سعادت زناشوئی.

خائیم Chajim باربر است.

وقتی او خمیده گشته در زیر سنگینی جعبه بار بر پشتش از میان کوچه عبور می‎کند تقریباً نمی‎شود او را دید. چنین به نظر می‎آید که انگار جعبه‎ای بر روی دو پای خودش راه می‎رود ... نفس‎های سنگین او اما از راه دور هم به گوش می‎رسد!

عاقبت بار را تحویل می‎دهد و چند گروشن Groschen مزد خود را می‎گیرد. او کمرش را راست می‎کند، نفس عمیقی می‎کشد، جعبه باربری را از پشت خود پائین می‎گذارد، عرق پیشانیش را پاک می‎کند، به طرف چاه آب می‎رود، چند جرعه آب می‎نوشد و به سمت یک حیاط می‎دود.

او در برابر دیواری متوقف می‎شود، سر بسیار بزرگش را بلند می‎کند، طوریکه نوک ریشش، بینی و لبه کلاهش در یک سطح قرار می‎گیرند.

او صدا می‎زند:

"شانه!"

از زیر شیروانی یک پنجره کوچک باز می‎شود و سر کوچک یک زن در چارقدی سفید جواب می‎دهد:

"خائیم؟!"

مرد و زن در کمال رضایت به همدیگر نگاه می‎کنند. همسایه‎ها می‎گویند که آنها منقاربازی می‎کنند. خائیم دستمزد روزانه خود را که در کاغذی پبچانده است برایش به بالا پرتاب می‎کند. شانه در هوا پول را می‎گیرد. این اولین بار نیست که او این کار را می‎کند.

خائیم می‎گوید "چقدر تو ماهری!" و هنوز هیچ تمایلی به رفتن ندارد.

شانه با خنده به او می‎گوید: "برو، برو، خائیم! من باید پیش کودک بیمار بمانم ... من گهواره را به طرف اجاق هل داده‎ام ... با دست غدا می‎پزم و با پا گهوراه را تکان می‎دهم."

"حالش چطوره؟"

"بهتره!"

"خدا را شکر! و هنه Henne؟"

"پیش خیاط است."

"و یوسی Jossei؟"

"در مدرسه است."

خائیم می‎گذارد که ریشش دوباره از روی دیوار بیفتد و می‎رود. شانه رفتنش را تا لحظه‎ای که او ناپدید می‎گردد نگاه می‎کند.

در روز جمعه و پنج شنبه اما دیدارشان بیشتر طول می‎کشد.

شانه می‎پرسد: "چقدر در کاغذ است؟"

"بیست و دو گروشن."

"می‎ترسم که پول کم باشد!"

"شانه، برای چه چیزی پول بیشتری  لازم داری؟"

"برای یک بسته شش تائی صابون بچه و چند گروشن برای خرید شمع؛ شیرینی Challa دارم ... یک کیلو و نیم گوشت هم دارم ... اما هنوز برای مراسم کیدوش Kiddusch شراب نخریده‎ام و چند قطعه چوب هم لازم داریم!"

"چوب را تهیه خواهم کرد، در بازار حتماً چند قطعه چوب وجود دارد!"

"چیزهای دیگری هم لازم دارم ..."

او لیستی از چیزهائی که برای شبات Sabbat لازم دارد را می‎شمرد. عاقبت آنها توافق می‎کنند که مراسم کیدوش را با شیرینی هم می‎توان انجام داد و خیلی از چیزهای دیگر غیر ضروریند.

مهم این است که پول برای صابون بچه و شمع کفایت می‎کند.

اما زن و شوهر وقتی خدا کمک می‎کند، وقتی بچه‎ها سالم و شمعدانی‎ها به گرو گذاشته نشده‎اند حتی اگر هم یک ساچمه داشته باشند باز هم یک شبات شاد را می‎گذرانند!

زیرا شانه می‎تواند شیرینی کاملاً شگفت‎انگیزی بپزد!

همیشه چیزی برای پختن شیرینی کم دارد: گاهی آرد، گاهی تخم مرغ، گاهی روغن، با این وجود اما شیرینی همیشه چرب، شیرین و طراوت دهنده قلب است و جذب تمام اعضای بدن می‎گردد.

شانه شادمانه می‎گوید: "یک فرشته آن را پخته است."

خائیم با خنده می‎گوید: "بله، یک فرشته، حتماً یک فرشته بود! منظورت این است که خود تو یک فرشته کوچک هستی، چون می‎توانی من و بچه‎ها را تحمل کنی ... چقدر در برابرشان شکیبائی داری! حتی من هم گاهی عصبانی می‎شوم ... اما آیا من تا حال یک کلمه نفرین همانطور که مردان دیگر از زن‎های خود می‎شنوند از تو شنیده‎ام؟ من چه خوشی‎ای برایت ببار آورده‎ام؟ تو و بچه‎ها لخت و پابرهنه می‎چرخید ... من به چه دردی می‎خورم؟ من نه به درد مراسم کیدوش می‎خورم و نه مراسم هاودالا Hawdala، حتی نمی‎توانم درست و حسابی ترانه‎های مراسم سمیروت Semirot را بخوانم ..."

