پژوهش جنسی.

پروفسور شِمولِ مشهور حالا به کشف عمیق‎ترین راز خلقت نزدیک شده بود. و به این ترتیب او هنگام پژوهش جنسی با این پرسش ژرف روبرو می‎گردد: آیا می‎توان طبیعتِ زنده را از نظر جنسی از نو شکل داد؟ آیا می‎توان حیوان مذکر را به حیوان مونث و برعکس تبدیل ساخت؟ و در آزمایشگاهِ خود پاسخِ تجربی را می‎یابد: این کار شدنی‎ست! و در واقع توسط پیوندِ غدهُ جنسیِ خاص. طبیعت اینطور می‎خواهد، دانشمند طور دیگر، و البته دانشمند پیروز می‎شود. زیرا فقط او مقصودِ غدد را می‎شناسد: این غدد در حقیقت فقط به این خاطر وجود دارند که بیرون کشیده و در سرنگ‎های ضد عفونی گشته جا داده شوند:

او به شیمی نباز داد، او به عمل جراحی نیاز دارد،

و از <مرد> یک <زن> می‎شود.

شیوهُ کار می‎طلبد که ابتدا بر روی حیوان آزمایش انجام شود، بنابراین پروفسور شِمول به عنوان روش‎شناسی دقیقْ آزمایش را با یک خروس آغاز می‎کند؛ در اصل به این خاطر، چونکه در توانائی نرینهُ عالیِ این خروس جای هیچ شکی نبود. آدم نمی‎تواند حالا دقیقاً ادعا کند که این عمل باعث یک لذتِ خاص برای خروس گشت. اما این موضوع در این رابطه دارای اهمیت کمتری از عمل کردنِ پروفسورْ بدون جلبِ رضایت از خروس بود. این عمل طبق انتظارات با موفقیت انجام می‎شود. پس از گذشت چند ساعت وضعیتِ صدای قوقولی قوقویِ باشکوهِ تنور مردانهُ سابق مانند غلغل کردن آب سماور به صدایِ سوپرانویِ زنانه تغییر می‎کند، و بعد از چند روز نتیجهُ کاملِ عمل جراحیِ جنسی خود را نشان می‎دهد. خروس شروع می‎کند به احساس مادر بودن و تکاملِ یک باروریِ فوق‎العاده. او تمام آزمایشگاه را با تخمگذاری پُر می‎سازد تا آشکار سازد که لباس قدیمیِ حضرت آدم را کاملاً از تن درآورده تا با تمام وجودش رختِ یک جنسِ جدید بر تن کند.

بنابراین یک شالودهُ مطمئن فیزیولوژیکی به دست آمده بود، و پروفسور حالا اجازه داشت به آن فکر کند که این آزمایش را به حوزهُ بالاتر، یعنی جامعهُ بشری گسترش دهد. البته در ابتدا یک مشکل خود را نمایان می‎سازد. زیرا در بین دوستانِ هیئت علمی دانشگاه حتی یک نفر هم پیدا نگشت که بخواهد نقش خرگوش آزمایشگاهی را بپذیرد. همهُ آنها به اوراق مربوط به ادارهُ ثبت احوال‎شان استناد می‎کردند و از مواجه گشتن با مشکلات پلیسی به خاطر پرتاب شدن ناگهانی‎شان به وضعیت ابدی زنانه می‎ترسیدند، به ویژه که آنها در لیستِ سرشماریِ تغییرناپذیرِ اخیرْ جنسیت خود را شخصاً <مذکر> نوشته بودند. پروفسور شِمول برایشان مزایای دگرگونی جنسی را بیهوده معرفی می‎کرد؛ بخصوص از کسب بی حد و حصرِ حقوق سیاسیِ زنان و از این چشم‎انداز می‌گفت که شاعرانِ معاصر بخاطرشان شعر خواهند سرود و بالاتر از آن می‎توانند هزینهُ گرانِ اصلاح ریش را پس‎انداز کنند. او پس از شنیدن جواب‎های منفیُ پی در پی با این خطر جدی روبرو شده بود که اجباراً ادامهُ تحقیقات و تمام لوازمش از قبیل چاقوی جراحی، نخ بخیه، سرنگ‎های ضد عفونی شده و غدد جنسی تأکید گشته را به میخ آویزان کند.

خوشبختانه دستیار خودش این منفذ را پُر می‎سازد‎. دکتر آلویز کنارّه از بزدلی دیگران خشمگین بود و برای این آزمایش داوطلب می‎شود. او می‎گوید: "آقای پروفسور، قسم به مردانگی‎ام وقتی شما مشغول تبدیل کردنم به یک زن هستیدْ همه چیز را تحمل خواهم کرد و تکان نخواهم خورد. من سالیان درازی مذکر بودم، این کافی‎ست. تنوع باید باشد!"

بنابراین پروفسور با احتیاطِ کامل یک جراح برجسته مشغول کار می‎شود، و عمل پیوندِ عضو بدونِ درد و بدون تب با موفقیت به انجام می‎رسد. دکتر آلویز کنارّه بطور قابل ملاحظه‎ای زنانه می‎شود و حالا می‎توانست با داشتن دلیل کافی بجای نام آلویز حتی برای خود لقبِ آلویزیا را انتخاب کند. تمام فضایلی که از راحیل همسر حضرت یعقوب در کتاب مقدس، از ناوسیکائا دختر آلکینوئوس در اسطوره‎های یونان تا موجودِ پری مانند در اثر گرهارد هاوپتمن ستایش می‎شوندْ در او از لحاظ جسمانی و روحی با چنان سرعتی تکامل میابند که خیاطِ زنانه به سختی قادر بود لباس‎های ضروریِ این تحولِ سریع را تحویل دهد.

او، یعنی پژوهشگرْ دوشیزهُ باکرهْ یعنی دستیارش دکتر آلویز کنارّه را با گونه‎های متواضع و خجالتی در مقابل خود ایستاده می‎بیند. و به ویژه از چشمان <زن> یک سحر و جادو پخش می‎گشت، همانطور که یک بار از چشمان کلئوپاترا ساطع گشتند و حواس سزار را مغشوش ساختند. راوی در اینجا دستپاچه می‎شود، زیرا او در واقع باید می‎گفت: از چشمان <مرد>. همانطور که اصولاً ضمایر شخصی در یک داستانِ پیوندِ عضو که در آن تفاوت‎های جنسیتیِ مرسوم معنا و مفهوم خود را از دست می‎دهند بد طور به مشکل برخورد می‌کنند.

اما پروفسور شِمول کمترین سؤالی در این باره نمی‎کند. اولاً بعد از بیرون آمدن از شوکِ بزرگ تغییر صداْ دستور زبان برایش بیتفاوت گشت، ثانیاً و کاملاً بخصوص همسرش روزائورا که بیست و سه سال پیش با او ازدواج کرده بود حالا در مقایسه با دکتر کنارّه دیگر دلچسب و به اصطلاح زنانه به نظرش نمی‎رسید. زیرا روزائورا بر روی لبِ بالایش چیزی بین کُرک و فرچهُ زبر حمل می‎کرد، دارای یک عضوِ گفتاری مانند یک سرگُردِ بازنشسته بود و اصولاً بطور غریزی به اصطلاح پدیده‎های جنسی از خود نشان می‎داد. درگیریِ وجدان در روانِ پروفسور شِمول به این نحو به پایان می‎رسد که او زن یائسه‎اش را از خانه بیرون می‎اندازد و همراه با دستیارش به ادارهُ ثبت احوال می‎رود، با این نیت که با <او> یا بهتر است گفته شود با <دوشیزه> پیوندِ جدید زناشوئی را به ثبت رساند.

از دیدگاه صرفاً فیزیولوژی بر ضدِ این کار جای هیچ اعتراضی نبود. اما یک کارمندِ ادارهُ ثبت احوالْ کارشناس فیزیولوژی نیست، بلکه انسانی‎ست که به دستور و گواهینامه محکم چسبیده است، و از مدارک هویت خیلی زیاد می‎فهمد، اما برعکس از غدد هیچ چیز نمی‎داند. خلاصه، داستان هنوز تمام نشده است. زیرا قبل از آنکه دکتر کنارّهُ تبدیل به زن گشته واقعاً بتواند با پروفسور شِمول ازدواج کند باید ابتدا هنوز برای چیز دیگری تصمیم گرفته شود؛ یعنی این پرسش پژوهش جنسی:

"آیا این کار سزاوار مجازات است؟"

https://www.youtube.com/embed/S87jWwzvwd8