غمزده مقدس.

در یک شهر قدیمی، جائیکه مؤمنین زیادی زندگی می‎کنند، در کنار محراب یک کلیسای کوچک دور افتاده مجسمه مقدس یک زن با لباسی در خور شاهزاده‎گان تمام قد با اندام ظریف زنانه قرار دارد، فیگور زنانه مصلوب گشته‎ای که بر گونه‎های نرم و در زیر چانه لطیفش یک ریش واقعی مردانه ــ وحشتناک دیده می‎شود ــ بیرون زده است. بسیاری از مراجعین دائمی به ویژه به این غمزده مقدس ــ او اینطور نامیده می‎شود ــ با اشتیاق دعا می‎کنند:

"ما اینجا در برابر مجسمه‎ات زانو می‎زنیم، آه مقدس معجزه‎گر و شهید خدا، غمزده مقدس! ما خدا و همزمان تو را ستایش می‎کنیم و از او سپاسگزاریم که تو را از تاریکی کافری‎ات رهاند و به سمت نور ایمان مسیحی هدایت کرد، که چنین شگفت‎انگیز پاکی‎ات را برایت حفظ کرد و تو را در رنج بردن قوی ساخت. باکره مصلوب! غمزده مقدس، ما قلب‎هایمان را به سمت تو بالا می‎بریم و تمام غم و اندوه خود را بر شانه تو قرار می‎دهیم!"

تقریباً دویست سال پس از تولد مسیح پادشاه کافر از لوزیتانی دختری زیبا به نام ویوجه‎فورچیس داشت که مخفیانه به دین و ایمان جدیدی گرویده بود که آموزشش در آن زمان هنوز در تمام جهان با دشمنی و حملات بت‎پرستان مواجه می‎گشت. در این هنگام چنین اتفاق می‎افتد که پادشاه به دلایل سیاسی و همچنین چون دختر در سنی بود که باید ازدواج می‎کرد شاهزاده از سیسیل را بعنوان شوهر برای او انتخاب می‎کند. حالا اما این مرد اصلاً مورد علاقه ویوجه‎فورچیس دوستداشتنی قرار نمی‎گیرد، زیرا که او یک کافر بود، زیرا که دختر برای خود داماد بسیار باشکوه‎تر آسمانی را انتخاب کرده بود، یا اینکه به دلایل معتبر دیگر، خلاصه، او با قاطعیت از بخشیدن دست خود به این مرد دوست‎نداشتنی امتناع می‎ورزد و به این خاطر با شجاعت به ایمان تازه خود اعتراف می‎کند. اما این به دختر کمک نمی‎کند، زیرا با وجود این پدر بی‎رحمش می‎خواست او را به این ازدواج نفرت‎انگیز مجبور سازد و روز بعد را برای ازدواج با شاهزاده از سیسیل تعیین می‎کند. در این وقت ویوجه‎فورچیس زیبا در آخرین شب مجرد بودنِ پر از اشگش دعا می‎کند که خدا به او رحم کند و ملاحت چهره‎اش را از او بگیرد تا به این وسیله مورد انزجار خواستگار ناشایستش واقع گردد و اجازه داشته باشد همچنان به داماد آسمانیش بی چون و چرا خدمت کند. و چون او آنچه را که برای یک دختر باکره با ارزش‎ترین است، یعنی، زیبائی خویش را به خاطر ایمان آماده فدا کردن بود، خدا موافقت می‎کند، و ناگهان در صبح روز بعد او را با یک ریش سیاه مردانه در اطراف گونه‎های گلگونش می‎یابند. هنگامیکه پدرش این تغییر وحشتناک را می‎بیند و از دلیل آن مطلع می‎گردد چنان خشمگین می‎شود که دستور می‎دهد دختر را بلافاصله زنده به صلیب میخکوب کنند، تا دختر، آنطور که پدرش می‎گفت، حالا کاملاً شبیه کریستو شود. به این ترتیب این باکره مقدس توسط بیرحمی پدر علاوه بر بدست آوردن تاج بیگناهی شهید هم می‎گردد، و مردم او را به یاد ستمی که بر او رفته بود غمزده مقدس می‎نامیدند، و وقتی دچار گرفتاری غیر قابل اجتنابی می‎گشتند و یک راه نجات مأیوسانه می‎جستند برای التماس کردن با علاقه پیش او می‎رفتند.

