بسته پستی خدای مهربان.

صندلی‎ها و لیوان‎های چای‎تان را بردارید و بیائید اینجا در کنار اجاق و ویسکی را فراموش نکنید. این خوب است که آدم وقتی از سرما تعریف می‎کند خود را گرم نگاه دارد.

بعضی مردم، به ویژه نوع خاصی از مردها که با احساساتی بودن مخالفند نفرت شدیدی از کریسمس دارند. اما حداقل یک کریسمس در زندگی من واقعاً به یاد مادنی‎ست، و آن شب کریسمس سال 1908 در شیکاگو بود.

من اوایل ماه نوامبر به شیکاگو رفته بودم، و وقتی از اوضاع کلی سؤال کردم به من فوری گفتند سخت‎ترین زمستان این شهر ناخوشایند خواهد گشت. هنگامیکه من پرسیدم شانس یک صنعتگر برای کار چطور است، به من گفتند که صنعتگر هیچ شانسی برای پیدا کردن کار ندارد، و وقتی محل خواب جستجو کردم همه چیز برایم خیلی گران بود. و این را افراد زیادی در همه حرفه‎ها در این زمستان 1908 در شیکاگو تجربه کردند.

و در تمام ماه دسامبر باد نفرت‎انگیز از سمت دریاچه میشیگان می‎وزید، و در اواخر ماه یک ردیف از کارخانه‎های بزرگ بسته‎بندی گوشت کار را تعطیل می‎کنند و سیلی از بیکاران در خیابان‎های سرد به راه می‎افتد.

ما در تمام روز در تمام محله‎های شهر چهار نعل می‎رفتیم و مأیوسانه کار جستجو می‎کردیم و خوشحال بودیم اگر می‎توانستیم در شب به یک کافه کوچک پر از مردم خسته در منطقه کشتارگاه پناه ببریم. در آنجا ما لااقل محل گرمی داشتیم و می‎توانستیم آرام بنشینیم. و تا زمانیکه امکانش وجود داشت با یک گیلاس ویسکی می‎نشستیم، و ما در تمام روز همه چیز برای این یک گیلاس ویسکی پس‎انداز می‎کردیم، برای این یک گیلاس ویسکی که مشتمل بر گرما، سر و صدا و رفقا می‎گشت، تمام آن چیزهائی که هنوز برای امیدوار بودن برای ما وجود داشت.

همچنین در شب کریسمس این سال هم ما در آنجا نشسته بودیم، و کافه حتی شلوغ‎تر و ویسکی آبکی‎تر و مشتری‎ها مأیوس‎تر از همیشه بودند. این آشکار است که نه مشتری‎ها حال و هوای جشن و سرور را داشتند و نه کافه‎چی، زیرا تمام مشکل مهمان‎ها از این تشکیل شده بود که تمام شب را باید با یک گیلاس ویسکی بگذرانند، و تمام مشکل کافه‎چی پیدا کردن کسانی بود که گیلاس خالی در برابر خود داشتند.

اما در حدود ده شب دو سه جوانک داخل می‎شوند، که، شیطان می‎داند از کجا، چند دلار در جیب داشتند، و چون حالا در شب کریسمس احساسات در فضا معلق بود، تمام مشتری‎ها را به چند گیلاس ویسکی دعوت می‎کنند. پنج دقیقه پس از آن دیگر کافه قابل شناختن نبود.

همه برای خود ویسکی تازه می‎آوردند، (و حالا کاملاً دقت می‎کردند که گیلاس‎ها درست پر شود)، میزها را به کنار هم می‎کشند، و از یک دختر با ظاهری یخ زده خواهش می‎شود یک Cakewalk برقصد، در حالیکه تمام حاضرین در جشن با دست با ریتم موسیقی کف می‎زدند. اما چه باید بگویم، ممکن است شیطان دست‎های سیاهش را در بازی داشت، با این کار حال و هوای مناسبی ایجاد نگشت.

آری، جشن از همان آغاز یک جوّ واقعاً ملتهب به خود می‎گیرد. من فکر می‎کنم، این فشاری بود که اجبار هدیه دادن به همدیگر همه را به هیجان آورده بود. حاضرین به هدیه دهندگان این حال و هوای شب کریسمس دوستانه نگاه نمی‎کردند. بلافاصله پس از اولین گیلاس‎های ویسکی این طرح ریخته می‎شود که یک هدیه کریسمس درست و حسابی مناسب هر فرد تهیه شود.

از آنجا که هدایای فراوانی در دسترس نبود، بنابراین می‎خواستیم هدایای کم‎ارزشی انتخاب کنیم که مناسب هدیه‎گیرنده باشد و شاید حتی یک معنی عمیق‎تر هم نتیجه دهد.

بنابراین به کافه‎چی یک سطل آب برف کثیف که از آن به اندازه کافی در خیابان وجود داشت هدیه می‎دهیم، تا بتواند باقی مانده ویسکی‎اش تا شروع سال جدید کفایت کند. به گارسون یک قوطی کنسرو کهنه استفراغ هدیه می‎دهیم، تا با آن حداقل یک قطعه مناسب آشپزی داشته باشد، و به یک دختر که در کافه کار می‎کرد یک چاقوی جیبی هدیه می‎دهیم تا حداقل بتواند با آن لایه پودر از سال قبل باقی مانده را از صورتش بخراشد.

همه این هدایا توسط حاضرین، شاید فقط بجز هدیه گیرندگان، با تشویق قابل توجه‎ای مواجه می‎گردد. و سپس سرگرمی اصلی شروع می‎شود.

در واقع در میان ما مردی بود که باید یک نقطه ضعف داشته باشد. او شب‎ها آنجا می‎نشست، و مردمی که او را می‎شناختند فکر می‎کردند می‎توانند با اطمینان ادعا کنند که او ــ گرچه او خود را بی‎تفاوت نشان می‎دادــ باید یک ترس مخصوص شکست‎ناپذیر در برابر هر آنچه به پلیس مربوط می‎گشت داشته باشد. اما همه می‎توانستند ببینند که او مشوش است.

ما برای این مرد هدیه کاملاً ویژه‎ای در نظر می‎گیریم. با اجازه کافه‎چی از یک کتاب راهنمای تلفن قدیمی سه صفحه را پاره می‎کنیم، که بر رویشان شماره تلفن‎های بسیاری از اداره‎های پلیس قرار داشتند، آنها را با دقت در یک روزنامه بسته‎بندی می‎کنیم و آن را به مرد تحویل می‎دهیم.

هنگامیکه بسته را به او تقدیم می‎کردیم یک سکوت بزرگ برقرار می‎گردد. مرد با تردید بسته را در دست می‎گیرد و با یک لبخند کمی آهکین ما را از پائین به بالا نگاه می‎کند. من متوجه می‎شوم که چگونه او با انگشتانش پاکت را لمس می‎کرد تا قبل از باز کردن حدس بزند چه می‎تواند در آن باشد. اما بعد فوری آن را باز می‎کند.

و حالا چیز بسیار عجیبی رخ می‎دهد. مرد در حال کشیدن نخ بسته‎بندی بود که نگاه غایبش به روزنامه که ورق‎های جالب کتاب راهنمای تلفن در آن قرار داشتند می‎افتد. اما در این هنگام نگاهش دیگر غایب نبود. تمام بدن نازکش (او بسیار دراز بود) روزنامه را پوشانده و صورتش را کاملاً به سمت روزنامه خم کرده و مشغول خواندن بود. من هرگز، نه قبل و نه بعد، انسانی را آنطور در حال خواندن ندیدم. او آنچه را می‎خواند یکسره می‎بلعید. و سپس او به بالا نگاه می‎کند. و من دوباره هرگز، نه قبل و نه بعد، یک مرد را ندیدم که چنین درخشنده دیده شود.

او با یک صدای زنگ‎زده و با زحمت آرامی که در تضاد مسخره‎ای با چهره درخشانش بود، طوریکه انگار کل ماجرا مدت‎هاست برای همه روشن بوده است می‎گوید: "داشتم روزنامه می‎خواندم. همه در اوهایو می‎دانند که من کوچک‎ترین ارتباطی با کل ماجرا نداشته‎ام." و سپس می‎خندد.

و حالا همه ما که با تعجب آنجا ایستاده بودیم و چیز کاملاً متفاوتی انتظار می‎کشیدیم تقریباً فقط متوجه گشتیم که او را متهم ساخته بودند و در این بین، آنطور که از روزنامه مطلع شده است از او اعاده حیثیت شده بود، به این خاطر ما هم ناگهان با صدای بلند و تقریباً از ته قلب شروع به خندیدن می‎کنیم، و در نتیجه یک انرژی بزرگ در جشن‎مان پدید می‎آید، تلخی خاص به طور کامل فراموش شده بود، و این یک جشن کریسمس باشکوهی می‎گردد که تا صبح ادامه داشت و همه را خشنود ساخت.

و در این خشنودی عمومی، این نکته که آن تکه روزنامه را ما انتخاب نکرده بودیم بلکه خدا، البته دیگر هیچ نقشی بازی نمی‎کرد.