هیچکس آن را نمی‌داند.

حدود ساعت نُه شب آقای محترمی در هتل ظاهر می‎شود و بهترین و گران‎ترین اتاق را درخواست می‎کند. در ضمن کارکنان هتل مشاهده کرده بودند که او به راننده‎ای که وی را از ایستگاهِ قطار آورده بود دو مارک انعام داده است. این دلیلی کافی بود تا او در مرکز توجهِ تمام کارکنان هتل قرار گیرد. او بر روی ورقهُ مشخصات سریع می‎نویسد "دکتر اویلِن‎اشپیگل" و سپس برای خوردن غذای مختصری فوراً به سالن غذاخوری می‎رود.

او پیشخدمتِ جوانی را که نزدیکش ایستاده بود با حرکتِ دست نزد خود می‎خواند: "بروید به آشپزخانه و برایم یک دندهُ گوساله سفارش دهید. اما بدون سبزیجات، همچنین بدون سُس برنیز بلکه با <زوفلاین‎فلازن>."

پیشخدمت جوان با چهره‌ای احمقانه خود را دور می‎سازد. بعد از چند دقیقه یک پیشخدمت بزرگسال اما بسیار خجالتی ظاهر می‎شود: "ببخشید، حضرت آقا بجز دندهُ گوساله چه سفارش داده‎اند؟"

میهمان با حرکتِ توضیحی انگشتانْ مانند آشپزها پاشیدن چیزی را نمایش می‎دهد: "من <زوفلاین‎فلازن> مایلم. اما در آشپزخانه حتماً اضافه کنید که آن را بیشتر از پنج دقیقه تَفت ندهند." پیشخدمت با پریشانیِ آشکاری ناپدید می‎گردد. به زودی سرپیشخدمتِ با ابهتی جایگزین او می‎شود که بخاطر پیشخدمتِ قبلی عذرخواهی می‎کند و می‎گوید: کارکنان اینجا تقریباً هنوز تازه‎کارند و آموزش کامل ندیده و هیچ چیزی درک نمی‎کنند. حضرت آقا احتمالاً یک اُملتِ سوفله سفارش داه‌اند؟

"کاملاً برعکس؛ <زوفلاین‎فلازن>! آشپزِ شما حتماً آن را می‎شناسد. و یک چیز دیگر: به خدمتکارِ هتل بگوئید که باید فوری چمدانم را <پونتیلیرن> کند!"

سرپیشخدمت که تا چند لحظهُ قبل دارای ابهت بود درهم می‎شکند. چشم‎هایش حالتِ غازی را به خود می‎گیرند که با چماق به سرش کوبیده باشند. او خود را ساکت و ناامید دور می‎سازد.

هیجان بر هتل مسلط شده بود. کارکنان درهم زمزمه می‎کردند و در تلاش بودند معما را کشف کنند. دیگر هیچکس جرأت نمی‎کرد خود را به میهمان که دستوراتِ دشواری می‎داد نزدیک سازد. عاقبت مدیر هتل تصمیم می‎گیرد شخصاً پیش میهمان برود: "از شما بخاطر تکرار مزاحمت معذرت می‎خواهم، همه چیز در چند ثانیه انجام خواهد گشت. آیا آقای دکتر در مورد چمدان دستور ویژه‎ای دارند؟"

"بله، خدمتکار هتل باید آن را فوری <پونتیلیرن> کند. او می‎تواند در حالی که من اینجا دندهُ گوساله با <زوفلاین‎فلازن> می‎خورم این کار را انجام دهد."

پاسخ در گلوی مدیر هتل می‎میرد و برایش آشکار می‎گردد که خدمت کردن به این میهمان انجام ناگشتنی‎ست؛ و از قضا خدمت کردن به میهمانی که بهترین و زیباترین اتاق هتل را دارد! شهرتِ هتل در آستانهُ لکه‎دار گشتن بود. در این لحظه میهمان چنین ادامه می‎دهد: "من فکرم را عوض کردم. بجای <زوفلاین‎فلازن> ترجیح می‎دهم سیب‎زمینی سرخ شده داشته باشم. و چمدان را هم خودم به تنهائی می‎توانم <پونتیلیرن> کنم."

مدیر هتل از شادی با جهشی از سالن غذاخوری به لابی هتل می‎رود. شش دقیقه دیرتر بخار سیب‎زمینی‎های سرخ گشته در برابر آقای سختگیر بالا می‎رفت، و از چشم خدمتکار هتل قطرات اشگِ شادی بر روی چمدانِ اسرارآمیز می‎چکید. روز بعد مرد غریبه هنگام عزیمت انعام‎های شاهانه می‎دهد، اما منظور خود را از <زوفلاین‎فلازن> و <پونتیلیرن> فاش نمی‎سازد. به همین دلیل ما هم از آن هرگز مطلع نخواهیم گشت.

و این واقعاً جای تأسف دارد. زیرا <زوفلاین‎فلازن> در صورت وجود خارجی داشتن باید واقعاً خیلی خوشمزه باشد، و یک چمدانِ <پونتیلیرن> گشته در مقابل یک چمدان <پونتیلیرن> نگشته بدون شک دارای مزیت نو بودن است.

https://www.youtube.com/embed/7yh9i0PAjck