شانه او را مطمئن می‎سازد: "تو اما پدر و شوهر خوبی هستی! من چنین سالی را برای خود و تمام اسرائیل آرزو می‎کنم ... فقط خدا کند که ما در کنار هم پیر شویم!"

مرد و زن چنان دوستانه، چنان گرم و چنان قلبانه به چشمان یکدیگر نگاه می‎کنند که انگار تازه از زیر چادر ازدواج خارج شده‎اند. در هنگام غذا جریان حتی بامزه‎تر پیش می‎رود ...

خائیم بعد از چرت کوتاه بعد از ظهر برای شنیدن تورات به کنیسه کوچک می‎رود.

یک معلم در آنجا به مردم عادی تلمود را توضیح می‎دهد. هوا گرم است، همه چهره‎ها هنوز خواب آلوده‎اند. یکی هنوز در حال چرت زدن است و دیگری بلند خمیازه می‎کشد. اما ناگهان وقتی صحبت به جاهای جالب می‎رسد: به آخرت، به جهنم، جائیکه ستمکاران بوسیله میله‎های آهنی شلاق می‎خورند و به بهشت روشن، جائیکه درستکاران با تاج‎های طلائی بر سر تورات می‎آموزند ــ سپس همه حاضرین زنده می‎گردند. تمام دهان‎ها باز می‎مانند و صورت‎ها سرخ می‎گردند ... بعد نفس‎ها در سینه حبس می‎شود و گوش می‎سپارند که اوضاع در آن جهان از چه قرار است!

خائیم مانند همیشه در کنار اجاق ایستاده. او اشگ در چشم دارد، دست‎ها و پاهایش می‎لرزند. او کاملاً در آن جهان است!

او همراه با ستمکاران رنج می‎کشد، در قیر داغی حمام می‎کند، به خارج پرتاب می‎گردد و در جنگل‎های وحشی تراشه چوب جمع می‎کند ... تمام اینها را احساس می‎کند، بدنش در عرق سردی شناور است ... در عوض دیرتر همان سعادتی را که همه درستکاران تجربه می‎کنند حس می‎کند: او بهشت نورانی، یک فرشته، غذای لذیذ لویاتان Leviathan و شور هاربور Schor-Habor و تمام چیزهای خوب را چنان ملموس در برابر چشمان خود می‎بیند که وقتی معلم به پایان می‎رسد، کتاب را می‎بوسد و کنار می‎گذارد انگار که او از یک رؤیا بیدار می‎شود، انگار که از آن جهان بازگشته است. او نفس عمیقی می‎کشد و می‎‏گوید: "خالق جهان! حداقل یک قطعه، یک تکه کوچک نان، یک سر سوزنی از سعادت ابدی ... برای من، برای زنم و برای همه بچه‎های کوچکم!" حالا او غمگین می‎شود و از خود می‎پرسد: "اما چگونه می‎توانم آن را بدست آورم؟ توسط چه کاری می‎توانم چنین استحقاقی بدست آورم؟ ..."

یک بار بعد از تمام شدن درس پیش معلم می‎رود. با صدای لرزانی می‎پرسد: "مرد خدا، به من بگو که چگونه لطف سعادت ابدی شامل حال من می‎شود."

معلم جواب می‎دهد: "فرزندم، تورات بیاموز!"

"اما من نمی‎توانم!"

"میشنا  Mischnaبخوان ... یا حداقل سخنان پدران را ..."

"من نمی‎توانم!"

"پس مزامیر بخوان!"

"من برای این کار وقت ندارم!"

"پس پارسامنشانه نماز بخوان!"

"نمازی را که می‎خوانم نمی‎فهمم!"

معلم دلسوزانه به او نگاه می‎کند و از او می‎پرسد: "چه کاره‎ای؟"

"باربر."

"بسیار خوب، پس به مردان فاضل خدمت کن."

"چطوری؟"

"برای مثال، برایشان هر شب چند کوزه آب به نمازخانه ببر تا دانش آموزان چیزی برای نوشیدن داشته باشند ..."

خائیم خوشحال می‎شود.

او دوباره می‎پرسد: "و زنم؟"

"وقتی مرد در بهشت بر روی صندلی می‎نشیند بنابراین زن چارپایه زیرپائی اوست."

وقتی خائیم به خانه می‎آید تا مراسم هاودالا Hawdala را انجام دهد شانه نشسته و مشغول عبادت بود: "خدای ابراهیم". او به شانه نگاه می‎کند و قلبش به لرزش می‎افتد.

او به سرعت به سمتش می‎رود و می‎گوید: "نه، شانه، من نمی‎خواهم که تو چارپایه زیرپائیم باشی ... من خودم را به سوی تو خم خواهم کرد، من تو را بلند خواهم کرد و در کنار خود خواهم نشاند. ما هر دو مانند حالا بر روی صندلی‎های برابری خواهیم نشست ... می‎شنوی، شانه، تو با من بر روی یک صندلی خواهی نشست ... خالق جهان باید اجازه این کار را بدهد!"