آقای <و>.

پانزده سال قبل حشره‎ای آقای <و> را در سن پنجاه و پنج سالگی می‎گزد، او به بیماری‎ای مانند رماتیسم دچار می‎گردد که عاقبت سه سال پیش وی را مجبور به استفاده از ویلچر می‎سازد.

آقای <و> بعد از این بیماری به تحصیل در رشته هیپنوتیزم مشغول می‎گردد و پس از دریافت مدرک مدت دوازده سال به شغل هیپنوتیزم کردن بیماران دراتاق‎های جراحی و مطب دندانپزشکان می‎پردازد و از سه سال پیش از طریق تلفن به این کار مشغول است.

آقای <و> برای اینکه خود را از روی چهارپایه چرخداری که در منزل رویش می‎نشیند و همسطح ویلچر است بکشاند و بر روی ویلچر بنشاند هشت دقیقه وقت لازم دارد، و من برای اینکه ژاکت بر تنش کنم و کفش بر پایش به ده دقیقه نیازمندم. ده دقیقه‎ای که توأم با عرق کردن شدید پبشانی من و گرفتگی عضلات بازو و شانه‎ام می‎گردد، زیرا دقت بیش از اندازه بخاطر ترس از به درد آوردن اندام مچاله شده‎اش در اثر بی دقتی‎ام انرژی فراوانی از من می‎گیرد.

آقای <و> فعال اجتماعی و همچنین گیاهخوار است، امروز در بین راه آنقدر از فواید سبزی و میوه و گیاهخواری صحبت کرد که من بعد از تقریباً هفت هشت ماه که از میوه نخوردنم می‎گذرد هنگام بازگشت به خانه با دیدن میوه‎های برق انداخته شده میوه‎فروشی محله‎ام ناگهان مانند زن‎های آبستن هوس میوه خوردن کردم. این هوس هم گرسنگی‎ام را بیشتر تحریک کرد و هم با دیدن انارها آب دهانم را مانند زاینده‎رود به راه انداخت.

نمی‎دانم آیا تنبلی بود یا خستگی از کار که مرا در این حال مانند فیلسوف‎ها مشغول بازی سؤال و جواب با خودم کرد.

فقط انار و انگور در میان انواع میوه‎های جلا داده شده به من چشمک می‎زدند، طوریکه دلم می‎خواست مانند مرد هرزی! که ناگهان هوس می‎کند با دختر خوشگلی که از مقابلش می‎آید همانجا بر روی آسفالت درب و داغان پیاده‎رو بدون خواندن خطبه عقد عشقبازی کند، من هم قبل از خریدن آنها مایل بودم انار را آنقدر بفشارم که آبلمبو شود و در جا محتوایش را بمکم! و حبه انگورهای یاقوتی را هم هر از گاهی مابین این کار فجیع یکی دو متر بالا بیندازم و بعد دهان سرخ شده از خون انار را باز و حبه انگور را در هوا شکار کنم.

در این بین در حال بحث با خودم از میوه فروشی چندین متر فاصله گرفته بودم و اگر شانس نمی‎آوردم با گذشن از چراغ قرمز حتماً ماشینی زیرم می‎گرفت و مرا میوه نخورده و ناکام به آن دنیا می‎فرستاد. نمی‎دانم فرشته محافظ شانه راستم بود یا چپ که گفت هووووووش.

دیدن رنگ قرمز چراغ راهنما مصمم می‎سازد که میوه خوردن را بگذارم برای چهارشنبه آخر سال. بعد از رسیدن به آن سمت خیابان مردد می‎ایستم، از خودم می‎پرسم: "مطمئنی که میوه خوردن یکی از رسم‎های چهار شنبه آخر ساله؟" او جواب می‎دهد: "فکر نکنم، این باید رسم شب چله باشه!" بعد من به این فکر می‎کنم چرا اصلاً مردمی که تقریباً هر روز میوه می‎خورند باید برای شب چله میوه بیشتری بخرند و بخورند؟  در این بین او می‎گوید: "با اینکه تو بیشتر از بقیه مستحق میوه خوردنی، اما فکر کنم چهارشنبه آخر سال رسم بر این باشه که آجیل و تخمه خورده و ترقه در بشه!" بعد از من می‎پرسد: "تو چی فکر می‎کنی، آیا به تأخیر انداختن خرید میوه به چهارشنبه آخر سال فقط به خاطر تنبلی و خستگیت بوده یا اینکه می‎تونه کمی هم به خاطر خرافاتت باشه؟"

من برای خودم احترام زیادی قائلم وگرنه به خودم می‎گفتم: "گوز به شقیقه چکار داره!؟" این حرف او اما مرا تا فاصله چند قدم مانده به خانه سخت به فکر فرو می‎برد. عاقبت مردد به خودم می‎گویم: "تو به جای من بودی چکار می‎کردی؟" او کمی فکر می‎کند و می‎گوید: "اگه من به جای تو بودم و پس از هفت هشت ماه هوس خوردن میوه می‎کردم و مثل تو از کنارشون رد می‎شدم، حتی اگر پول هم نداشتم حتماً اون دو تائی رو که به تو چشمک زدند می‎دزدیم و سریع با خودم به خونه می‎بردم!"

من با این حرف سریع عقب‎گرد می‎کنم و می‎گویم: "بزن بریم!" و با وجود خستگی با قدم‎های تندتری از خودم به سمت میوه فروشی برمی‎گردم.

من به اناری که قبلاً به من چشمک زده بود چشمکی می‎زنم، او برای اینکه در آغوشش بگیرم دستش را به طرفم دراز می‎کند، دستش را می‎گیرم و مانند بالرینی نیم متری به هوا پرتابش می‎کنم، انار پس از چند چرخ زیبا دوباره ماهرانه خود را در دستم می‎نشاند، من بدون آنکه فشارش دهم می‎بویمش و بعد از گرفتن یک بوسه از لب‎های سرخش دومین محبوب چشمک زن، یعنی خوشه انگور را برمی‎دارم، حبه‎هایش قند در دلم آب می‎کنند. داخل مغازه می‎شوم و بعد از دو سه دقیقه انتظار به کنار صندوق پرداخت پول می‎رسم که متوجه می‎شوم هیچ پولی در جیب ندارم!

در حالیکه خودم مانند آدم بزدلی خودش را در گوشه‎ای مخفی ساخته بود مثل آدم‎های لال با اشاره چشم و ابرو به من می‎گفت: "بدزدشون، بدزدشون!"

من در حال قرار دادن آن دو محبوب در جای قبلی‎شان، مانند آدم‎های دروغگوئی که می‎خواهند ثابت کنند راستگو هستند مرتب می‎گفتم: "منتظرم بمونید! من حتماً برمی‎گردم!"