زهر.

او خود را بدون رغبت به سمت خانه می‎کشید. هوا گرم بود. جویبارها بوی کف صابون و آب گندیده می‎دادند. او خود را به این خاطر که لاقیدانه در میان شهر بی مقصد راه می‎رفت ملامت می‎کرد، اما بجای رفتن به خانه همچنان ول می‎گشت. روزنامه در پشت شیشه کیوسک تا خورده بود، و هنریک Henryk می‎توانست گزارش ارتش را فقط تا حدی که قابل خواندن بود ببیند: "در جبهه شرقی بجز فعالیت رزمی محلی روز به آرامی گذشت. امروز صبح هواپیماهای سریع جنگنده در اقیانوس منجمد شمالی دو کشتی تجارتی را غرق ساختند. در شب 5 ژوئن تأسیسات بندری در الجزیره بمباران گشت ..."

هنریک پس از خواندن گزارش به رفتن ادامه می‎دهد. هنگامی که او به مغازه قصابی آشنائی می‎رسد به داخل آن نگاه می‎کند. به قلاب‎ها گوشت آویزان نبود، اما داخل مغازه بوی خون گرمی می‎داد. در کنار میز مغازه زن‎ها ایستاده بودند. هنریک چند قدم از آنجا دور می‎شود، بعد برمی‎گردد. چند بار از یک سمت خیابان به سمت دیگر می‎رود. او می‎خواست استخوان و نیم کیلو کالباس نسیه بخرد و معلوم نبود که چرا از زن‎های داخل مغازه خجالت می‎کشید. پاهایش در درون کفش از سرما می‎سوخت. او عرق از روی پیشانی پاک می‎کند و در مقابل پنجره مغازه که از پشت آن بچه خوک گچی گلگونی لبخند می‎زد می‎ایستد.

اما چون زن‎ها در مغازه ایستاده و هنوز قصد ترک کردن مغازه را نداشتند، بنابراین او به رفتن ادامه می‎دهد. هنگامیکه او به دیوار گورستان که در اثر گذشت سالیان تقریباً از وسط شهر و از میان خانه‎ها و باغ‎ها می‎گذشت نزدیک می‎شود یک گروه از ژاندارم‎ها و غیر نظامیان را می‎بیند. آنها در سراسر خیابان ایستاده بودند. در این وقت مردی از دوچرخه پیاده می‎شود و با حرکتی سریع دستش را به جیب بغل می‎برد، احتمالاً برای خارج کردن کارت شناسائی خود. هنریک آهسته به ژاندارم‎های یونیفرم بر تن که فریاد می‎کشیدند نزدیک می‎گشت، بعد برمی‎گردد و آرام خود را از آنجا دور می‎سازد. رفتنش مانند پیاده‎روی تنبلانه یک جوان بی حوصله به چشم می‎آمد. او یک کارت شناسائی و یک کارت کار جعلی با عقاب آلمانی‎ای که یک اشتباه کوچک جزئی در کنار بال‎هایش دیده می‎شد به همراه داشت؛ مُهر خیلی بد زده شده بود.

او داغ بود. بدنش کاملاً خیس شده بود، طوریکه انگار پوست از تمام منفذهایش می‎گریست. دهقانان در بشکه‎های دراز چوبی آشغال و مدفوع از شهر خارج می‎ساختند.

او فکر می‎کند <اگر دستگیرم می‎کردند، اگر حالا یقه‎ام را می‎گرفتند، بعد همه چیز تمام می‎شد. من می‎توانستم پنج دقیقه پیش کشته شده باشم و هیچ کس از آن با خبر نمی‎گشت. در گورستان توکاهای سیاه رنگ با نک‎های طلائی آواز می‎خواندند، اما یونیفرم‎های سبزـ‎سیاه پوش مرا محاصره کرده و کتک می‎زدند ...> این افکار در مورد مرگ و زندگی خیلی مهم بودند، چنان مهم که هنریک اصلاً متوجه نگشت چگونه او دوباره در مقابل مغازه قصابی آمده بوده است. در انعکاس آب بی حرکت شیشه ویترین چهره خود را تماشا می‎کرد.

هنگامیکه او پس از لحظه‎ای داخل مغازه می‎گردد، قصاب به او می‎گوید که دیگر گوشتی وجود ندارد.

او خسته به خانه بازمی‎گردد. <آنجا اقیانوس منجمد شمالی و الجزایر، و اینجا بخاطر نیم کیلو استخوان. عیناً برای یک سگ ...> از دور متوجه دود روشنی بر بالای دودکش می‎گردد. این او را خوشحال می‎سازد و اجازه می‎دهد که احساس سبک گشتن در او زنده شود. ظهرها غذا پخته می‎شد. او جای خود را در خانه داشت. در خانه به او فکر می‎کردند. او آنجا آدم بزرگی بود که رویش حساب می‎کردند. او به قدم‎هایش شتاب می‎بخشد.

مادر از او می‎پرسد که چرا او این همه وقت در راه بوده، وقت غذا خوردن است. برادر از او می‎پرسد: "خبر تازه در جهان چیست؟" هنریک جواب می‎دهد که در جنوب و غرب اتفاق جالبی رخ نداده است، اما در خیابان یوهانس Johannesstraße در کنار گورستان ژاندارم‎ها ایستاده‎اند و جلوی مردم را می‎گیرند.

هنریک بعد از خوردن غذا مجله دو هفته قبل آدلر  Adle را تماشا می‎کند و به این می‎اندیشد که چه باید انجام گیرد. او باید چه بکند. دو ماه از در خانه ماندن او و انتظار شنیدن خبر می‎گذشت. اما از <حوزه> هیچ خبری فرستاده نشده بود، پول هم برایش نمی‎فرستادند. اقامت در خانه بعنوان استراحت، به انتظاری عذاب‎آور تبدیل شده بود. او بعد از پایان ورق زدن مجله آدلر مشغول خواندن دستور زبان لاتین می‎گردد که سال‎ها قبل با استثناهای متعدد و دیگر پیچیدگی‎هایش سردرد بسیاری برایش ایجاد کرده بود.

در این لحظه جلوی درب خانه یک موتور ترق تروقی می‎کند و خاموش می‎گردد. درب اتاق باز می‎شود و مادر رنگ پریده و وحشتزده و در پشت سر او بوناونتورا Bonawentura با اندام بلند پوشیده شده در بارانی مشمائی سیاه و درخشنده‎ای داخل می‎گردند. این بارانی مادر را آنطور ترسانده بود. مادر می‎رود و با احتیاط در را پشت سر خود می‎بندد. بوناونتورا کوتاه و دقیق به هنریک توضیح می‎دهد که جریان از چه قرار است. سپس مادر دو فنجان قهوه و شیرینی خشک می‎آورد. بوناونتورا از مزه قهوه و شیرینی تعریف می‎کند؛ او خیلی زود دوباره می‎رود. مادر در حقیقت فکر کرده بود که این مرد با بارانی سیاه از آدم‎های خودی‎ست، اما هنوز هم هیجانزده بود و در چشمانش وحشت قرار داشت. هنریک از او خواهش می‎کند که لباس‎ها را تمام کند، دو روز دیگر باید او برود. این خواهش مادر را آرام می‎سازد و فوراً خود را مشغول بررسی پیراهن‎ها و جوراب‎ها می‎کند ... این کار برعکس احساس اولیه و انتظارات بد کاری محکم طرحریزی شده بود.

آنها بین توالت و پشته‎ای از زباله ایستاده بودند.

مرد کوچک‎تر می‎گوید: "به من صد سلوتی Zloty بده، بعد می‎تونی صاحبش بشی ..."

مرد بزرگ‎تر با تکان دادن شانه‎هایش می‎گوید: "صد اسلوتی. برای چی؟"

"زهر مستقیم از سازمان میاد، اصل بودنش تضمینیه."

"از کجا می‎دونی؟"

"ها، نترس، تو حتماً سقط خواهی شد، فقط امتحان کن. من که به تو چیز بنجل نمی‎فروشم ... برای خودت می‎خوای، آره؟"

مرد کوچک‎تر یک قوطی کوچک حلبی از جیب درمی‎آورد، درش را باز می‎کند و محتوی آن را که یک کپسول گِرد در لاستیک احاطه شده بود را در دست باز کرده مرد بزرگ‎تر می‎اندازد. مرد با دقت زهر را بررسی می‎کند.

مرد کوچک‎تر توضیح می‎دهد: "محصول انگلیسه، کالای چتر بازهاست. از یک افسر نیروی دفاعی هدیه گرفتم. بهتر از سیانوره. می‎تونی تا وقتی بخواهی تو دهنت نگهش داری. می‎تونی وقتی ضروری می‎شه بجویش، یا دوباره تو جیبت بگذاری. کپسول تو این لاستیک خیس و خراب نمی‎شه ..."

مردبزرگ‎تر سرش را تکان می‎دهد.

"برای اولین بار چنین چیزی می‎بینم."

"بله می‎دونم، انگلیسی‎ها فرهنگ دارند ... اما آنها مقدار زیادی از این جنس به این سمت نمی‎فرستن. فقط برای آدم‎های خاص. سگ کوچکی مثل تو هم می‎تونه در اثر گیر کردن استخون خفه بشه ..."

"پنجاه اسلوتی کافیه؟"

"رد کن بیاد."

مرد کوچک‎تر اسکناس کثیف و مچاله شده را صاف می‎کند؛ اسکناس از وسط پاره و با کاغذ سیگار چسبانده شده بود.

او سرش را به سمت مرد بزرگ‎تر می‎چرخاند و می‎گوید: "اسکناس دیگه‎ای نداری؟ اینو کسی ازم قبول نمی‎کنه."

مرد بزرگ‎تر دگمه‎های پالتویش را می‎بندد.

"چرا چرا، نترس. من بی پول بی پولم، آخرین گاوم را هم فروختم. خوب تا بعد، مواظب خودت باش هنیو heniu!" او بر شانه مرد کوچک‎تر می‎زند. هنریک او را در حال رفتن از پشت نگاه می‎کند. مرد بزرگ‎تر در حال رفتن سوت می‎زد. انگار کپسول کوچک زهر احاطه شده در لاستیک او را سر حال آورده بود. هنریک می‎اندیشد که <او احساس می‎کند که زنده است. او فقط باید خوشحال باشد!> و اسکناس را تا می‎کند و براه می‎افتد.

در حال رفتن به سوی آپارتمان خاکستری رنگ تمام مدت به اسکناس معیوب فکر می‎کرد. وقتی او از پله‎ها بالا می‎رفت، ایستاد، اسکناس را از جیب خارج ساخت و محل وصله شده را دقیقاً تماشا کرد و به خود گفت: زن آن را قبول خواهد کرد.

او از روی پله‎های چوبی کهنه تا طبقه زیرشیروانی بالا می‎رود. در آنجا محلی برای خشک کردن لباس‎ها بود، و در سمت دیگر صاحبخانه اتاق‎هائی ساخته بود که آدم‎هائی بخاطر کمبود پول نزدیک آسمان، در طبقه زیر شیروانی یا در زیرزمین زندگی می‎کردند.

بر روی زمین لانه‎های چوبی خرگوش قرار داشتند که درونشان چمن قرار داشت و از لای درزها مدفوع به بیرون زده بود، در گوشه لانه‎ها خرگوش‎ها چمباته زده بودند. در کنار دودکش یک جعبه شن برای خاموش کردن آتش قرار داشت که از آن بعنوان آشغالدانی برای خاکستر و زباله‎هائی که در زیر سقف داغ شیروانی پوسیده می‎گشتند استفاده می‎شد.

هنریک در مقابل درب جگری رنگ شده‎ای می‎ایستد. رنگ جگری ترک برداشته و در حال ریختن بود. هرچند نامی بر روی درب وجود نداشت، اما او می‎دانست چه کسی در پشت آن زندگی می‎کند. او محکم به درب می‎کوبد. کسی پاسخ نمی‎دهد. او دستگیره درب را فشار می‎دهد. یک اتاق دراز و کم نوری که توسط نوار پهن نوری که از بالا می‎تابید به دو قسمت شده بود. از داخل روشنائی زنی خارج می‎گردد. او لباسی گشاد از پارچه چیت بر تن داشت که با آن دست‎های آلوده به آردش را پاک می‎کرد. موهای سیاه و صاف شانه شده‎اش چرب و درخشنده بود، و با چشمان سیاه درشت خود مهمان را تماشا می‎کرد. زن بدون آنکه جواب سلام او را بدهد سرسری می‎گوید: "بله، چی می‎خوای؟"

هنریک یک قدم به جلو برمی‎دارد و می‎ایستد. او در کنار اجاق دو کودک کوچک را می‎بیند. آنها بازی خود را قطع کرده و با کنجکاوی به انسان غریبه نگاه می‎کردند. بر کف اتاق جعبه‎های کوچک مقوائی شن، چمن و لوبیاهای سفید قرار داشتند. دختر کوچک ترازوئی در دست داشت.

"یکی از همکارانم به من گفت که اینجا ..." هنریک سکوت می‎کند. او انتظار می‎کشید تا شاید زن به کمک او بیاید، اما زن ساکت ایستاده بود. دست‎هایش را در هم فرو برده و سرش را خم کرده بود و به نظر می‎رسید که مشغول گوش دادن است.

هنریک فکر کرد "فاحشه پیر" و با عصبانیت پول را از جیب خارج می‎سازد. او اسکناس تا شده را روی میز قرار می‎دهد و می‎گوید: "این مقدار کافی‎ست؟"

زن سرش را تکان می‎دهد و می‎گوید: "چه خبرتونه ..."

"دفعه بعد بیشتر میارم."

زن شروع به خندیدن می‎کند. هنریک می‎خواهد برود، اما زن دستش را می‎گیرد و می‎گوید: "نگاه کن، چه عجله‎ای هم داره. کمی صبر کنید ... این وقت از روز ..." او به گوشه اتاق که بچه‎هایش ایستاده بودند می‎رود، روی زمین زانو می‎زند و موی روشن دختر کوچک را نوازش می‎کند.