حالا اما اتفاقات عجیبی برای غمزده مقدس روی می‎دهد، گرچه دسترسی به این موقعیت ممتاز با برخی مشقت‎های همراه آن با یک زندگی سریع پر رنج و عذاب قابل مقایسه است، اما مقدس بودن و مقدس ماندن زمانی طولانی طول می‎کشد. بنابراین غمزده مقدس، ویوجه‎فورچیس قبلی، در انزوای سرد و تاریک کلیسای کوچک از فقدان اندوهگین بی‎حرکتی، مصلوب بر چوب شکنجه‎اش و در نزد عبادت عده زیادی افراد محزون قرن‎های زیادی وقت برای فکر کردن داشت. گاهی اوقات در هنگام تفکر بر روی درب‎های شیشه‎ای اتاق آثار مقدسین مقابل خود با وحشت چهره بد شکل گشته‎اش را می‎دید و در این حال به زیبائی بی‎عیب دوستداشتنی سابقش می‎اندیشید و اینکه چگونه او بدون مطلع گشتن کامل از جهان و لذت بردن از زندگی مقدس گشته و درگذشته بوده است، زیرا همچنین برای یک انسان مؤمن میل گذراندن این زندگی کوتاه زمینی در شادی پاکدامنانه قطعاً گناه نبود. اما آنچه به بسیاری از مؤمنین و به دختر بی چون و چرا اجازه داده شده است که در هنگام شکوفائی خود یک مرد دوستداشتنی پیدا کنند و با به دنیا آوردن کودکان زیبا به پروردگار آسمان و به خودشان لذت ببخشند، یا همچنین فقط یک ساعت از سعادت زمینی قلبانه لذت ببرند از او مضایقه گشته بود، و حالا او برای تمام این زمان‎های طولانی با این ریش مهلک بعنوان فردی مقدس آویزان بر صلیب محبوبیتش را فقط مدیون کراهت شهادتش بود، در حالیکه هیچ انسان فانی در جای دیگری بجز اینجا مایل نبود دوستانه او را تماشا کند. این فکر که او باید هنوز چند قرن دیگر، آری تا رستاخیز اینطور با ریش در اینجا آویزان باشد به قلبش زخم می‎زد، و او بعنوان مقدس کامل گشته و تاریخی در سکوت کامل از یک شهادت بسیار تلخ‎تر از شهادت اخیر رنج می‎برد. و وقتی تصادفاً کسی در عبادتگاه کوچک برای دعا کردن پیش غمزده مقدس نبود و او احتیاج به کنترل خود نداشت می‎گریست و اشگ‎های روشن از ریشش سرازیر می‎گشت. خدا، که همه چیز را می‎بیند و احتمالاً مراقب مقدسینش است، زیرا آنها هم به رحمت او محتاجند، گرچه او می‎تواند از شخصیت قوی‎شان مطمئن باشد. و خدا با دیدن درد او تصمیم می‎گیرد دختر را تسلی دهد، به ویژه که دختر اغلب پیش خود حتی فکر کرده بود که مایل است با شرایط بدش کنار بیاید اگر فقط بتواند برای یک بار و فقط برای پانزده دقیقه دوباره در زیبائی سابق و با جهره بی‎عیبش زنده و اجازه لذت بردن از یک آزادی پاک دخترانه را داشته باشد. خدای مهربان می‎خواست این آرزو را برآورده سازد، اما فقط یک بار، تا از درخواست‎های تعداد بیشتری از مقدسین واجد شرایط پیشگیری کند، زیرا وقتی به یک نفر امتیاز داده می‎شود بنابراین فوری دیگران هم می‎آیند و می‎خواهند چیزی داشته باشند.

