جمجمه.

منطقه‎ای که ما از میانش راهپیمائی می‎کردیم بطور غیر عادی صلح‎آمیز به نظر می‎رسید. هیچ خانهُ سوخته‎ای جاده‎ها را تاجگذاری نمی‎کرد. میوه زیبا و در ارتفاع ایستاده بود؛ در محلِ خالی از درختِ یک جنگل سه آهو بدون ترس غذا می‎خوردند. ما برای نوشیدن به اندازه کافی آب با خود برداشته بودیم؛ بجز کوله‎پشتی هیچ نگرانی‎ای به ما فشار نمی‎آورد، و بنابراین شادی از قلب ما بزودی مانند زمینی که نارنجک به آن برخورد کرده باشد در گرداب‎های بوالهوسانه می‎جهید، ما مانند کودکان شادی می‎کردیم و از اینکه می‎توانستیم یک بار دیگر انسان باشیم خوشحال بودیم.

هنگامیکه ما برای استراحت دراز کشیده بودیم، اوتو کروگر از مزرعهُ نزدیکی یک شلغم بزرگ می‎آورد، پس از خالی کردن درونشْ در یک طرف آن دو چشم، یک بینی و یک دهان حفر می‎کند، طوریکه شلغم مانند یک جمجمه دیده می‎گشت.

ما در آخرین لحظات گرگ و میش هوا، یعنی زمانیکه مردم روستا در جلوی درب خانه‎هایشان می‎نشینند و عصر را سپری می‎سازند به اردوگاه می‎رفتیم. امروز اما در کوچه‎ها بجز کودکانی که بلند می‎خندیدند و بازی می‎کردند و کرم‎های شبتابی که ساکت و عاشقانه بالونِ سبز کوچک‎شان را به دنبال خود می‎کشیدند دیگر هیچکس نبود. کروگر شلغم را بر روی تفنگش قرار می‎دهد، یک شمع درون آن می‎گذارد و آن را روشن می‎کند. حالا نور آتش از چشم‎ها، بینی و دهان به بیرون می‎درخشید و مانند شبح دیده می‎گشت. کودکانی که با خوشحالی به سمت ما دویده بودند با دیدن شبح مردد می‎شوند. سپس همانطور که کودکان هستند فریاد می‎زنند: "آه ماما! مرگ! مرگ!" و با فریاد به درون خانه‎های تاریک می‎دوند.

سر به زمین می‎افتد.

شمع خاموش می‎شود.

ما ساکت به راهپیمائی به سمت اردوگاه ادامه می‎دهیم.

برگی باقیمانده از یک مُرده

مسیحی، دینامیتِ فکرت را بردار، در صورتیکه فکر داشته باشی، و پوستهُ قطع کنندهُ نَفَس را که لجنِ قرن‎ها آن را پوشانده منفجر ساز. بیاموز که از چشمانت بر روی زمین هم استفاده کنی. روحت را حمام کن، دست‎های نازک و پوسته‎ پوسته‎ات را در آب ‎اکسیژنهُ زمانهُ ما بشوی.

داشتن یک خانهُ امن خوب و مفید است. یک حلزون، صدفِ دوکفه‎ای و لاکپشت آن را دارند. وقتی خطر می‎آیدْ آنها اعضایِ بدن‎شان را جمع می‎کنند و زیرِ پوسته می‎خزند. نیروی دشمن باید با مشغول ساختن خود با این پوسته از بین برود.

من هیچ خانه‎ای ندارم، هیچ سقفی. من هیچ زره‎ای ندارم که بتواند از من محافظت کند. من هیچ چیز ندارم که به من امنیت دهد. من از همهُ بارهای نامطلوبِ سرنوشت رها گشته‎ام. باران پیراهن و پوستم را خیس می‎سازد. دانه‎های تگرگ صورتم را پاره می‎کنند. طوفان‎ها با من رفتار آرامی ندارد. اشعه‎های خورشیدِ تردید من را می‎سوزانند و غیر قابل تشخیص می‎سازند.

اما من یک هدیهُ الهی حمل می‎کنم: من مانند تو نیستم، فقیرتر و در عین حال رشک‎آورترم، من بسته شده در گوشهُ یک میزْ آزادانه در دایرهُ جهان در حرکتم. وای بر سایه‎ها!

بچه‎ها، همدیگر را دوست داشته باشید!

آیا یک خدا می‎توانست شفاف‎تر صحبت کند! قطعاً. در غیر اینصورت مگر ممکن بود که حالا بعنوان انعکاسِ آن جملهُ عاشقانهْ فریاد مرگِ میلیون‎ها سلاخی گشته در ساعتِ مرگم طنین اندازد؟

پاسخ!

خفاش

شب، هنگامیکه من در کنار دربِ خانهُ یک دختر روستائی ایستاده و مچ دستش را گرفته بودم تا او را ببوسمْ یک خفاش خود را بر روی موی دختر می‎نشاند. هوا در حال تاریک شدن بود، تاریکی ترس را بزرگ‎تر می‎سازد، و دختر پس از احساس این هیولا بر روی سرشْ شروع می‎کند با صدای بلند به فریاد کشیدن و از خود دفاع کردن. من دختر را رها می‎کنم و می‎گویم: "حیوان احمق، آرام باش!" و با انگشتانم تا حد امکان نرم گردنِ خفاش را می‎گیرم.

خفاش پنجه‎هایش را محکم در مو فرو کرده بود و نمی‎خواست عقب‎نشینی کند. در کنار یک دختر جوانِ سالم بودن را من قابل فهم می‎یابم، من هم اگر تا این نهایت پیش رفته بودم عقب‎نشینی نمی‎کردم.

اما وقتی من تسلیم نمی‎شومْ بلکه برای شکستن مقاومت او نیروی قوی‎تری به کار می‎برم، حیوان شروع می‎کند به جیغ کشیدن، بسیار بلند، مانند وقتیکه یک خوکِ کوچک قصاب را با آستینِ بالا زده در حال آمدن به سمت خود می‎بیند. دهان کوچک خفاش باز و بسته می‎گشت، دندان‎های کوچکِ بسیار تیزش را نشان می‎داد، به بینی کوچکِ برآمده‎اش چین می‎انداخت و چنان رفتاری داشت که اگر سگِ کوچکِ پرنده بزرگ‎تر می‎بود، تقریباً چیزی شبیه به یک سگِ بزرگ دانمارکیْ بنابراین من حتماً دچار وحشت می‎گشتم.

اما بالاخره او را از مو جدا می‎سازم و به درون اتاق حمل می‎کنم، می‎گذارم شیرِ تازه لیس بزند، برایش مگس شکار می‎کنم و او بدون فکر کردنِ طولانی آن را تند تند می‎بلعد.

مدت کوتاهی پس از آن صدای شیپورِ حکومت نظامی نواخته می‎شود، و من حیوان کوچک را بعنوان یادگاری پیش دختر می‎گذارم. وقتی شبِ بعد دوباره به آنجا می‎رومْ خدمتکار روستائی خفاش را کنار بقیه در بالای دربِ انبار غله میخکوب کرده بود. دهقانان این کار را بسیار دوست دارند. خرافاتِ بت‎پرستانهُ ابلهانه.

حیوانِ کوچک با بال‎های گشوده مانندِ مسیحِ مصلوب گشته به الوار آویزان بود.‎ من نمی‎توانستم کار دیگری بکنم، من باید برمی‎گشتم، و تمام زندگی باعث انزجارم گشته بود.

اما آیا فکر می‎کنی که دوستی‎ام را با دختر قطع کردم؟

https://www.youtube.com/embed/ScV9-Ch6dms