آدم و حوا.

دختر اِروینا نامیده می‎گشت و پسر پیتر. دختر تیره رنگ و باریک اندام بود، با چشمانی بزرگ و سیاه در صورتی لاغر، پسر بور و بلند اندام بود، یک جوانِ دست و پا چلفتیِ در حالِ پشت سر گذاردنِ سنِ بلوغ. هر دو شبیهِ چیزی مانند نسخهُ کودکانهُ آدم و حوا بودند. پیتر با یک سال بزرگ‎تر بودنْ ده سال نادان‎تر یا دست و پا چلفتی‎تر از معشوقهُ نوجوانش بود. اما نه، این عشق نبود که آن دو را از زمانیکه پیتر پیش آنها آمده بود به هم گره می‎زد، پیتر پس از یک قبولیِ سخت در امتحان برای استراحت به لانگنلویس پیش خویشاوندانش فرستاده شده بود، اما آنها هرگز از عشق حرف نمی‎زدند و به عشق فکر نمی‎کردند. آنچه آن دو را به هم گره می‎زد یک گناهِ سختِ مشترک بود.

تو نباید دزدی کنی!

و آنها دزدی کرده بودند. جریان اینطور بود: پدر اِروینا یک مغازه داشت، یک مغازه در لانگنلویس. در مغازهُ او آنچه که ساکنینِ آن ناحیه می‎توانستند نیاز داشته باشند موجود بود: لباس و نفت، خیارشور و چتر، آب گازدار و سیگار برگ .....

سیگار برگ!

مصیبت این بود. پیتر هنوز اجازهُ سیگار کشیدن نداشت و پولِ تو جیبیِ بسیار اندکش به این ممنوعیتِ والدین و معلمش تأکیدِ عملی می‎کرد. او مدتی طولانی وقتی در مغازهُ تاریک پرسه می‎زدْ خود را به نگاه کردن به آن چیزهایِ قهوه‎ای رنگِ وسوسه‎انگیزی که از جعبهُ ظریفِ چوبی به او لبخند می‎زدند قانع ساخته بود. چه وسوسه‎ای، وقتی لوئیز، فروشندهُ مغازه به جای دیگری نگاه می‎کرد و یا به خواندن مجله مشغول می‎گشت! پیتر با شجاعت در برابر این وسوسه مقاومت می‎کرد، تا اینکه حالا او یک روز تسلیم می‎شود.

هیچ نخستین گناهی بدونِ حوا انجام نمی‎گیرد. البته این اِروینا بود که پیتر بیچاره را به اولین سرقت فریفت. در پشتِ خانه باغ قرار داشت و در انتهای این باغ بوته‎زاری‎ متراکم بود. آن دو با سیگارِ برگِ سرقت کرده با عجله به آنجا می‎روند و آن را روشن می‎کنند و دودش را به هوا می‎فرستند. آنها بطور متناوب سیگار برگ را می‎کشیدند، یک پُک دختر، یک پُک پسر، تا اینکه پسر دیگر نمی‎تواند به کشیدن ادامه دهد. اِروینا مغرورانه به او می‎خندد و به تنهائی به کشیدن ادامه می‎دهد. ظاهراً سیگار کشیدن لذت زیادی به او بخشیده بود اما او هم به تدریج ساکت و ساکت‎تر می‎شود و عاقبت می‎گوید:

"آدم نباید در هیچ چیز اغراق کند!"

باقیماندهُ سیگارِ برگ از دست اِروینا به زمین می‎افتد، رنگش می‎پرد و سرِ کوچکش را به شانهُ پهنِ پیتر تکیه می‎دهد. گناه مشترک ــ کفارهُ مشترک ....

از سمتِ خانه صدائی به گوش می‎رسد: "اِروینا! پیتر! اِروینا! .... شماها کجا هستید؟"

صدایِ خدا در بهشت.

اِروینا بازوی پیتر را نیشگون می‎گیرد و زمزمه می‎کند: "نامادری! حرکت نکن، در غیر اینصورت ما را پیدا می‎کند!"

