کرم شب‌تابی که نمی‌خواست انسان شود.

روزی نرینا کوچک در حالیکه یک گروه کرم شب‎تاب مانند باران طلائی در میان باغ در پرواز بودند به پدرش می‎گوید: "هنگامیکه من هنوز یک کرم شب‎تاب بودم بدون آنکه وحشت کنم همیشه کاملاً تنها در جنگل پرواز می‎کردم، و حالا اگر مجبور باشم در تاریکی فقط تا چمنزار بروم می‎ترسم."

پدر لبخندی می‎زند و به مادر می‎گوید: "دخترمان چه حافظه خوبی دارد."

این کلمات نرینا کوچک دوباره زمانی به یادم می‎افتند که یک روز کرم شب‎تابی از روی چمن بر روی دسته گلی که در دست داشتم می‎پرد و صبورانه اجازه می‎دهد او را تا خانه حمل کنم. من دسته گل را داخل آب قرار می‎دهم، و تا زمانیکه اتاق روشنائی داشت سوسک کاملاً آرام نشسته بود، اما به محض آنکه من به رختخواب می‎روم و چراغ را خاموش می‎کنم او شروع به درخشیدن می‎کند.

من به خود می‎گویم: "که می‎داند چه چیزی درونش قرار دارد."

کرم شب‎تاب می‎گوید "یک ستاره" و بر بالای تختخوابم پرواز می‎کند.

من پاسخ می‎دهم: "قطعاً هیچ ستاره‎ای، اما شاید یک انسان."

کرم شب‎تاب می‎گوید: "خدا به من رحم کند، این وحشتناک خواهد گشت. سپس من کرم شب‎تاب کوچکم را نخواهم دید. اما تمام اینها از هبوط آدم می‎آید."

من می‎خندم و می‎گویم: "مگر تو از هبوط آدم هم چیزی می‎دانی؟"

"چه کسی باید آن را بداند اگر من آن را ندانم؟ به خود من از این طریق آسیب رسیده است. کاش فقط به حرف مادرم گوش می‎دادم!"

من می‎گویم: "گوش کن، اگر کار بهتری نداری می‎توانی داستان هبوط خود را برایم تعریف کنی. من در عوض قول می‎دهم تو را پیش کرم شب‎تاب کوچکت بازگردانم."

در این هنگام کرم شب‎تاب شروع به تعریف می‎کند:

"من یک ستاره بودم، و نه یکی از بدترین ستاره‎ها، من آن بالا در آسمان نشسته بودم و وضعم خیلی خوب بود. تو نمی‎توانی درک کنی که زندگی یک ستاره چه باشکوه است. اما من بسیار گستاخ بودم. به این دلیل مادرم مدام به من می‎گفت: <خودت را در برابر هبوط حفظ کن.> و من قول داده بودم مواظب باشم و همیشه پیش او بمانم. اما با آغاز فصل پائیز سودای سفر بر من چیره گشت، بر من و هزاران نفر از رفقایم. ما دسته جمعی خود را جدا ساختیم. این یک سفر فوق‎العاده بود، ما چنان سریع پرواز می‎کردیم که هیچکس نمی‎توانست به این فکر بیفتد ما را بگیرد، و ما بسیار شاد بودیم و هر کس ما را صدا می‎زد یک آرزویش را برآورده می‎ساختیم، زیرا ما ستاره‎ها همانطور که می‎دانی قادریم در هنگام سفر هر آرزوئی را برآورده سازیم. اما من نمی‎دانم چطور شد که ــ ناگهان دچار گردباد بزرگی می‎شوم که مرا از بقیه جدا می‎سازد و به سمت پائین می‎کشاند، و من با سر سقوط می‎کنم. وضع رفقایم هم نباید بهتر از وضع من بوده باشد، زیرا بعداً شنیدم که در آن روز هزاران ستاره دنباله‎دار سقوط کردند. اما سقوط من چنان حاد بود که نتوانستم مقاومت کنم. بعد نورم خاموش می‎شود و ــ من می‎میرم. آیا تو هرگز مرده‎ای؟"

من سرم را تکان می‎دهم و می‎گویم: "من چیزی از آن نمی‎دانم."

"بنابراین نمی‎توانی تصورش را بکنی که مردن چه نامطلوب است. یک بادِ یخی جسم و روحم را طوری شکافت که نفسم بند آمد و چیزی سرد از من جدا گشت و با شدت به سمت زمین سقوط کرد. ــ من شنیدم یک صدا در کنارم می‎گوید: <این قطعه سنگ را ببینید، کاغذنگهدار بدی نیست.>

وقتی دوباره به هوش آمدم در موی زیباترین ملکه نشسته بودم که در باغ شبانه‎اش قدم می‎زد و بسیاری از ندیمه‎ها دست زنان به اطرافم هجوم آوردند و فریاد زدند: <آه ببینید، ستاره زیبا را ببینید.> من خیلی خوشحال بودم، من خود را بسیار سبک احساس می‎کردم و می‎پنداشتم که کاملاً از نور تشکیل شده‎ام. در این هنگام دیدم که یکی از ندیمه‎ها یک سنگ بزرگ سیاه در دست نگاه داشته است. آن سنگ من بودم."

