365 روز از زندگی من.(15)

خانم <ف> دوباره لبانش به لبخند گشوده گشت.

خانم <ب> مرتب به من و ژولیت نگاه می‎کرد و انگار که چیز عجیبی می‎بیند می‎خندید. یک بار پس از خنده‎ای طولانی به ما گفت "درست شبیه بازیگران سیاره میمونها شده‎اید" و بار دیگر گفت "چه ماسک مسخره‎ای زده‎‌اید، پس چرا من ماسک ندارم!"

امروز به محض وارد شدن به طبقه دوم متوجه سکوت و وضعی غیر معمولی گشتم. بخصوص چون در راه پلکان در آن ساعت از روز بجای به گوش رسیدن آواز ساکنین طبقه دوم صدای ریختن بی رمق تاس بازی مار و پلکان به گوشم رسیده بود.

همکارم ژولیت که حالا پس از چندین ماه کمی با هم دوست شده‎ایم بلافاصله خبر داد که اکثر ساکنین طبقه دوم اسهال گرفته‎اند و باید با دستکش و ماسک N95 کار کرد.

امروز روز خوبی نبود، چهارشنبه که خانم <ف> یک روز بعد از جشن تولد نود و نه سالگیش فوت کرد روز خوبی بود. امروز نه می‎شد با دستکش دست بر شانه سالخوردگان گذارد، نه دهان خود را برای حرف زدن با آنها به گوش‎شان نزدیک ساخت و نه آن چند نفر حاضر در اتاق نشیمن هم که هنوز کاملاً بیمار نشده بودند حال و حوصله درست و حسابی برای صحبت کردن داشتند. جمله‎هایشان بیشتر از یکی دو کلمه تشکیل نمی‎شد و از بی حالی تقریباً روی صندلی ولو شده بودند. با وجود هوای خوب و آفتابی امروز که مانند هوای مطبوع بهاری بود هر پنج خانم به اصطلاح سالم حاضر در اتاق نشیمن سردشان شده بود و مانند مجسمه چشمانشان از رونق زندگی افتاده بود. امروز اصلاً روز خوبی نبود، روز خوب روزی بود که خانم <ف> به آن زیبائی آرام مرد. طوری آرام مرد که من بی اختیار انگشت اشاره دست راستم را روی بینی‎ام گذاشتم و به دخترش که روی صندلی نشسته بود و انتظار فرا رسیدت مرگ مادرش را می‎کشید آهسته گفتم: "هیس، خوابش برده است!"

در حال تسلیت گفتن و دلداری دادن به دختر خانم <ف> به یاد اولین گفتگویم و خانم <ف> که با این سؤالش "چرا به جای شش ساعت ده ساعت و گاهی دوازده ساعت کار می‎کنی؟" آغاز شد و پاسخ من که لبخندی به لبانش انداخت افتادم.

پاسخ من به او این بود: "من خیلی زود معتاد می‎شوم، و حالا هم معتاد جواهرات زندگی شده‎ام، آیا کسی را می‎شناسی که بخواهد بی‎جواهراتش باشد؟ من هم از بیشتر ماندن در کنار شماها لذت می‎برم!"

آخرین گفتگوی کوتاه من و خانم <ف> روز دوشنبه یک روز قبل از جشن تولد نود و نه سالگیش و در حالی انجام گرفت که من او را برای صرف قهوه و شیرینی در ساعت دو بعد از ظهر از اتاقش به سمت اتاق غذاخوری همراهی می‎کردم:

خانم <ف> در حالیکه مانند مورچه خسته‎ای گام‎های کوتاه برمی‎داشت: "دلم می‎خواد بخوابم و دیگه بیدار نشم."

من: "البته بعد از گرفتن جشن تولد دویست سالگی."

خانم <ف> (خیلی ظریف بود، باله می‎رقصیده و هیکلی باریک و قلمی داشت، اهل مطالعه بود و از سر خرد کم حرف می‎زد، اما حرف‎هایش شیرین بودند و گاهی پر از طنز. و بسیار شیکپوش بود، و چقدر لباس‎هایش برازنده اندامش بودند) نگاه عاقل اندر سفیه اما مهربانانه‎ای به من می‎کند و می‎گوید: "وقتی به سن من رسیدی حرف امروزم را به یاد خواهی آورد."

همه روزها با بودن خانم <ف> خوب بودند، حتی روز زیبا مردنش.