آدم‌ربائی پس از مجلس رقص.

خانم اسکولیه و خواهر جوانش آرموند از مجلس رقص بیرون می‎آیند و در صندلی عقب اتوموبیل‎شان می‎نشینند.

خانم اسکولیه می‎گوید: "خب، برداشت‎اَت؟"

"در ظاهر مرد دوستداشتنی‎ای بود!"

"خوب، دیگه چیزی نگو. تو گرفتار شدی عزیزم. بیا، منو ببوس. پس موافقی."

آنها گردن هم را در آغوش می‎گیرند، اما آرموند پاسخ می‎دهد:

"نه، نه، مادلین، به این سریعی‎ای نمی‎شود. اینکه او مورد علاقه‎ام واقع شده چه سودی داره. من مورد پسندش واقع نشدم. یک ساعت تمام در من چیزهائی برای ملامت کردنم جستجو می‎کرد، و من ابله هم همه کاری برای سزاوار بودن آن کردم."

"منظورت چیه؟"

"چنین به نظر میاد که لباسم بیش از حد چشمگیره. این لباس مناسب یک هنرپیشه سینماست و نه مناسب یک دختر جوان."

"آه، پسر گستاخ!"

"اما من مورد علاقه‎اش قرار گرفتم، من اینو خوب احساس کردم. به همین دلیل اذیت کردنش باعث لذتم می‎شد، برای اینکه یاد بگیره منو با ایرادهام دوست داشته باشه ... من حتی فکر می‎کنم که بیش از حد پیش رفته باشم."

"مگه چه چیزهائی بهش گفتی؟"

"من آن دو زن کوچک ایتالیائی را که تو اخیراً از آنها برایم تعریف کرده بودی نشانش دادم، و بهش اعتماد کردم ..."

"گفتی که آنها با هم زندگی می‎کنند؟"

"آره."

"اشنباه بزرگی کردی."

دختر جوان آهی می‎کشد و می‎گوید: "اینطور فکر می‎کنی؟"

"و او چه جواب داد؟"

او از من پرسید: "با چه چیزی؟"

مادلین بدون آنکه رعایت احساس خواهرش را کند خنده سرکش خود را با دستش خاموش می‎سازد و پاسخ می‎دهد:

"فرزندم، این مرد جوان یک مروارید است. چنین شوهری را نباید از دست داد. او یک گوهر است."

و ناگهان، بدون مقدمه:

"می‎شنوی، ما بیشتر از بیست دقیقه است که در حال راندنیم. ما اصلاً کجا هستیم؟"

آرموند شیشه بخار گرفته را پاک می‎کند و می‎گوید:

"من هیچ چیز نمی‎بینم ... هوا کاملاً تاریکه ..."

"این چطور ممکنه؟ در شانزه لیزه؟"

او خود را به جلو خم می‎کند، نگاهش تلاش داشت در تاریکی نفوذ کند؛ او بطور مبهمی متوجه کف خاکستری جاده‎ای می‎شود که در کنارش خانه‎ها ایستاده بودند.

او با وحشت و لکنت زبان می‎گوید: "ببین ... من نمی‎دونم که ما کجائیم ... اینحا دیگه پاریس نیست ... آلکساندر دیوانه شده ... بگذاریم اتوموبیلو نگه داره ..." و بلافاصله دکمه زنگ را فشار می‎دهد.

اما از به صدا آمدن زنگ در سکوت لحظه‎ای نگذشته بود که دو بار صدای دستگیره درب جلوئی اتوموبیل به گوش می‎رسد و بعد ماشین وزوز کنان مانند یک سوسک با آخرین سرعتش به جلو حرکت می‎کند.

+++

حرکت تند ماشین دو خواهر را به عقب پرتاب کرده بود، و حالا هر دو مشغول گریستن بودند.   

"اوه ... خدای من!"

مادلین سرش را به جلو خم می‎کند و از شیشه پنجره‎ای که صندلی عقب را از اتاق راننده جدا ساهته بود به سمت راننده نگاه می‎کند.

سپس می‎گوید: "آه خدای من! این آلکساندر نیست."

"چی گفتی؟"

"ما ربوده شده‎ایم ... راننده آلکساندر نیست."

"من از ماشین بیرون می‎پرم ..."

"آرموند، مگه دیوانه شدی؟ ماشین با سرعت زیاد در حرکته ... تو زنده نمی‎مونی."

اگر آنها با همدیگر نبودند، مطمئنا هر یک از آنها از ماشین بیرون می‎پرید. اما احساسات مشابه‎ای که ما هنگام قرار داشتن بر روی لبه پرتگاه حس می‎کنیم، و هنگامیکه خطر عزیزان‎مان را بیشتر از خود ما به وحشت می‎اندازد مادلین و آرموند را دچار خود ساخته بود، و هر دو همزمان فکر می‎کردند: <من می‎تونستم احتمالاً به بیرون بپرم و سالم بمونم، اما اگر او بپرد کشته می‎شود.>

دستان لرزان‎شان همدیگر را می‎جستند، دست‎هایشان را به هم می‎فشرند و بر روی صندلی چرمی ماشین قرار می‎دهند.

سرعت ماشین به حداکثر می‎رسد. با گذشتن از روی چاله کوچکی آنها از روی صندلی به بالا پرتاب می‎شوند، دو چرخ اتوموبیل به بالا بلند می‎شوند و در هوا می‎چرخند، سپس هر چهار چرخ بر روی جاده قرار می‎گیرند و اتوموبیل دوباره راندن سریعش را مانند طوفانی که بعد از یک گردباد قوی آرام جریان می‎یابد ادامه می‎دهد.

هر دو خواهر بی حرکت و خیره از وحشت در صندلی عقب اتوموبیل نشسته و سکوت کرده بودند. مادلین، بعنوان زنی شوهردار که زندگی و مردها را می‎شناخت با خود فکر می‎کرد:      

<کاش فقط این باشد! کاش آنها ما را نکشند!>

آرموند که آنقدر هم محجوب نبود تا متوجه نشود چه در انتظار اوست تقریباً از ترس دیوانه شده بود. 

او ناگهان فریاد می‎کشد: "آه، من ترجیح می‎دهم از ماشین بیرون بپرم ... این پایان بهتری خواهد بود."

اما در همین لحظه اتوموبیل تقریباً توقف می‎کند، آهسته چرخی می‎زند، از راه باریکی عبور می‎کند، به داخل حیاط بزرگ و ساکتی می‎راند و در مقابل پله‎های پهن و گسترده‎ای توقف می‎کند.

مادلین زمزمه می‎کند:

"خیلی دیر شده، دختر کودک بیچاره."

یک مرد تقریباً چهل ساله شیکپوش و کله طاس درب ماشین را باز می‎کند و با احترام سلام می‎دهد.

آرموند فریاد می‎کشد:

"آقا، منو بکشید! ... منو بکشید!" و ساده‎لوحانه اضافه می‎کند:

"اما، به من دست نزنید!"

مرد پاسخ می‎دهد: "دوشیزه، من به هیچ وجه به شما نزدیک نمی‎شوم، اما لطفاً به دنبالم بیائید، وقت تنگ است. و فریاد کشیدن هم کاملاً بی‎فایده است، زیرا خانه در وسط یک جنگل کوچک قرار دارد."

ابتدا مادلین از ماشین پیاده می‎شود و آرموند به دنبالش، اما چنان ضعیف بود که یکی از پله‎ها را نمی‎بیند و به زمین می‎افتد. نور ضعیف ماه لباس‎های سبک رقص و هر دو چهره رنگ پریده و موهای با شکوه آرایش شده آنها را نقره‎ای رنگ ساخته بود. آنها وارد می‎شوند. خانه بسیار روشن بود. مرد ناشناس در جلوی قربانیانش حرکت می‎کرد. مرد از میان یک سرسرای سنگپوش شده و دو سالن و یک اتاق کوچک می‎گذرد. بعد آنها را به راهروی طولانی‎ای که به دور تمام قصر کشیده شده بود و پیدا کردن راه برگشت را ناممکن می‎ساخت می‎برد. عاقبت او یک درب را می‎گشاید، می‎گذارد که هر دو خانم جوان داخل اتاق شوند و خودش بدون وارد شدن درب را  می‎بندد.

در اتاق زنی سالخورده در لباسی کاملاً سیاه ایستاده بود و هنگام وارد شدن‎شان به آنها سلام می‎دهد.    

"مادام ... دوشیزه عزیز ..."

و بدون هیچ مقدمه‎ای با صدای خشکی می‎گوید:

"اجازه بدهید شما را لخت کنم."

مادلین با لکنت: "چی ... لخت ک ..." او هنوز جمله‎اش را تمام نکرده بود که زن سالخورده سگگ و سنجاق ایمنی کمربندِ دامن را باز می‎کند، و دامن تا روی پاها سر می‎خورد. زن با همان مهارت انگشتان باریکش قلاب بلوز را باز می‎کند، و بلوز از روی بازوی ظریف و پودر زده‎اش به پائین می‎افتد.

زن با همان صدای خشک می‎گوید: "دوشیزه، همچنین شما."

آرموند می‎لرزید و رنگش مانند گچ دیوار پریده بود. او به خواهرش که خود را روی مبلی انداخته بود نگاه ناامیدانه‎ای می‎اندازد. بدون آنکه از خود دفاع کند، بدون نیرو و بدون شجاعت مانند مرده‎ای خود را در اختیار دست‎هائی که لختش می‎کردند قرار می‎دهد. زن سالخورده هر دو لباس را به دست می‎گیرد و سریع از اتاق خارج می‎گردد و درب را با کلیدی قفل می‎کند.   

آرموند که همچنان ایستاده بود در برابر یک صندلی هق هق کنان به زانو می‎افتد.

زمان می‏‎گذشت ... ساعت دیواری داخل اتاق ساعت چهار صبح را اعلام می‎کند.

مادلین بر روی مبل ناآرام غلت می‎خورد، دست‏‎هایش را عصبی کش می‎دهد و با مشتش به پشتی مبل می‎کوبد.

او فریاد می‎زند: "این بیش از حده! این انتظار کشیدن تا آمدن آنها وحشتناکه، من از ترس خواهم مرد. چرا آنها دو زن بیچاره و تیره بخت را اینطور زجر می‎دهند؟ این هیولاها اصلاً از ما چه می‎خواهند؟ ... پس چرا نمی‎آیند! ... چرا نمی‎آیند؟ ..."

دو خواهر به آغوش هم می‎افتند.

"عزیز من، آرموند بیچاره، آرموند کوچک من. خواهر بیچاره و عزیزم! از هیچ چیز نترس، قلب من، من از تو مواظبت می‎کنم! ... برای من هیچ مهم نیست ... اما من اجازه نمی‎دم که به تو دست بزنند ... من تو رو با بدنم می‎پوشونم."

صدای گام‎های آهسته‎ای به گوش می‎رسد.

خدای من ... آنها می‎آیند!

+++

کلید در سوراخ کلید فرو برده می‎شود و چنان صدای تیزی می‎کند که آرموند طوریکه انگار افتخار دخترگیش برداشته شده باشد از روی ترس جیغی از گلو خارج می‎سازد. اما هنگامیکه درب باز می‎شود آنها تنها زن سالخورده را می‎بینند که لباس‎هایشان را بر روی دستش قرار داده بود. زنان جوان به گوشه‎ای از اتاق گریخته بودند.  

"مادام ... دوشیزه عزیز ... اجازه بدهید لباس‎ها را دوباره تن‎تان کنم."

مادلین می‎گوید: "چی؟ اما من ... اما ..."

زن هفتاد ساله به خود اجازه نمی‎دهد بانگ تعجبی که احتمالاً برایش قابل درک به نظر می‎رسید مشوشش سازد. با مهارت و چابکی فوق‎العاده‎ای کمربند، سنجاق و دکمه‎ها را همانطور ماهرانه که قبلاً بازشان کرده بود می‎بندد، لبه‎ها، برش‎ها و چروک‎های هر دو دامن را صاف می‎کند و با ادای احترام از اتاق خارج می‎شود.

پس از لحظه کوتاهی مردی داخل می‎گردد.

او کت فراک بر تن داشت، بدون کلاه و با دستانی دستکش پوشیده ... او بیشتر شبیه به مدیر هتل بود تا یک مرد جهانی، اما تفاوت بین این دو اغلب بسیار کم است ... بنابراین بهتر است بگوئیم که او ظاهر یک رئیس کنفرانس را داشت.   

او آرام می‎گوید: "خانم‎های محترم، من ابتدا قصد داشتم که اجازه دهم شما را بدون توضیح بیشتری در باره راز ربوده شدن‎تان با یک عذرخواهی ساده به خانه برگردانند. اما کنجکاوی زنانه واقعیتی‎ست که ما نمی‎توانم آن را انکار کنیم. اگر من رازم را برایتان فاش نسازم، شما تلاش خواهید کرد آن را پیدا کنید و به خود و همزمان به من ضرر برسانید. بنابراین ترجیح دادم برای اینکه جریان برایتان روشن شود همه چیز را به شما بگویم."

او برای یک لحظه چشمانش را می‎بندد، دوباره آنها را باز می‎کند و با لبخندی بر لب ادامه می‎دهد:

"شما در آن شب زیباترین لباس پاریس را بر تن داشتید ..."

مادلین با بردن دستش به سمت پیشانی می‎گوید: "آه، پس به این خاطر بود!"

"یکی از مشتریان من، یک دختر جوان خارجی، لباس‎تان را دوشنبه در اپرا دیده بود. او می‎خواست شبیه این لباس را داشته باشد و قیمت آن برایش اصلاً مهم نبود. بدیهی‎ست که من می‎توانستم ظاهر لباس و آنچه که ظرافت خاصش را باعث می‎گشت بدون حیله خاصی تقلید کنم، زیرا نگاه سریع یک خیاطِ با استعداد به یک بلوز با دقتِ یک دوربین عکاسی عکس می‎گیرد؛ اما هر دو لباس طوری با گلدوزی منحصر به فردی تزئین شده‎اند که نقش‎های پر از فانتزی‎شان حتی یک تزئین‎کار با استعداد را هم باید دچار زحمت سازد. آدم فقط با صاف و بدون چروک قرار دادن لباس‎ها بر روی میز می‎توانست این نقش‎ها را کپی کند. از این رو برایم بدست آوردن این لباس‎ها کاملاً ضروری بود.

ساده‎ترین راه این بود که با پرداختن پول خوبی آنها را از خدمتکارتان بدست آوریم، البته من هم با این کار مؤافق بودم، اما متأسفانه این دختر ساده و ابله است و در صورت کشف ماجرا، یا یک شکایت و محاکمه ــ آدم باید امکان وقوع همه چیز را در نظر بگیرد ــ فقط پنج دقیقه می‎تواند حقیقت را در برابر مأمور تحقیق برای خود نگهدارد. اگر با او تماس برقرار می‎کردم بنابراین من هم با او گرفتار می‎شدم، چیزی که برای یک هنرمند به معنی تباهی‎ست. من ترجیح دادم ریسک کنم و بگذارم لباس‎ها را با محتویاتش بربایند. این کار برایم مطلوب‎تر بود."

دو خواهر شگفت‎زده بخاطر این جسارت بی حد و حصر همدیگر را نظاره می‎کردند.     

"بنابراین من به راننده شما رشوه دادم و بجای او راننده خود را جانشینش کردم. تعویض در اثنای یک توقف کوتاه در ازدحام خیابان اوبر انجام گرفت. چنین ازدحامی هنگام ترک تئاتر معمولی‎ست. همان راننده قابل اعتماد ــ من از راننده خودم صحبت می‎کنم ــ شما را به خانه خواهد رساند. دو بانو می‎توانند بدون آنکه بتواند کسی از جریان بوئی ببرد خیلی خوب ساعت شش صبح از مجلس رقص به خانه برسند. بنابراین شما جربان را افشاء نمی‎کنید. از طرف دیگر این به نفع شماست که در باره آنچه اتفاق افتاده است سکوت کامل کنید، زیرا نیازی نیست به شما بگویم که اگر جریان را برای دوستان خود تعریف کنید با یک لبخند خاص و مشکوکی آن را برای دیگران تعریف خواهند کرد."

چنین به نظر می‎آمد که مادلین این توهین را نشنیده باشد. او از اینکه از کابوس وحشتناکی خلاص شده است بسیار خوشحال بود و در برابر امنیت این مرد خود را کاملاً کوچک احساس می‎کرد.

او خود را به سمت آرموند خم می‎سازد:

"این یک تقدیر آسمانی‎ست که شوهرم اینجا نیست. چه خوش شانسی‎ای آوردم که او به شکار دعوت شد."

