پس از ده روز محروم بودن از اینترنت به علت اختلال در خط تلفن محلهام به این نتیجه رسیدم که جهان واقعی و جهان اینترنت بی شباهت
به هم نیستند.
پرتاب گشتن از اینترنت احتمالاً با یک کلیک شدنی باید باشد و یا اختلال اندکی در
خط تلفن میتواند آدم را از این جهان تبعید و دروازه را برویش قفل سازد، درست مانند آنکه در
جهان واقعی مرده باشی و جسدت را به گور و یا به دست آتش بسپارند!
اما از آنجائیکه ده روز برای فقط به این نتیجه رسیدن کمی طولانیست، بنابراین با کوشش فراوان به دومین نتیجه هم رسیدم:
بیهوده جسمت را با تیر سوراخ سوراخ میکنند،
بیهوده جسمت را زنده زنده در آتش میسوزانند،
تو همیشه زنده خواهی ماند،
نه گلوله، نه نار، نه خنجر تاریک قلبی؛
نه، نمیکشد نامت را، نمیکشد یادت را.
خاطرهها میمانند، خاطرهها در یادها و در کتابها میمانند،
نه، نه گلوله، نه خنجر، نه آمپول هوا!
تا جهان برجاست خاطرهها میمانند.
در اینترنت هم به همین ترتیب است. ممکن است که تو را با یک کلیک از جهانت به بیرون
پرتاب کنند، اما با نوشتههایت که با یک کلیک باز ظاهر میگردند میخواهند چه کنند!؟
در این ده روز صبوریم را هم امتحان کردم، نمرهاش بد نشد، به کلاس بالاتر رفت. عشقم به تو اما ذرهای از طعم و رنگش را از دست نداد. مزه انتظار دیدارت رایحه سیب گلاب میدهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر