دهکدهِ بدون مرد. (1)

پرده سوم
دوباره در سالنِ شرفیابی در قصر. حاکم بر روی سکویِ کنار پنجره نشسته است و از یک سینی نقره‌ای که پادو در برابرش نگاه داشته ساندویچ می‌خورد، منشی در کنار میز ایستاده است و مرتب چرت می‌زند، محافظین در برابر هر دو در نگهبانی می‌دهند. 
حاکم به پادو: جگر غاز امروز خوشمزه نیست ــ رسوائی!
کارمند دربار از سمت راست می‎آید.
حاکم در حال خوردن به کارمند دربار: همه چیز روبراه است؟
کارمند دربار پاسخ نمی‎دهدْ بلکه کاملاً نزدیک حاکم می‎رود؛ آهسته، برای اینکه پادو صدایش را نشنود: من همین حالا مطلع گشتم که اعلیحضرت امروز ما را یک ربع مانده به ساعت پنج عافلگیر می‎سازند و نه در ساعت پنج و نیم ــ
حاکم: چی؟ ساعت یک ربع به پنج؟ اوه اوه! او به پادو اشاره می‎کند که خود را از آنجا دور سازد. پادو از سمت چپ با سینی خارج می‎شود.
کارمند دربار: خدا را شکرْ کمدین‎های شما ساعت‎هاست که آماده‎اند.
حاکم: امیدوارم که آنها نقش‎شان را شایسته یاد گرفته باشند!
کارمند دربار مکارانه لبخند می‎زند: خوب یاد گرفته‎اند، عالیجناب! خوب!
حاکم: چطور دیده می‎شوند؟
کارمند دربار: مانند یک هیئت نمایندگی واقعی.
حاکم: کاملاً حقیقی؟
کارمند دربار: مانند خلقِ واقعی.
حاکم: براوو. ساعت چند است؟
کارمند دربار به ساعت شنی نگاه می‎کند: دقیقاً چهار و نیم.
حاکم: آیا ساعت درست کار می‎کند؟
کارمند دربار: فقط چند دقیقه عقب می‎افتد، عالیجناب!
حاکم: کمدین‎ها داخل شوند!
کارمند دربار درِ سمت راست را باز می‌کند و می‌گذارد دو کمدین داخل شوند؛ آنها مانند کشاورزان لباس پوشیده‌اند و فوری زانو می‌زنند.
حاکم با رضایت به آنها نگاه می‎کند. حقیقی، واقعاً حقیقی ــ به کارمند دربار: اگر اعلیحضرت خواستند تشکیلات اداری ما را کنترل کنند، و در واقع با حمله‎ای غافلگیرانه کنترل کنند، سپس باید ما از خود دفاع کنیم! کِرم هم وقتی مورد کنترل قرار می‎گیرد خود را خم می‎سازد. من نمی‎فهمم او چه خصومتی بر علیه فساد اداری دارد؟ مگر فساد اداری با او چکار کرده است؟ جایی که فساد اداری تا اندازه‎ای سُسِ تُند برای این حکومتِ کسل کننده است! حالا که صحبت از کسل‎کنندگی شد، ما برای کسل نشدن می‎توانیم یک تمرین کوچک انجام دهیم ــ به اولین کمدین. خب پسرم، چطور می‎تونم بهت کمک کنم؟ 
اولین کمدین: عالیجناب، خوبی شما هیچ مرزی نمی‎شناسد، منِ کشاورزِ بیچاره چطور می‎تونم از شما تشکر کنم ــ
حاکم: آه، تو می‎خواهی تشکر کنی؟
اولین کمدین: عالیجناب به من دوباره لطف کردند و شش گوسفند و دوازده بز هدیه داده‎اند ــ
دومین کمدین: من هم می‎خواهم تشکر کنم ــ
حاکم: خوبه، خیلی خوبه!
دومین کمدین: عالیجناب نه تنها فرصت پرداخت مالیات‎ها را برایم تمدید کردند، بلکه حتی آنها را با توجه به نیازمندی شدیدم لغو کردند ــ
حاکم حرف او را قطع می‎کند: تو از نیاز در رنجی؟
دومین کمدین به تلخی: و زن بیچاره‎ام بسیار بیمار است ــ
حاکم به منشی: بنویس. به این کشاورز شجاع پنج تالر داده می‎شود تا با آن زن بیمارش ــ
اولین محافظ ناگهان حرف او را قطع می‎کند: ایست! و سریع به سمت حاکم می‌رود و با نیزه‌اش بر روی میز منشی می‌کوبد. ایست!
حاکم عصبانی: چه خبره؟! آیا این سگِ شیطان است؟!
اولین محافظ: تو شیطان هستی! او سریع پنجرۀ کلاهخود را که چهره‎اش را پوشانده بود بالا می‌زند؛ او ماتیاس است.
حاکم فریاد می‎کشد: پادشاه! پادشاه!
ماتیاس: بله. او کلاهخود را از سر برمی‌دارد و ناگهان بر دو کمدین خشم می‎گیرد. بلند شوید! در اینجا بر روی زانوهایتان سُر نخورید، این کار درستی نیست! شماها در کلیسا نیستید! بلند شوید! کمدین‎ها با وحشت از جا بلند می‎شوند. به منشی. بنویس: این کشاورزِ دلاور پنج تالر نمی‎گیرد، بلکه بیست و پنج، اما بجای تالر بیست و پنج ضربه شلاق از محافظِ قانون!
دومین کمدین با وحشت: اعلیحضرت!
ماتیاس به منشی: بنویس. این دو کشاورز بلافاصله به زنجیر کشیده می‎شوند، زیرا آنها کشاورز نیستند، بلکه کمدین‌هائی هستند که از استعدادشان برای فریب پادشاهشان سوءاستفاده می‌کنند، و از این بدتر آنها می‌خواستند خلق‌شان را فریب دهند ــ او صدا می‎زند. نگهبان!