صدایِ خواندنِ "اِروینا! پیتر!" به مخفیگاهِ آنها نزدیک و نزدیک‎تر می‎گشت. آنها با شنیدنِ صدایِ قدم‎ها بر رویِ مسیرِ شنیْ بدونِ سر و صدا خود را خم و مخفی می‎سازند.

نامادری مدتی گوش می‎سپرد و سپس آهسته به خانه بازمی‎گردد. او زنی زیبا بود، احتمالاً بیست سال جوان‎تر از شوهرش، پدر اِروینا. پدر اِروینا در سه یا چهار سالِ قبلْ بخاطر ازدواج با این زنْ او را از شرایطِ غم‎انگیزی نجات داده بود. او پدرِ میگساری داشت و مجبور بود از کودکی همراه با شش خواهر و برادرش گدائی کند و گرسنگی بکشد. حالا ثروتمند بود و با وجود آنکه شوهرِ سالخورده‎اش هر آرزویِ او را از چشمانش می‎خواندْ اما او برای خواهر و برادرانش کاری انجام نمی‎داد.

مردم این کار او را نمی‎پسندیدند.

مردم می‎گفتند: "او یک قلب سخت دارد!"

اِروینا وقتی با گونه‎هایِ داغ شده از نامادری حرف می‎زدْ ادعا می‎کرد: "او اصلاً قلب ندارد! وقتی پدر با او خیلی خوب است و با مهربانی و آرام به دستش می‎زند و او سپس در برابرِ همهُ مردم دستِ پدرم را می‎بوسدْ من آرزو می‎کنم که او ....!"

اِروینا نمی‎گفت که چه چیزی برای نامادریش آرزو می‎کندْ اما چشمانِ بزرگش نفرت می‎افشاندند.

پیتر این را درک نمی‎کرد. او تا حال هرگز متنفر نبود. او فقط از معلمانش می‎ترسید.

اِروینا به او می‎گفت: "تو گاهی شبیه به یک زن هستی!" پیتر همچنین نمی‎خواست دیگر سرقتِ از جعبهُ سیگار برگ را تکرار کند. اِروینا اما در روز بعد از او درخواست این کار را می‎کند. پدرش در اتاقِ خواب چُرت می‎زد و لوئیز، فروشندهُ مغازه مشغولِ خواندن مجله بود.

او در گوش پیتر زمزمه می‎کند: "بردار، اما درست و حسابی، برای چند بار!" اما چون پیتر با دست‎هایِ آویزان و مردد آنجا ایستاده بودْ اروینا با چشمانِ تیره‎اش نگاهِ تحقیرآمیزی به او می‎کندْ پسرِ جوانِ بی‎جرئت را کنار می‎زند و بر روی انگشت پا به سمتِ میز فروش می‎رود.

اِروینا در حالیکه یک مشت سیگارِ برگ در جیب شلوار او قرار می‎داد می‎گوید: "بفرما! تو بُزدل!"

پیتر اما هنوز نگران مقاومت می‎کرد: "اما ــ اگر ...."

او ناگهان سکوت می‎کند، زیرا در این لحظه زنگولهُ دربِ مغازه به صدا می‎آید و جنگلبان داخل می‎شود. این مردِ غول‎پیکر از لانگنلویس بود، یک مردِ جوانِ زیبا به بلندیِ یک درخت و حدود بیست و پنج سالْ که هر روز مسیرِ یک ساعته از ادارهُ جنگلبانی به آنجا را طی می‎کرد تا در نزدِ پدرِ اِروینا یک لیوان جین بنوشد.

البته او هرگز خودِ پدر را ملاقات نمی‎کردْ زیرا همیشه زمانی می‎آمد که مردِ سالخورده بعد از ظهرها چُرت می‎زد. اما او مدتی در آنجا می‎نشست و با فروشنده یا با نامادری گپ می‎زد، که بعنوان خانمِ کاسبکارِ شایسته‎ایْ هنگام استراحت کردنِ شوهرش باید به مغازه سرکشی می‎کرد.

همچنین این بار هم نامادری به محضِ ورودِ جنگلبانْ در مغازهُ نیمه تاریک ظاهر می‎شود. او بچه‎ها را به باغ می‎فرستد.

