود، اینطور نیست؟" و چشمان آبی‎اش با لذتی که قلب را می‌لرزاند بر دختر استراحت می‎کند.

او زمزمه می‎کند: "من خیلی تشنه‎ام. خدمتکار تنبل لیمونادم را برایم نیاورد."

"آه! من بعداً برایت تهیه می‎کنم؛ اما اول باید غذا بخوری." و خانم فان بیل بایل یک قابلمه برنج نیمه پخته جلو می‎آورد، یک غذای بسیار ناخوشایند. اما پسر بیچاره باید آن را تا جائیکه می‎توانست به پائین قورت می‌داد، سپس زن قابلمه را از او می‎گیرد و می‎گوید: "من از کنار آشپزخانه رد می‎شوم و می‎گذارم که لیموناد را برایت بالا بفرستند."

او نجوا می‎کند: "من خیلی مایلم یک لیوان شیرِ مخلوط با براندی داشته باشم. دکتر گفته ..."

زن حرف او را قطع می‎کند: "مهم نیست که دکتر چه گفته است، شیر مخلوطِ با براندی مفید نیست عزیزم. پول آن را که دکتر نمی‌پردازد." و با تکان دادن معنی‎دارِ سرشْ قابلمه به دست اتاق را ترک می‎کند و مراقبت از بیمار را به من می‎سپرد.

وقتی درِ اتاق پشت سرش بسته می‎شود پسر می‎گوید: "کودک بیچاره! این برای او بطرز وحشتناکی سخت است؛ او هنوز بسیار جوان است، و من خیلی زود درهم شکستم. اما اگر فقط می‎توانستم از دست این احساس وحشتناک بی‌هوا بودن در سینه و این بی‎قراری و نگرانی خلاص شوم، بنابراین می‎توانستم مانند همیشه سالم باشم." چشمان آبی تیره‌اش در اطمینان یک بیمار مبتلا به سل می‎درخشیدند.

من حالا شروع کرده بودم به مرتب کردن اتاق، به این شکل که دسته‎ای مجلات مُد، یک رمان کم‎ارزش و یک بسته شمع را از بین می‎برم. سپس یک بادبزن، یک بطری آب و یک سبدِ کوچک پرتقال می‎آورم، و بعد از مدت کوتاهی رابطه من و بیمار مانند آشنایان قدیمی شده بود. او از مادر و نابرادری میلیونرش که به شدت مخالف ازدواج او بود برایم تعریف می‎کند. او اعتقاد داشت که علت مخالفت نابرادری‎اش این است که هرگز لیندی را ندیده بود، در غیر اینصورت البته می‎توانست نظرش متفاوت باشد. او مدتی طولانی با حرارت و به وجد آمده از خانم فان بایل صحبت کرد. چطور این زنِ بد موفق شده بود این مرد جوانِ منصف را اینطور شیفته خود سازد!

هنگامیکه من او را ترک کردم ستایش کردن خانم فان بایل بر روی لب‎هایش بود و نفس پُر سر و صدایش نام او را تنفس می‎کرد. ساعت هفت شب بود و خانم فان بایل هنوز بازنگشته بود.

