اهل سیبری.

امروز در منطقهُ عملیاتی‎مان اولین مُرده را دیدم. او یک سربازِ اهل سیبری بود که به ضرب گلولهُ نگهبان‎مان از یک درخت صنوبر به پائین انداخته شده بود. او آنجا به پشت افتاده قرار داشت، یکی از دست‎ها را سفت در هوا دراز کرده و با دست دیگر خزه و خاک را محکم در چنگ گرفته. کت و بلوزش در دردِ مرگ پاره گشته و باز بودند، گلوله با سرعتِ خشمگینی از میان قفسهُ سینه و پشت رد شده بود. در جیب او یک جفت دستکش قرار داشت؛ آنها حالا دیگر زاید بودند. کاملاً نزدیک فردِ مُرده یک سربازِ پیاده‎نظام دولا شده بود و با بیل کوتاهِ خود یک گور حفر می‎کرد. وقتی او خسته می‎شد یک لحظه می‎نشست و تکه‎ای از نانش را می‎خورد. او در پاسخِ پرسش من در بارهُ مردِ روسی می‎گوید: "ما نمی‎دانیم او چه کسی‎ست. او پلاکِ جنگی، کارتِ شناسائی و هیچ کاغذی همراه نداشت. ما فقط توانستیم به شمارهُ هَنگ‎اش پی ببریم."

من از آنجا می‎روم و در خندق‎ها ناپدید می‎شوم. فردا یک تپهُ کوچک بر روی این محل طاق خواهد زد. سالِ بعد چمن و علف‎های هرز بر روی آن رشد خواهند کرد، و پس از گذشت چند سال دیگر هیچ روحی نمی‎داند که اینجا در این بیابان بی آب و علف یک انسان به خاک سپرده شده است. یک مادر در خانه انتظار می‎کشد، و حتی اگر این مادر فقط زنی از سیبری باشد؛ اما فردی که آنجا به ضربِ گلوله کشته شده و به آسمان نگاه می‎کند پسرش بود.

صدای گام بهار

روز استراحت. ما سه مرد در آن بالا به جنگلِ لهستانی می‎رویم. چند روز قبل از بهار است، بنابراین یک زمانِ مناسب، زیرا یک توده برف به توده برفِ دیگری می‎گوید: برادر عزیزم، بیا، ما می‎خواهیم به سیاحت برویم! از هر کجا بگذریمْ گربه‎هایِ کوچک زرد با پوزه‎های پر پشت از بوته‎ها سر تکان خواهند داد و محل‎هایِ پُر خزهُ بخاردار از ما دعوت خواهند کرد.

ما سه مرد در یک محلِ خالی از درختِ جنگل استراحت می‎کنیم و بر روی کندهُ درختی می‎نشینیم. ما به عنوانِ آلمانی اصیل نمی‎توانیم پنج دقیقه آرام بنشینیم، بلکه باید بیدرنگ ضخیم‎ترین کلافِ فلسفی‎مان را ببافیم. (هر فرد این کلاف را در انبار دارد!)

پس از بحث شدیدی به توافق می‎رسیم که جنگ یکی از فُرم‎های نگهداری بشریت است، چیزی مانند نوشیدن، غذا خوردن و جفتگیری، و دلیل‎مان این بود که در تمام زمان‎ها، از زمانیکه زمین شروع به چرخش کردهْ کشتارِ سازمان یافته وجود داشته است ...

بنابراین برایمان دقیقاَ آشکار بود که جنگ باید وجود داشته باشد. اما دلیل وجود آن همان گردوئی‎ست که انبردستِ مغزِ ضعیف تکامل یافته‎مان نمی‎توانست پوستش را با وجود تمام تلاش‎هایمان بشکند!

سه نظر در چلپ چلوپِ گفتار شناکنان می‎آیند: 1ــ جنگ باید باشدْ برای اینکه جهان به خواب نرود. 2ــ جنگ باید باشدْ برای اینکه بشریت نَفَس خداوند را احساس کند. 3ــ جنگ باید باشدْ برای اینکه امپراتوری بتواند پاهای خود را که مدت‎هاست به اندازه کافی لخت از لبهُ پائین تخت آویزان است بپوشاند.

یک جغد پیر که مانند ما بر روی شاخهُ فلسفی در جِنگل نشسته و بیاناتِ کودکانهُ ما را تا حال صبورانه گوش می‎کردْ وحشتزده می‎شود و از آنجا پرواز می‎کند. بجایِ او یک کرمِ چاق از سوراخش بیرون می‎خزد، برایمان با بدنش یک قوزِ مسخره‎آمیز می‎سازد و با صدای چرکین، لزج و منزجز کننده‎ای می‎گوید: "احمق‎ها، شما مردم متکبر همه چیز را به خود ربط می‎دهید! انگار که جنگ بخاطر شماها آنجاست! جنگ باید باشدْ برای اینکه ما کرم‎های گرسنه بتوانیم عاقبت یک بار سیر غذا بخوریم. زیرا که خداوند برای تمام مخلوقاتش غذا فراهم می‎سازد."

و از جنگل این صدا طنین می‎اندازد: کرم درست می‎گوید! کرم درست می‎گوید!

کرم ...

     درست ...

              می‎گوید ...