خیاط می‎پرسد: "به شکار؟ من فکر می‎کنم که بهتر آگاه باشم. این کاملاً ضروری بود که شوهر شما در این شب غایب باشد. یکی از محبوب‎ترین بانوان شهر کشف کرد که عاشق شوهرتان گشته است."

"شما چه گفتید؟"

مرد در حال تعظیم کردن حرفش را به پایان می‎رساند:

"این کشف گرانقیمت‎ترین مرحله از عملیات ما بود."

خانم اسکولیه حقیقتاً صبح روز بعد در باره این ماجرا سکوت کرد، زیرا که او از خستگی و هیجان تا ساعت دو بعد از ظهر خوابیده بود. اما بعد وقتی بهترین دوستش، خانم لالِت پیش او می‎آید، مادلین دچار این احساس غیر قابل مقاومت می‎گردد که برای اثبات محبت خود رویداد دراماتیک را برای دوستش فاش سازد. وقتی همه چیز را تا آخرین کلمه برایش تعریف می‎کند از او خواهش می‎کند دستش را بلند کند و قسم بخورد که آن را برای هیچکس تعریف نکند.

متأسفانه داستان بیش از حد زیبا بود. خانم‎ها فقط برای بدست آوردن اعتماد و به خاطر اینکه روزی مؤفق به شنیدن اعترافات بزرگی شوند و بتوانند آنها را گسترش دهند اسرار کوچک را حفظ می‎کنند. اما خانم لالت در همان شب در یک مهمانی دوازده نفره، که همه مانند خود او راز نگهدار بودند! به شرط مهر به دهان زدن و حفظ راز تا وقت گور داستان آدم‎ربائی خارق‎العاده را تعریف می‎کند. تعریف کردن ماجرا با هنرمندی بزرگی انجام گشت. او یک لحظه هم اجازه نداد شنوندگان گمان برند که این ماجرا مانند یک فیلم کمدی به پایان خواهد رسید. تأثیر آغاز داستان هم عظیم بود ــ خانم‎ها فریاد می‎کشیدند: "این وحشتناک است!"

آنها همه در فکرشان خود را توسط یک شوفر مرموز ربوده شده احساس می‎کردند. تصورشان آنقدر قوی بود که تا پایان داستان به طول انجامید. یک خشم همگانی پس از آخرین کلمات خیاط فرومایه برمی‎خیزد.

یکی از خانم‎ها می‎گوید: "حقیقتاً. آدم دیگر نمی‎تواند در باره چیزی متعجب شود."       

"یک آدم‎ربائی پس از مجلس رقص."

"پاریس غیرقابل سکونت می‎شود."

"انگار که ما نزد وحشی‎ها زندگی می‎کنیم!"

یک دوشیزه پیر نمی‎گذارد بقیه متوجه نشوند که پایان خوش آدم‎ربائی بدون شک یک معجزه بوده است. اگر آرموند نذر نکرده بود جریان حتماً طور متفاوت‎تری پایان می‎یافت. خانم دیگری اطمینان داد که دیگر بعد از غروب آفتاب جرئت نخواهد کرد بدون همراهی یک مرد از خانه خارج شود و اینکه او از حالا به بعد دیگر همیشه یک خنجر کوچک در کمربندش خواهد بست، یک خنجر با نوک زهرآلود، با جملات "مرگ مقدس" حک شده بر آن، تا ملودرام یک زندگی را قابل لمس سازد.

فقط خانم لالت چیزی نمی‎گفت، و بعد از به پایان رساندن داستان هیچ توضیحی نداد.   

صدای نرمی می‎پرسد: "و شما ایوون، شما در این‎باره این ماجرا چه فکر می‎کنید؟"

ایوون حالت تحقیرآمیزی به چهره‎اش می‎دهد.

"من؟ ... من فکر می‎کنم ... من معتقدم ..."

"خب؟"

"من فکر می‎کنم زحمت زیاد دادن به خود برای این توضیح که چرا آنها هفت صبح به خانه برگشته‎اند غیر ضروری باشد."

بروز ناگهانی یک شادیِ پر جنب و جوش، بشاش و با روح دوازده دوست را در بر می‎گیرد و در میان فریاد، خنده، وراجی و هلهله صدای نرمی شنیده می‎شود که با لذت تمام نخودی می‎خندید:

"اوه، عزیز من ... شما اما خیلی بد هستید! ..."