اسکلت.

حدود نیمه شب بود که به درب اتاق کارم ضربه‎ای زده شد. ضربه استخوانی بود، بنابراین نمی‎توانست خدمتکارم باشد، زیرا او تقریباً صد و پنجاه کیلو وزن دارد و انگشتان چاقش مانند لاستیک‎های یک خودرو حالت فنری دارند. دوباره درب اتاق به صدا می‎آید، پر انرژی‎تر و استخوانی‎تر. درب باز می‎شود و یک اسکلت کامل با ساعت شنی و داس داخل می‎گردد. اسکلت پوزخند دائمیش را نشان می‎دهد و بدون آنکه به من به نحوی سلام بدهد می‎گوید: "تو باید بروی، ساعتت به پایان رسیده است."

من می‎گویم: "این بی استعدادی شما را نشان می‎دهد که در مقابل یک منتقد تآتر از شیلر Schiller نقل قول می‎کنید. یا اینکه می‌‎خواهید قریحه خود را برای هنر سخنرانی از طرف من چک کنید؟ بنابراین من باید از همان ابتدا بگویم که شما نمی‎توانید بر روی صحنه بروید. ممکن است بدن شما هنوز زیبا باشد و شما در بین تمام دنده‎‌هایتان استعداد داشته باشید اما ظاهرتان دیگر برای تآتر کاملاً مناسب نیست. شما باید خودتان اعتراف کنید که در جوانی رنج برده‎اید."

اسکلت می‎گوید: "تو باید بمیری" و داسش را می‎چرخاند.

من می‎گویم: "لطفاً داس را در گوشه‎ای بگذارید، وارد شدن به یک اتاق کار با ابزار کشاورزی به این بزرگی شایسته نیست."

اسکلت با تعجب کاسه چشم‎هایش را گشاد می‎سازد، اما سمبول کشاورزیش را کنار دیوار قرار می‎دهد.

من دوستانه می‎گویم: "حالا بفرمائید بشینید. چه چیزی باعث بازدیدتان از من شده است؟"

اسکلت با سر و صدا بر روی یک صندلی می‎شیند.

او می‎گوید: "وقتت به سر رسیده است" و عصبانی نگاهم می‎کند.

من می‎گویم: "شما روشی تقریباً کلیشه‎ای برای گفتگو دارید. اما ساعت من نخوابیده است، من همین حالا آن را کوک کردم."

اسکلت ساعت شنی‎اش را روی میز می‎گذارد و با یک انگشت نه چندان تمیز استخوانی خود به آن اشاره می‎کند.

من می‎گویم: "من خودم را توسط ساعت خودم تنظیم می‎کنم و نه ساعت شما. در ضمن این یک ساعت پخت تخم مرغ است و در حقیقت از فروشگاه <اغلب و بی فایده>. یک طراحی ظاهراً خوب. چند دقیقه برای پخت یک تخم مرغ آب‎پز شل لازم است؟"

اسکلت می‎گوید: "تو باید بمیری!"

من می‎پرسم: "و برای نوع سفتش؟"

اسکلت حرکت‎های تهدید آمیزی انجام می‎دهد، جمجمه‎اش را تکان می‎دهد، دنده‎هایش را به سر و صدا می‎اندازد و با دست‎هایش پارو می‎زند.

من می‎گویم: "اینطور با استخوان‎هایتان عشوه‎گری نکنید. وقتی شما اینطور طنازید پس لااقل از استخوان‎هایتان مراقبت کنید، آنها را یک بار به درستی با خمیر دندان تمیز کنید و بعد با پارچه نرم چرمی برق بیندارید. یا اینکه سردتان است؟ پس خواهش می‎کنم نزدیک‎تر به اجاق بشینید. این سر و صدای اندام شما مزاحم صحبت‎مان می‎شود. من به اندازه کافی کار برای عادت کردن به پوزخند زدن دائمی‎تان دارم."

اسکلت می‌گوید: "من مرگ هستم" اما به ایجاد سر و صدا خاتمه می‎دهد و نزدیک‎تر به اجاق می‎شیند. جای تعجب نبود، زیرا استخوان‌‎ها به شدت خیس شده بودند و فقط نگاه کردن به آن می‎توانست به آدم احساس رماتیسم دست دهد.

من می‎گویم: "من مایلم از شما خواهش کنم که شوخی نکنید. شما چیزی بیشتر از یک اسکلت نیستید، یک استخوان متحرک پر سر و صدا که با ساعت شنی و ابزار کشاورزی شب‎ها به قدم زدن می‎پردازد تا نشان دهید که زحمت می‎کشید. من این کار شما را بی ظرافت می‎یابم. ببینید، من قصد داشتم حالا برای خواب به تختخواب بروم و شما می‎آئید و با گفتن اینکه ساعتی را که من همین حالا کوک کرده‎ام خوابیده است مزاحم خلق و خویم می‎شوید. این کار قشنگی نیست."

اسکلت تا اندازه‎ای خجالت‎زده و ساکت با ایما و اشاره ساعت شنی روی میز را به من نشان می‎دهد.

"حالا بس کنید با این ساعت شنی‎تان. البته که زمان هم برای تخم مرغ شل پخته شده و هم برای تخم مرغ سفت پخته شده به سر رسیده است. من خودم هم این را می‎بینم. من حالا این ساعت شنی را اگر به این وسیله به شما کمکی می‎شود با کمال میل می‎خرم. زیرا من از اینکه شما چنین پریشان دیده می‎شوید متأسفم."

اسکلت می‎گوید: "من در واقع حالم خوب نیست."

"این کار درستی‎ست که حالا می‎خواهید سر عقل بیائید. من خیلی مایلم به شما یک سیگار تعارف کنم، اما انگار که بی فایده است، زیرا که دود دوباره فوری از چشمان‎تان بیرون می‎آید و فکر نکنم لذت چندانی داشته باشد، چون شما رو به پائین از یک نفوذ پذیری هوا برخوردارید و دود را نمی‎توانید اصلاً به پائین فرو برید. وگرنه یک چنین بدن مشبکی مزایای بزرگی دارد، آدم همیشه می‎تواند چک کند و ببیند که آیا همه چیز روبراه است یا نه."

اسکلت می‎گوید: "من فکر می‎کنم که کشیدن یک سیگار حالم را خوب کند. بعلاوه استخوان‎هایم را محکم می‎سازد."

اسکلت شروع به کشیدن سیگار می‎کند و دود را از حدقه چشم‎هایش به بیرون می‎دهد.

من می‌‎گویم: "سیگار کشیدن هیچ کمکی به شما نخواهد کرد اگر شما درست و حسابی از استخوان‎هایتان مراقبت نکنید. بعلاوه وقتی شما دود را از حدقه چشم‎هایتان به بیرون می‎دهید خیلی شیک دیده می‎شود."

اسکلت می‎گوید: "استخوان‎هایم محکمی خود را خیلی از دست داده‎اند. در آخرین بازدیدم بعنوان مرگ، وقتی من هنوز مؤفقیت‎های بزرگی داشتم و اثرات شگفت‎انگیزی بدست آوردم متوجه گشتم که استخوان‎هایم صدای آرام‎تری می‎دهند."

"من به شما گفتم، ترساندن مردمی که هنوز اسکلت خود را درونشان حمل می‎کنند با ساعت شنی و ابزار چمن‎زنی‎تان مناسب و معقول نیست. احساس پاک همدردی این مردم در برابر اسکلت در دیگرانی که مانند شما زندگی وابسطه‎ای می‎گذرانند باید مانع این کار شما شود. بعلاوه من خمیر دندان توصیه کردم و می‎خواهم با کمال میل یک جعبه از آن را به شما بدهم."

اسکلت می‎گوید: "من رطوبت زیادی در خودم حس می‎کنم و قطعاً دیگر تحمل تر شدن ندارم. به همین دلیل هم در جستجوی شغل دیگری هستم که خشکی بیشتری تضمین کند."

من می‎گویم: "من خیلی می‎ترسم که ظاهرتان آنجا هم سدی برایتان بوجود آورد. نظر شما در باره مومیائی شدن چیست؟ این تقریباً تنها گزینه مناسب برای اسکلتی‎ست که برای تعویض شغلش غفلت ورزیده است."

اسکلت می‎گوید: "اگر قرار باشد که مدام در اطراف بایستم به استخوان‎هایم فشار خواهد آمد."

من می‎گویم: "عزیز من، هر کاری به استخوان‎هایتان فشار خواهد آورد. وضعیت فعلی ظاهرتان باعث این امر است. به جای دیگری بجز استخوان‎هایتان هم نمی‎شود فشار بیاید."

اسکلت می‎گوید: "من تا اندازه‎ای به امکان تأثیر گذاردن شخص خودم عادت کرده‎ام" و استخوان‎هایش را با رضایت تکان می‎دهد. "همانطور که اشاره کردم من در نقش مرگ، مخصوصاً با ارائه ساعت شنی‎ام اغلب تأثیر شگفت‎انگیزی بر جا گذاشته‎ام. گرچه نمی‎توانم در دراز مدت این کار شبانه را تحمل کنم اما مایلم یک چنین شغلی بدست آورم."

من یاری دهنده می‎گویم: "من می‎خواهم چیزی به شما بگویم. حالا که شما می‎توانید با ساعت شنی‎تان چنین استادانه عمل کنید ــ چطور است من به شما فروشگاه <اغلب و بیهوده> را توصیه کنم؟ شما می‎توانید آنجا در قسمت وسائل آشپزخانه در کنار میز ساعت تخم مرغ پزی چهره درخشانی از خود نشان دهید. آنجا برای شما جای خشک و مطبوعی‎ست و قطعاً از طرف همه تحسین خواهید شد."

اسکلت از جا می‎جهد و با انگشتان استخوانیش هر دو دستم را می‎فشرد، من هم متقابلاً و قلبانه انگشتان او را می‎فشرم و بعداً دستم را با دقت ضد عفونی می‎کنم. صبح اسکلت را با خمیر دندان تمیز کردم، کت و شلواری زیبا و کفش ورنی به او پوشاندم و او را با یک توصیه‎نامه به فروشگاه <اغلب و بیهوده> فرستادم.

<اغلب و بیهوده> با فروش ساعت‎های تخم مرغ پزی سود فراوانی بردند. همه می‎خواستند اتوماتیک جدید را ببیند که با کت و شلوار شیک و با یک جمجمه و ساعت تخم مرغ پزی شنی‎ای در دست هر از گاهی می‎گوید: پس از سه دقیقه "وقتت به سر رسیده است ــ تخم مرغ شل آب‎پز" و بعد از ده دقیقه "وقتت به سر رسیده است ــ تخم مرغ آب‎پز سفت."

وقتی من بعد از چند هفته برای قدم زدن به خیابان رفتم یک ماشین مجلل از کنارم گذشت. درون ماشین اسکلت در لباس راه راه تنیس نشسته بود، یک کلاه حصیری بر روی جمجمه داشت و یک سیگاربرگ کلفت می‎کشید که دودش از حدقه چشم‎هایش بیرون می‎زد. او اصلاً به من نگاه نکرد. بشریت تا مغز استخوان ناسپاس است.