"کوچولو همین گوشه بازی کن." او دختر را در کنار خود می‎نشاند و بر روی ترازویش شن می‎ریزد. "تا وقتی که من صداتون نکردم از این گوشه خارج نشید." پسر در کنار خواهر خود چمباته می‎زند. زن صندلی‎ای روبروی محل بازی بچه‎ها قرار می‎دهد و پارچه‎ای روی لبه آن آویزان می‎کند و می‎گوید: "مامان فقط باید کاری برای این آقا انجام بده و فوری دوباره پیش شماها میاد."

زن بلند می‎شود و به سمت تختخواب که در گوشه تاریک و زیر سقف مورب اتاق قرار داشت می‎رود. لحاف ملافه نشده را کنار می‎زند و با حرکت سر به او می‎گوید:

"بیا."

هنریک وسائلش را در شب می‎بندد. او جوراب نخی و پیراهن تمیزی را داخل کیف چرمی می‎کند. با برادرش در باره آخرین گزارش ارتش از جبهه شرقی حرف می‎زند: <در جبهه شرقی، بجز جنگ‎های سختی در کوبان‎ـ‎بروکن‎کوپف Kuban-Brückenkopf روز آرام می‎گذرد. نیروهای آلمانی و رومانی بسیاری از حملات دشمن در منطقه شمال غربی کریمزکایا Krimskaja را دفع کردند ...>. آنها زود برای خواب می‎روند. او و برادرش هر دو بر روی یک تخت که جیر‎جیر می‎کرد می‎خوابیدند.

هنریک در اواسط شب چند بار از خواب برخاست و چراغ را روشن کرد، تا کک‎ها را از بدنش بتکاند، آنها طوری نیش می‎زدند که انگار شن‎های آتشین در تختخواب پاشیده‎اند.

او از پشت در می‎شنید که چطور مادر در روی تختخواب خو از این پهلو و آن پهلو می‎شد و آه می‎کشید. حتماً او هنوز چشمانش را نبسته و در تمام مدت با وحشت به سفر او فکر می‎کرده است. او با چشمان باز یک کودک وحشتزده تنها دراز کشیده بود و گذشت ساعت‎ها را می‎شمرد. هنریک نمی‎گذارد که مادر متوجه او شود، زیرا هیچ صدا و اشاره‎ای نمی‎توانست به مادر کمک کند. بزرگ‎ترین عشق هم کوچک‎ترین دردی از دیگری دوا نمی‎کند، کاملاً برعکس، هرچه عشق بزرگ‎تر باشد، بار بر دوش عاشق و معشوق را سنگین‎تر می‎سازد. ملیونها چشم در شب بی قرارانه انتظار می‎کشیدند و نمی‎توانستند هرگز پیش بینی کنند که در بیداری چگونه خواهد گشت.

صبح هنریک مایل به بیدار شدن نبود، اما مادر بیدار شده بود و صبحانه را آماده می‎کرد. نان با گل رس پخته شده، مربای چغندر، قهوه، یک جعبه کوچک قند. برای راه چند نان، دو تخم مرغ پخته و مقدار کمی نمک در کاغذ پیچیده شده. او باید بعد از صبحانه فوری خداحافظی می‎کرد و می‎رفت.

مادر خود را کاملاً نزدیک هنریک کشانده بود. صورتش مانند یک مشت کوچک مچاله شده بود. از چشمانش اشگ می‎چکید. دست‎ها و صورت هنریک را طوریکه آدم به سطح روئی یک شیء ناشناس دست می‎کشد خیلی سریع لمس می‎کند.

هنریک از خانه دور می‎شود. قدم‎هایش آرام‎تر می‎گردد. تنهائی او را مرتب نگران‎تر می‎کرد. نام جعلی بر روی مدارکش حالا معنای خودش را نشان می‎داد. این انسان که به سمت شهر در حرکت بود کارهائی در پیش داشت که تنها او باید انجام می‎داد. آن زندگی، آن خانه در آنجا به خاطره‎ای دور مبدل می‎گردد، به یک گردش در سال‎های دور کودکی و پر از نور.

او نباید به آن فکر کند. فقط گاهی در راه، رگه‎ای از این نور شب را روشن می‎ساخت، و بعد او در تاریکی تندتر می‎رفت، گرچه یک روز آفتابی از ماه ژوئن بود.

او باید در بین راه پیش یک پیرمرد صحاف، یک صندوق پستی جاندار می‎رفت و نامه‎ای برای حوزه از او می‎گرفت. بوناونتورا از او به این خاطر خواهش کرده بود. چند هفته‎ای می‎شد که حوزه دیگر هیچ بیانیه مطبوعاتی مرکزی دریافت نکرده بود. در این زمان توزیع درست انجام نمی‎گرفت. هنریک به بوناونتورا گفته بود که این یک کار زنانه است. بوناونتورا گفته بود که این یک دستور نیست، بلکه فقط یک خواهش است ...

