شاعر سخن می‌گوید.

مأمورین شناسائی

سه مرد و یک ستوان: شماها مأمورینِ شناسائی هستید.

شماها کورمال کورمال از طریق خطوطِ خودی، با کمک گرفتن از شب به جلو می‎خزید، به سمت دشمن! نورِ بیرحم چهرهُ مهربانِ شب را می‎درد. گلوله‎هایِ منوّر چشم‎های خیرهُ شماها را می‎سوزاند. شماها وحشتزده می‎شوید. در برابر شماها سیم‎های خاردارِ دشمن قرار دارند. در پشت آنها روزنهُ تیرْ بلافاصله در کنارِ روزنهُ تیرِ بعدی، سوراخ‎های وحشتناکی که در آنها مرگ با ران‎های سفت و خم ساخته برای پریدن نشسته است.

سه مرد و یک ستوان: شماها مأمورین شناسائی هستید.

قیچی سیم‎بُری دندان به هم می‎ساید. شماها ساکتید و نفس‎هایتان را در سینه حبس ساخته‎اید. اما در درونی‎ترین نقطهُ روحْ احساسِ ناراحت کنندهُ انسانی را دارید که در حینِ غذا خوردنْ ناگهان قطعه سنگی میان دندان می‎جوَد. قیچی دوباره دندان به هم می‎ساید. این بار بلندتر. و پاسخ نمی‎گذارد مدت درازی انتظارش را بکشند. یک گلولهُ دیوانه گشته با نور کم بر روی شماها می‎جهد و هزاران برادران دیوانه‎اش به او می‎پیوندند. شماها خاموش در کنار دیرکِ سیم‎های خاردار افتاده‎اید، حتی به سنگ و چوب تبدیل گشته‎اید، و دیگر به زحمت می‎دانید که نفس می‎کشید.

سه مرد و یک ستوان: شماها مأمورین شناسائی هستید.

من چه می‎گویم؟ مأمورین شناسائی؟ نه! شماها یک مویِ ریز بر روی شاخکِ یک حیوانِ غول‎پیکرید، در حال کاوش به جلو خم گشته. یک موی کوچک! و اگر حالا شماها بمیرید؟

او خرناس می‎کشد و به خوابیدن ادامه می‎دهد

و چشمک می‎زند و می‎بلعد

و دشمنانش را می‎کشد.

شماها مأمورین شناسائی هستید.

شاعر سخن می‎گوید

من می‎خواهم جنگ را همانطور که آن را تجربه کردم بخوانم. هیچ سرمشقِ قدیمی بر من تأثیر نمی‎گذارد، نوسانِ هیچ مصرعِ شعری مرا تحریک نمی‎کند. نیروی واقعیت‎ها با دهانِ من از باروریِ تمام اتفاقات سخن می‎گوید.

انتظار نداشته باشید که اعمالِ بزرگ از من بشنوید. هیچ انسانی فراتر از سرشت خود رشد نمی‎کند. قرن ما فلج است. اما من می‎خواهم برای افراد سالم بخوانم، یک ترانه از صدایِ نفس و ضربان قلبِ آلمان، فریادی از اشتیاق. به دور من جمع شوید شما پسران جوان! توجه کنید شما دخترها! شما پدرها، شما مادرها، دست از کار بکشید و گوش کنید! چنین پندارید که من یک قاصدم.

اجازه ندهید شماها را گیج سازند! هزار زخمِ زبان بر من زده خواهد گشت، زیرا که من حقیقت را شهادت می‎دهم. نور برای کودکانِ تاریکی یک شکنجه است. اجازه دهید آنها فریاد بکشند! زمانی فرا خواهد رسید که نعره‎کش‎ها سکوت خواهند کرد. من اما یک نَفَس خوب دارم، زیرا که نطفه‎ام در عشق بسته شده است. من تحمل می‎کنم، زیرا که حقیقت یاورم است. آه سعادتمند است کسی که در نور می‎زید!

اما از جنگ می‎خواهم بخوانم، از خون‎های بخاردار، از فریادِ زخمی‎ها، از غرش دیوانه‎وار تفنگ‎هایمان. از جنگ می‎خواهم بخوانم، از نیاز و مشقت، از تکان‎های تُندِ اعضای بدن، از ارواحِ در نوسانِ کشته شده‎ها بر روی بیابان‎های زمین.

از جنگ می‎خواهم بخوانم، از اندوه عمیق انسان‎ها، از دعاهای هزار باره‎شان. من می‎خواهم با بیرحمیِ یک پزشکْ در گوشتِ در حال رشد بُرش دهم. جیغِ اره چه اهمیتی برایم دارد، من در میدان جنگ فریادهای دیگری شنیده‎ام.

عقاب‎ها بر روی میدانِ جنگ پرواز نمی‎کنند، کلاغ‎ها و کرکس‎ها پرواز می‎کنند. بال زدن‎هایشان بخاطر مردار است، بخاطر مردار همقطاران سیاه می‎آیند.

آنها در روز می‎آیند، آنها در شب می‎آیند. آنها رسولانِ فلاکت و عموزاده‎های مرگ نامیده می‎شوند، و هموطن بزدل بر سینه صلیب می‎کشد.

https://www.youtube.com/embed/EMRJT2ebvAk