محافظین از سمت راست و چپ با فرمانده داخل می‎شوند.
کارمند دولت در حال اشاره به دو کمدین؛ به فرمانده: ببریدشان!
فرمانده به محافظین: ببریدشون!
کمدین‎ها ناامید: رحم کنید اعلیحضرت! رحم کنید! آنها توسط یک محافظ از سمت چپ برده می‎شوند.
ماتیاس به حاکم خیره نگاه می‎کند: رحم وجود ندارد.
سکوت.
حاکم مطیعانه: اعلیحضرت ــ
ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: بنابراین می‎دانید که من کِی شما را غافلگیر می‎سازم؟ و لبخند می‎زند. دیروز برایم تعریف کردند ــ
حاکم حرف او را قطع می‎کند: چه کسی؟
ماتیاس به کارمند درباره اشاره می‎کند: این مرد وفادار!
حاکم با خشم به کارمند دربار خیره می‎شود: این کارمند؟! این موجود؟!
ماتیاس: خفه شو!
حاکم خشمگین می‎شود: پادشاهْ من یک نجیبب‎زاده‎ام! چطور به خودتان اجازه می‎دهید؟
ماتیاس: چه بدتر! تو کمدین‎ها را متعهد ساختی، اما من خلق خود را می‎شناسم، من می‎دانم که خلق چطور فکر و احساس می‎کند، و آقای نجیب‌زاده، همچنین می‎دانم که در باره آدم‎هائی مانند تو چطور فکر می‎کند ــ به فرمانده. به نام خلق! ببریدش!
حاکم: ماتیاس کوروینوس، شما حق ندارید این کار را بکنید!
ماتیاس پوزخند می‎زند: کسی که قدرت دارد حقِ لازم ندارد ــ اما این قانون خودِ توست!
حاکم: من یک کشاورزِ لباس پاره نیستم!
ماتیاس به فرمانده: ببریدش! بیرون!
حاکم به کارمند دربار: کفارۀ این شرمساری را به من پس خواهی داد! او توسط محافظین و فرمانده از سمت چپ بیرون برده می‎شود.
کارمند دربار رفتن او را با نگرانی نگاه می‎کند: کفاره؟ او آب دهانش را قورت می‎دهد.
ماتیاس لبخند می‎زند: می‎ترسی؟
کارمند دربار: نمی‎شود گفت ترس ــ اما یک احساس نامطبوع.
ماتیاس: او دیگر برنمی‎گردد.
کارمند دربار: که می‎داند!
ماتیاس به کارمند دربار با تعجب نگاه می‎کند.
دومین محافظ کنار درِ راست ناگهان فریاد می‎زند: زنده باد پادشاه!
ماتیاس آهسته به سمت دومین محافظ می‌رود، کاملاً نزدیک او متوقف می‌شود و هیکل غول‌پیکرش را تماشا می‌کند؛ و طوریکه انگار می‌خواهد او را نوازش کند ناگهان بر روی زره سینه‌اش می‌کوید و جدی لبخند می‌زند: متشکرم!ــ او دوباره به سوی کارمندِ دربار می‎رود و به جایِ خالیِ حاکم اشاره می‎کند. بیا، بشین آنجا ــ
کارمند دربار شگفت‎زده: کجا بشینم؟!
ماتیاس: بله. ما فرمان را چهار روز پیش امضاء کردیم، تو حاکم هستی. عالیجناب ــ
کارمند دربار خوشحال: اعلیحضرت ــ
ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: من از تو خواهش می‎کنمْ طوری نشان نده که از آن خبر نداشتی! تو سه روز است که توسط خواهر بزرگِ پادوی من از این موضوع باخبری، اینطور نیست؟
کارمند دربار پوزخند می‎زند: به نظر می‎رسد که اعلیحضرت همه چیز را می‎دانند ــ
ماتیاس دوباره لبخند می‎زند: نه، من هم فقط جاسوسان عزیزم را دارم. تو البته یک کمدین بزرگ هستی ــ
کارمند دربار حرفِ او را رنجیده قطع می‎کند: اعلیحضرت!
ماتیاس: من فقط می‎خواستم بگویمْ چیز جالب در پیش تو این است که خودت می‎دانی یک آدم حقه‎باز هستی. یک حاکم خوب باید عذاب وجدان داشته باشد، در غیر اینصورت او فقط یک قطرۀ ابله است. مرا ببخش، من نمی‎خواستم تو را برنجانم! ما در یک زمانۀ خشن زندگی می‎کنیم. نظراتِ خوبِ جلا داده شدهْ هنوز در زیر سنگ‎هائی چرت می‎زنند که روزی توسط آنها مدارس ساخته خواهند گشت ــ اما ادامه بده! بشین! به دومین محافظ. راه بیفت، خلق حقیقی را داخل کن! او دوباره در کنار منشی می‌نشیند و کارمند دربار در محلِ حاکم قبلی.
دومین محافط در مقابل ماتیاس سلام نظامی می‌دهد و درِ سمت راست را باز می‌کند. حمامی با لباس مهمانیِ مجلل وارد می‌شود، سه زن به دنبالش، و چنان زیبا هستند که حتی ماتیاس به داخل شدنِ آنها خیره نگاه می‌کند ــ یک زن مو سیاه، یک زن مو بور و یک زن مو سرخ. آنها لباس‌های دهقانی بر تن دارند، تزئین گشته، آرایش کرده و آماده، با دامن‌های کوتاه و چکمه‌های رنگین؛ ورودشان با وجود یک حجبِ خاص بسیار مطمئن است، آنها در واقع می‌دانند که اثر می‌گذارند؛ آنها در برابر کارمند دربار به نشانۀ احترام زانو خم می‌کنند و حمامی تعظیم عمیقی می‌کند، کارمند دربار غیرارادی از جا بلند می‌شود. 
