بعد از چهل و شش سال زندگی در وطنِ دومم برلین شاهد یکی از تجربه‌های زیبایِ زندگی‌ام گشتم.
اتوبوس با یک دقیقه تأخیر به ایستگاهی که من و تعدادی خانم منتظر آمدنش بودیم
می‌رسد.
دو/سه دقیقه بعد از به راه افتادن اتوبوس، راننده با صدای جوانش از
طریقِ میکروفون به خاطر تأخیر از مسافران معذرت می‌خواهد و روز جهانی زن را به تمام
خانم‌های مسافر تبریک می‌گوید.
من بعد از چند روز خلق و خوی خوش نداشتنْ با شنیدن حرفِ آقای راننده به
ناگهان در قلبم احساس شادی می‌کنم، و تشویق و تشکرِ خانم‌های مسافر این شادی را صد چندان می‌سازد.
روزت مبارک عزیزم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر