365 روز از زندگی من.(16)

امروز درون گوش سمت راستم مقدار زیادی آب (حداقل من اینطور احساس می‎کردم) مانند آب داخل بادکنکی که تکانش بدهند با هر قدم برداشتنم تکان می‎خورد و من واضح صدای آن را با هر دو گوش می‎شنیدم. اول فکر کردم شاید تند راه رفتن باعث این امر نامطلوب شده است، اما با هر گام آهسته باز هم این احساس که در گوشم آب فراوانی جمع شده و در حال تکان خوردن است دست از سرم برنداشت. چند بار انگشت اشاره‎ام را داخل سوراخ گوشم کردم، روی پای راستم ایستادم و به بالا و پائین جهیدم، و آب هم هر بار با نوع حرکت‎هائی که به خودم می‎دادم مانند موجی که حرکت یک قایق بوجود می‎آورد تکان می‎خورد. پس از چند لحظه دست از رها گشتن از این وضع نامطلوب شستم و به رفتن ادامه دادم، آب درون گوشم هم پا به پا با صدای مضحکی همراهیم می‎کرد. در حال رفتن به خودم گفتم شاید دلیل بوجود آمدن این وضع کم‌خوابی باشد، شاید هم استفاده از هدفون و یا کار زیاد! بعد مانند مجسمه‎ای در راهرو خانه سالمندان ایستادم، تلفن همراه را از جیب خارج ساختم و مشغول تایپ شدم:

فرق بیکاری و بیگاری فقط یک سرکش است.

کار اجباری را بیگاری نامند و بیکاری به کاری گویند که من انجام می‎دهم.

بیگاری موجب خستگی جسم می‎گردد، اما بیکار بودن جسم و روح را تنبل می‎سازد.

بیگاری ثروتمند گشتن دیگران را سبب می‎گردد، بیکاری اما آدم را به کارتن‎خوابی عادت می‎دهد.

بیگاری همان خرسواری دادن است، اما آدم بیکار همیشه پیاده می‎رود.

آدم بیکار جنگنده‎ای‎ست که بر کاپیتال و کاپیتالیست پیروز گشته است.

گاهی مردم بدون توجه کردن به کم و زیاد بودن سرکش بین بیگاری و بیکاری تصور می‎کنند که بیگاری بهتر از بیکاری‎ست. زیرا می‎دانند که آدم بیکار عاقبت مانند آن شاعری‎ می‎گردد که می‎گفت: "روح من بیکار است:

قطره‎های باران را، درز آجرها را می شمارد. (سهراب سپهری)."

پس از مطمئن گشتن از اینکه گوشم کلک را خورده استْ تلفن همراه را دوباره داخل جیب قرار داده و همراه با لبخندی که بر لبم نشسته بود برای اصلاح کردن ریش آقای (و) به راه افتادم.