"در آنجا پرسه بزنید، اینجا هیچ کاری برای انجام دادن ندارید!" اِروینا پیتر را با خود به بیرون می‎کشد و آنجا پیروزمندانه زمزمه می‎کند: "او احمق است!"

پیتر نگران پاسخ می‎دهد: "آه! او متوجه شده است!"

"مزخرف نگو! بعلاوهْ اگر تو می‎ترسیْ می‎تونیم سیگارهایِ برگ را برگردانیم! اما اینطور به نظرم می‎رسد که تو جرأت نمی‎کنی سیگارِ برگ بکشی!"

این مؤثر واقع می‎شود. پیتر نمی‎توانست یک چنین حرفِ تحقیرآمیزی را بپذیرد. بنابراین کشیدنِ سیگارِ برگ ادامه می‎یابد ــ بوته‎ها رازدار بودند.

یک هفته بعد پدرِ اِروینا هنگامِ صرفِ نهار ناگهان به همسرش می‎گوید:

"بِتیْ من همیشه فکر می‎کنم که لوئیز از سیگار برگ‎ها می‎کشد! سیگار برگ‎هایِ کوبائیِ ما خیلی زود تمام می‎شوند! ... در هر حال می‎تونی مراقب او باشی!"

پیتر رنگش می‎پرد و چنگال از دستش می‎افتد.

او دیرتر وقتی دوباره با اِروینا تنها بود شکایت می‎کند: "دیدی، آنها ما را به چنگ می‎آورند!"

اِروینا چهره را درهم می‎کشد، شانه را بالا می‎اندازد و می‎گوید: "خب باشه، ما دیگه از مغازه چیزی برنمی‎داریم!" و بعد از مکثِ کوتاهی ادامه می‎دهد:

"ما می‎تونیم یک جعبهُ کامل داشته باشیم!"

پیتر چشم‎هایش گشاد و گوش‎هایش باز می‎شوند و می‎پرسد:

"چطور؟ چرا؟ از کجا؟"

اِروینا او را به دنبالِ خود می‎کشد و از پله‎ها به اتاقِ نشیمن می‎برد.

"جعبه‎ها را آن بالا رویِ کُمد می‎بینی؟ اگه ما یک جعبه برداریمْ مدتی طولانی کسی متوجه نمی‎شه! ما آن را میان بوته‎ها مخفی می‎کنیم، .... می‎دونی، و ما سپس دارایِ یک گنج هستیم!"

ایدهُ سرقتِ یک جعبهُ کاملْ بزرگ و جسورانه بود. این فکر بر پیتر چیره می‎شود. سریع یک میز به کنارِ کمد هُل داده می‎شود، یک صندلی بر روی میز گذاشته می‎شود و اِروینا بر روی آن می‎رود، پیتر باید پایهُ صندلی را محکم نگاه می‎داشت. او این کار را وفادارانه انجام می‎دهد، اما در این وقت احساس می‎کند که صدایِ قدم بر روی پله می‎شنود. او وحشتزده پایهُ صندلی را رها می‎کند، صندلی کج می‎شود و پاهایِ اِروینا درست لحظه‎ای که دستش به جلوترین جعبه رسیده بود در هوا معلق می‎مانند. و حالا او فقط می‎توانست خود را به لبهُ کمد آویزان نگاه داردْ در غیر اینصورت به پائین سقوط می‎کرد.

اِروینا فریاد می‎زند: "اما پیتر! تو چقدر ابلهی! خب صندلی را نگهدار .... من دارم می‎افتم!"

"هیس! به خاطر خدا! کسی می‎آید!"

"مزخرف نگو! چه کسی باید بیاید؟ پدر روی کاناپه در اتاقِ خواب چُرت می‎زند و نامادری با جنگلبان در مغازه است! من بهت می‎گم صندلی را نگهدار ....!"

پیتر یک بار دیگر با ترس به سمتِ درب نگاه می‎کند. نه، او اشتباه نکرده بود. حالا اِروینا هم صدایِ نزدیک شدنِ قدم‎ها را می‎شنود. اما او به این خاطر مانند پیترِ دست و پا چلفتی خود را نمی‎بازد.

