پوست پلنگ.

چرا خدا هنوز زنده است

یکی بود یکی نبود، در زمان‎های قدیم مردی وجود داشت که از زندگی ناراضی بود و می‎گفت وضعش خوب نیست. مردم از او می‎پرسیدند: "چرا وضعت بد است؟" و او پاسخ می‎داد: "این تقصیر خداست، او از من متنفر است، و اگر من یک روز ببینمش انتقام خود را خواهم گرفت". آنها می‎گفتند: "چطور می‎خواهی از او انتقام بگیری؟"، او فریاد می‎کشید: "من او را خواهم کشت! همین حالا راه می‎افتم و او را در تمام جهان جستجو می‎کنم، و بعد از یافتن خدا او را خواهم کشت!". او براه می‎افتد و خدا را در جهان می‎جوید. او همه جا فریاد می‎کشید: "پس این خدا کجاست تا او را بکشم؟"

او مدت‎ها جستجو می‎کند، سپس به محلی می‎رسد که خدا تصادفاً در بازار آنجا قدم می‎زد. مردم او را نمی‎شناختند، اما خدا چون اغلب در آنجا بود همه مردم محل را می‎شناخت. در این وقت او می‎شنود که چگونه مرد وحشی داد می‎زند و می‎گوید: "پس او کجاست تا من بکشمش". خدا به آن سمت می‎رود و از او می‎پرسد که او چه کسی‎ست. مرد پاسخ می‎دهد: "من چنین و چنانم و از فلان و بهمان روستا از منطقه ساحور Sahur هستم". و خدا از او می‎پرسد: "و این <او > چه کسی‎ست که که قصد کشتنش را داری؟" مرد فریاد می‎کشد: "خدا را می‎خواهم بکشم!" بعد می‎دود و از آنجا می‎رود تا خدا را پیدا کند، و در واقع چنان سریع می‎دود و می‎رود که قبل از آنکه خدا بتواند او را نگهدارد ناپدید شده بود.

چند روز بعد خدا در محل دیگری دوباره با او برخورد می‎کند و او را می‎شناسد، اما مرد او را به جا نمی‎آورد و نمی‎دانست که او خداست. خدا به سمت او می‎رود و می‎گوید:

"تو، عبدالله، تو چه کسی را جستجو می‎کنی و قصد کشتن کرا داری؟"

عبدالله پاسخ می‎دهد: "خدا را."

خدا می‎گوید: "بسیار خوب، من خدا هستم. تو مرا یافتی. حالا مرا بکش!"

مرد حیرت‎زده او را نگاه می‎کند و بعد از مدتی می‎گوید: "این حقیقت ندارد، تو خدا نیستی."

خدا جواب می‎دهد: "چرا، چرا، باور کن که من خدا هستم. یا اینکه باید آن را برایت ثابت کنم؟"

مرد می‎گوید: "بله، این فکر بدی نیست. خب، چطور می‎تونی اثبات کنی؟"

خدا می‎گوید: "چه اثباتی می‎خواهی؟ من توانا به هر کار هستم."

مرد می‎گوید: "اگر توانا به هر کار هستی، بنابراین ــ چه بگوئیم خوب باشد ــ آسمان و زمین را در یک دست نگهدار و در حقیقت همین حالا در برابر چشم‎هایم تا متقاعد شوم."

خدا می‎گوید: "قبول، پس نگاه کن." و دستش را دراز می‎کند، آسمان و زمین را در یک دست می‎گیرد و سپس به مرد می‎گوید: "خب، می‎بینی؟"

"بله."

"و حالا باور می‎کنی که من خدا هستم؟"

مرد می‎گوید: "بله، حالا باور می‎کنم."

خدا می‎گوید: "خب پس، حالا من در اختیار تو هستم و همانطور که قسم خورده بودی می‎توانی مرا بکشی. عبدالله، پس چرا نمی‎کشی؟ "

عبدالله پاسخ می‎دهد: "آه، حالا که متقاعد شده‎ام چنین قوی هستی باید با تو مبارزه کنم؟"

و روی خود را برمی‎گرداند و می‎رود.

و به این خاطر است که عبدالله هنوز هم خدا را نکشته است.

شش نان

مردی هر روز شش نان می‎خرید. روزی یک دوست از او می‎پرسد: "تو با نان‎ها چه می‎کنی؟"

مرد پاسخ می‎دهد:

"یکی را مصرف می‎کنم؛ یکی را دور می‎اندازم؛ با دو نان بدهکاریم را می‎پردازم و دو نان دیگر را قرض می‎دهم."