عاقبت هنریک با این کار موافقت می‎کند، اما حالا او عصبانی بود، او می‎خواست هنگام سفر آسایش داشته باشد. بخاطر هر چیز کوچکی عصبی و هیجانزده می‎شد. انتظار و بی عملی در خانه اعصابش را خیلی تحریک کرده بود.  

راه حل مانند همیشه هوشیارانه انتخاب نشده بود. صبح زود از یک صحاف بپرسد: "آیا امگا Omega برای بولک Bolek تمام شده است؟" . بعد یک پاکت کوچک را تحویل گرفتن ممکن بود برای افراد ساده لوح خوب باشد. تعجب نداشت وقتی دو راهبه می‎خواستند یک کتاب نماز بگیرند کاملاً پر معنی نگاه می‎کردند، اما صورت‎هایشان در زیر کلاه بی لبه سفید و سفت بی حرکت باقی مانده بود.

سفر به R به آرامی انجام گرفت. در کوپه جوانی سرش را روی گونی سیب‎زمینی گذاشته و خوابیده بود. گاهی مبهوت سرش را بلند می‎کرد، به اطراف خیره می‎گشت و نام ایستگاه را می‎پرسید. هنریک کنارپنجره می‎شیند. او کیف چرمی‎اش را در جای اسباب مسافرین بالای سرش قرار می‎دهد، اما کاغذها، پاکت کوچک و روزنامه کراکاوئر Krakauer Zeitung که در ایستگاه راه‎آهن خریده و بی دقت تا کرده بود را نزد خود نگاه می‎دارد. او سیگاری روشن می‎کند. مراتع و مزارع در جلوی پنجره مانند نوار سبز رنگی از برابر چشمانش می‎گذشتند. او خود را به دیوار لرزان کوپه قطار تکیه می‎دهد و چشم‎هایش را می‎بندد. درها با سر و صدا باز و بسته می‎گشتند. سه ژاندارم داخل کوپه می‎شوند. هنریک برای یک لحظه خوابش برده بود، زیرا که او نه صداهای افرادی را که نزدیک می‎گشتند و نه صدای نزدیک شدن قدم‎هایشان را شنیده بود. احتمالاً ژاندارم‎ها در ایستگاه کوچکی سوار شده بودند. سیگارش خاموش شده بود. هنریک خود را حرکت می‎دهد و خاکستر سیگارش بر روی زمین می‎ریزد. او وحشتزده می‎شود و ته سیگار را در جاسیگاری می‎اندازد. ژاندارم‎ها به مقررات توجه مخصوصی می‎کردند.

ژاندارمها ساکت بودند، آدم می‎توانست خستگی را در چهره انها ببیند، آنها با همدیگر صحبت نمی‎کردند. جوان با سر تکیه داده شده به گونی سیب‎زمینی در خواب بود. ژاندارمی که خود را کنار او نشانده بود به پسر نگاه می‎کرد. هنریک به خود تکان نمی‎داد. نگاهش به نوشته سگک فانوسقه "خدا با ما" دوخته شده بود، او حرف به حرف آن را می‎خواند و همزمان تمام کوپه و تمام اشخاص را تماشا می‎کرد، به کوچک‎ترین جزئیات لباس‎ها و صورت‎هایشان. به نظرش می‎آمد که انگار او حالت چهره خود را در چهره آنها می‎بیند. تا پایان سفر هنوز سی دقیقه باقی مانده بود. در این مدت چیزی در کوپه تغییر نمی‎کند. ژاندرم خواب‎آلوده به هنریک نگاه می‎کرد، طوریکه انگار او را نمی‎بیند. هنریک آرام بود، اما فقدان آن کپسول زهر با لاستیک پوشیده شده را یک نقص به حساب می‎آورد.

ژاندارم باید تمام مدت به چیزی فکر می‎کرده باشد، زیرا ناگهان حرکتی می‎کند، به شانه جوان به خواب رفته می‎زند و مانند وحشی‎ها فریاد می‎کشد. پسر جوان سرش را بلند می‎کند. او وحشت کرده بود و مانند دیوانه‎ها از یکی به دیگری نگاه می‎کرد، سیب‎زمینی‎ها را درمی‎آورد و به ژاندارم‎ها نشان می‎داد. ژاندارم‎ها بلند می‎خندیدند. جوان سیب‎زمینی‎ها را طوری در دستانش می‎چرخاند که انگار آنها را از خاکستر داغی بیرون کشیده است. در دهان باز شده‎اش کلمه "سیب‎زمینی، سیب‎زمینی ..." با عصبانیت خارج می‎شد. در چشمان روشن و شفاف ژاندارمی که این شوخی اختراع او بود از خنده زیاد اشگ جمع شده بود.