با گذشت زمان خانم فان بایل موضوع گفتار هتل می‎گردد و من پرستار آقای فان بایل می‎شوم. من هرگز در عمر طولانی‎ام با موجودی مانند خانم فان بایل که چنین خودخواه و چنین با بی‎تفاوتیِ کاملی نسبت به نظر دیگران بوده باشد برخورد نکرده‎ام. او دلبری می‎کرد، سیگار می‎کشید، پوکر و بیلیارد بازی می‎کرد، و به اندازه‎ای خود را سرگرم می‎ساخت که انگار هنوز هم لیندی وافلس می‎باشد و دارای شوهر بیماری نیست که نیاز به پرستاری او دارد و مشتاق نزدیکی او است. او می‎دانست که در چشم آرتور هیچ کار ناشایستی نمی‎تواند انجام دهد، و اینکه <جغدهای پیر و مترسک‎ها> ــ او زنان دیگر را اینطور می‎نامید ــ چه فکر می‎کنند و چه می‎گویند برایش بی‎اهمیت بود، و اینکه یک نوازش و چند شیرین‎زبانی غفلتِ بی‎رحمانۀ یک روز کامل را برای آرتور بطور کامل جبران می‎کردند. آرتور یک انسان باشکوه بود، یک آدم صادق، ملایم، با روح فداکارانۀ یک کودک، و من فوری احساس می‎کردم که جذب او شده‎ام. هنگامیکه ما بیشتر با هم آشنا گشتیم، او درِ قلبش را برایم می‎گشاید، و من در آن چیزی بجز افکار خوبِ پاک و لیندی را در هالۀ عشق نیافتم. او از خواستگاری کردنش و مقاومت دختر صحبت می‎کرد، اینکه چطور خویشاوندان دختر عصبانی بودند وقتی نابرادری‎اش نمی‎خواست دختر را به رسمیت بشناسد، و چطور دختر در ابتدا فکر می‎کرد که او فان بایلِ ثروتمند است. در صورتیکه او فقیر است، و این بیماری یک هزینۀ بزرگِ پیش‌بینی نشده می‎باشد.

من اما نمی‎دیدم که این هزینه از چه تشکیل شده بود. او نه دارای دکتر بود و نه هیچ چیز برای بهبود یافتن، تا اینکه من مراقبتش را به عهده گرفتم. آرزوهایش واقعاً فروتنانه بودند. من آرزوهایش را با شادی برآورده می‎ساختم، و برایش دروغ‎های بی‎شرمانه‎ای تعریف می‎کردم که همسرش را از خجالت سرخ می‎ساختند، و امیدوارم که خدا مرا بخاطر این دروغ‎ها ببخشد.

آقای جوان تونیکلیف و من گفتگوهای مهمی با هم داشتیم. او می‎خواست تحت هر شرایطی وظیفه‎اش را انجام دهد و به من پیشنهاد پول می‎دهد.

او می‎گوید: "زیرا من می‎دانم که دختر واقعاً برای آرتور واقعاً کم خرج می‎کند."

"من شما را مطمئن می‎سازم که آرتور هیچ کمبودی ندارد."

او پاسخ می‎دهد: "اوه، من بخوبی می‎دانم که شما ثروتمند هستید و به پول فکر نمی‎کنید، اما من دوست قدیمی او هستم."

من می‎گویم: "خب، من هم مسن و دوست هستم، و شما باید بگذارید که من تا جائیکه می‎توانم کارم را انجام دهم؛ زیرا من به شما اطمینان می‎دهم که اجازه پرستاری کردن از او را یک امتیاز به شمار می‎آورم."

او نگران و با لکنت می‎گوید: "دیگر مدت زیادی طول نخواهد کشید، اینطور نیست؟"

"من فکر نمی‌کنم، اما آدم نمی‌تواند هرگز بداند، و او بسیار امیدوار است. او از آنچه که می‎خواهد بعد از بهتر شدن حالش در این پائیز انجام دهد صحبت می‎کند."

این عجیب بود که وظیفۀ آماده ساختن آرتور به نزدیک بودنِ پایانِ زندگی‎اش به عهده من که هنوز تا چند هفته قبل برایش کاملاً غریبه بودم واگذار می‎شود. او یک نامه به نابرادری‎اش به من دیکته می‎کند که در آن او را قسم می‎دهد لیندی را بپذیرد و بخاطر او با لیندی خوب باشد. او به آن اضافه می‎کند "تو به زودی او را بخاطر خودش دوست خواهی داشت. او یکی از بهترین، وفادارترین و فداکارترین زنان است." و هنگامیکه من این سخنان نادرست را می‎نوشتم دستم از خشم می‎لرزید. من می‎دانستم که بهترین زن در این لحظه خستگی‎ناپذیر در سالن بزرگ در اطراف می‎چرخید، و این خواهش آرتور که انتقال دهنده‎اش من بودمْ آینده این زنِ فرومایه را تضمین می‎کند.

