تفنن.

موهایش سفید شده بودند و دیگر نمی‎توانست هنگام ماست و خیار درست کردنْ وقتی مویش در ماست می‎افتاد آن را بیرون بکشد.

*

هنوز میان جنگ سردِ دو ابر قدرتِ سال‎های دور گیر کرده بود و تحلیل‎های سیاسیش مزۀ آب‎دوغ خیار و کشک می‎دادند.

*

از مزیت‎های برنامه‎های <YouTube>ی یکی هم این است که فردِ برنامه‎سازِ نشسته یا ایستاده در مقابل دوربینْ نمی‎تواند تماشاگران خود را که در حال از خنده روده‎ بُر شدن هستند ببیند.

*

من نمی‎دانم علف از یونجه، تربچه، تره و تلخون چه کم دارد!

و چرا وقتی مادر به پدر یا پدر به مادر می‎گوید: این دختر یا پسر اصلاً برای پسر یا دخترمان ساخته نشده استْ دیگری می‎گوید: علف باید به دهان بزی شیرین بیاد!

*

سخن از بزغاله به میان آمدْ بد نیست خدمت سروران گرامی عرض کنم که بزغاله و جزغاله و کنغاله و چغاله و درغاله و دستغاله کلمات کاملاً متفاوتی هستند که بجز غاله هیچ خویشاوندی با هم ندارند. غاله هم همانطور که مستحضرید به روایتی همان گاله است که خود نیز دارای معانی مختلفی‎ست. چنین نقل می‎کنند که روزی انوشیروانِ عادل ...

*

نوشتن و به اصطلاح نویسنده شدن هم راحت است هم مشکل. وقتی راحت است که حروفِ الفبای زبانی را که می‎خواهی با آن بنویسی فرا گرفته و کلماتی را که در آن زبان به کار می‎روند شنیده و در ذهن محکم نشانده باشی، و وقتی مشکل است که به اصطلاح بی‎سواد و یا کر باشی. البته آدم بی‎سواد می‎تواند بجای نویسنده شدنْ اگر مایل باشد سخنگوی خوبی شود، اما افراد کر و بی‎سواد نه قادرند نویسنده شوند و نه متأسفانه سخنور خوبی. یک سخنور بی‎سواد همپایۀ نویسندۀ بدی‎ست که گرچه حروفِ الفبا را آموخته و قادر به نوشتن گشتهْ اما کلماتی را که شنیدهْ یا معنای‎شان را خوب درک نکرده و یا آنها را اشتباه فهمیده است. بنابراین نصیحت من به تو فرزند نازنین این است: یا باید معانی کلماتی را که برای نوشتن به کار می‎بریْ ابتدا درست درک کنی و یا لااقل بجای نوشتن رمانی قطورْ به نوشتن داستانی کوتاه یا یک خط شعر رضایت دهی، مثلاً بسرائی:

من آنم که رستم بُوَد مردی از سیستان.