آنها تا ریختن اشگ از چشمانشان می‎خندیدند. در نزد آنها چنین لحظه خوش لجام گسیخته‎ای وجود داشت. آنها مانند کودکان می‎خندیدند. اما خنده‎شان فقط برای خود آنها رزرو شده بود. کسی که به آنها تعلق نداشت باید جدی باقی می‎ماند، آدم می‎توانست بخاطر خندیدن از آنها کشیده بخورد.

ظهور انفجار شادی در ژاندارم‎ها هنریک را آرام ساخته بود.

او از ایستگاه قطار پیش سبیشک Zbyszek که در مخفیگاه خوب و قدیمی‎ای زندگی می‎کرد می‎رود. سبیشک با دستگاه تکثیر دستی مشغول چاپ آخرین شماره اطلاعیه حوزه بود. او غرق عرق و آغشته به جوهر چاپ بود.

او در حال استقبال از هنریک می‎گوید "یک کار کثیف" و غلتک رنگ را به کناری می‎گذارد. هنریک نوشابه نیمه گرمی را که روی میز قرار داشت تا ته می‎نوشد و روی کاناپه کوچک می‎شیند.

"من برایت روزنامه‎ها را آوردم." و پاکت با نخ پیچیده شده را به طرف سبیشک پرت می‎کند.

"چه خبر تازه از بوناونتورا؟"

"او پیش من بود، قهوه خیلی به او مزه داد، و قادر نبود یقدر کافی از شیرینی‎های خشک پخته شده با روغن تقدیر کند."

"آیا چیز جالبی تعریف کرد؟"

"او گفت می‎خواهند صلیبی به تو جایزه بدهند."

"آنها باید سیانور به من هدیه کنند، بوناونتورا می‎خواست برای من سیانور بفرستد."

"من این را به بوناونتورا گفتم، اما او پدرانه به من توضیح داد که بهتره جوان‎ها به زندگی فکر کنند و نه به مرگ. کاش می‎شنیدی که او چه زیبا حرف می‎زد!"

"اینجا یک روز مرا می‎گرند و مانند موش صحرائی می‎کشند. با رنگ که نمی‎تونم خودم را بکشم، لعنت."

"گناه نکن، و لعنت نفرست. برای آرام شدن بولتن را بخوان."

سبیشک به سراغ روزنامه‎ها می‎رود. هنریک صفحه چاپ شده را نگاه می‎کند، سپس غلتک را برمی‎دارد و با آن بر روی دستگاه چاپ می‎راند. او صفحه تمیزی را روی دستگاه می‎گذارد و یک بار دیگر غلتک را روی آن می‎کشد.

"تو ادامه بده. این کار تمام شب حالم را بهم زده. باید این شماره به صندوق برود ..." سبیشک در حال خواندن سرش مرتب خم‎تر می‎شود، و عاقبت به خواب می‎رود. آنها کار را با هم تمام می‎کنند. آنها صفحه‎ها را بهم وصل و روزنامه‎های کوچک چاپ شده را بسته بندی کرده و برای توزیع آماده می‎کنند.

هنریک شب پیش سبیشک می‎ماند. او بر روی کاناپه سفت دراز می‎کشد و به شکایات سبیشک گوش می‎دهد. سبیشک مدام به موضوع سم بازمی‎گشت. از آنجائیکه او هنوز از زمان مدرسه خود را با شیمی مشغول می‎ساخت، بنابراین سعی کرده بود خودش چیزی درست کند، و او حتی چند لوله آزمایش با مواد سمی را به هنریک نشان می‎دهد، متأسفانه یکی از اجزاء مهم را کم داشت و به همین دلیل زهر نمی‎توانست اثر کند. هنریک تقریباً خوابش برده بود که سبیشک از او در باره کپسول زهر انگلیسی سؤال می‎کند. هنریک بی میل جواب می‎دهد، اما دیگری ول کن نبود.

"با آن چه کردی؟"

"خوردمش."

"اما تو به من قول داده بودی."

"بابا راحتم بذار، تو صد سال زندگی خواهی کرد، فرزند و نوه‎هایت را روی زانویت تاب خواهی داد."

"چه کارش کردی؟"

"دور انداختم."

"خوک."

"یعنی چه خوک؟ برای چی سم می‎خواهی؟ یک روزی تو هم با ماشین چاپت به جنگل خواهی آمد. بعد ما آنجا سوسیس، گوشت راسته و ماهی دود داده شده خواهیم خورد و کنیاک و تخم مرغ دم می‎کنیم. حالا بخواب، فردا همه چیز تمام می‎شود.