دوستش حیرت‎زده می‎گوید: "آیا مایل نیستی آن را برایم کمی بیشتر توضیح دهی؟"

مرد می‎گوید: "یکی از نان‎ها را خودم می‎خورم؛ یکی را به مادرزنم می‎دهم؛ دو نان را به پدر و مادرم که به من نان داده بودند می‎دهم، و دو نان آخر را به پسرانم قرض می‎دهم تا وقتی پیر شدم آنها وام‎شان را به من برگردانند."

پوست پلنگ

خرگوش مشغول غذا پختن بود. کفتار این را می‎بیند و خود را آهسته نزدیک می‎سازد و می‎گوید: "روز به خیر خرگوش". خرگوش از کنار چشم به او نگاه می‎کند و می‎گوید: "به همان اندازه هم روز تو به خیر باشد." و به کارش ادامه می‎دهد. کفتار متملقانه تعظیمی می‎کند و زورکی می‎خندد. خرگوش می‎پرسد: "چیزی می‎خواهی؟"، کفتار می‎گوید: "از تو خواهشی دارم." ــ "چه خواهشی؟" ــ "پیش من در خانه آتش خاموش شده است. من مایلم از تو کمی آتش درخواست کنم." خرگوش می‎گوید: "بفرما" و به او یک تکه چوب مشتعل می‎دهد. کفتار آن را می‎گیرد و می‎رود، اما در بین راه آتش چوب را خاموش می‎کند و سپس برمی‎گردد.

خرگوش می‎پرسد: "دوباره اینجائی؟"

"بله، برایم اتفاقی افتاد."

"چه اتفاقی؟"

"آتش دوباره خاموش شد."

"بفرما این هم یک تکه آتش دیگر."

کفتار آن را می‎گیرد، می‎رود و دوباره آتش را در بین راه خاموش می‎کند.

وقتی دوباره برمی‎گردد خرگوش به او می‎گوید: "عزیزم، چون می‎بینی دارم غذا می‎پزم به این خاطر با آتش این همه بد میاری."

کفتار زورکی می‎خندد و می‎گوید: "اوه، نه اینطور نیست."

خرگوش می‎گوید: "چرا، چرا، من تو را می‎شناسم، تو حریصی. بنابراین من کمی از غذا را به تو خواهم داد، اما در عوض باید تو در آتش بدمی. شعله آتش خیلی کم شده و اگر تو در آتش بدمی غذا زودتر آماده می‎شود."

کفتار می‎گوید قبول و کنار آتش می‎نشیند. اما بجای فوت کردن در آتش بی‎وقفه به دیگ غذائی نگاه می‎کرد که در آن کنار بود و خرگوش قصد داشت بعد از زیاد شدن حرارت آتش آن را روی اجاق قرار دهد. خرگوش می‎گوید: "به اطراف نگاه نکن، در آتش فوت کن وگرنه بیشتر طول خواهد کشید. من قبل از پخته شدن غذا یک ذره هم از آنچه در دیگ است به تو نخواهم داد. پس به آتش نگاه کن."

سپس کفتار به درون آتش می‎دمد ودر این اثنا خرگوش پوست پلنگی می‎آورد و آن را به پشت کفتار می‎دوزد. او این کار را چنان با ظرافت خاصی انجام می‎دهد که کفتار اصلاً متوجه نمی‎شود. خرگوش پس از آماده گشتن غذا مشغول خوردن می‎شود، کفتار هم سهم خود را می‎خورد. وقتی آنها غذا خوردن‎شان را به پایان می‎رسانند و کفتار قصد رفتن می‎کند خرگوش به او می‎گوید: 

"چی، آتش را فراموش می‎کنی؟"

کفتار می‎گوید: "آه واقعاً که فراموشکارم!" و حالا دو قطعه چوب مشتعل را برمی‎دارد و به خانه بازمی‎گردد.