حمامی جلو می‌آید: عالیجناب، آقای حاکم! ــ
کارمند دربار حرف او را قطع می‌کند: شماها چه هیئت نمایندگی هستید؟
حمامی به سه زن اشاره می‎کند: این آنطور که عالیجناب تصور می‎کنند یک هیئت نمایندگی نیستْ بلکه این یک نمونه است.
کارمند دربار گیج: یک نمونه؟ چه نمونه‎ای؟ من هیچ کلمه‎ای نمی‎فهمم ــ چرا یک نمونه؟
حمامی: عالیجناب، این سه زن از روستای سِلیشیه هستند که من باید به سفارشِ آقای گراف از هِرمن‎اِشتادت برای پادشاه می‎آوردم، تا پادشاه قانع شوند و با وجدان آسودهْ شجاع‎ترین سربازانش را به این روستا مهاجرت دهند ــ
ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: آه بله! ــ
کارمند دربار مرتب گیج‎تر می‎شود؛ به ماتیاس: آیا شما از این مورد خبر دارید؟
ماتیاس: بله ‎بله، من می‎توانم هنوز به یاد بیاورم.
حمامی: تقریباً پنج هفته پیش بود ــ
ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: درست است. آن زمان اعلیحضرت به گراف از هِرمن‎اِشتادت دستور دادند که این نمونه را برایش بفرستد ــ
کارمند دربار ماتیاس را با تعجب نگاه می‎کند: اینطور است؟
ماتیاس کوتاه: بله.
سکوت.
کارمند دربار به ماتیاس: و؟
ماتیاس: عالیجنابْ البته شما معاون پادشاه هستید، اما من فکر می‎کنم که در موقعیتی نیستید تا در همۀ موارد او را نمایندگی کنید. آنطور که به نظرم می‎رسد این مورد هم از آن موارد است.
کارمند دربار: آه بله. بنابراین در این مورد به ما چه توصیه‎ای می‎کنید؟
ماتیاس: خب، من البته فقط کوچک‎ترین مشاور شما هستم، بله عالیجنابْ به اصطلاح فقط خدمتگزارتان ــ اما اگر اجازه داشته باشم چیزی توصیه کنم، بنابراین باید بگویم که شما باید ابتدا با پادشاه تماس بگیرید ــ به زن‎ها. کودکان عزیزْ تا آن لحظه بیرون بمانید.
کارمند دربار: عالی است! در بیرون انتظار بکشید!
زن‎ها دوباره به نشانه احترام زانو خم می‎کنند و با حمامی از سمت راست بیرون می‎روند.
منشی نفس عمیقی می‎کشد: اوووف ــ
کارمند دربار در حال اشاره به منشی؛ به ماتیاس: این هم خیلی گرمش شده است ــ و پوزخند می‎زند.
ماتیاس لبخند می‎زند: قابل درک است.
کارمند دربار: این زن مو سیاه!
ماتیاس: و زن مو سرخ؟
کارمند دربار: و زن مو بور؟
ماتیاس: بله ‎بله، هر سه زن. هوم. چه کاری باید اینجا انجام شود؟
کارمند دربار زیرکانه لبخند می‎زند: اگر من اجازه توصیه کردن به کوچک‎ترین مشاورم داشته باشم، بنابراین می‎توان با خیال راحت به پادشاه گفت که او می‎تواند شجاع‎ترین جنگجویانش را با وجدان آسوده به سِلیشیه بفرستد ــ و ما این نمونه را دوباره به خانه می‎فرستیم، ما خود را قانع ساختیم که زن‎های آنجا زشت نیستند ــ اینطور نیست؟
ماتیاس هم زیرکانه لبخند می‎زند: به نظرم می‎رسد که پادشاه هنوز متقاعد نگشته‎اند ــ
کارمند دربار: بنابراین پادشاه باید کمی خود را متقاعد سازند.
ماتیاس ناگهان اندکی نگران می‎گردد: هوم. شوخی به کنار. واقعاً چه باید کرد؟
کارمند دربار طعنه‎آمیز: بلهْ چه باید کرد؟
سکوت.
ماتیاس: اما من بالاخره پادشاه هستم.
کارمند دربار: بلهْ اما این دلیل مستقیمی نمی‎باشد.
ماتیاس: اما من نمی‎توانم فرزندان خوب کشورم را فقط چون آنها زیبا هستند ــ
کارمند دربار: اعلیحضرت اما کاملاً فراموش کرده‎اند که این سه فرزندِ خوبِ کشورْ مرد جستجو می‎کنند!
ماتیاس: این درست است!
کارمند دربار: آدم همچنین از ظاهرشان این را متوجه می‎شود.
ماتیاس: اما آنها مردان کاملاً متفاوتی جستجو می‌کنند! مهاجران کارا، کشاورزان سخت کار و اصیل!
کارمند دربار: اما اعلیحضرت، من فکر می‎کنم که آنها با یک مرد شهری اصیل هم راضی باشند، برای مثال، با یک حاکم کوشا ــ
ماتیاس: نزاکت را رعایت کن!
گراف از سمت راست با عجله وارد می‌شود، او ماتیاس را می‌بیند و تعظیم می‌کند: اعلیحضرت!
ماتیاس: آه، گراف عزیز ما!
گراف: اعلیحضرتْ من همین حالا مطلع شدم که نمونه‎ام رسیده است ــ من در قصر این را شنیدم، تمام شهر در شور و شوق هستند، نمونه‎ام باید بسیار باشکوه باشد!
ماتیاس: حقیقتاً! اگر تمام زنان سِلیشیه اینطور دیده می‎شوند، بنابراین من زمستان آینده در آنجا یک قلعه می‎سازم!
کارمند دربار: و من قلعه‎بان می‎گردم.
