گاو مقدس یا پیروزی دروغ.

در سرزمین فراعنه، جائیکه نان بیش از حد گران بود و بطرز باور نکردنی ادیان بسیاری وجود داشت، جائیکه همه چیز مقدس بود بجز مالیات‌دهندگان، جائیکه سوسکِ مقدسِ سرگین‎غلتان گلوله‎های کثافتِ مقدس را تحت حمایتِ مقدسِ ادیانِ مقدس می‎غلتاند، در این سرزمین در یکی از روزهای زیباْ هنگامیکه رود مقدسِ نیل گِل و لای‎اش را در پای درختان نخل که در باد تکان می‎خوردند ریخته بود، یک کشاورز جوان ایستاده بود و خدمتِ پُر از شادی‎ای را تماشا می‎کرد که توسط آن گاوش به نام آلکساندر در صدد بود نژاد خود را توسعه دهد، بدون آنکه چیزی از سی قرنی بداند که نگاه‎های تاریخی‎شان را از رأس اهرام به کارِ بهاریِ او انداخته بودند.

در این هنگام در سمت شمالِ افق ناگهان یک ابرِ سرخِ شن بلند می‎شود، و یک ردیف از سرهایِ شتر به تدریج از سطح لرزانِ بیابان صعود می‎کنند، خود را نزدیک می‎سازند، اندازه بزرگ‎تری به خود می‎گیرند، و کشاورز خود را در مقابل سه کاهن اُزیریس و همراهان روحانی‎شان با ترس فراوان به زمین می‎اندازد.

کاهنان از شترها پائین می‎آیند، بدون آنکه به کشاورزِ بر روی شکم قرار گرفته کوچک‎ترین توجه‎ای کنند؛ زیرا گاوِ سرکش نگاهِ کنجکاو آقایان روحانی را به خود جلب کرده بود. آنها نزدیک‎تر می‎شوند و حیوان آتشین را از سر تا پاها بررسی می‎کنند، به پهلوها و به داخل دهانش نگاه می‎کنند، و ناگهان بر آنها یک لرزش مسلط می‎شود، آنها بر روی زانو می‎افتند و شروع می‎کنند به خواندن یک مزمور.

گاو پس از انجام وظیفه‎اش در قبالِ نژادِ در راهْ عبادت کنندگانش را بو می‎کشد، سپس می‎چرخد و صورت‎شان را به آرامی با دُم نوازش می‎کند.

پس از آنکه کاهنانِ خوب دوباره با خوشحالی بلند می‎شوندْ کشاورز بیچاره را که دیگر نمی‎دانست حالش چطور است مخاطب قرار می‎دهند و می‎گویند:

"مرد فانیِ سعادتمند! در زیر دست‎های نجس تو خورشید اجازه داد گاو آپیس به دنیا آید و رشد کند، هزار و شصتمین تجسمِ اُزیریس."

کشاورز شگفتزده پاسخ می‎دهد: "بهتر است که آقایان او را آلکساندر بنامند."

"ساکت باش، تو گاو مادرزاد! گاوِ تو نشانۀ ماه بر پیشانی دارد، همچنین در پهلوهایش هم این نشانه نقش بسته و سوسکِ سرگین‎غلتان را در زیر زبانش دارد. او پسر خورشید است."

"نه، آقایان عزیز، مطمئناً اینطور نیست، پدرش مأمور زاد و ولدِ گاوهای روستا بود."

کاهنان خشمگین فریاد می‎زنند: "دور شو، تو مترسک! از این لحظه به بعد گاو به موجب قانونِ روحانی از مَنف پایتخت مصر دیگر به تو تعلق ندارد."

کشاورز بیچاره بیهوده تلاش می‎کرد به این تجاوز به مالکیتِ خصوصی اعتراض کند. کاهنان تمام تلاش خود را می‌کنند تا نیروی ادراکِ متوسطِ ساده او را روشن سازند، اما برای آنها غیرممکن بود برایش قابل درک سازند که گاو یک خدا است؛ در پایان او را به سکوتِ ناشکستنی در بارۀ منشاء حیوان متعهد می‎سازند و بعد گاو را سریع با خود می‎برند.

معبدِ گاو آپیس توسط پرتوهای خورشیدِ صبحگاهی روشن بود و منظره غیر قابل مقایسه‎ای ارائه می‎داد که بر افراد ناآگاه تأثیری اسرارآمیز و افسانه‎ای می‎گذاشت. اما بر خودی‎ها که در حقیقت نشانه کاملاً بی‎اهمیت آن را می‎توانستند تفسیر کنندْ بیشتر مضحک به نظر می‎آمد.

جمعیتی از زنانِ کشاورز در مقابل دروازۀ بزرگ جمع شده بودند و انتظار لحظه‎ای را می‎کشیدند که دروازه گشوده شود و آنها از سطل شیر خود که بعنوان هدیه برای به اصطلاح خدایِ تازه متولد گشته به آنجا آورده بودندْ آزاد شوند.