فقط یک بار تجربه کردم که لیندی کاملاً در چشمان شوهرش نبود. هنگامیکه من در یک بعد از ظهر به اتاق بیمار داخل گشتمْ خانم فان بایل در یک لباس تازۀ سیاه در مقابل آینه ایستاده بود؛ یک جعبه باز و تعدادی کاغذ بر روی کف اتاق قرار داشتند. او با کشیدن دست به لباسش و با چرخاندن سر به سوی من می‎گوید: "ببیند، خانم بویمونت عزیز، آیا این لباس به تنم عالی ننشسته است؟"

لرزش سردی بر بدنم می‎افتد.

آرتور با لحن طعنه‌آمیز می‌گوید: "آه لیندی! این را امروز کنار بگذار! من به زودی دیگر نخواهم بود، و تو به اندازه کافی وقت خواهی داشت که لباس عزاداری‎ات را فراهم کنی."

او اندام زیبائی داشت که لباس بطرز عالی آن را به نمایش می‎گذارد. او به راحتی اعتراض می‎کند: "عصبانی نشو، تو پسر احمق، این فقط لباس تازۀ زمستانی من است." سپس جعبه و کاغذها را با هم جمع می‎کند، و من می‎شنیدم که زمزمه می‎کند: "رنگ سیاه همیشه به من خوب می‎آمد." سپس با عجله با وسائلش ناپدید می‎شود.

یک شب، هنگامیکه او بطور خاصی کدر بود و برای نفس کشیدن می‎جنگید، با تمام نیروی ضعیفش به من فشار آورد که به نابرادری‎اش هانس تلگراف کنم.

او می‎گوید: "من خیلی مایلم قبل از مُردن او را یک بار دیگر ببینم. و او مراقبت از لیندی بیچاره‎ام را خواهد پذیرفت."

هنگامیکه پیام فرستاده شده بود، او فقط یک آرزو داشت: تا آمدن نابرادری‎اش زنده باشد. من برای اینکه او را آرام سازم، برنامه حرکت قطار را تهیه و مسیر و طول سفر را مشخص می‎کنم.

او نجوا می‎کند: "اگر من فقط قبل از آمدنش نمیرم. آه خانم بویمونت، آیا فکر می‎کنید که می‎توانم دو روز زنده بمانم؟"

و وقتی تونیکلیفِ جوان برای عوض کردن شیفت می‎آیدْ من برای آرتور شب خوبی آرزو می‎کنم و می‎گویم: "البته، دوست عزیز، البته! و فردا صبح زود می‎آیم، تا ببینم حالتان چطور است."

اما هنگامیکه صبح روز بعد به آنجا می‎روم، می‎فهمم که جوانِ بیچاره در سپیده دم فوت کرده بود. او نمی‎توانست دیگر انتظار بکشد. او آنطور که ساکت و صلح‎جویانه آنجا قرار داشتْ تقریباً زیبا دیده می‎گشت. من فکر نمی‎کردم که بتوانم دوباره بخاطر کسی گریه کنم، حداقل بخاطر شوهرِ این زنِ نفرت‎انگیز؛ اما همیشه طوری دیگر از آنچه آدم فکر می‎کند می‎آید. بعد از ترک کردن اتاقِ مرگ در راهرو به تونیکلیفِ جوان با یک دسته گل نیلوفر در آغوش برخورد می‎کنم. چشمانش سرخ بودند.

او می‎گوید: "او به آرامی فوت کرد. من تا آخرین لحظه پیش او بودم."

