مصاحبه در خواب. (3)

(4)

من نگاهی به گوشی هوشمند خبرنگار که در میان ما بر روی زمین قرار داشت می‎اندازم بعد در کمال خونسردی به او می‎گویم: "دوست عزیز اگر شما اول به سؤالاتم پاسخ درست ندهید من لب از لب باز نمی‎کنم! به من بگید که به چه دلیل می‎خواهید با من مصاحبه کنید؟ پرسش‎هاتون به دور محور چه موضوعاتی می‎چرخد؟ و باید بدانید که با تغییر یا حذف حتی یک کلمه از حرف‎هایم از شما شکایت خواهم کرد!"

ناگهان چشمان خاطرات از خوشی می‎درخشند و جرعه‎ای از جامش را به سلامتی من می‎نوشد و مانند شنونده‎ای حرفه‎ای آماده شنیدن ادامه گفتگوی من و خبرنگار می‎گردد.

البته باید اعتراف کنم که من همیشه دلم می‎خواست برای تمام مشکلات جهان و انسان و حیوان پاسخ‎های بی‎نظیری داشته باشم! همیشه مایل بودم برای پرسش‎هائی از قبیل "زبان چگونه بوجود آمده است؟ آیا حیوان آموزگار اولیه انسان بوده است یا برعکس؟ خدا کیست؟ اولین انسان واقعاً چطور به وجود آمد؟ چرا مردم جهان نام فرزندان مذکرشان را دیگر آدم نمی‎نهند؟ و چه شد که پوشاننده شرمگاه! (چه واژه مسخره‎ای) یعنی چند برگ درخت به کت و شلوار و دامن تغییر یافت!" یک پاسخ منطقی در چنته می‎داشتم؛ اما من در این خواب هم خوب می‎دانستم که نمی‎توانم برای بسیاری از این پرسش‎ها در باقی مانده اندک از عمرم جوابی قانع کننده بیابم، من حتی هنوز هم نمی‎دانم که بعد از مرگ تکلیف انسان چیست، چه رسد به اینکه برای تمام مشکلات زندگی بشر پاسخ‎هائی داشته باشم!

خبرنگار با ناباوری به من می‎گوید: "من شما را درک نمی‎کنم! شما که اطلاع دارید چه سؤالاتی قرار است طرح شود! شما خودتان گفتید که در این مصاحبه می‎خواهید روش‎های سعادتمند ساختن بشر را نشان دهید و در باره نوع نگاه‎تان به جهان نکاتی را متذکر شوید .....، شما به این خاطر به مؤسسه ما آمدید و از من خواستید که با شما مصاحبه و آن را در رسانه‎ها به سمع و نظر عموم برسانم. اما حالا اصلاً نمی‎فهمم به چه دلیل شما اینطور رفتار می‎کنید؟!"

من گیج شده بودم، آیا این حقیقت داشت که من به یک خبرنگار پیشنهاد کرده‎ام با من مصاحبه کند؟ آیا برای این کار پولی هم به او پرداخت کرده‎ام؟ سرم در اثر فکر کردن زیاد به درد آمده بود و بر روی گردنم سنگینی می‎کرد.

 خاطرات انسان‎ها دو دسته‎اند: خوشایند و ناخوشایند. و از آنجا که هیچ طلبکاری تا آخر عمر طلب خود را از یاد نمی‎برد بنابراین این فرضیه که خاطرات فراموش‎ناشدنی‎اند مدتی طولانی مهر تأیید متخصصین را بر پیشانی خود داشت، اما از زمانیکه پس ندادن بدهی توسط بدهکاران با این ادعا که آن را فراموش کرده‎اند امری معمول گشت بنابراین دانشمندان به این نتیجه رسیدند که خاطرات هم فراموش شدنی‎اند و هم غیر قابل فراموش گشتن!

اما چون من جزء آن دسته انسان‎هائی هستم که باور دارند خاطرات را نمی‎شود فراموش کرد بنابراین باید هم از این وضع متعجب می‎گشتم. هرچند خبرنگار چهره‎اش برایم غریبه نبود، همانطور که چهره خاطرات برایم آشنا بود، اما من اصلاً به یاد نمی‎آوردم که هرگز قصد چنین کاری داشته‎ام.

پاهای خاطراتم دیگر با آب بازی نمی‎کردند و او مانند من بی‎حرکت به فکر فرو رفته بود. من آهسته می‎پرسم: "تو چیزی از این قرار ملاقات یادته؟ آیا من خبرنگار را اجیر کردم تا با من مصاحبه کنه؟ و اگر جواب مثبته، دلیل این کار من چی بوده؟"

خاطرات بی‎تفاوت می‎گوید: "معلومه که یادمه. صبح روز سه شنبه آمدی پیشم و گفتی بالاخره خبرنگاری را که دنبالش می‎گشتی پیدا کردی. بعد با هم پیش خبرنگار رفتیم و تو و او تقریباً چهار ساعت بر سر دستمزد و پرسش‎ها صحبت کردید! دلیل مصاحبه کردن را هم که خودت بهتر از من می‎دونی!"

من از نشستن در کنار خاطرات لب نهر، و از حرف‎های پوچی که میان‎مان رد و بدل می‎گشت واقعاً خسته شده بودم، دیگر نه تحمل دیدن خبرنگار را داشتم و نه خاطراتی که زیر درخت شاه‎توت کنارمان نشسته بود و کنجکاوانه به حرف‎های من و او گوش می‎داد. من نه مؤفق شده بودم بدانم در زیر کاسه چه نیم کاسه‎ای است و نه از حرف‎های بی سر و ته خاطرات سر درمی‎آوردم. از همه چیز خسته شده بودم: از آب نهر، از درخت شاه‎توت، از بی‎حرکت بودن زمان، بنابراین بدون هیچگونه توضیحی از کنار خاطرات بلند می‎شوم و به او که این کار ناگهانی من بزرگی چشمانش را از تعجب دو برابر ساخته بود می‎گویم: "من می‎رم، تو هم اگه دلت می‎خواد می‎تونی با من بیائی!"

خاطرات انگار کوسه‎ای پایش را به دندان گرفته باشد از جا می‎جهد و می‎گوید: "کجا!؟ هنوز مصاحبه شروع نشده! تازه بعد از تو مصاحبه من شروع می‎شه!"

اما من دیگر خاطرات را نمی‎دیدم، فقط می‎دانم که به او گفتم: "من رفتم، تو هم هر غلطی دلت می‎خواد بکن" و بعد بلافاصله چشمانم را گشودم، از تخت پائین آمدم و برای نوشیدن آب و رفع تشنگی به سمت آشپزخانه رفتم.

ــ ناتمام ــ