عاقبت از داخل معبد صدایِ گرفتۀ یک شیپورِ شاخی طنین می‎اندازد و یک دریچۀ کوچک در دروازۀ بزرگ باز می‎شود. سطل‎ها توسط دست‎های نامرئی گرفته می‎شدند، سپس دریچه دوباره بسته می‎شود.

در خودِ معبد اما گاو آلکساندر در اتاقک خود ایستاده بود و یونجه می‎جوید، در حالیکه به کاهنین رتبۀ پائین‎تر از گوشه چشم نگاه می‎کرد که با حرارت مشغول تهیۀ کره برای تولید شیرینی عسلی‌ای بودند که کاهنان رتبۀ بالاتر می‎خواستند لطف کنند و به افتخارِ خدای آپیس بخورند.

یکی از کاهنان می‎گوید: "شیر شروع به بدتر شدن کرده است."

کاهن دیگری پاسخ می‎دهد: "این به دلیل افزایش بی‎ایمانی است."

کاهن سوم که گاو را قشو می‎کرد در حالیکه یگ لگد به طرف سینه گاو می‌پراندْ فریاد می‎زند: "از اینجا برو بیرون، تو گاو!"

اولین کاهن دوباره می‎گوید: "دین در حال نزول است."

"وقتی کسب و کارها دیگر پیش نروند بنابراین باید تمام ادیان را شیطان ببرد!"

"بله، اما به هر حال مردم به یک دین احتیاج دارند! و چه بهتر به دین خودمان تا یک دین دیگر."

دوباره دهان نگهبان گاو که هنوز هم مشغول قشو گاو بود به صدا می‎افتد: "خودت را بچرخان، پسر! تو باید فردا نقش خدای مهربان را بازی کنی، سپس شیطان می‎تواند تمام جمعیت را ببرد."

بقیه کاهنان خندۀ بلندی می‎کنند، یک خندۀ صریح و صادقانه، همانطور که فقط یک کاهن می‎تواند بخندد.

روز بعد که باید در آن جشن برگزار می‎گشت، خدای آپیس پوشانده شده با گَل و وسائل دیگر تزئینی و پیچده شده با نوارهای ابریشمی، در جلوی جمعی از کودکان و نوازندگان در صفوفی باشکوه به دور معبد چرخانده می‎شود تا ادای احترام مردم را بپذیرد.

همه چیز به خوبی پیش می‎رفت، و در نیمساعت اول هیچ چیز شادی را مختل نساخت. اما تصادفِ ستمکار می‎خواست که صاحبِ سابقِ آلکساندر بخاطر نگرانی شدید از پرداخت مالیات‎ها در همان صبح گاوش را برای فروش به بازار شهر ببرد. و این گاو هنوز آنجا ایستاده بود، هنگامیکه صفِ مراسم جشن از خیابانِ مجاور نزدیک می‎شود و شوهر از کنار زنی هدایت می‎شود که چندین ماه هنگامِ غذا و تختخواب از او جدا افتاده بود. اما شوهر که پس از استراحتِ طولانیِ غیرداوطلبانه قدرت‎های باورنکردنی در خود احساس می‎کرد و حالا توسطِ بوی کاملاً خاصِ نیمۀ سابقش جذب شده بود، با فراموش کردن تمام وظایفی که ویژگی‎اش بعنوان خدا به او تحمیل کرده بود از نقش خدائی خود خارج می‎شود، نگهبانان خود را به زمین می‎اندازد و به سمتِ همسرش هجوم می‎برد.

وضع جدی می‎شود، و باید این وضع به نحوی نجات داده می‎شد. شادی کشاورز بخاطر دیدن گاوش چنان بزرگ بود که تعهد دادن به کاهنان را از یاد می‌برد و شروع می‌کند به صحبت کردن با گاو:

"آه، تو آلکساندر بیچارۀ من، چقدر دلم برایت تنگ شده بود!"

اما کاهنان می‎دانستند که چطور باید با آن مقابله کنند.

آنها فریاد می‎زنند: "او کُفر می‎گوید! مرگ بر توهین‌کننده به معبد!"

کشاورز که بعد از یک دقیقه می‎توانست توسط جمعیتِ خشمگین تقریباً کشته شودْ توسط پلیس دستگیر و به دادگاه برده می‎شود. هنگامیکه در آنجا به او دستور داده می‎شود که حقیقت را بگوید، او همچنان محکم و با قاطعیت ادعا می‎کند که گاو به او تعلق دارد، و تحت نام آلکساندر در روستایش بعنوان مأمور زاد و ولد خدمت کرده است.

اما حالا تشکیل دادگاه برای اثبات واقعیت نبود، بلکه کشاورز باید فقط علیه کیفرخواست از خود دفاع می‎کرد:

"آیا تو با آلکساندر نامیدن این گاو مقدس کُفرگوئی کرده‎ای؟"

"البته که من او را آلکساندر نامیدم، چون ..."

"کافی‎ست! تو او را آلکساندر نامیدی."

"چون ... این حقیقت است."

"آدم اجازه ندارد حقیقت را بگوید."

