شوخی بی‌شوخی‏‎.

طوری که انگار نمی‏‏‎دانست اصلاً شوخی چیست بادی در گلو انداخت و گفت:

از بهار گفتن و بیدار گشتن طبیعت از خواب دست بردار. مگر کوری، نمی‏‎بینی چه‎‏ها بر سر خاک می‏‎آید؟ نمی‏‎بینی آب کدر گشته؟

هوا مسموم است، بشر را خواب برده. دست‌ بردار از جفنگ گوئی و کمی هم جدی باش.

سرم رو به پائین خم بود، دلم هوای دوست می‎‏کرد، ذهنم دو دست گشته طنابِ دار از کلافی بی سر می‎‏بافت. خمپاره منفجر گشته خاک بر هوا می‏‎کرد. آب گِل گشته، خر با خرس بر سر ماهی نزاع می‏‎کرد.

نمی‏‎دانست که شوخی چیست، چگونه می‎‏توان شوخ و شنگ را با ملنگ هم‎‏قافیه ساخت، جفنگ را با تفنگ جفت کرد.

دهان باز کردم بگویم بهار در راه است که گفت: شوخی بی‌شوخی و ناگهان فکرم مرا ترک کرد.