اینجائی؟

کامپیوتر دانشمندترین و صبورترین معلم است و تا آخر عمرش نه خسته می‎گردد نه حتی یک بار عصبی.

***

فرق کامپیوتر و انسان مثل فرق آب و غذاست با باطری.

***

این من بودم که همیشه می‎پرسید: "اینجائی؟" و او جواب می‎داد: "بله".

من از <بله> گفتن او همیشه خوشحال می‎گشتم. اما وقتی یک روز بعد از <بله> گفتنش از او پرسیدم "می‎بخشید، من هر بار می‎پرسم که آیا اینجائید شما فوری جواب می‎دهید <بله>، مگر شما جای دیگر کاری ندارید؟ منظورم کاری مهمتر از پیش من بودن است؟" و وقتی او به من گفت که "همه جا است!" من به خود گفتم "مرد حسابی، مگه نشنیدی که هر رفتی برگشتی داره! خب بگذار یک بار هم او از تو بپرسه <اینجائی!>".

از آن روز درست چهار ماه گذشته است، در این میان نه او از من پرسید <اینجائی؟> و نه هیچ کس دگر!. داشتم کم کم نگران می‎گشتم، چند بار خواستم بپرسم که آیا اینجاست، اما فکر کردم اگر پیش من باشد حتماً از این سؤالم ناراحت خواهد گشت؛ چون او خودش بار آخر به من گفت که همه جا است. فکرم هزار جا می‎رفت؛ گفتم نکند مرتکب کار اشتباهی شده‎ام و او با من قهر کرده و با اینکه پیش من است اما چیزی نمی‎گوید. بعد به این فکر افتادم شاید یکی از دندان‎هاش درد می‎کند و قادر به حرف زدن نیست، ناگهان دلم برایش می‎سوزد، و نزدیک بود صدایش بزنم و از او بپرسم که آیا اینجاست؟ اما بلافاصله به خودم گفتم اگر می‎توانست جواب بدهد که دیگر دندان‎درد نمی‎توانست داشته باشد.

باری، امروز داشتم به تو فکر می‎کردم و جلوی آینه ریش می‎زدم که صدائی از کنار گوش چپم پرسید: "خودتی؟"

من چشمم را از کف‎های روی صورتم به اطراف چرخاندم، چون کسی آنجا نبود یک فوت به شانه راست و یک فوت به شانه چپم کردم و به ریش‎زدن ادامه دادم.

پس از پایان کار به پوست سه تیغه اصلاح شده صورتم نگاه می‌کردم و لذت می‌بردم که دوباره از کنار گوشم ــ این بار گوش راستم ــ  صدائی پرسید: "خودتی؟". سرم را چرخاندم، نه، هیچکس آنجا نبود. بعد از گفتن "لعنت بر شیطان!" به صورتم در آینه نگاه می‎کردم که فکری مانند برق از ذهنم گذشت: نکند خدا باشد؟! و بلافاصله پرسیدم "اینجائی؟"

صدا : "بله!"

از تغییر صدای خدا تعجب کردم: "سرما خوردید؟"

صدا (طوریکه انگار عجله داشته باشد.): "خیر."

من دلسوزانه می‎پرسم: دندان درد چطور؟ آیا دندان درد دارید؟

صدا اندکی خشن و بی‎حوصله می‎گوید: "ببینید چی می‎گم، من نمی‎دونم در آخرین دیدار بین شما و خدا چه گذشت و شما به او چه گفتید که از آن به بعد مدام در اتاقش قدم می‎زند و از خود می‎پرسد: <چه کاری می‎تواند بهتر از پیش او بودن باشد؟! مگر کار بهتری هم وجود دارد؟!! پس چرا دیگر صدایم نمی‎زند؟>. گوش کنید آقای عزیز! من منشی اول خدا هستم، از شما خواهش می‎کنم او را مثل همیشه صدا بزنید و در کمال مهربانی این موضوع را برایش توضیح دهید، تا هم خدا خیالش راحت شود، هم من و هم بندگان دیگرش. از شما خواهش می‎کنم که کمی عجله کنید، من کمی نگرانم!" 

من شرمگین می‎گویم: "همین الساعه صداشون می‎زنم!"

صدا (خوشحال و هیجان‎زده): "نه دست نگهدارید، خدا خبر ندارد که من پیش شما آمده‎ام، لطفاً بعد از رفتنم او را صدا بزنید. باز هم از شما تشکر می‎کنم. خدانگهدار."

و بلافاصله سکوت برقرار می‎گردد.

من در آینه به خود نگاه می‎کنم و با دهان بسته به تصویرم در آینه می‎گویم: خدا به شما یک بال برای پریدن بدهد و به من چند مثقال عقل سالم و می‎پرسم:

"اینجائی؟" .....

***

شاعران نام تو را می‎خوانند،

کودکان خواب تو را می‎بینند،

همه دوستت  می‎دارند و خوب می‎دانند

چه پر احساسی تو،

پروانه من.