"پس باید آدم دروغ بگوید؟"

"ابن دروغگوئی نیست؛ بلکه احترام گذاشتن به نظر دیگران است."

"کدام دیگران؟"

"تو که باید این را بدانی ... دیگری ... تمام انسان‎ها."

"قاضی محترم، اگر اینطور است، بنابراین به نظر من هم در مورد گاو احترام بگذارید و من را رها سازید!"

"اما تو کله‎پوک، منظور از دیگران که تو نیستی!"

"نه، می‎فهمم، دیگران، همه هستند، بجز کشاورز."

"آیا تو اینجائی که از من بازجوئی کنی؟ برو پی کارت، کاهنان می‎توانند طبق حکم‎شان با تو معامله کنند!"

کشاورز پس از رسیدن به معبدِ اُزیریسْ کاهن اعظم را پذیراتر از آنچه امید داشت می‎یابد.

کاهن اعظم توضیح می‎دهد: البته او نمی‎خواهد انکار کند که گاو آلکساندر است، اما آدم اجازه ندارد آن را بگوید، زیرا ... حالا بطور خلاصه ... از آنجا که دولت با توافق بر سکوت کردن بنا می‎گرددْ بنابراین احترام به نظرات دیگران مطلقاً ضروری‎ست.

اما چرا به خاطر خدا به نظرات یک کشاورز به همان اندازه احترام گذاشته نمی‎شود. آیا یک کشاورز نسبت به بقیه انسان‎ها همچنین یک دیگری‎ست؟

کاهن اعظم، یک مرد محترم با قلبی مهربان، از سفسطه‎ها سیر شده بود و نظر سادۀ کشاورز او را تحت تأثیر قرار داده بود. او این فرصت را برای پیشنهادِ اصلاحات مناسب می‎یابد، و پس از مشورت با همه برادران روحانی‎اش دستور می‎دهد جمعیت انبوهی را که در کنار دروازه ایستاده بودند به داخل هشتی راهنمائی کنند. او لباس روحانی رسمی خود را درمی‎آورد و با یک شلوار و پیراهن معمولی در برابر محراب قرار می‎گیرد تا برای جمعیت صحبت کند.

او شروع می‎کند: "بچه‎های عزیز!"

اما در میان جمع حاضر که دیگر او را نمی‎شناخت حرکتی به وجود می‎آید.

کاهن اعظم فریاد می‎کشد: "بچه‎های عزیز! مقام یک مرد بستگی به لباسش ندارد. آیا نمی‎بیند که من کاهن اعظم اُزیریس هستم؟"

در میان جمعیت صدای اعتراض بلند می‎شود.

"بسیار خوب، بچه‎های عزیز، ساعتش فرا رسیده است که شماها از جریان رازهای مقدس آگاه شوید. نترسید! من هم فقط یک فردِ فانی بیچاره مانند همه شماها هستم؛ من حالا برای آرام ساختن شماها جامۀ بلندِ تا بر روی پا را کنار گذاشتم. شماها گاو را، این نمادِ خورشیدِ بارور ساز را برای خودِ خدا به حساب آوردید."

و با مخاطب قرار دادن کاهنان ادامه می‎دهد:

"پرده هشتی را کنار بکشید!"

جمعیت که درون معبد را هرگز ندیده بود خود را در مقابل مجسمه ابوالهول و نقاشی‎ها از اُزیریس که از میان پرده‎های نیمه باز می‎درخشیدندْ بر روی زانو می‎اندازند.

هیچکس جرأت نمی‎کرد به آنجا نگاه کند.

راهب اعظم می‎غرد: "بلند شوید! و پرده دیگر را هم حالا کنار می‎کشد!"

پرده کنار می‎رود. و در مقابل چشمان هراسان مردم در پس‎زمینۀ معبدْ گاو مقدس در یک آغلِ کاملاً معمولی در حال نشخوار کردنْ بسیار راحت دراز کشیده بود.

کاهن اعظم فریاد می‎زند: "ما اینجا گاو آلکساندر را در برابر خود می‎بینیم! شماها فکر می‎کنید که او یک خدا است، و اما او فقط یک گاو بیچاره است. درست نمی‎گویم کشاورز؟"

در این لحظه ناگهان یک فریاد وحشتناک کشیده می‎شود، و در میان سر و صدای کر کنندهْ صدای یک زن طنین می‎اندازد:

"توهین به معبد! این کُفرگو را پائین بیاورید، این دروغگو را!"

و چند ثانیه دیرتر زن‎ها کاهن اعظم را خفه می‎کنند، او را از معبد بیرون کشیده و به درون یک چاه می‎اندازند.

و به کشاورز که دروغ مقدس را بی‎حرمت ساخته بود نیز همان می‎رود.

کاهنان اما درست‎ترین کار را در این می‎بینند که پرده‎ها را دوباره بکشند و به محل مقدس پناه ببرند، جائیکه آنها می‌توانستند دامپروری مقدس‎شان را ادامه دهند و همچنین زندگی‎شان را وقف پرستش این خطای سعادتمند سازند.

https://www.youtube.com/embed/FLuyB9j-Fh0