ماتیاس: دوباره شروع کردی؟
گراف: آنها کجا هستند؟ من هم مایلم آنها را ببینم ــ
ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: آیا مگر آنها را نمی‎شناسی؟
گراف: خدای من، اعلیحضرتْ من به بخشدارم مأموریت دادم که سه زن از روستای سِلیشیه را به اینجا بیاورد، سه تن از بهترین زن‎ها، و حالا من کنجکاوم ببینم کدام سه زن را او انتخاب کرده است.
ماتیاس: آنها در بیرون انتظار می‎کشند.
گراف سریع به سوی درِ سمت راست می‌رود، آن را مخفیانه باز و به بیرون نگاه می‌کند ــ او خود را سریع کمی به عقب می‌کشد، بعد از مسلط گشتن بر خود دوباره به بیرون نگاه می‌کند، با وجود مضطرب بودن بر خود مسلط است، او در را می‌بندد و قلبش را می‌گیرد.
ماتیاس با کارمند دربار مشورت کرده است: بسیار خوب. اگر تو فکر می‎کنی ــ
کارمند دربار: ما این مشکل را مدیریت خواهیم کرد. اعلیحضرتْ فقط شجاعت!
ماتیاس به او خیره نگاه می‎کند: شجاعت؟
کارمند دربار: اوه معذرت می‎خواهم! اعلیحضرت، معذرت!
سکوت.
ماتیاس به گراف نگاه می‎کند و بدگمان می‎شود: چه شده؟ چرا رنگت سفید شده؟ ــ
گراف آهسته: چیزی نیست، اعلیحضرت ــ فقط قلبم بود. گاهی بطور خنده‎داری از تپش می‎افتد.
سکوت.
ماتیاس: من متأسف می‎شوم اگر تو نتوانی امشب در جشن کوچک من حضور داشته باشی ــ
گراف: باعث تأسفِ فراوانِ من هم خواهد گشت.
ماتیاس: تو که نمی‎خواهی بیائی؟
گراف: من می‎آیم اعلیحضرت. حتماً.
ماتیاس: بهتره که تو از خودت مواظبت کنی ــ
گراف: من از خودم مواظبت نمی‎کنم.
ماتیاس کمی ناراضی به دومین محافظ: زن‎ها را داخل کنید! او دوباره در کنار منشی می‎نشیند.
دومین محافظ درِ سمت راست را باز می‌کند. حمامی تنها داخل می‌شود، گراف را که از او چشم برنمی‌داشت می‌بیند، و از ترس کمی مچاله می‌شود.
کارمند دربار دوباره نشسته بر صندلی حاکم: زن‎ها کجا هستند؟
حمامی: معذرت می‎خواهم حاکم والامقام، اما یکی از آنها بخاطر انتظار طولانیْ همین حالا کمی سرگیجه گرفت ــ
ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: سرگیجه؟
کارمند دربار: امید است که به زودی دوباره حال‎شان خوب شود؟
حمامی: مطمئناً! فقط قلبش بود. گاهی بطور خنده‎داری از تپش می‎افتد ــ
ماتیاس کنجکاو‎شود و گراف را که هنوز حمامی را خیره نگاه می‌کند زیر نظر می‎ می‎گیرد.  
کارمند دربار: حالا گوش کنید! من با اعلیحضرت ارتباط برقرار کردم و اعلیحضرت تصمیم گرفته‎اند زنان از روستای سِلیشیه را در قصر شکاری‎شان ببینند، و در واقع همین امشب ــ می‎خواستم بگویم امشب. تا آن زمان باید شماها بعنوان مهمان اعلیحضرت در مهمانخانهُ دربار ساکن شوید، بعداً برای بردن شماها نزد پادشاه خواهند آمد. حالا می‎توانید بروید!
حمامی تعظیم عمیقی می‌کند، از کنار گراف که هنوز به او خبره نگاه می‌کرد می‌گذرد، به او مخفیانه اشاره می‌کند، طوریکه انگار می‌خواهد بگوید: "من مقصر نیستم، من نمی‌توانستم هیچ کاری برخلاف آن انجام دهم!" و از سمت راست می‌رود.
گراف رفتن او را کوتاه نگاه می‎کند، سپس فوری مقابل ماتیاس قرار می‎گیرد: اعلیحضرت، اجازه دارم حالا دوباره بروم ــ
ماتیاس با شیطنت در حال لبخند زدن حرف او را قطع می‎کند: چرا؟ هنوز بمان و به ما کمک کن، ما خیلی کار داریم ــ به دومین محافظ. نفر بعدی! دومین محافظ تعظیم می‎کند و درِ سمت راست را می‎گشاید.

پرده چهارم
در مهمانخانۀ دربار. یک اتاقِ آپارتمان که در آن زنان نمونه ساکن شده‎اند. در سمت راست و چپ یک در. در پس‎زمینه یک پنجره و یک کمد بزرگ. میز و صندلی‎ها. همه چیز پر از گل است. از خیابان صدای یک قطعه موسیقی عاشقانه به بالا صعود می‎کند، آواز با ماندولین و موسیقی کولی‎ها. حمامی نشسته است و می‎نویسد. در زده می‎شود.
حمامی: داخل شوید!
مهماندار دربار با گل‌های زیادی از سمت چپ داخل می‌شود، او یکچشمی‌ست: دوباره برای کبوترهای کوچولو گل آمده است ــ او گل‎ها را روی میز قرار می‎دهد.
حمامی: ممنون آقایِ مهماندار دربار.
مهماندار دربار: تمام شهر سر از پا نمی‎شناسد، حتی به این خاطر که این زیبارویان چه کسی هستند موی همدیگر را هم کشیده‎اند ــ زن مو سیاه، زن مو سرخ، زن مو بور! پس خانم‎ها کجا هستند؟
حمامی به در سمت راست اشاره می‎کند: آنجا، آنها لباس می‎پوشند.
مهماندار دربار به سمت راست نگاه می‎کند: "آنها لباس‎های خود را درمی‎آورند" ــ
حمامی حرفش را قطع می‎کند: می‎پوشند!
مهماندار دربار: این بی‎اهمیت است. بله ‎بله، آدم باید دوباره جوان باشد و زیبا! من در حقیقت یک چشم دارم، اما من همین یک چشم را هم ریسک می‎کنم ــ زن‎های شما خالص‎ترین باروتِ توپ هستند! فقط گوش کنید مردم چطور آواز می‎خوانند، به ویژه از زمانیکه عمومی شده است که پادشاه آنها را به قصر شکاری‎اش دعوت کرده است! آیا می‎دانید این چه معنی می‎دهد؟
حمامی: من می‎تونم تصورش را بکنم.
مهماندار دربار: نادرترین امتیاز! چنین چیزی تا حال وجود نداشته است!
حمامی: برو ــ برو ــ برو!
مهماندار دربار: آنجا چه می‎نویسید؟
حمامی: وصیتنامه‎ام را.
مهماندار دربار بهت‎زده: وصیتنامه؟
حمامی دردناک لبخند می‎زند: آدم این را هرگز نمی‎داند. شاید همین امشب ــ
مهماندار دربار: آیا با یک چنین نمونه‎ای آدم به مُردن فکر می‎کند ــ به کنار می‎رود. شهرستانی! از سمت چپ می‎رود.
حمامی رفتن او را نگاه می‎کند: اینکه در یک پایتخت و محل اقامتِ پادشاه چنین افرادِِ ساده‎لوحی وجود دارد ــ و آنها از شهرستانی بودن ما حرف می‎زنند! او از جا بلند می‌شود و گل‌ها را بو می‌کشد. واقعاً باشکوه ــ مانند در یک گورستان. آیا لازم بود تسلیم شوم، گراف من را پاره پاره خواهد کرد ــ او به کنار درِ سمت راست می‎رود و در می‎زند. لباس پوشیدن شماها تمام نشد؟ نیم ساعت دیگر کالسکۀ پادشاه برای بردن ما می‎آید! ــ فراموش نکنید گردن‎هایتان را بشوئید ــ چی؟ چی؟ فقط سرکش نشو! خودت را کنترل کن!
توماس آهسته درِ کمد را باز می‎کند و با احتیاط از کمد بیرون می‎آید.
حمامی چشمش به او می‎افتد و وحشت می‎کند: خدای بزرگ!
توماس: من هستم.
حمامی لبخند ضعیفی می‎زند: توماس، توماس عزیز ــ فقط تو جایت برایم خالی بود! از کی در این کمد بودی؟
توماس دست‌ها را به طرف چشم‌هایش می‌برد: من چه می‎دونم، حالم دارد بهم می‎خورد ــ
حمامی: کاش خفه می‎شدی!
توماس: دوستانه، خیلی دوستانه! ــ شرفیابی چطور بود؟
حمامی: خانم‎ها مورد علاقه واقع شدند.
توماس: براوو. بنابراین فردا برمی‎گردیم.
حمامی: همه چیز ممکن است! اما امشب باید پیش پادشاه برویم. ما به قصر لذت‎جوئی‌اش دعوت شده‎ایم ــ
توماس: "لذت‎جوئی؟" ــ آه خدای من!
حمامی: حتی برنامه‎ریزی شده است که ما در آنجا شب را بگذرانیم ــ
توماس: شب را آنجا بگذرانید؟!
حمامی: همه چیز ممکن است. من برنامه‎ریزی نکردم.
توماس: اما این وحشتناک است! نه، من هرگز اجازه نمی‎دهم که نامزدم به این سادگی شب را آنجا بگذراند! نه، نه، هرگز! آه، فقط این را کم داشتم!
حمامی: کم داشتن یا کم نداشتن مهم نیست! گوش کن، تو آدم دیوانه! من اجازه دادم از هِرمن‎اِشتادت به اینجا بیائی، اما به این شرط که تو سفر ما را کُند نکنی! اگر من حدس می‎زدم که وبال گردنم می‎شوی هرگز قبول نمی‎کردم با ما بیائی! این مشکل‎تراشی دائمی با مغز سوختۀ حسودت! سردستهُ خُل‎هاْ تو در برابر ارادۀ یک پادشاه قادر به چه کاری هستی؟! تو باید افتخار کنی که یک پادشاه به نامزدت علاقه نشان می‎دهد.
توماس: اما من احساس افتخار نمی‎کنم. من در این مورد پادشاه نمی‎شناسم! من در این مواقع عقلم دیگر کار نمی‎کند! اگر او جرأت کند ــ
حمامی وحشت‎زده حرف او را قطع می‎کند: خفه شو! دیوانه! سرت را حتماً از دست می‎دهی ــ او با ترس به اطراف نگاه می‎کند.
سکوت.
توماس: آیا می‎تونم با نامزدم صحبت کنم؟
حمامی: حالا اما من واقعاً وحشی می‎شوم! حالا اما حتی خشمگین می‎شوم! نیم ساعت دیگر می‎آیند او را ببرند و تو مایلی قبلاً هیجانزده‎ترش کنی، آره؟! جائیکه او به اندازه کافی عصبی است! بشین تو کمد و صدات درنیاد ــ گمشو، به تو می‎گم گمشو، در غیر اینصورت ــ
توماس حرف او را قطع می‎کند: تو منو تهدید می‎کنی؟!
حمامی: آره، من تهدیدت می‎کنم! یک کلمه دیگر ــ و من شروع به گریه می‎کنم! تو همۀ ما را دچار بدترین فاجعه می‎کنی! دچار یک گرداب!
توماس: باشه، من می‎روم. اما یک چیز را به یاد داشته باش: اگر اتفاقی بیفتد، سپس من آنجا هستم ــ سپس از یک کمد بیرون می‎آیم و، اگر هم خدای ناکرده خود پادشاه هم باشد، من او را می‎کشم! سریع از سمت چپ می‎رود.
حمامی رفتن او را تماشا می‎کند، سرش را تکان می‎دهد: فقط جای او اینجا برای من واقعاً خالی بود ــ
گراف سریع از سمت چپ داخل می‎شود.
حمامی چشمش به او می‎افتد و شدیداً وحشت می‎کند.
گراف آهسته و تهدیدکنان خود را به او نزدیک می‎سازد.
حمامی در حال لبخند زدن عقب عقب می‎رود.
گراف عاقبت می‎ایستد و به او خیره نگاه می‎کند: حقه‎باز. ولگرد. جنایتکار.
حمامی: آقای گرافِ مهربان ــ
گراف: خفه شو! این نمونۀ تو است ــ
حمامی خود را دور می‎سازد: نامزدِ این توماس ــ
گراف حرف او را قطع می‎کند: او یکی از سه زن است، و؟
حمامی: و دومین زنْ یک بیوۀ کاملاً محترم ــ
گراف: "کاملاً محترم!"
حمامی: بله آقای گراف مهربان! او از کرون‎اِشتات می‎آید، بیوۀ یک خز فروش ــ
گراف: "خز فروش؟" آدم باید پوست تو را بکند، جنایتکار! این بیوه نیست، او یک مستخدم حمام است! دروغ نگو! من او را دقیقاً می‎شناسم!
حمامی: عجب؟ و او برایم قسم خورد که شما را نمی‎شناسد! خب، بعداً من به حسابش خواهم رسید!
گراف: مهم نیست! و اگر تو همه روسپیان از زیبنبورگن را به اینجا می‎آوردی ــ مهم نبود! اما حالا فقط به من بگو که این نفر سوم چه کسی است، هان؟ بله، زن سوم؟ او شمشیرش را از غلاف بیرون می‎کشد.
حمامی ناامید: آقای گراف، فقط خون نریزید! من بی‎گناهم، رادیکال بی‎گناه! او از نقشۀ ما با خبر شد و من را مجبور ساخت ــ شمشیر را کنار بگذارید آقای گراف! بله، او مرا مجبور ساخت، او مرا پیش خود خواند و مرا تهدید کرد که اگر او را به عنوان سومین زن با خود نبرم همه چیز را لو خواهد داد، تمام ماجرایِ نمونه را، ــ و، آقای گراف من که نمی‎توانستم بگذارم همه چیز را لو دهد، اگر فاش شود که آقای گراف از هِرمن‎اِشتادت پادشاهش را فریب می‎دهد ــ
گراف حرف او را قطع می‎کند: ساکت! او با وحشت به اطراف نگاه می‎کند و سپس شمشیرش را دوباره در غلاف فرو می‎کند. حمامی نفس راحتی می‌کشد. او را بیرون بفرست.
حمامی: حالا؟ یک ربع قبل از رسیدنِ فرستادگان شاه ــ
گراف حرف او را قطع می‎کند: همین حالا! راه بیفت!
حمامی: باشه، آقای گراف من فقط می‎خواستم تذکر دهم که دو زنِ دیگر هیچ خبری ندارند که سومین زن چه کسی است ــ
گراف خشمگین دستور می‎دهد: او را بیرون بفرست! و دوباره شمشیرش را کمی بیرون می‎کشد.
حمامی سریع به سمت راست می‎رود.
گراف تنها، نگاهش از روی گل‎ها رد می‎شود و بی‌اراده بر وصیتنامه حمامی که هنوز هم بر روی میز قرار دارد دوخته می‎گردد؛ او مشکوک می‎شود و می‎خواند. "وصیتنامۀ من" ــ او غیرمنتظره به درِ سمت راست نگاه می‎کند و سپس به خواندن ادامه می‎دهد ــ "و به این ترتیب به بیمارستان هِرمن‎اِشتادت یک تخت برای گارسون‎های بی‎خانمان هدیه می‎کنم و کارکنان من وان‎های حمامم را به دست می‎آورند" ــ او دوباره به درِ سمت راست نگاه می‎کند و آهسته لبخند می‎زند.
زن مو بور از سمت راست می‎آید، او کاملاً لباس نپوشیده است و در برابر گراف توقف می‎کند.
گراف به او خیره نگاه می‌کند.
زن مو بور کمی نامطمئن لبخند می‎زند.
گراف بر او خشم سرکوب شده‎ای می‎گیرد: این چه کاری بود؟
سکوت.
زن مو بور: من می‎دونم، تو می‎تونستی من را بکشی. می‎تونستی بدون معطلی شکمم را سوراخ کنی ــ اینطور نیست؟
گراف: به درستی.
زن مو بور: البته.
گراف: البته که حق با من است!
سکوت.
زن مو بور: وقتی قبلاً تو را پیش حاکم دیدم سرم کمی گیج رفت ــ اما فقط لحظۀ کوتاهی.
گراف: من را تقریبا صاعقه زد، وقتی تو را دیدم، تو را، زنم را ــ
زن مو بور حرف او را قطع می‎کند: کسی مرا نخواهد شناخت، چون کسی نمی‎داند که من زن تو هستم! چه کسی آن را حدس می‎زند که تو اصلاً ازدواج کرده‎ای؟!
گراف: خدا را شکر! و برای نشان دادن بی‎اهمیت بودن موضوع حرکتی به دستش می‎دهد.
زن مو بور او را سرزنش می‎کند: این کار را نکن!
سکوت.
گراف: می‎خواهی اینجا چکار کنی؟
زن مو بور: تو مرا در قلعه‎ات مانند یک زندانی نگهداشته بودی ــ
گراف حرف او را قطع می‎کند: به درستی!
