مرگ.

او مُرده بود، و این برایش بطور غیرقابل وصفی ناخوشایند بود. تمام جریان برایش بسیار نابجا و نامناسب به نظر می‎آمد. او همیشه مخالف مردن در تختخواب بود و با ایمانِ استواری ادعا می‎کرد که زندگیش یک بار توسط خودکشی یا یک تصادف به پایان خواهد رسید.

حالا این بیماری لعنتی بر گلویش افتاده بود، حتی فرصت نکرده بودند او را به بیمارستان ببرند. او در آپارتمانش در بستر افتاده بود، یک پزشک آمده بود، سپس پزشک دوم و سوم، یک پرستار، دوستان، آشنایان، گل‎ها، بستگان، بطری‎های شراب و هر آنچه که وقتی یک مرد جوان ناگهان سخت بیمار می‎شود.

سپس امروز ظهر، ساعت دوازده و نیم زمان برایش می‎ایستد و او می‎میرد. حالا ساعت سه بعد از ظهر است و او دوست داشت می‎توانست مانند همیشه به کافه برود. اما او مرده بود و این کار دیگر ممکن نبود. پرستار پس رفتنِ دیگران آنجا مانده بود. او صدای به این سمت و آن سمت رفتن پرستار را می‎شنید و عصبی می‎گشت. پرستار هنوز در اتاقش چکار داشت؟ احتمالاً او آدم بی‎ملاحظه‎ای بود و وسائلش را زیر و رو می‎کرد. چه ناخوشایند، و آدم نمی‎توانست مانع این کار شود. پرستار در این حال برای خود سرود مذهبی می‎خواند. مشخص بود که او خود را زیر نظر گرفته شده احساس نمی‎کرد، در غیر اینصورت حداقل می‎توانست ترانۀ مرگِ آنتون اولریش فون براونشوایگ را بخواند، چیزی که مناسب وضعیت می‎توانست باشد.

گاهی زنگ آپارتمان به صدا می‎آمد، پرستار بیرون می‎رفتْ و او می‎شنید که پرستار می‎گوید: "آقای جوان امروز بعد از ظهر فوت کرده‎اند." ظاهراً فروشندگان کالا بودند که در بارۀ صورتحساب‎ها صحبت می‎کردند. او برای اولین بار وقتی از فوت کردن خود می‎شنید احساس رضایت خاصی می‎کرد و دچار یک خوشی بدخواهانه می‎گشت. حالا او حداقل از تمام این چیزهای ناخوشایند برای همیشه رها شده بود، آنها نمی‎توانستند دیگر به او نزدیک شوند. آنها تا همین اواخر زندگی را برایش ناخوشایند ساخته بودند، همیشه وقتی او به این موضوع فکر می‎کرد باید خودش را می‎لرزاند. اما او دیگر نمی‎توانست خود را بلرزاند، او مُرده بود.

بله، او وقتی گاهی احساس می‎کرد که دیگر نمی‎تواند مسائل اقتصادی‎اش را حل کند بطور جدی به کشتن خود توسط شلیک گلوله فکر کرده بود. در زمان‎های گذشته از هر سو به او کمک می‎کردند، آن زمان او یک مرد جوانِ امیدوار بود و مردم انتظار داشتند که او به نحوی بر مشکلات پیروز شود. اما او هرگز بر مشکلات پیروز نگشت و به تدریج او را تنها گذاردند. و یک آدم تنها این تعهد را دارد که خودش به تنهائی بارش را حمل کند یا برای همیشه ناپدید شود. این می‎توانست مطمئناً یک نتیجۀ زیبا هم باشد، اما در نهایت دیگران از این کار سود بیشتری می‎بردند تا خود آدم. و در اصل چنین تفکراتی تحت شرایط فعلی بی‎اهمیت بودند.

زنگ آپارتمان دوباره زده می‎شود ــ هیجانزده و دراماتیک. این بار یک صدای کاملاً زنانه بود که با پرستار گفتگو می‎کرد. البته این ماریا بود. به نظر می‎رسید که یک صحنۀ تشریفاتی انجام می‎دهد ــ آه، ماریا! ماریا نمی‎توانست بدون صحنه وجود داشته باشد، و حتی در روز مرگ او ــ چه کسی می‎داند که آیا هرگز دوباره یک چنین فرصتی برای ماریا فراهم شود.

"چی ــ هیچ حقی ــ عمو ــ من ــ این حقیقت ندارد ــ شما از آن هیچ چیز نمی‎فهمید ــ" سپس یک صدای درهم برهم بیهوش کننده برمی‎خیزد، به نظر می‎رسید که همسایه‌ها و صاحبخانه هم به در خانه آمده‌اند. پرستار در میان این سر و صدا مانندِ بند برگردنِ یک شعرْ با لحن ملایم مرتب می‎گفت: "در این خانه یک نفر مُرده ــ ــ در این خانه یک نفر مُرده." ــ سپس دوباره سر و صدا آرام می‎شود. ماریا داخل نگشته بود. ــ این کار در واقع برایش همچنین فقط شرم‎آور می‎توانست باشد.

کمی دیرتر دوباره زنگ آپارتمان زده می‎شود، این بار کوتاه، ملایم و کاملاً مناسب تنظیم گشته برای یک خانه که در آن کسی فوت کرده است. بستگان از ناهار بازگشته بودند.

"خب، پرستار عزیز، آیا شما بخاطر نگهبانی شب استراحت کرده‎اید؟"

"خانم عزیز، این شغل من است."

"آیا تابوت هنوز نیامده است؟"

"نه."

"باورنکردنی‎ست با این فروشندگان کالا! پس ما کی می‎توانیم بازدیدمان را انجام دهیم؟" ــ این زن‌عمو بود.

مُرده یک هیجان بی‎ادبانه‎ای احساس می‎کند. آنها هنوز اینجا در اتاق او چه می‎خواستند؟ احتمالاً زن‌عمو بر روی مبل او نشسته بود، عمو بر روی صندلی مقابل میزتحریرش، و پسرعمو سیگارهای باقی مانده‎ای را می‎کشید که ماریا به تازگی برای تولد به او هدیه داده بود.

اما عاقبت به نظر می‎رسد که همه برای نشستن جا پیدا کرده باشند. عمو شروع به صحبت می‎کند و از پسرعمو می‎پرسد: "هانس، تو شرایط اقتصادی او را می‎شناسی؟"

هانس: "چرا، پدر؟"

عمو سرفه خفیفی می‎کند، و مُرده کاملاً شاد می‎شود، زیرا او این نشانه را می‎شناخت و فکر می‎کرد عمو حالا پس از این سرفه خفیف دیگر کلمه‎ای حرف نمی‎زند. اما این بار طور دیگر می‎شود. او دیگر آن برادرزادۀ زنده‎ای نبود که آدم نمی‎توانست از نوع زندگیش قدردانی کند ــ او حالا یک برادرزادۀ مُرده بود، و این وضعیت را بطور قابل توجهی تغییر می‎داد.

"منظورم این است که این جوان بیچاره بدهی داشته است."

هانس: "اوه بله."

"آیا زیاد است؟"

و از سمت مبل زنعمو می‎گوید:

"من امیدوارم که ــ ــ ــ ــ"

اما هانس محکم و مطمئن می‎گوید:

"بسیار زیاد."

مکث. ــ یک صندلی به کنار زده می‎شود، و یکی از حضار در اتاق به این سمت و آن سمت می‎رود. احتمالاً عمو. دوباره زن عمو شروع می‎کند ــ او امروز شانس نداشت و نمی‎توانست جملاتش را به پایان برساند:

"اما تو به این فکر نمی‎کنی که ــ ــ ــ ــ"

"طبیعی است که باید حالا همه چیز مرتب شود. من نمی‎خواهم که مردم پول‎شان را از دست بدهند و نام برادرزاده‎ام به کثافت کشیده شود. نام او نام ما هم است."

هانس رقم بدهیِ تقریباً وحشتناکی بر زبان می‎آورد. مُرده هم خودش کاملاً شگفت‎زده بود، او دیگر نمی‎توانست به یاد آورد که آیا این مبلغ صحیح است یا نه، و شروع می‎کند به محاسبه کردن، اما حساب نمی‎خواست درست حل شود. به نظر می‎رسید که دیگران در این بین برای به دست آوردن آرامش تلاش می‎کردند، و سپس زن‌عمو می‎گوید:

"اما هانس، چگونه این ممکن است ــ و تو این را می‎دانستی؟ ــ خدای من، چه کسی به او این همه پول قرض داده است؟"

هانس می‎گوید: "خب، مردم."

"مردم؟ ــ ــ ــ ــ ــ"

"بله، مردمی که او را بهتر از شماها می‎شناختند."

زن‌عمو و عمو با یک متانت مالیخولیائی می‎گویند: "هانس! چطور می‎تونی چنین چیزی بگی؟ او در خانۀ ما بزرگ شده است" و مادر ادامه می‌دهد: "من برایش مادر دوم بودم، و اگر او در بی‎فکری‎اش ــ ــ ــ ــ ــ ــ"

حیف بود اگر عمو حرف او را قطع می‎کرد، اما او این کار را کرد.

"ماتیلده، حالا این را کنار بگذار، همه چیز باید بخشیده و فراموش گردد. او فوت کرده است ــ ــ"

این کاملاً صحیح نبود، عمو کمی عجله کرده بود، اما در این لحظه زنگ آپارتمان زده می‎شود. به نظر می‎رسید که زن‌عمو از روی مبل به بالا جهیده باشد: "این باید تابوت باشد ــ ــ لیزه، ببین چه کسی زنگ می‎زند." ــ ــ بنابراین دخترعموی کوچکم هم آنجا بود. ــ ــ در غیر اینصورت لیزه اجازه نداشت داخل اتاق او شود.

ــ ــ نه، این تابوت نبود. ماریا یک تاج‌گل فرستاده بود. حیف که او نمی‎توانست چهره‎ها را ببیند، اما آنها ظاهراً ماریا را نادیده گرفته بودند. بله برادرزاده مرده بود.

گفتگو تا اندازه‎ای هیجان‎زده می‎شود: "7000 ــ 12000 ــ 15000 ــ پول وام داده شده ــ بهره." و دوباره زنگ آپارتمان زده می‎شود.

آقای کشیش گذاشته بود بپرسند که آیا یک خاکسپاری درجۀ یک درخواست می‎شود.

بله، البته. هزینه مطرح می‎شود. یک خاکسپاری درجۀ یک تقریباً گران بود و تابوت هم چندان ارزان نبود. ــ چوب بلوط و روکش فلزی ــ و یک هزینه اضافی برای کشیش بخاطر سخنرانی.

زن عمو یک بار هم مخالفت نکرد. اما مُرده عصبانی شده بود.

1200 ــ 15000 ــ بهره. ــ

زن عمو در حالیکه سخت نفس می‎کشید می‎گوید: "و تو می‎خواهی واقعاً همه را بپردازی؟"

عمو می‎گوید: "من این را وظیفۀ خودم در نظر می‎گیرم. هنوز سهم کوچکی از ارثیۀ مادرش پیش من است. کلارایِ خوب در آن زمان به عهدۀ من گذاشت که پول را طبق قضاوتم برای او مصرف کنم. چه کسی می‎توانست بداند که جوان بیچاره به این زودی فوت می‎کند."

"کاش بدهی‎های او را زمانیکه زنده بود می‎پرداختی." ــ ــ این دخترعموی کوچکم بود که تا حال کلمه‎ای نگفته بود.

سکوت تیره‎ای برقرار می‎شود.

مُرده فکر می‎کند: "براوو، لیزه."

بله، ارثیه، ارثیۀ مشهور. ــ اما حالا این می‎توانست واقعاً برای او بیتفاوت باشد، اما او را دروناً به شدت رنج می‎داد. این ارثبه از زمانیکه می‎توانست فکر کند یک مسئله بین او و عمویش بود. ــ چه سفرهای زیبائی می‎توانست با این پول بکند ــ با ماریا! آنها همیشه آرزو می‎کردند روزی با این پول با هم به مسافرت بروند. یک مسافرت واقعاً شایسته ــ تحت نام جعلی، با یک چمدان افسانه‎ای، با لباس‎های بی‎عیب و نقص. فقط کفش‎های ورنی باید در مقابل درِ آنها قرار گیرد ــ

چهارشنبه ما در مصر صبحانه خواهیم خورد. ــ

حالا او مُرده بود. ــ طلبکاران ارث می‎بردند. ماریا هرگز دارای لباس‎های زیبا نخواهد گشت و هرگز در مصر صبحانه نخواهد خورد. ــ ــ زنگ آپارتمان را می‎زنند. زن‌عمو می‎گوید: "تابوت."

"نه، مردی از چاپخانه آمده است."

"او باید هنوز لحظه‎ای انتظار می‌کشید. ــ ــ اما ما دیروز آن را چاپ کردیم ــ هنگامیکه که دکتر گفت ــ ــ ــ کاغذ باید روی میز تحریر باشد ــ آنجا ــ"

"امروز برادرزاده عزیز ما ...... پس از یک بیماری کوتاه ...... پس از رنجی کوتاه و سخت به آرامی با یاد خدا فوت کرد ــ""

مُرده به این فکر می‎کرد که کاش تابوت زودتر می‎آمد، و شروع می‎کند به سهیم شدن در بی‎صبری زن‌عمویش. او حالا مایل بود عاقبت آسایش داشته باشد. شنیدن اینکه چطور آنها پول به اطراف پرتاب می‎کردند واقعاً لذتبخش نبود.

زن‌عمو با تأکیدی تیز می‎گوید: "او با یاد خدا فوت نکرد."

پرستار می‎گوید: "مسیح گناهان ما را به دوش می‎کشد ــ ــ"

هانس می‎گوید: "اینطور فکر می‎کنید؟"

دوباره زنگ آپارتمان زده می‎شود. این بار تابوت بود.

 https://www.youtube.com/embed/zbyWf692Kig