تونل زمان.

دلم می‎خواست در این نزدیکی بیابانی یافت می‎گشت تا سر به آن بگذارم.

راستش را بخواهی نمی‎دانم چه باید خواست، چه باید گفت، چه باید کرد.

که می‎داند، شاید تمرین لال بودن بهتر از بی کاری‎ست! آدم گنگ نمی‎پرسد.

هر بار کتاب تاریخ را ورق می‎زنم از سر انگشتانم خون می‎چکد. و هنگام ورق زدن کتاب جغرافیا صفحه‎ای از آن پاره و جدا می‎گردد.

نمی‎دانم چرا شماره 1+12 خانه‎ها را به 1-14 تغییر نمی‎دهند!

کاش می‎شد بادبادک نخ پاره کرده از دست و پا و شاد و رهائی را در آسمان چشمان تو هر روز دید و به یاد فانوس‎های رنگینی افتاد که قرار بود در آسمان پرواز کنند.