اِروینا آهسته اما قدرتمندانه می‎گوید: "من را کمی به بالا فشار بده! اینجا .... پاهایم را بگیر و کمی به بالا فشار بده تا من بالا برم! دیگه نمی‎شه پائین آمد! و آن بالا در پشت سیگارها هیچکس دنبال من نمی‎گردد! .... خب! .... خوبه حالا میز را سر جایش هُل بده!"

"و من؟"

پیتر درمانده در وسطِ اتاق ایستاده بود.

"برو زیر مبل و رو زمین دراز بکش! اما خودتو حرکت نده! می‎فهمی! .... و مواظب باش پاهات دیده نشَند! پاها را ببر به سمتِ شِکمِت!"

درست در لحظه‎ای که او فرمان اِروینا را انجام می‎دهد درب گشوده می‎شود. یک زن داخل می‎گردد. او می‎توانست فقط لبهُ دامن و کفشِ زنانه را ببیند. کفش‎ها کوچک نبودند و پاشنهُ کفشِ چپ کمی کج شده بود. یک جفت چکمهُ غول‎پیکر کفشِ زنانه را دنبال می‎کرد. پیتر صحبتی را که صاحبان این کفش‎ها انجام می‎دادند خوب می‎شنیدْ اما آن را کاملاً نمی‎فهمید. اینطور شنیده می‎شد که انگار آن دو نفر از مردِ سالخورده‎ای شکایت می‎کردند که به نحوی مانعِ چیزی بین آن دو می‎باشد. در ضمن صدایِ مردانه بدون هیچ تردیدی به جنگلبان تعلق داشت .... اما صدایِ زنانه؟ صدایِ زنانه آهسته بود و کمی نفس نفس می‎زد. در هر حال صدا باید به یکی از زنانِ خویشاوندِ جنگلبان تعلق داشته باشد، زیرا صاحبِ چکمهُ غول‎پیکر و صاحبِ کفشِ زنانه همدیگر را تو خطاب می‎کردند.

پیتر به این موضوع فکر نمی‎کند، برای این کار او بیش از حد با خودش مشغول بود. زیرا وضعِ او دقیقه به دقیقه غیرقابل تحمل‎تر می‎گشت. گرد و خاکِ زیرِ مبل بینی‎اش را غلغلک می‎داد، او می‎ترسید هر لحظه مجبور به عطسه کردن شود. همچنین به خواب رفتنِ پا او را تهدید می‎کرد، او حرکتِ مورچه‎ای شکل را تا انگشتِ پا احساس می‎کرد. او با احتیاط سعی می‎کرد پایش را کمی حرکت دهد. خدایا! اگر صدائی تولید کند آن دو به درستی آن را می‎شنوند.

صاحبِ کفش زنانه می‎گوید: "آنجا چیزی تکان می‎خورد!"

صاحبِ چکمهُ غول‎پیکر زن را تسلی می‎دهد: "اما چه کسی می‎تواند آنجا باشد!"

صاحبِ کفش زنانه مضطرب اطمینان می‎دهد: "من صدایِ چیزی را شنیدم!"

صاحبِ چکمهُ غول‎پیکر بلند و قاطعانه می‎گوید: "اگر کسی اینجا است باید خود را نشان دهد! من گردنِ کسی را که اینجا است می‎شکنم!"

پیتر به سختی نفس می‎کشید و مشتِ جنگلبان را در کنار گردنش احساس می‎کرد. قلبش طوری با صدایِ بلند می‎زد که می‎ترسید جنگلبانِ عصبانی بتواند آن را بشنود ....

خوشبختانه صاحبِ کفشِ زنانه توضیح می‎دهد که نمی‎خواهد اینجا به هیچ وجه طولانی‎تر بماند و سریع به سمتِ درب می‎رود. صاحبِ چکمه‎هایِ غول‎پیکر از پی او به راه می‎افتد. حالا صدایِ قدم‎ها از راهرو به گوش می‎رسیدند.

