خانم دوستداشتنی اسب‌سوار ما.

پدران شهر، همه پیر، ریش سفید، باهوش و داناْ یک جلسهُ مشورتِ مهم داشتند. شهردار با یک ریش بزی بلندِ مانند برف سفید، با چین‎های دائمی پیشانی، با چشمانِ تاریکی که در آنها زندانِ عمیقاً سیاهِ بدونِ پنجره‎ای قرار داشتْ باهوش‎ترین و داناترین بود.

و آنها تصمیم می‎گیرند: چون تمام آرامش و اخلاق در میان مردها از بین رفته است، چون پدر پسر را و پسر پدر را به خاطر او می‎کشند، بنابراین باید ساحره بمیرد. او باید بر روی یک اسبِ وحشیِ سفید رنگ محکم بسته شود؛ و اسب باید توسط میله‎های گداخته، با شلاق و ضربات چوب خشمگین گشته و با او در خلنگزار سریع بتازد ... برو به جهنم، برو به جهنم، شیطان. اسب او را از میان خارها و بوته‎ها می‎کشاند، از میان تنهُ درختان با فشار رد می‎کند، با او در باتلاق و لجن‎زار فرو می‎رود. برو به جهنم، برو به جهنم، شیطان!

*   *

*

چهار بردهُ جلاد با لباسی مانند آتش سرخ و با کیسهُ سیاهِ کشیده بر سر که برای شناخته نشدن فقط دو چشم از میان آن دیده می‎گشتْ با تمام تلاش اسب را که از خشم می‎لرزید رام می‎کنند و نگهمیدارند. یکی از آنها سوراخ بینی اسب را می‎گیرد، طوریکه چشم‎هایِ عصبانیِ براقِ حیوان که بطرز وحشیانه شکنجه شده بودْ مانند آتش جهنم می‎گدازند.

آیا اسب تمام شده است؟

حالا دو مردِ دیگر با کیسهُ سیاه بر سرْ زن جوان را می‎آورند.

آه ای مادر مقدس دستت را از آسمان دراز کن.

زن بدبخت پوشیده شده با یک لباسِ بلندِ سفید، با سر خَم و با موی پریشانِ تا کمر آویزانْ خود را نزدیک می‎سازد.

و حالا یک صورت رنگ‎پریده و شیرین و دو چشم بزرگِ خاکستریْ با نگاه وحشت‎زده در ابرها جستجو می‎کنند: آه شما ارواحِ مقدس به من کمک کنید! آه گوسفند خدا به من کمک کن! رحمت خدا بر راهبین!

آیا مگر تقصیر او بود که وقتی مردها، جوان و پیر به او نزدیک می‎گشتندْ بزرگ‎ترین حماقت‎ها را انجام می‎دادند. آیا این گوشتِ لطیف صورتی رنگِ روشنش بود که آنها را دیوانه می‎ساخت؟

حالا او محکم بسته شده است. اسب شکنجه می‎شود. حرکت کن! و اسب با یک جهشِ فوق‎العاده و با فریادی که اسب‎ها فقط در هنگامِ درد شدید خارج می‎سازندْ شروع به تاختن در خلنگزار می‎کند.

و خورشید بر روی خلنگزار آخرین بوسه‎اش را می‎فرستاد. و سرخی شب از سمتِ دریا تسلی می‎داد. و شب همه چیز را با بال‎هایِ نرمِ سیاهْ صلح‎آمیز می‎پوشاند. و شهر کوچکِ اشلسویگ‎ـ‎هولشتاین محکم در خواب بود، همانطور که چندین قرن محکم خوابیده بود، بسیار جدا از تمام جهان، بسیار جدا.

*  *

*

در روز بعد موج بزرگِ مردم از میان تمام شهر به حرکت می‎افتد. و همه شرکت داشتند، شهردار و افراد شورایِ شهر در رأس،  و در جلوی آنها پسرانِ خوانندهُ کُر با تاب دادن کُندُردانْ به سمت خلنگزار می‎رفتند. کشیش‎ها می‎خواندند: ستایش خدای آسمان را رواست. و زن‎ها، کودکان و مردها زانو می‎زدند: ستایش خدای آسمان را رواست.

و خورشیدِ ملایم صبحگاهی خلنگِ قهوه‎ایِ دوستداشتنی را در آغوش می‎گیرد.

حرکت، حرکت، ما او را پیدا می‎کنیم.

در این هنگام راهبین صلیب را در زمین فرو می‎کنند، و همه زانو می‎زنند: در برابر آنها اما یک اسب سفید قرار داشت و در چمن معطر می‎چرید، و آرام و اهلی بود. و بر رویش زنی جوان مانندِ سوارکاری که می‎خواهد اجازه دهد گچ به کف پایش بمالندْ بدون رکاب نشسته بود و یک دسته گلِ خلنگ قهوه‎ایِ دوستداشتنی در دست داشت. او لبخند می‎زد و سر زیبا را بر روی یال اسب قرار می‎داد، و لبخند می‎زد، و لبخند می‎زد. و بر بالای سر او از آسمانْ هزار بچه فرشتهُ چاق آواز می‎خواندند، و یک صدای لطیف طنین می‎انداخت: خدا عشق است.

اما هیچکس آن را نمی‎شنید. فقط اسقف اعظم با بینی کرکسی شکل و با انگشتر خاتم‎دارِ بزرگ بر رویِ دستکشِ بنفش رنگِ دستِ راستْ صدای لطیف را می‎شنید:

و او به جلو می‎رود: "او بیمار روحی‎ست."

و تمام شهر برمی‎گردد، در وسط آنها زنِ جوانِ شیرین با چشمانِ بزرگ قهوه‎ای. و زنِ دیوانه گشته با میل به صومعه می‎رود.

مردم شهرِ خوب اما در آن محلی که دختر بیچاره را پیدا کرده بودند یک نمازخانه می‎سازند.

و آن کلیسای کوچک را "خانم دوستداشتنیِ اسب‎سوار ما" می‎نامند.

رحمت خدا بر راهبین!

https://www.youtube.com/embed/v9zVMOSHc5s