"پیش من بله، اما پیش آدم  Adam نه."

"چه اتفاقی برای او رخ داده است؟"

"او پیامی مخفی به بیرون فرستاده، او مایل است سم داشته باشد."

هنریک لبش را به دندان می‎گیرد.

"او را زده‎اند؟"

"او را برای بازجوئی برده و از او استنطاق کرده‎اند."

"فکر می‎کنی که شاید او را زده باشند؟"

"او پیام مخفی بیرون فرستاده. او نوشته که ما نباید زنگ خطر را به صدا در بیاریم، او چیزی لو نداده است. اما خواهش می‎کند برایش سم بفرستیم. باید برای او چیزی پیدا کنند، فقط جای تأسف است که زودتر در این باره فکر نشده است. برای افرادمان بار دیگر دوباره چیزی در آنجا وجود نداره ..."

"احتمالاً اشمالس  Schmalz از او بازجوئی کرده؟"

"حتماً."

"آدم فرد محکمی‎ست."

"ناظر ما می‎گوید که آدم چهار دست و پا راه می‎رود."

هنریک می‎گوید "این اشمالس مادرقحبه را باید مدت‎ها پیش می‎کشتیم" و ناخن‎های دستش را می‎جود.

سبیشک می‎گوید: "حالا به دلیل گروگان‎ها نمی‎شه. باید طور دیگری کلک او را کند."

هنریک فکر کرد که باید حتماً به پائین تنه‎اش کوبیده باشند، به این دلیل آدم نمی‎تواند راه برود. به او دستور داده‎اند که با پاهای جدا از هم بایستد، و بعد با نوک چکمه به اندام‎های تناسلی‎اش کوبیده‎اند ... آیا کسی می‎تواند چنین کاری را تحمل کند؟

او صورتش را برمی‎گرداند و دهانش را به متکا فشار می‎دهد. چه روش‎هائی دارند ... آیا من می‎توانم آن را تحمل کنم؟ وحشت او را در بر می‎گیرد. <من نباید آن را می‎فروختم، خیلی زود این کار را کردم. همه چیز خیلی سریع انجام شد، من باید تا آخر آن را نگاه می‎داشتم. من زیاد می‎دانم، خیلی زیاد. این آدرس‎ها و رابطه‎ها به من چه ربطی دارند. مرتب تازه. من در این باره هیچ حقی ندارم. من نمی‎خواهم هیچ چیز بدانم، من نمی‎خواهم، نه!>

او آخرین کلمه را فریاد کشید و از خواب بیدار گشت. هنوز شب بود. در بیرون، در جلوی پنجره، شهری قرار داشت که در آن مرگ مخفی بود. در انسان‎ها و در چیزها مرگ مخفی بود. مخفی در درب خانه‎ها، بر روی خیابان‎ها و پارکی که توکاهای سیاه با نک‎های طلائی آوازشان را می‎خواندند.

نزدیک صبح آنها از صدای شلیک کاملاً نزدیکی بیدار می‎شوند. دیرتر از همسایه‎ها می‎شنوند که ژاندارم‎ها خوک فروش را که در خانه چوبی کنار پشته کود زندگی می‎کرد با گلوله کشته‎اند.

آنها بعد از صبحانه برای دیدن فرد تیرباران شده می‎روند. او در حیاط کوچکش افتاده بود، در میان نرده‎های چوبی، طوریکه انگار آن محل را بخاطر افتادن در آنجا برای خودش ساخته بوده است. او با پیراهن و شلوار آنجا افتاده بود، پابرهنه، همانطور که او از روی تختخواب بیرون آمده بود. دهان آبی تیره رنگش رو به آسمان شفاف آسمان ماه ژوئن بازمانده بود.

هوای خوب تمام روز دوام می‎آورد، و هنریک سر حال از میان مزارع و جنگل‎ها به راهپیمائی می‎پردازد. هدف او یک جنگلبانی بود، جائیکه او برای کار باید خود را معرفی می‎کرد. شب بود که او به آنجا رسید. جنگلبان در خانه نبود. زنی در همسایگی آنها به او گفت که جنگلبان به اتفاق زنش پیش همکار خود برای نامگذاری فرزندش رفته است، اما آنها قبل از شب برخواهند گشت، زیرا که حالا مردم مشکوکی در خیابان‎ها رفت و آمد می‎کنند.

