شش ناپلئون.

این امری غیر عادی نبود که مستر لسترد از اسکاتلندیارد شب‎ها گاهی به دیدارمان بیاید، و دیدارهای او برای شرلوک هلمز خوشایند بودند، زیرا به او این امکان را می‎دادند که در باره تمام چیزهائی که در ستاد مرکزی پلیس رخ می‎داد آگاه گردد. هولمز نیز متقابلاً برای اخبار تازه‎ای که لسترد می‎آورد همیشه آماده بود تا با دقت به جزئیات هر موردی که کارگاه لسترد با آن درگیر بود گوش بسپارد، و گاهی اوقات او قادر بود که از گنجینه دانش و تجربه گسترده خویش بدون دخالت فعال او را راهنمائی کند یا به او یک پیشنهاد بدهد.

لسترد در این شب خاص در باره آب و هوا و روزنامه‎ها صحبت کرد. سپس به سکوت دچار شد و متفکرانه به سیگار برگش پک زد. هولمز او را با دقت زیادی تماشا می‎کرد.

هلمز می‎پرسد: "آیا چیز قابل توجه‎ای در حال حاضر وجود دارد؟"

"آه، نه، مِستر هلمز ــ چیز خاصی نیست."

"پس برایم از آن تعریف کنید."

لسترد می‎خندد.

"خوب بله، مِستر هولمز، انکار کردن اینکه چیزی ذهنم را به خود مشغول نساخته بی فایده است. اما بقدری جریان احمقانه‎ای‎ست که من مردد بودم شاید با تعریف آن سرتان را درد بیاورم. از سوی دیگر، گرچه جریانی بی اهمیت است اما در عین حال قطعاً جریانی عجیب است، و من می‎دانم که شما به هرچه غیر معمولی‎ست علاقه‎مندید. اما به نظر من این جریان احتمالاً بیشتر مربوط به قلمرو دکتر واتسن مربوط می‎گردد تا قلمرو ما."

من پرسیدم: "بیماری؟"

"در هر صورت دیوانگی. و بدتر از آن یک دیوانگی عجیب. آدم نمی‎تواند باور کند که امروزه کسی یافت شود و چنان از ناپلئون متنفر باشد که مجسمه‎هایش را خرد کند."

هلمز در صندلی خود فرو می‎رود و می‎گوید: "این در حوزه صلاحیت من نیست."

"دقیقاً. من که گفتم. اما وقتی این مرد برای از بین بردن مجسمه‎هائی که به او تعلق ندارند دست به سرقت می‎زند دیگر این موضوعی برای پزشک نیست، بلکه موضوعی است برای یک پلیس."

هولمز بار دیگر راست می‎نشیند.

"سرقت! این جالب‎تر است. جزئیات را برایم تعریف کنید!"

لسترد دفتر یادداشت رسمی‎اش را از جیب خارج می‎کند، از روی صفحات آن حافظه‎اش را تازه می‎سازد و می‎گوید: "اولین مورد چهار روز پیش گزارش شد. در مغازه مورس هودسون که در جاده کنینگتون یک مغازه برای فروش مجسمه و نقاشی دارد. فروشنده برای مدت کوتاهی مغازه را ترک کرده بود که صدای شکستن چیزی را می‎شنود، و هنگامیکه دوباره با عجله وارد مغازه می‎شود می‎بیند نیمتنه گچی ناپلئون که با تعداد دیگری از آثار هنری روی میز مغازه قرار داشت خرد شده است. او به خیابان می‎دود، و با وجود آنکه تعدادی رهگذر تعریف می‎کنند که آنها مردی را از داخل مغازه به خارج در حال دویدن دیده‎اند، اما او نتوانست کسی را ببیند و یا چیزی پیدا کند که بتواند با آن مرد خبیث را شناسائی کند. آنطور که به مأمور پلیس محل گزارش شده بود به نظر می‎آمد که باید یکی از این پرونده‎های خرابکاری بی اهمیتی باشد که هر از گاهی اتفاق می‎افتند. مجسمه گچی بیشتر از چند شلینگ ارزش نداشت و به این خاطر این ماجرا برای تحقیقات ویژه کودکانه به نظر می‎آمد.

دومین مورد اما جدی‎تر و همچنین عجیب‎تر بود. این مورد تازه شب قبل اتفاق افتاده بود.

در جاده کنینگتون و فقط چند صد متر دورتر از مغازه مورس هودسون پزشکی معروف به نام دکتر بارنیکوت زندگی می‎کند که مالک یکی از بزرگ‎ترین مطب‎ها در جنوب رود تایمز است. آپارتمان و دفتر اصلی‎اش در جاده کنینگتون قرار دارد، اما او دو کیلو متر دورتر در جاده بریکستون هم دارای یک مطب دیگر با داروخانه است. این دکتر بارنیکوت یک ستایشگر پر شور ناپلئون است، و خانه‎اش پر از کتاب‎ها، عکس‎ها و وسایل باقی مانده از امپراطور فرانسوی‎ست. در این اواخر او در نزد مورس هودسون دو مجسمه همشکل از نیمتنه ناپلئون خریداری کرده بود. او یکی از آن دو را در سالن ورودی خانه‎اش در جاده کنینگتون و دیگری را روی طاقچه گچ‎بری شده کنار بخاری مطب جاده بریکستون قرار داده بود. حالا، امروز صبح هنگامیکه دکتر بارنیکوت به پائین می‎آید با تعجب متوجه می‎شود که شب به خانه‎اش دستبرد زده شده اما چیزی بجز نیمتنه گچی از سالن ورودی خانه دزدیده نشده است. مجسمه به خارج از منزل برده شده و وحشیانه به دیوار باغ کوبانده و خرد گشته بود، جائیکه تکه‎های آن را بر روی زمین کشف کرده بودند."

