365 روز از زندگی من.(19)

خانم (ب) باز با به یاد آوردن خاطره مرگ شوهر و دخترش غمگین گشته است و اشگ می‎ریزد.

من به او می‎گویم: "در این جهان اقوامی وجود دارند که پس از مردن خویشاوندان‎شان جشن می‎گیرند و مشروب می‎نوشند، می‎خندند و می‎رقصند. و سپس از او که گریه‎اش قطع شده است و با تعجب به من نگاه می‎کند می‎پرسم: "می‎دانید چرا؟"

خانم (ب) بجای جواب دادن فقط با چشم‎های خیس و متعجب به من نگاه می‎کند.

خانم (گ) به جای او می‎گوید: "چونکه از دست‎شون راحت می‎شن!"

خانم (ب) نگاهش را از من به سوی خانم (گ) می‎کشاند و با تعجب بیشتری به او خیره می‎شود.

من می‎گویم: "چون به این مردم از کودکی گفته شده است <کسی که می‎میرد خوشبخت می‎شود>. بنابراین هر وقت کسی از این قوم می‎میرد جشن همگانی بر پا می‎گردد". پس از دیدن کنجکاوی در چشمان خانم (ب) به حرفم اینطور ادامه می‎دهم: "خب، مگه شما چه چیزیتون کمتر از افراد این قوم است که هر بار با به یاد آوردن مرده‎هاتون می‎زنید زیر گریه؟ مگه خدای نکرده از جشن و شادی بیزارید؟ خب شما هم فکر کنید که شوهر و دخترتون حالا از خوشبخت‎ترین آدم‎ها هستند، آیا این کار سختیه؟!"

خانم (ب) چیزی نمی‎گوید و فقط نگاهش به من ثابت مانده است. می‎دانم که دلش می‎خواهد بگوید: "آره کار سختیه" اما من به او اجازه فکر کردن به آن را نمی‎دهم و در عوض همانطور که نگاهم را در اختیار او گذاشته‎ام می‎گویم: "خب اگه کار سختیه پس چرا مردم این قوم قادر به این کارند؟ می‎بینید، پس کار نشد ندارد!"

در این وقت خانم (گ) چشمکی به من می‎زند و می‎گوید: "اما شما هنوز یک دروغ آوریلی به ما بدهکارید" و بعد می‎زند زیر آواز و می‎خواند: "امروز آلمان به ما تعلق دارد و فردا تمام جهان ...".

خانم (ب) پس از همآواز شدن با او و به پایان رساندن آن می‎گوید: "اما این ترانه قدیمی شده!"

در حالی که من خود را برای اظهار عقیده آماده می‎کردم چشمم به خانم (ف) که باسنش بجای قرار داشتن بر ته ویلچر تا لبه آن سر خورده بود می‎افتد! وقتی من و او چشم به چشم می‎شویم با نگاهش مرا پیش خود می‎خواند و با صدای ضعیفی که به زحمت شنیده می‎گشت از من می‎خواهد که کمی او را بالا بکشم. من از پشت دست‎هایم را از زیر بغل‎هایش رد و انگشت‎هایم را بر روی سینه‎اش در هم قفل می‎کنم و او را با یک حرکت سریع سی چهل سانتیمتر بالا می‎کشم. خانم (ف) سرش را به سمت عقب خم می‎کند و ما باز هم چشم در چشم می‎شویم. نگاهش از خوشحالی می‎خندید و نگاه من به این خاطر ذوق زده شد.

خانم (ف) نود و سه سالش است، دندان ندارد و خیلی شبیه به پدرم است. جمعه ساعت سه بعد از ظهر وقتی از کنار اتاق او و هم‎اتاقیش خانم (ر) رد می‎شدم ناگهان صدای بسیار ضعیف کمک خواستن شنیدم. اول فکر کردم که اشتباه شنیده‎ام، اما وقتی به داخل اتاق نگاه کردم و او را بر پشت دراز کشیده دیدم که سرش را به زحمت بالا آورده و کمک کمک می‎گوید به سرعت داخل رفتم. اول به خانم (ر) که با تعجب به او نگاه می‎کرد سلام دادم و بعد از خانم (ف) پرسیدم چیزی لازم دارید؟ او سرش را آرام به این سمت و آن سمت چرخاند و برای نه گفتن دهانش را باز کرد. داخل دهانش پر از کیک بود، تازه در این وقت متوجه رنگ صورتش که کبود شده بود می‎شوم و علت کمک خواستنش برایم روشن می‎گردد. برای فکر کردن فرصت نبود و باید انگشتم را وسیله نجات جانش قرار می‎دادم. در حال خارج کردن کیک از دهان از اینکه خانم (ف) بی‌دندان است خوشحال بودم. من با انگشت اشاره دست چپم کیک را از دهانش خارج می‎کردم و با کف دست راستم به پشتش می‎کوبیدم.

اینکه می‎گویند <مرگ خبر نمی‎کند> شاید زیاد درست نباشد. برای من نوعِ کمک کمک گفتنِ خانم (ف) از آمدن مرگ خبر می‎داد!

جمعه بر حسب عبورِ اتفاقی از کنار اتاقش توانستم او را از مرگ حتمی نجات دهم. اما دو روز بعد، یعنی دوشنبه، وقتی به اتاقش وارد شدم و او را روی تختش ندیدم از خانم (ر) هم‎اتاقیش که در حال تماشای تلویزیون بود پرسیدم: "می‎دانید خانم (ف) کجاست؟". خانم (ر) خیلی ساده جواب داد: مرد. من پرسیدم: "کی؟". او بدون آنکه چشم از تلویزیون بردارد گفت: "دیروز ساعت ده صبح، در خواب".

اگر روز یکشنبه تعطیل نبودم و می‎توانستم خیلی اتفاقی از کنار اتاقش بگذرم شاید باز هم مرگ به صدا می‎آمد و من می‎توانستم دوباره به همراه خانم (ف) به مرگ کمک کنم تا به زحمت نیفتد.