زن خیلی پر حرف بود. او از هنریک پرسید از کجا او می‎آید، آیا او خسته است و آیا او برادر آقای جنگلبان است. هنریک فقط سرش را تکان می‎داد. زن مدت دیگری در کنار نرده‎ها می‎ماند و بعد می‎رود. هنریک در جلوی آلاچیق جنگلبانی می‎شیند و نفس عمقی می‎کشد. او با ذوق هوای معطر شامگاهی را به درون ریه می‎کشید. از تشخیص دادن تک تک عطرها خوشش می‎آمد. عطرها موج به موج از سمت جنگل‎ها، از چمنزارها و مزارع و از خانه‎ها می‎آمدند. آنها در لایه‎های جدا از هم می‎آمدند و بعد خود را به توده ابر شفافی تبدیل می‎ساختند. هنریک برای خود صحبت می‎کرد، او لبخند می‎زد و یک اسم عبور را با خود تکرار می‎کردد: "میشا Micha مرا بخاطر جمع‎آوری صمغ پیش شما فرستاده." فرد ناشناس باید جواب می‎داد: "بسیار خوب، در اداره کار همه چیز تنظیم شده است."

هنوز انتظار او را نمی‎کشیدند. هنریک یک روز زودتر به جنگلبانی رسیده بود. حالا او در خانه بیگانه‎ای انتظار می‎کشید، در تاریکی، و گاهی او به آسمان و به ستارها نگاه می‎کرد. او فکر کرد: <آنجا بر روی ستاره‎ها حتماً کسی هیچ چیز از ما نمی‎داند. ستاره‎ها، ستاره‎ها ... این چه کاریست ...> هنگامیکه درب به صدا می‎آید، او از جایش تکان نمی‎خورد. با هیچ صدائی او حضور خود را لو نمی‎داد. جنگلبان داخل آلاچیق می‎شود. آنها در مقابل همدیگر قرار می‎گیرند. انسان‎هائی بدون نام، با چشمانی که در طرح تاریک چهره‎شان می‎درخشید.

هنریک اسم شب را با صدائی آهسته می‎گوید، فرمول کوچکی را که انسان‎های غریبه را در مرگ و زندگی به هم متصل می‎ساخت.

آنها به آشپزخانه می‎روند. جنگلبان چراغ نفتی را روشن می‎کند و صندلی‎ای به سمت هنریک می‎کشد. زن جنگلبان به اتاق دیگر می‎رود تا دختر کوچکش را در رختخواب قرار دهد، یک دختر کوچک که در آغوش مادر به خواب رفته بود. دهان کوچک کودک نیمه باز و صورت کوچک خندانش کاملاً پاک بود.

جنگلبان از راهی که او آمده بود می‎پرسد، از حال بوناونتورا و آنچه در جهان رخ می‎داد.

کمی دیرتر زنش به آشپزخانه می‎رود و با لبخندی هنریک را نوازش می‎دهد. "حتماً گرسنه‎اید و عرق کرده‎اید. من فوری آب برای گرم شدن روی اجاق می‎گذارم و چیزی برای خوردن آماده می‎کنم. شما در اتاق غذاخوری روی کاناپه می‎خوابید.

زن به طور حتم در پذیرش مهمان‎هائی مانند من تمرین داشت. او می‎دانست که ما به چه نیاز داریم: آب، غذا، خواب. هنریک سریع خود را می‎شوید و برای غذا کنار میز می‎شیند. جنگلبان با او گیلاسی مشروب می‎نوشد. هنریک از مسیر به سمت حوزه می‎پرسد. جنگلبان جواب کاملی به او نمی‎دهد و می‎گوید از آنجائیکه با فرمانده حوزه چیزی برای گفتن دارد بنابراین به اتفاق هم مسیر را خواهیم رفت.

هنگامیکه آنها خانه را ترک می‎کنند شبنم بر روی چمن‎ها نشسته بود. بعد از یک ساعت پیاده روی فریادی باعث ایستادن هر دو می‎گردد: "ایست! چه کسی آنجاست؟" آنها صدا را می‎شنوند، اما فریاد کننده را نمی‎دیدند. هنریک ابتدا کمی دیرتر مردی را در لباس غیرنظامی می‎بیند که تفنگ کارابین کوتاهی در دست به جلو دراز شده‎اش نگاه داشته بود. او برای اولین بار بعد از سال‎ها نوار سفید‎ـ‎سرخ دور بازوی مرد تفنگ به دست را می‎بیند. پارتیزان نواری کتانی به دور کمر خود بسته بود، همانطور که مردان آتشنشان دهکده آن را به دور کمر خود می‎بندند. بر روی سر یک کلاه خود آبی تیره داشت که عقابی کوچک و نقره‎ای بر آن نشسته بود.

هنریک دهقان پیر و لباس کهنه و عجیب او را تماشا می‎کند. سریع دست‎هایش را به سمت چشم‎هایش بالا می‎برد، زیرا او نمی‎خواست دیگران ببینند که او چطور می‎خندد، که او چه زیاد خوشبخت است.

_ پایان _