او جست و خیز کنان می‎رفت که ناگهان چشمش به پوست پلنگ می‎افتد و چون نمی‎دانست که آن به پشتش دوخته شده است وحشت می‎کند و فریاد می‎زند: اوخ، اوخ. و در این بین پوست پلنگ در اثر کشیده شدن بر روی زمین طوری سر و صدا به راه انداخته بود که او وحشت‎زده با خود زمزمه می‎کند: "پلنگ در تعقیبم است." و مدام سریع‎تر می‎دوید. به این ترتیب به خانه‎اش می‎رسد و وقتی می‎خواهد به درون خانه فرار کند نخ پاره می‎شود و پوست پلنگ از پشت او در کنار خانه‎اش می‎افتد. حالا وقتی او داخل اتاق می‎شود با وحشت تمام به زن و فرزندانش می‎گوید: عزیزانم، یک بدبختی اتفاق افتاده، یک پلنگ تعقیبم کرد و حالا در کنار درب دراز کشیده است." زن و بچه‎ها با ترس به درب نزدیک می‎شوند و وحشت‎زده زمزمه می‎کنند: "واقعاً، این یک پلنگ است که جلوی درب دراز کشیده. حالا چه باید کرد؟ "    

حالا زمان می‎گذرد و آنها احساس گرسنگی می‎کنند. اما گرسنگی کشیدن خیلی دردآور است؛ و آنها دائماً می‎گفتند: "باید از کجا غذا بیاوریم اگر پلنگ از کنار درب خانه‎مان تکان نخورد؟ چطور می‎توانیم از کنار او رد شویم؟" و وقتی درد گرسنگی بیشتر می‎گردد کفتار می‎گوید:

"فرزندان من، راه دیگری برایمان باقی نمانده است بجز آنکه ما با هم کشتی بگیریم. اگر من زمین بیفتم، کباب شما می‎شوم و اگر شماها زمین بیفتید، سپس شماها کباب من هستید". بچه‎ها با شنیدن این حرف گریه می‎کنند و می‎گویند: "پدر، اما شما قوی‎ترید". کفتار پاسخ می‎دهد: "این معلوم نیست، ما اول باید آن را امتحان کنیم". به این ترتیب او یکی از بچه‎ها را می‎گیرد، زمین می‎زند و او را می‎خورد. پس از مدتی دومین فرزند را می‎گیرد، بر زمین می‎زند و او را هم می‎خورد؛ و برای فرزند سوم و چهارم هم همین اتفاق می‎افتد، تا اینکه فقط آن دو باقی می‎مانند، زن و مرد.

وقتی او دوباره گرسنه‎اش می‎شود به زنش می‎گوید: کشتی می‎گیریم، اگه من زمین بیفتم کباب تو می‎شم، اگر تو بیفتی کباب منی". زن به او پاسخ می‎دهد: "تو اما حالا خیلی قوی‎تری، چون تو غذا خوردی". شوهر پاسخ می‎دهد: "این معلوم نیست، باید آن را امتحان کرد."     

آنها مشغول کشتی گرفتن می‎شوند، و در این لحظه مرد وحشت‎زده می‎گردد، زن او را بر زمین می‎زند، می‎خندد و می‎گوید:

"حالا او مرد را می‎خورد ..."

مرد هم می‎خندد و می‎گوید: "صبر کن، ما یک بار دیگه بازی می‎کنیم."

آنها دوباره همدیگر را می‎گیرند. مرد دوباره بر زمین زده می‎شود و زن می‎خندد:

"خب، حالا او مرد را می‎خورد ..."

مرد پاسخ می‎دهد: "سرگرمی خوبی بود. صبر کن، ما برای سومین بار بازی می‎کنیم."

زن می‎گوید: "خب قبول" و وقتی زن بر زمین پرتاب می‎شود می‎خندد. اما بعد مرد او را می‎خورد.

حالا او تنها بود و می‎گفت: "بله، گرسنگی خیلی دردآور است". و چون دیگر در خانه چیزی برای خوردن نداشت، بنابراین به بیرون نگاهی می‎اندازد که ببیند آیا پلنگ عاقبت از آنجا دوباره دور شده است؟ و می‎بیند که پوست کاملاً خشک و چروکیده روی زمین قرار دارد. حالا او جرئت می‎کند و به آن نزدیک می‎شود و متوجه می‎گردد که خرگوش توسط پوست که حالا دیگر خشک شده بود او را فریب داده است."

سپس او داد می‎زند: "اوه، این خرگوش، این کلاه‎بردار، تقصیر اوست که من زن بیچاره و تمام بچه‎های خوبم را از دست دادم!". و وقتی او کفتارهای دیگر را ملاقات می‎کرد، بخاطر سنگدلی خرگوش و بدی این جهان می‎گریست.