خداوند عادل در یکی از شب‎ها وقتی هوا تاریک می‎شود یک نوازنده جوان را به کنار محراب خلوت غمزده مقدس هدایت می‎کند. باکره ریشو از حضور نوازنده زیبا، دوستانه، فقیر و دوستداشتنی بسیار خوشحال می‎شود. در زیر پایش برخی از هدایای آرزوهای اجابت گشته آویزان بودند: قلب‎های نقره‎ای، مجسمه‎های مومی از دست و پاهای شفا یافته و مانند اینها. نوازنده اما یک پنی هم پول نداشت تا چه رسد به یک هدیه گرانبهاتر، اما چون خود را در کنار محراب او به طور عجیبی بیش از همیشه قوی احساس می‎کرد بنابراین می‎خواست ستایش و قدردانی‎اش به غمزده مقدس را اثبات کند، نوازنده ویولنش را برمی‎دارد و شروع می‎کند برای ستایش او به نواختن. و چنان باشکوه می‎نوازد که یک جریان گرم از جوانی و ملاحت، از نور و عشق و  هوسی بهارانه از روحش به قلب ویوجه‎فورچیس نفوذ می‎کند و در تمام اندام چوبی‎اش با حرارت به حرکت می‎افتد. در این هنگام ویوجه‎فورچیس برای اولین بار از اعماق قلب به وجد می‎آید و خود را مانند قرون گذشته در زمان دختر بودنش آزاد احساس می‎کند، مانند زمانیکه در لوزیتانی با همبازی‎هایش می‎رقصید و می‎جهید و هنوز از تقدس هیچ چیز نمی‎دانست. به یک باره او هیچ ریشی بر چهره‎اش احساس نمی‎کند، بلکه گونه‎هایش صاف و گرد و مانند هلو شکفته بودند. ویولنیست این معجزه را که خدا توسط او به انجام رسانده بود می‎بیند و برای خود و باشکوه‎ترین مقدسین عالم و برای خدای توانای جهان که این لحظه را به او بخشیده بود می‎نوازد و می‎خواند: "غمزده مقدس، تمام شادی‎ام را بر دوش تو می‎گذارم." و دختر با نگاه‎های خندانش بر او می‎تابید. اگر او به صلیب میخکوب نبود قطعاً پیش نوازنده پائین می‎رفت، ویوجه‎فورچیس در تسلیم کامل پاکی‎اش یک لحظه هم به چنین اقدام جسورانه‎ای نیندیشید، اما در پاهای ظریف قرار گرفته در کفش راحتی گرانقیمتی‎ای که او بعنوان دختر پادشاه هنگام به صلیب کشیده شدن پوشیده بود دلپذیرترین تحریک برای والس رقصیدن با چنین موسیقی‎ای را احساس می‎کند. و او دیگر به سختی می‎دانست چه می‎کند، کفش راحتی ابریشمی با سریع‎ترین حرکت از پای راستش سُر می‎خورد و مانند شکوفه‎ای از یک درختچه به پیش مرد جوان سقوط می‎کند.

با این هدیهِ متقابل فرد سعادتمند فرار می‎کند. شادمان به یک میخانه می‎رود، او قصد داشت با نواختن یک قطعه پول کاسبی کند. با حال خوشش در آنجا چنان ویولن می‎زند که او را به چند جرعه شراب دعوت می‎کنند، و شراب عاقبت حواسش را کاملاً می‎دزدد، طوریکه او با به یاد آوردن سعادت تجربه کرده خود کفش را از جیب بغلش بیرون می‎آورد و جام شرابی را که به او داده بودند داخل آن می‎ریزد و از کفش مقدس مانند سعادت آسمانی می‎نوشد. کفش گرانبهای با مروارید تزئین شده در اختیار یک پسر کاملاً فقیر توجه‎ها را به خود جلب می‎کند و سوءظن را بیدار می‎سازد، مردم به او هجوم می‎برند و او را تحت فشار قرار می‎دهند، و او مرتب به تمام جهان فریاد می‎زد که غمزده مقدس خودش کفش را به او هدیه کرده است. نه، او باید آن را دزدیده و به محراب بی‎حرمتی کرده باشد. مردم او را در حالیکه می‎گریست تحت وحشتناک‎ترین تهدیدها با زور به نزد قاضی می‎برند، قاضی او را بدون توجه به تمام اعتراضاتش به اعدام با طناب دار محکوم می‎کند. با این تخفیف که او قبل از اعدام گشتن یک بار دیگر در کنار محراب غمزده مقدس اجازه دعا کردن داشته باشد، مردم معتقد بودند خواهش جوان فقیر را نباید رد کرد و صبح روز بعد محاصره گشته توسط یک دسته نگهبان، کنجکاوان، غیبت کنندگان و مؤمنین به محراب برده می‎شود.

در آنجا غمزده مقدس بیچاره با چهره دلتنگ و غمگین، بدون کفش راحتی در پای راست، دوباره با ریش سیاه ابدی بر چهره به چوب شکنجه آویزان بود. او شب بدی را پشت سر گذارده بود. وقتی موجودی نظیر او حتی یک بار آرزوی یک ساعت خوب کند بر او چنین می‎رود! او باید قیمت آن را با مرگ همنوع بیگناه مهربانش می‎پرداخت! و به خاطر زشتی ریش بازگشته غیر قابل فسخش به تلخی خجالت می‎کشید، زیرا چطور می‎توانست حالا به چشم جوان فقیر که دیروز او را چنین زیبا احساس کرده بود دیده شود. او دیروز برای یک ساعت ویوجه‎فورچیس دختر پادشاه بود که ثروتمند و آزاد در سعادتش به خود و همچنین به آن جوان بزرگ‎ترین تسلی را هدیه کرده بود، او امروز و از حالا به بعد تا طول تمام خاکستری‎ترین ابدیت هیچ چیز دیگری بجز غمزده مقدس نخواهد بود. زندانی در مقابل او زانو می‎زند، با شوق دعا می‎کند و به نظر می‎رسید ــ خدای مهربان بنده ضعیف خود را گرامی می‎دارد و برای بار دوم خاطرش را تسکین می‎دهد ــ که از زشتی او هیچ چیز متوجه نمی‎گردد، او برایش همان ویوجه‎فورچیس شکوفای دیروزی بود. زندانی ویلونش را به سمت سینه می‎برد و مانند یک موجود زنده نوازش می‎کند، طوریکه چوب خجسته ــ خدا در سیم‎هایش زندگی می‎کرد ــ می‎خواند و می‎نوازد، خیلی زیباتر از بار اول که برای ستایش غمزده مقدس و خدا نواخته بود و در این وقت تمام حاضرین عمیقاً تحت تأثیر قرار می‎گیرند، زیرا یک موسیقی خوب همیشه یک معجزه است.

و ویوجه‎فورچیس یک بار دیگر زنده می‎گردد، اما با احساس متفاوت‎تری از دیروز، نه برای خود و لذت بردنش، بلکه این بار برای این انسان در زیر پایش نگران بود، برای انسانی که نه دیگر بعنوان یک جوان فریبنده بلکه بعنوان یک کودک فقیرِ در معرض خطر دوست داشت. او رنگ‎پریده و پر از درد از آن بالا به پسر جوان مانند یک مادر نگاه می‎کرد، زیرا پس از سال‎ها مقدس بودن شبیه به یک مادر هم شده بود؛ و حالا دوباره در پاهای ظریفش کشش به حرکت اما نه به رقص احساس می‎کند. اگر او می‎توانست خود را آزاد سازد بنابراین به پیش این نوازنده پائین می‎رفت تا با کت سلطنتی‎اش او را برای محافظت بپوشاند. حالا اما او اجازه این کار را نداشت، اجازه نداشت کلمه‎ای صحبت کند و به چوبش مصلوب شده بود. در این هنگام او با یک مهربانی آسمانی، متفاوت‎تر از دیروز، کفش دیگر را از پای چپش سُر می‎دهد و می‎گذارد بعنوان نشانه گنگ قدردانی‎اش و بیگناهی جوان مانند یک قطره اشگ به پائین سقوط کند و جلوی ویولن جوان بیفتد. انسان‎هائی که به معجزه احتیاج دارند تا برتری سرنوشت را درک کنند، البته حالا جریان را می‎فهمند و برای غمزده مقدس که نیرویش را برای یک مظلوم چنین باشکوه به اثبات رسانده بود فریاد شادی می‎کشند. آنها سپس ویولن‎نواز را بیرون می‎برند و تمام روز را با او جشن می‎گیرند.

البته آنها نمی‎دانستند و نمی‎توانستند در خواب هم ببینند که ویوجه‎فورچیسِ خاموش در بین این دو روز بر چه مبارزه سختی پیروز گشته است، و اینکه او قرن‎های طولانی بعد از مقدس شدنش ابتدا معجزه اصلی زندگیش را متحمل شده و از آن جان سالم به در برده است و اینکه او باید یک بار دیگر به تلخی مستحق نام غمزده مقدس می‎گشت.

https://www.youtube.com/embed/ckdHyuPZY8s