پیتر انتظار می‎کشد تا اینکه همه چیز دوباره کاملاً ساکت می‎شود. سپس خود را با زحمت از زیرِ مبل بیرون می‎کشد. او به سختی می‎توانست راست بایستد، تمام استخوان‎هایِ بدنش درد می‎کردند و پاشنهُ پایش بطرز ناخوشایندی غلغلک می‎داد.

او شاکیانه صدا می‎زند: "اِروینا!" و به بالاْ به سمتِ رفیقش نگاه می‎کند. اِروینا پشتِ جعبه‎هایِ سیگارِ برگ چمباته زده بود و با چشمانِ گشاد شده رو به پائین به او نگاه می‎کرد. نه، به او نگاه نمی‎کرد، نگاهش به درب دوخته شده بود. در این حال چهره‎اش بسیار کمرنگ و چنان حالتِ عجیبِ غریبه‎ای به خود گرفته بود که پیتر به وحشت می‎افتد و یک بار دیگر نام او را صدا می‎زند.

حالا تازه به نظر می‎رسید که او به خود آمده است.

پیتر با نگرانی می‎پرسد: "چی شده .... چی شده؟"

اِروینا سرش را تکان می‎دهد و می‎گوید:

"هیچ چیز! هیچ چیز! میز و صندلی را به این سمت هُل بده!"

او بعد از انجامِ این کار قصد داشت در پائین آمدن به اِروینا کمک کندْ اما اِروینا دستور می‎دهد که سر جایش بایستد و ابتدا دامنِ نیمه بلندش را با دقت مرتب می‎کند و سپس پائین می‎آید. اما نه دیگر آنطور سریع و چالاک که قبلاً بالا رفته بود. او پس از پائین آمدن خود را به لبهُ میز تکیه می‎دهد و مدتی در حال نفس تازه کردن آنجا می‎ایستد. سیگار برگ‎ها را هم با خود پائین نیاورده بود. وقتی پیتر این را به او گوشزد می‎کند و می‎خواهد برای برداشتنِ جعبهُ سیگارِ برگ بالا برودْ اِروینا او را با عجله پائین می‎کشد و می‎گوید:

"می‎دونی که ما می‎خواستیم از پدر بیچاره‎ام دزدی کنیم؟!" و ناگهان شروع می‎کند به گریستن.

پیتر تلاش می‎کرد او را آرام سازدْ اما اروینا به او اشاره می‎کند که باید برود. پیتر مانند همیشه اطاعت می‎کند و به سمتِ درب می‎خزدْ اما اِروینا یک بار دیگر او را متوقف می‎سازد و موقرانه می‎گوید: "تو باید قسم بخوری که به هیچ انسانی نگوئی در اینجا چه شنیدی!"

پیتر انگشتانش را برایِ قسم خوردن بلند می‎کند. اِروینا شانه‎های او را می‎گیردْ نگاه نافذی به پیتر می‎کند و ناگهان گردنش را در آغوش می‎گیرد و لبان او را طوفانی می‎بوسد و بعد وی را از اتاق به بیرون هُل می‎دهد.

هنگامیکه پیتر روز بعد برای دیدنش می‎آید، بیهوده اِروینا را در باغ و محل‎هایِ معمولِ بازی در خانهْ جستجو می‎کند. عاقبت او را در اتاقِ پشتیِ مغازه می‎یابد. او آنجا در کنارِ پدرش که با جدیت مشغول محاسبه بودْ نشسته و کاموا می‎بافت. وقتی پیتر داخل می‎شود اروینا سرش را آهسته بالا می‎آورد و به او نگاه می‎کند. یک غریبه از این چشم‎ها به او نگاه می‎کرد. پیتر ناگهان بطرز رقت‎انگیزی خود را جوان احساس می‎کند و خجالت‎زده از اتاق خارج می‎شود. رفیقِ بازی و رفیقِ دزدیِ او ناگهان از دیروز به یک دوشیزه تبدیل گشته و او هنوز همان آدمِ دست و پا چلفتیِ دیروز باقی مانده بود. آدم و حوا.

https://www.youtube.com/embed/sDtlAf0AYGk