زمان طلاست.

تقریباً تا دو ساعت دیگر وارد شصت و پنجمین سال زندگیم می‎شوم. انگار همین دیروز بود که زمان چند ساعت باقی مانده به شصت و چهار سالگی‎ام مرا ترک کرد و تنها گذاشت.

من این حرکت زمان را یک سال در خاطر داشتم، نمی‎خواستم امسال هم همان ماجرای سال قبل برایم رخ دهد؛ که می‎داند، شاید هم گذشت سیصد و شصت و پنج روز کمی بر هوشم افزوده باشد! هشت روز مرخصی باقیمانده از سال قبل از دیروز آغاز گشت. این یعنی که من با زمان تا یک هفته دیگر هیچ کاری ندارم، نه لازم دارم امشب باز از او خواهش کنم که تا ساعت ۲۴ پیشم بماند، و نه دیگر مانند سال قبل ترس از ناشناخته‎ها دارم! هرچند هنوز هم در دلم آشوب ایجاد می‎کنند.

هنوز کاغذدیواری اتاقم را نو نکرده‎ام، تارهای عنکبوت آویزان از سقف اتاقم در اثر دود سیگار رنگ قهوه‎ای به خود گرفته‎اند و این کم عقل‎ها فکر می‎کنند اختلالی در سیستم تارسازیشان ایجاد شده است! مرغ‎های عشقم هنوز نخوابیده‎اند! شاید حس کرده‎اند که من امشب ساعت دوازده یک سال پیرتر می‎شوم و فکر می‎کنند به این خاطر زمان پیشم خواهد ماند و در جشن تولدم شرکت خواهد کرد و آنها هم شاید از این بابت خیری ببینند!

من اما خوشحالم از اینکه لااقل یک هفته وابسطه به زمان نیستم، شاید هم رأس ساعت دوازده شب مانند افراد بسیار خرافاتی در دلم از خدا به عنوان هدیه تولد آرزوی وابسطه نبودن به مکان را بکنم!

وقتی پنجاه سالم شد از اینکه زمان سریع می‎گذرد در تعجب بودم، در شصت سالگی اما دیگر از سرعت سریع زمان تعجب نکردم، زیرا حالا خوب می‎دانستم که فرشته مرگ همان زمان است و هرچه به انسان نزدیک‎تر می‎شود، یا به عبارتی هرچه سن آدم بالاتر می‎رود، بر سرعتش می‎افزاید.

هرچند می‎گویند که وقت طلاست و نباید آن را مفت از دست داد، اما وابسطه نبودن به زمان و طلا بودن آن دو مقوله جداگانه‎اند؛ زیرا که فرد خسیس نه نم پس می‎دهد، نه جان به عزرائیل و نه رایگان طلا به کسی.

بعضی‎ها زمان را مسبب شکست‎های خود می‎دانند و تصور می‎کنند با به قتل رساندن زمان می‎توانند از او انتقام بگیرند. اما نمی‎دانند که زمان شکست‎ناپذیر است. این را من ادعا نمی‎کنم، بلکه زمان همیشه آن را ثابت کرده! و من با وجود خوشحال بودن بخاطر رهائی یک هفته‎ای از دست زمان باید اعتراف کنم که ارادت خاصی به او احساس می‎کنم و به این نیز آگاهم که پایان شب سیه سفید و نور بانی بیدار گشتن جانداران از خواب است.