من با چین انداختن به پیشانی می‎پرسم: "زنش کجاست؟"

"با آن مردک، هیرست، به قدم‎زدن رفته است. من امیدوارم که او یک بار مجازات شود. اوه، او خیلی فرومایه است! فکرش را بکنید، در این شب مشغول بیلیارد بازی بود، در حالیکه شوهرش آخرین نفس‎هایش را می‎کشید. او از آرتور بخاطر بد بودن حالش عصبانی بود و گذاشت که کفاره عصبانی شدنش را او پس بدهد."

من می‎گویم: "خب، اما آرتور تا آخرین لحظه به زن ایمان داشت. من می‎شنیدم که چطور او از زن خواهش می‎کرد به گردش برود. او وحشت داشت که خانم فان بایل از مرگش ناراحت شود."

دوست خشمگین می‎گوید: "این آخرین چیزی بود که او از آن وحشت داشت! فردا نابرادری‎اش می‎آید و مطمئناً همه چیز را تعیین خواهد کرد."

عصر روز بعد یک تلگراف به دست خانم فان بایل می‎رسد که در نتیجه او یک قدم‎زدن دونفره را لغو می‎کند و خود را در اتاقش منزوی می‎سازد، تا خود را در اندوه و کِرپ بپیچاند.

بلافاصله هانس فان بایلِ ثروتمند پس از ورودش خود را به من معرفی می‎کند. او یک مرد پنجاه سالۀ قوی بود با چشمان کوچک و تیز. او یک روبان سیاه به دور بازویش بسته بود و به نظر می‎رسید که مرگ برادر بر او تأثیر زیادی گذارده است. من آخرین نامه برادرش را به او می‎دهم و می‎بینم که چطور لبِ چاق پائینش در حالیکه نامه را سریع از نظر می‎گذراند می‎لرزید.

او متأثر خواهش می‎کند: "آیا می‎خواهید من را پیش این خانم هدایت کنید؟" و من او را به سمتِ اتاق خانم فان بایل هدایت می‎کنم. نه ورقِ بازی و نه رمان‎های فرانسوی دیده می‎شدند، فقط یک زن جوان زیبا و ناامید که از خویشاوندِ ثروتمندش با ریختن اشگ استقبال می‎کند.

اوه، این لیندی فان بایل چه بازیگر بی‎قلبی بود! او در اشگ‎ها و لباس تازه سیاهش فوق‎العاده زیبا و دلربا دیده می‎گشت. من گمان می‌کنم که او به تلخی در بارۀ خشونت و بی‎تفاوتی بانوان در هتل شکایت کرده و با صراحت کامل خود را به دست حفاظت و پشتیبانی خویشاوندِ شوهر محبوبش سپرده بود. صبح روز بعد جسد آرتور فان بایل برای به خاک سپرده شدن در کنار خویشاوندانش برده می‎شود؛ بیوۀ سوگوار جسد را همراهی می‎کرد. او در لباس سیاهش، تکیه داده به بازوی برادر شوهرش از میان لابی هتل می‎رفت. یک منظره عمیقاً تأثیر گذار! میلیونر بدبختِ احمق هیچ چیز از پچ‌پچ کردن، از نگاه‎های تمسخرآمیز و از پوزخندهائی حدس نمی‌زد که با آن رفقای قبلیِ هتلْ لیندی را نگاه می‎کردند، زنی را که نابرادری برای سوار شدن به ماشین کمکش می‎کرد تا او را از چشمان ما برای همیشه دور سازد.

*

پس از زمان کوتاهی خانم فان بیل بایل با نابرادری شوهر مرحومش در مقابل محرابِ کلیسا برای ازدواج می‎ایستند. نابرادری او را برای خوش‎قلب‎ترین زنِ جهان به حساب می‎آورد و جامعه به احتمال خیلی زیاد برای جذاب‎ترین زن ایالات متحده.

https://www.youtube.com/embed/r69cJLj10j4