زن مو بور لبخند عجیبی می‎زند: مگر می‎شود حق با تو نباشد؟
سکوت.
گراف: چه کسی ماجرای نمونه را به تو لو داد؟
زن مو بور: حمامی.
گراف: چی؟! او؟!
زن مو بور: من گذاشتم که او یک بار به قلعه بیاید، برای اینکه تَبم را قطع کند، من بسیار سردم شده بود و احساس بدبختی می‎کردم. در این وقت او برای اینکه مرا سر حال آورد آن را برایم تعریف کرد ــ او لبخند می‎زند. و همچنین این حرف مرا سر حال آورد، من حتی فوری سالم شدم، چون فوری دیدم که حالا می‎توانم عاقبت مسافرت بروم!
گراف: و او را تهدید کردی که اگر تو را با خود نیاورد همه چیز را لو خواهی داد؟
زن موبور: این کار خوبی نبود. اما پنج سال زندان ــ
گراف حرف او را قطع می‎کند: زندان؟
زن مو بور: تو مرا در قلعه‎ات مانند یک زندانی نگهداشته بودی ــ سکوت! یک زندانی، بدون عشق، بدون شادی، بدون پول! من نمی‎توانستم هیچ جا بروم، باید همیشه می‏‌ماندم، می‌ماندم، می‌ماندم! و جهان برایم مرتب دورتر می‎شد، فقط در شبْ ستاره‎های کوچک به سویم می‎آمدند. اما چه کسی می‎تواند فقط با ستارها زنده بماند؟ من نه.
سکوت.
گراف: تو می‎دونی که من مقصر نیستم. وقتی تو اینطور لبخند می‎زنی، من گاهی فکر می‎کنم که تو هنوز هم نمی‎دونی با من چه کردی. پس چرا من هرگز در خانه نیستم، چرا من هر روز مشروب می‎نوشم، چرا همه چیز را در قمار می‎بازم؟! فقط بخاطر تو!
زن مو بور: اوه، من از اینکه آن را از تو مخفی نگهداشتم چند بار پشیمان شدم!
گراف: تو آن را ابتدا روز بعد از ازدواج برایم اعتراف کردی.
زن مو بور: اگر آن را قبلاً به تو می‎گفتم هرگز با من ازدواج نمی‎کردی.
گراف: بدون شک.
زن مو بور: به این خاطر هم من آن را بعد از ازدواج گفتم، چون من تو را دوست داشتم.
گراف: من هم تو را دوست دارم. اما تو نمی‎تونی از من بخواهی با زنی زندگی کنم که خانواده‎اش لعنت شده است. آیا نمی‎تونی این را درک کنی؟
زن مو بور سرش را تکان می‎دهد: من آن را درک می‎کنم، من آن را درک می‎کنم.
گراف: تو لعنت را با خود به خانه‎ام آوردی. حالا باید آن را حمل کنیم، تو و من. ما در برابر خدا به هم زنجیر شده‎ایم.
زن مو بور آهسته: کاش می‎تونستم فقط دوباره با خدا صحبت کنم ــ
گراف: این کار را می‎شود همیشه انجام داد.
زن مو بور: اینطور فکر می‎کنی؟
سکوت.
گراف: از زمانیکه تو زن من هستی همه چیز بد پیش می‎رود. یا در تابستان باران می‎بارد و همه چیز فاسد می‎شود، یا خشکسالی مزرعه و خانه را می‎سوزاند. در اولین روز ازدواج ما طاعون در هِرمن‎اِشتادت شایع گشت، و در روز تولد توْ مغول‎ها و تاتارهایِ سلطان به ما یورش آوردند ــ من شرط می‎بندم که این جریانِ نمونۀ من هم وقتی تو در آن حضور داشته باشی درست به انجام نرسد. ــ
زن مو بور حرف او را قطع می‎کند: اوه، من فقط به خودم زحمت می‎دهم که تو تا حد امکان نیرویِ کارِ مردانه به دست بیاوری ــ خیالت راحت باشد!
گراف: خیالم واقعاً ناراحت است!
زن مو بور: آیا واقعاً فکر می‎کنی که من در شیوع طاعون مقصر بودم؟
گراف: پس چه کسی؟
زن مو بور: شاید سلطان بدون به دنیا آمدن من هم حمله می‎کرد ــ
گراف: خنده‎دار است! یک زن که عمه‎اش به عنوان جادوگر سوزانده شده است، که پدربزرگش از طرفِ مادری با دستورالعمل‎های شیطان طلا می‎پخته، و هر دو گوش عمویش را بریده‎اند، چون او ادعا می‎کرد که زمین به دور خورشید می‎چرخد! یک نژاد پُر برکت! آیا باید با تو به عنوان شوهر زندگی کنم؟ تو باید مادر فرزندان من ــ
زن مو بور گوش‌هایش را می‌گیرد و با فریاد حرف او را قطع می‌کند: ساکت! ساکت! ساکت!
سکوت.
گراف: اینکه من با تو چنین کورکورانه ازدواج کردم، که من تو را دوست داشتمْ بدون آنکه چیزی بپرسم ــ این کار تو بود. تو مرا جادو کردی.
زن مو بور: آیا می‎خواهی مرا هم به تودۀ هیزم بسپاری؟ من جادوگر نیستم!
گراف: چنین کاری از تو بعید نیست.
زن مو بور: خوب حالا من را یک ربع قبل از آنکه باید پیش پادشاه بروم اینطور ناراحت نکن!
سکوت.
گراف: امیدوارم که برای پادشاه فاجعه به بار نیاوری.
زن مو بور: امیدوارم. من فقط مایلم او را بشناسم، من حتی چیزهائی برای گزارش دادن به او دارم.
گراف مشکوک: چه گزارشی؟
زن موبور: نه چیز مخصوصی در باره خودمان ــ فقط از چیزهائی که تا حالا او هرگز نشنیده است.
گراف: چنین چیزی وجود ندارد.
زن مو بور لبخند می‎زند: اوه، چرا وجود دارد! پادشاه فقط توسط مردها محاصره شده است، مردها حکومت می‎کنند، و از آنچه من می‎خواهم برایش تعریف کنم شما مردها هیچ چیز نمی‎دانید.
گراف: چه چیزی می‎خواهی برایش تعریف کنی؟
زن موبور: چیزی در بارۀ سرنوشت زنان سرزمینش.
گراف با دقت گوش می‎کند و او را با تعجب نگاه می‎کند.
از فاصلۀ دور صدای شیپور می‌آیذ؛ زن مو سیاه و زن مو قرمز با عجله از سمت راست داخل می‌شوند و به سمت پنجره هجوم می‌برند؛ آنها هم هنوز لباس نپوشیده‌اند.
زن مو سیاه: آنها می‎آیند، آنها می‎آیند!
زن مو قرمز: آنها شیپور می‎زنند! او چشمش به گراف می‎افتد و کمی وحشترده می‎شود.
زن مو سیاه هم حالا گراف را می‎بیند و سریع خود را می‎پوشاند. به زن موبور: چطور یک مرد داخل اتاق شده است؟ رسوایی! یک مرد غریبه!
زن مو بور لبخند می‎زند: اجازه دارم معرفی کنم: این مردِ غریبه گرافِ مهربان ما هستند، گراف از هِرمن‎اِشتادت.
زن مو سیاه: اوه! او به نشانۀ احترام با خم کردن زانویش تعظیم خوبی می‎کند.
زن مو بلوند در حال اشاره به زن مو سیاه؛ به گراف: این همسرِ صاحب مهمانخانۀ "اَینْهورن" است، دختر یک شکارچی از روستای روتکیرشن ــ به زن مو قرمز اشاره می‎کند: و او بیوۀ یک خز فروش از کرون‎اشتادت است ــ
زن مو قرمز حرف او را قطع می‎کند: می‎تونی با خیال راحت به او بگوئی من که هستم، حمامی از اینکه او مرا شناخته است سرزنشم کرد!
زن مو سیاه: شناخته است؟ به گراف. شما همدیگر را می‎شناسید؟
زن مو قرمز: این دیگر حقیقت ندارد!
زن مو بلوند با تعجب به گراف نگاه می‎کند.
گراف کمی مشوش: اجازه دارم حالا بروم ــ
حمامی با احتیاط از درِ سمت راست ظاهر می‎شود؛ به زن مو قرمز: آیا گراف رفته است؟
گراف: هنوز نه.
حمامی چشمش به او می‌افتد، وحشت می‌کند و دوباره سریع از سمت راست می‌رود.
گراف بی‌اراده لبخند می‌زند و به زنانِ نمونه‌اش نگاه می‌کند: پس خداحافظ تا در نزد پادشاه ــ خداحافظ!
او از سمت چپ می‎رود.
زنان نمونه برای احترام زانوی خود را خم می‎سازند و تعظیم می‎کنند.
زن مو قرمز به زن مو بور: با او تماس برقرار نکن! او خطرناک است.
زن مو بور: واقعاً؟
زن مو قرمز: او باید روزی مرد جوانِ خوبی بوده باشد، اما از زمانیکه او ازدواج کرد ــ
زن مو سیاه حرف او را قطع می‎کند: او ازدواج کرده است؟
زن مو قرمز: مخفیانه، کاملاً مخفیانه. اما او آن را برایم تعریف کرد. عمۀ زنش با شیطان رابطه داشته است و از این زمان به بعد گراف دیگر روحاً هیچ زنی را دوست ندارد. او فقط از ما استفاده می‎کند.
زن مو سیاه: گراف بیچاره!
زن مو بور: چرا بیچاره؟
زن مو سیاه: چون او عشق را نمی‎شناسد ــ و با اینکه بسیار خوب دیده می‎شود.
زن مو قرمز: خوب‎تر از توماسِ تو دیده می‎شود.
زن مو سیاه: مرتب از نامزد من صحبت نکن! من فکر می‎کنم که تو می‎خواهی او را از من بقاپی!
زن مو قرمز: زن جوان احمق!
صدای شیپور در مقابل خانه.
مهماندار دربار از میان درِ سمت چپ سرش را سریع داخل می‎کند: کالسکه آنجاست! کالسکۀ پادشاه آنجاست! می‎رود.
زن مو سیاه با زن مو قرمز با عجله به سمت پنجره می‎روند: اوه! سوارکاران هم هستند! سوارکاران، سوارکاران!
زن مو قرمز: سواره نظام!
زن مو سیاه: سواره نظام!
زن مو قرمز: سربازان مورد علاقۀ من!
حمامی از درِ سمت راست با احتیاط ظاهر می‎شود، به زن مو بور: گراف رفته است؟
زن مو بور فرو رفته در فکر سر تکان می‎دهد: خیلی وقت است.
حمامی بدنش را راست می‌کند و داخل می‎شود: سریع، سریع! از کنار پنجره کنار بروید! لباس‎تان را بپوشید ــ راه بیفتید، راه بیفتید! او کنار پنجره می‎رود و به پائین نگاه می‎کند. خدای بزرگ!
زن مو سیاه سریع لباسش را می‎پوشد: شش اسب سفید کالسکه را می‎کشند ــ و همه چیز از طلا و شیشه است!
زن مو قرمز هم سریع لباسش را می‎پوشد: سواره نظام، سواره نظام!
حمامی از کنار پنجره به سمت زن مو بور می‎رود؛ هیجانزده: این یک افسانه است! خدای من، یک افسانه!
زن مو بور لبخند می‎زند: شاید!
ــ ناتمام ــ
um

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)