365 روز از زندگی من.(20)

تو گل باش، من پروانهُ گل ندیده.

اولین تانگو.

خانم (د) با هیجان از من می‎پرسد: "اگه قرارداد کاری تو را تمدید نکنند چه؟ قرارمون پس چی می‎شه؟"

من چانه‎اش را در دستم می‎گیرم، صورتش را کمی بالا می‎برم و می‎گویم: "به من نگاه کن، نگرانی به دلت راه نده! هنوز تا به پایان رسیدن قرارداد یکساله‎ام سه ماه دیگه با هم هستیم. بعدش هم خدا بزرگه!! در ضمن هنوز یازده ماه به قراری که با هم گذاشته‎ایم باقی مونده!"

خانم (د) با نگاه به چشمانم که به رویش لبخند می‎زدند خیالش کمی راحت می‎شود و بدون آنکه چیزی بگوید سرش را دوباره پائین می‎اندازد و به سمت اتاقش می‎رود.

خانم (د) یکماه پیش 99 سالش شد، اما من هنوز هم نمی‎توانم باور کنم که زنی 99 ساله بتواند به این چالاکی باقی بماند. او از آسانسور استفاده نمی‎کند و برای قدم زدن در باغ خانه با کمک عصا و با استفاده از پله‎ها هر دو طبقه را بالا و پائین می‎رود. قدرت شنوائیش خوب است (البته وقتی عصبانی‎ست اگر با بلندگو هم با وی صحبت کنند چیزی نمی‎شنود!)، قدرت بیانش عالی‎ست، زخم زبان‎هایش وقتی که عصبانی‎ست کشنده است! وقتی خوش خلق است با آهنگ‎هائی که از رادیو پخش می‎شوند می‎رقصد، قدرت صدایش شگفت‎انگیز است و هنگام آواز خواندن طنین صدایش در هر سه طبقه می‎پیچد!

اولین رقص تانگو در جشن صد سالگیش پیشنهاد من بود که او آن را بعد از گذشت یک ماه هنوز هم از یاد نبرده و برای اینکه من هم آن را از یاد نبرم چند بار در باره‎اش تا حال با من صحبت کرده است.

این قرار بین من و او یک روز بعد از جشن نود و نه سالگیش گذاشته شد:

ــ "اولین دور رقص صد سالگیت را با من می‎رقصی. قبل از رسیدن دسته گل و کارت تبریک از طرف شهردار برلین اولین تانگو را من و تو با هم خواهیم رقصید!"

جواب خانم (د) بی صدا بود، چشمانش بلافاصله پاسخ مثبت را به من دادند!"

امروز در حالیکه قدم زدن خانم (د) را از پشت پنجره تماشا می‎کردم به خودم گفتم: گاهی کارهای خدا برعکس‎اند و ممکن است که قرارداد کاریم تمدید نگردد، و پس از مکثی طولانی ادامه دادم: بنابراین مجبور می‎شوم از مسؤلین تقاضا کنم که با افتخاری کار کردنم مؤافقت کنند. پس از لحظه کوتاهی تردید کوچکی در دلم رو به رشد می‎گذارد و من از خودم می‎پرسم: اگر آنها تقاضایم را رد کنند ... و بعد بدون اراده با صدای بلند می‎گویم: "نه، نمی‎شود خانم (د) را برای اولین تانگو در انتظار گذاشت. نمی‎شود از شاد شدن آقای (و) و آقای (ش) وقتی برای اصلاح کردن ریش آن دو داخل اتاق‎شان می‎شوم چشم پوشید، شادی آنها بلافاصله به دلم آرامش خاصی می‎بخشد".

در این هنگام باران نم نم شروع به باریدن می‎کند. خانم (د) برای داخل شدن به ساختمان به سرعت قدم‎هایش می‎افزاید. طرز سریع راه رفتنش مرا به یاد چارلی چاپلین می‎اندازد و خنده‎ام می‎گیرد.