هلمز دست‎هایش را به هم می‎مالد و می‎گوید: "این واقعاً چیز تازه‎ایست."

"من هم فکر می‎کردم که مورد علاقه‎تان قرار گیرد. اما من هنوز تمام نشده‎ام. در مطب دیگر ساعت دوازه انتظار دکتر را می‎کشیدند، و شما می‎توانید تعجب او را تصور کنید، وقتی او پس از رسیدن به آنجا متوجه می‎گردد که در شب پنجره را باز کرده‎اند، و اینکه خرده‎های دومین مجسمه‎اش در سراسر اتاق پخش شده بود. مجسمه در همانجائی که قرار داشت به قطعات ریزی تبدیل شده بود . در هیچکدام از موارد هیج ردی وجود نداشت که بتواند از مجرم یا دیوانه‎ای که مرتکب این عمل شده است سرنخی به ما بدهد. بله، مستر هلمز، اینها تمام جریانی بود که حالا شما از آن با خبر شده‎اید."

هلمز می‎گوید: "آنها اتفاقات خاصنی‎اند، اگر که نخواهم بگویم مضحک و عجیب. اجازه دارم بپرسم که آیا هر دو مجسمه خرد گشته دکتر بارنیکوت کپی دقیق مجسمه‎ای که در مغازه مورس هودسن خرد گشت بوده است؟"

"آنها از یک قالب بودند."

"این واقعیت ناچاراً این تئوری را که مردی تحت تأثیر یک نفرت کامل از ناپلئون مجسمه‎ها را می‎شکند نفی می‎کند. اگر دقت کنید می‎بینید که صدها مجسمه از امپراطور بزرگ باید در لندن وجود داشته باشد، بنابراین اغراق می‎شود اگر آدم آن را بعنوان رخدادی تصادفی در نظر آورد و فکر کند که شخص ناآرام بت شکنی به طور اتفاقی با سه نمونه یکسان مجسمه شروع کرده است."

لسترد می‎گوید: "من هم به این موضوع فکر کردم. از طرف دیگر این موس هودسن در این ناحیه از لندن فروشنده مجسمه‎ها است، و این سه سال‎ها تنها مجسمه‎هائی بودند که او در مغازه‎اش داشته است. بنابراین، اگر هم آنطور که شما می‎گوئید که در لندن باید صدها مجسمه وجود داشته باشد، اما احتمالش خیلی زیاد است که این سه تنها مجسمه‎های این منطقه بوده باشند. بنابراین باید یک متعصب محلی این کار را کرده باشد. دکتر واتسن، شما چه فکر می‎کنید؟"

من جواب می‎دهم: "شیفتگی امکانات بی نهایتی عرضه می‎کند. حالتی وجود دارد که روانشناسان مدرن فرانسوی آن را ایده فیکس می‎نامند، که از نوع غیر محسوس مونومانی و با سلامت کامل ذهنی همراه است. یک مرد که خیلی در باره ناپلئون خوانده یا خانواده‎اش شاید بخاطر جنگ بزرگ رنج برده باشد می‎تواند به آسانی یک چنین ایده فیکسی تکامل دهد و تحت تأثیر آن قادر به هر عمل جنون‎آمیزی گردد."

هلمز سرش را تکان می‎دهد و می‎گوید: "واتسن عزیز، این اما کافی نیست. زیرا هیچ ایده فیکسی، هرچه هم بزرگ باشد نخواهد توانست بیمار مونومانی را قادر سازد که بداند این مجسمه‎ها کجا می‎باشند."

من می‎گویم: "و شما آن را چگونه توضیح می‎دهید؟"

"من ابداً سعی نمی‎کنم آن را توضیح دهم. من فقط می‎خواهم توجه شما را به این نکته جلب کنم که در رفتار کاملاً غیر عادی این جنتلمن یک روش خاص قرار داد. برای مثال: در راهروی خانه دکتر بارنیکوت، جائی که سر و صدا می‎توانست افراد خانه را از خواب بیدار سازد، مجسمه را ابتدا قبل از خرد کردن به خارج از خانه می‎برد، در حالی که بر عکس مجسمه در مطب را، جائی که خطر شنیده شدن صدا کمتر بوده است، همانجا خرد می‎کند، درست در جائی که قرار داشته بوده است. قضیه احمقانه و بی اهمیت به نظر می‎رسد، اما با این حال من جرأت نمی‎کنم چیزی را پیش پا افتاده بنامم، مخصوصاً وقتی در نظر بیاوریم که برخی از موارد کلاسیک من در ابتدا حداقل امیدی از خود نشان نمی‎داده‎اند. واتسن، شما بخاطر می‎آورید که جریان وحشتناک خانواده آبرنتی ابتدا زمانی توجه مرا برانگیخت که جعفری در یک روز گرم خیلی عمیق در کره فرو رفته بود. در نتیجه لاسترد من نمی‎توانم به خودم اجازه مسخره کردن سه مجسمه شکسته شما را بدهم، و من خیلی سپاسگزار خواهم بود اگر شما هر گونه تحولات جدید از این اتفاق عجیب را به من اطلاع دهید."

تحولی که بخاطرتش دوستم خواهش کرده بود زودتر و در فرم بی نهایت غم انگیزی که او نمی‎توانست قادر به تصورش هم باشد فرا رسید. من روز بعد در اتاق خوابم در حال لباس پوشیدن بودم که تقه‎ای به در می‎خورد و هولمز با یک تلگراف در دست داخل می‎شود. او آن را بلند می‎خواند:

"فوری بیائید، پیت استریت 131، کنزینگتون.

لسترد."

ــ ناتمام ــ