هنر اشتباه سفر کردن.

به هر کس بخواهد خدا نفع واقعی برساند

او را می‎فرستد به ــ

"آلیس! پتر! سونیا! ساک را بگذارید در محل چمدان‎ها،

نه، آنجا! خدایا، آیا مگر بچه‌ها به آدم کمک می‎کنند! فریتس Fritz، همه نان‎ها را نخور! تو همین حالا نان خوردی!"

به سفر در جهان پهناور!

اگر قصد سفر داری، از منطقه‎ای که به آنجا سفر می‎کنی همه چیز طلب کن: طبیعت زیبا، آسودگی شهر بزرگ را، تاریخ هنر روزگار باستان، قیمت‎های ارزان، دریاها و کوه‎ها را ــ خلاصه برای مثال: روبرو دریای بالتیک و در پشت سر خیابان لایپزیک Leipzig. بعد اگر این در دسترس نبود دشنام بده.

وقتی سفر می‎کنی، بخاطر خدا رعایت همسفرانت را اصلاً نکن ــ آنها آن را ضعف تو تعبیر می‎کنند. تو پول پرداخته‎ای ــ دیگران همه رایگان می‎رانند. به یاد داشته باش که آیا محل نشستن کنار پنجره داری یا نه، این دارای اهمیت بسیار مهمی‎ست؛ اگر در کوپه غیر سیگاری‎ها کسی سیگار کشید، باید فوری و با قوی‎ترین عبارات مؤاخذه گردد ــ اگر بازرس قطار آنجا نبود، بنابراین او را موقتاً نمایندگی کن و پلیس باش، دولت و نمسیس Nemesis در یک بدن. این سفرت را قشنگ می‎سازد. اصلاً بی عاطفه باش ــ مردم یک مرد حقیقی را از این طریق می‎شناسند.

بهترین کار این است که در هتل یک اتاق سفارش دهی و بعد به جای دیگری برانی. رزرو اتاق هتل را کنسل نکن؛ تو مجبور به این کار نیستی ــ فقط ملایم نگرد.

به هتل که رسیدی نامت را با تمام عناوین بنویس ... دارای عنوان نیستی ... می‎بخشی ... منظورم این است: وقتی کسی عنوانی ندارد، سپس عنوانی اختراع می‎کند. ننویس "بازرگان"، بنویس "مدیر کل". این ارزش انسان را خیلی بالا می‎برد. آنگاه با کوبیدن شدید درب به اتاقت برو، بخاطر خدا به دختر خدمتکاری که تو از او چند چیز اضافی هم درخواست می‎کنی هیچ انعام نده، این کار مردم را خراب می‎سازد؛ چکمه‎های کثیفت را با حوله پاک کن، لیوانی را بینداز و بشکن (اما آن را به هیچ کس نگو، صاحب هتل لیوان‎های زبادی دارد!) و سپس در شهر بیگانه به پیاده‎روی بپرداز.

تو باید در شهر بیگانه ابتدا همه چیز را کاملاً آنطور که در شهر توست بخواهی ــ اگر آنجا آن را نداشت، بنابراین شهر به درد بخوری نیست. بنابراین باید مردم باید از سمت راست برانند، همان تلفنی را داشته باشند که تو داری، همان تنظیم منوی غذا و همان پس پس عقب رفتن گارسون. بعلاوه فقط آثار دیدنی را که در دفترچه راهنمای جهانگردی قرار دارند تماشا کن. بیرحمانه از آنچه در راهنمای سفر دارای ستاره است استفاده کن ــ چشم بسته از همه پیشی گیر، و قبل از هر چیز: خودت را خوب تجهیز کن. هنگام قدم زدن در شهرهای بیگانه بهتر آن است که مانند مردم بایرن Bayern شلوار کوتاه مخصوص کوه بر پا کنی، یک کلاه سبز رنگ کوچک (با فرچه) بر سر نهی، کفش‎های میخی سنگین (برای موزه‎ها کاملاً مناسبند) بپوشی و یک عصای محکم در دست گیری.

وقتی همسرت از خستگی سقوط کند، لحظه مناسب فرا رسیده است که بر بالای یک برج دیده بانی یا به برج شهرداری صعود کنی؛ وقتی در کشوری بیگانه مهمانی، باید هر چیزی که خود را در آنجا ارائه می‎دهد برداری. در پایان جزئیات را تار در برابر چشمانت بیاور، به این ترتیب می‎توانی با کمال افتخار بگوئی: من مؤفق شدم.

قبل از سفر هزینه را خوب برآورد کن، و در واقع دقیقاً تا فنیگ Pfennig آخر، تا حد امکان صد مارک Mark کمتر حساب کن ــ آدم می‎تواند این مبلغ را همیشه صرفه جوئی کند. و در واقع به این ترتیب که آدم همه جا چانه می‎زند؛ چنین چیزهائی اصلاً سفر را محبوب و شاداب می‎سازند. بهتر است به سفر تا وقتی پولت به پایان می‎رسد ادامه دهی، بعد می‎توانی بقیه راه را پیاده بروی. فراموش نکن که انعام کمی بدهی؛ و اینکه اصلاً در هر غریبه‎ای یک کرکس ببینی و در این حال قاعده اصلی هر سفر سالمی را هرگز فراموش نکن:

خشمگین شو!

با همسرت فقط در باره نگرانی‎های کوچک روزانه صحبت کن. یک بار دیگر تمام رنج و غم‎هائی را که تو در شهر خود در اداره داشته‎ای خوب بجوشان؛ هرگز فراموش نکن که تو دارای یک شغلی.

وقتی به سفر می‎روی در آنچه بعد از رسیدن به هر مقصدی باید انجام دهی اولین نفر باش: کارت پستال نوشتن. احتیاج به سفارش دادن کارت پستال نداری: گارسون خودش می‎بیند که تو آن را می‎خواهی. ناخوانا بنویس ــ این یک روحیه خوش را منعکس می‎سازد. از همه جا کارت پستال بنویس: در قطار، در غار استالاکتیت، در قله کوه‎ها و قایق در نوسان. در آن حال خودنویس را بشکن و جوهرش را بریز. سپس فحش بده.

قانون اساسی هر سفر صحیحی این است: باید محلی که به آنجا سفر می‎کنی جالب باشد ــ و تو باید "برنامه" داشته باشی. وگرنه سفر نمی‎تواند سفر باشد. هر استراحت از شغل و کار بر این اساس است که آدم برای خود برنامه دقیقی بریزد، اما آن را مراعات نکند ــ اگر تو آن را مراعات نکردی تقصیر را به گردن همسرت بینداز.

در همه جا آرامش روستائی بطلب؛ اگر آنجا بود، ناسزا بگو، که آنجا خبری نیست. یک تابستان معقول و مناسب متشکل است از تجمع همان مردمی که تو در کشورت می‎بینی، و همینطور دریک کافه کوهستانی، در سالن رقصی بر اقیانوس و یک شرابخانه. از چنین جاهائی دیدار کن ــ اما در این حال لباس محلی خوب و در محک آزمایش قرار گرفته‎ات را بپوش: شلوار کوتاه، کلاه کوچک (در بالا شرحش رفته است). سپس به اطرافت نگاه کن و بگو: "اینجا چندان زیبا هم نیست!" اگر دیگران اسموکینگ بر تن داشتند، بنابراین بهتر است بگوئی: "در سفر یک اسموکینگ همراه بردن کار پوچی‎ست!" ــ اگر تو یک اسموکینگ بر تن داشتی و دیگران چیز دیگری پوشیده باشند، با همسرت مشاجره کن. اصلاً با همسرت مرافعه کن.

از میان شهرها و روستاهای بیگانه با عجله بگذر ــ بدان که اگر زبانت از دهان آویزان نشده باشد اشتباه برنامه‎ریزی کرده‎ای؛ بعلاوه قطاری را که می‎خواهی سوار شوی مهم‎تر از یک ساعت آرامش در شب است. ساعت‎های آرام شبانه بی معنی‎اند؛ به این خاطر آدم به سفر نمی‎رود.

در سفر باید همه چیز بهتر از آنچه در خانه داری باشد. بطری شرابی را که خوب خنک نگشته است با نگاهی به گارسون برگردان که در آن نوشته شده است: "اگر مباشرم بطری شراب را اینطور از زیرزمین بیاورد اخراج می‎گردد!". همیشه طوری رفتار کن که انگار بزرگ شده در نزد ...

با اهالی مضحک محلی فوری از سیاست، مذهب و جنگ صحبت کن. عقیده‎ات را پشت کوه پنهان نساز، همه چیز را آزادانه بگو! همیشه به آنها نشان بده! بلند صحبت کن تا دیگران تو را بشنوند ــ بسیاری از خلق‎های بیگانه گوش‎شان سنگین است. اگر به تو خوش گذشت، بخند، اما چنان بلند که دیگران عصبانی گردند، دیگرانی که بخاطر احمق بودن نمی‎دانند در باره چی تو می‎خندی. اگر نمی‎توانی زبان بیگانه را خیلی خوب صحبت کنی، بنابراین فریاد بکش: بعد آنها تو را بهتر درک می‎کنند.

اجازه نده تو را تحت تأثیر قرار دهند.

اگر چند مرد همراه هم هستید، بنابراین خوب است که در نقاط بلند دیدنی شماها آواز چهار نفره بخوانید. طبیعت از آن خوشش می‎آید. عمل کن. فحش بده. خشمگین شو. و فعال باش.

***

هنر صحیح سفر کردن.

طرح بزرگی از نقشه سفرت بکش ــ و بگذار جزئیات تو را توسط ساعات رنگین هدایت کنند. بزرگ‎ترین اثر دیدنی‎ای که وجود دارد، جهان می‎باشد ــ آن را تماشا کن.

هیچکس امروز چنان جهانبینی کاملی ندارد که بتواند همه چیز را درک کند و گرامی دارد: شجاعت گفتن چیزی را که درک نمی‎کنی داشته باش. مشکلات کوچک سفر را مهم مپندار؛ اگر در میان دو ایستگاه جاماندی، بنابراین خوشحال باش که تو زندگی می‎کنی، مرغ‎ها راتماشا کن و بزهای جدی را، و از شوخی کوچکی با مرد سیگار فروش دریغ نکن.

آرام باش. فرمان را رها ساز. در میان جهان آهسته بچرخ. جهان بسیار زیبا است، خود را به او تسلیم ساز، و او خود را به تو خواهد بخشید.

http://www.youtube.com/watch_popup?v=bR9xWbvpUMI