در این هنگام ناگهان یک صدا می‎گوید: <آه خدای من، اینکه فقط یک کرم پیله‎ساز زشت قهوه‎ای رنگ است.>

دانشمند دربار می‎گوید: <این کرم پیله‎ساز نیست. این یک کرم شب‎تاب است، شب‎ها در مراتع و مزارع پرواز می‎کند و یک درخشش فسفر مانند از خود ساطع می‎سازد. ماده کرم شب‎تاب هم بر روی چمن می‎نشیند و می‎درخشد.>

ملکه فریاد می‎کشد: <من هیچ کرم پیله‎سازی نمی‎خواهم، من هیچ سوسکی نمی‎خواهم> و با دست به سمت من می‎زند. دست‎های فراوانی می‎خواستند مرا بگیرند، من اما خودم را تاریک ساختم، از زیر انگشتان آنها گریختم و از آنجا پرواز کردم. من در شکاف یک دیوار نشستم و بسیار غمگین بودم. ناگهان به یاد آوردم که دانشمند درباری چه گفته بود: <ماده کرم شب‎تاب هم در چمن می‎نشیند و به همین ترتیب می‎درخشد>. من بسیار کنجکاو شده بودم ماده کرم شب‎تاب را ببینم. بنابراین بر روی چمنزار وسیع به پرواز آمدم و در این وقت بر روی یک تیغه علف نور دلپذیری دیدم که فوراً مرا گرفتارش ساخت.

من گفتم: <شب بخیر، کرم شب‎تاب، چه درخشش دوستداشتنی‎ای داری!>

کرم شب‎تاب شب خوبی برایم آرزو کرد و دوستانه گفت: <من بال ندارم و همیشه اینجا می‎نشینم. نمی‎خواهی با من همصحبت شوی؟ اما بعد باید پیشم بمانی و اجازه نداری فوری دوباره پرواز کنی.>

من گفتم: <من تا زمانی که زنده‎ام پیش تو می‎مانم. زیرا که من تو را دوست دارم.>

و من این را جدی گفتم، زیرا که او بسیار دوستداشتنی می‎درخشید، حتی تا زمانیکه من هنوز یک ستاره بودم و در آسمان می‎نشستم چیز زیباتری ندیده بودم. اما در این وقت بدبختانه تو با دسته گل آمدی، من فقط از روی کنجکاوی به بالا پرواز کردم و بر روی گل نشستم و حالا دیگر نمی‎توانم پیش کرم شب‎تابم برگردم و باید در اینجا بمیرم ــ آه مردن بسیار دردآور است و آنچه بعد می‎آید حتی بدتر است!"

من شفیقانه می‎پرسم: "مگر پس از مرگ چه می‎آید؟"

"تو خودت آن را گفتی، و من هم آن را می‎دانم، من باید یک انسان بشوم. این از همه چیز وحشتناک‎تر است."

من سعی می‎کنم او را تسلی دهم: "آه، انسان بودن خیلی هم بد نیست."، اما او راضی نگشت.

او ناله می‎کند: "البته که بد است. کاش فقط به حرف مادرم گوش می‎دادم! کاش مجبور نبودم انسان شوم. وقتی هنوز یک ستاره بودم به من همیشه می‎گفتند که این بدتر از همه چیز است. شماها نمی‎توانید پرواز کنید و همچنین نمی‎توانید بدرخشید، و اینکه در غیر این صورت وضع‎تان چگونه است را اصلاً نمی‎خواهم سؤال کنم."

من می‎گویم: "آه، پرواز کردن را می‎توانیم بیاموزیم و ما، ــ آنچه مربوط به درخشیدن می‎گردد ــ از درون خیلی زیباتر می‎درخشیم."

او می‎گوید: "بله، اما آنچه قطعی‎ست این است که من دیگر نمی‎توانم پیش مادر عزیزم برگردم، زیرا که سنگ کاغذنگهدار باید حالا آلبوم برگ‎های ندیمه را حفاظت کند؛ کاش حداقل می‎دانستم که آیا در زندگیِ دیگر ماده کرم شب‎تاب را دوباره پیدا خواهم کرد."

من او را تسلی می‎دهم: "شاید دوباره پیدایش کنی، و سپس او این بار یک دختر زیبا خواهد بود."

"من اما دختر زیبا نمی‎خواهم، من کرم شب‎تاب خودم را می‎خواهم. آه من را پیش کرم شب‎تابم برگردان."

در این هنگام می‎خواستم از جا بلند شوم و بگذارم کرم شب‎تاب بیرون برود، اما سرم به دیوار می‎خورد و از خواب بیدار می‎شوم. در اتاق همه چیز تاریک بود.

بلافاصله پس از شروع صبح پیش دسته گل می‎روم تا سوسک را پیدا کنم، اما او مرده در یک کاسه گل افتاده و درخشندگی زیبایش خاموش گشته بود.

وقتی من از پله‎ها پائین می‎رفتم صاحبخانه با چهره درخشانی به من برخورد می‎کند و می‎گوید:

"نمی‎خواهید یک نوزاد را ببینید؟ امشب برایم یک کودک زائیده گشت."

من به خود گفتم: <بیچاره کرم شب‎تاب> و با او داخل آپارتمانش گشتم.

نوزاد در یک اتاقِ توسط پرده تاریک گشته در پارچه سفیدی پیچیده شده بود، اما با داخل شدن من به طرز وحشتناکی فریاد می‎کشد.

من در حالیکه نوزاد را بلند کرده و در آغوش گرفته بودم می‎گویم: "آه تو کرم بیچاره، اگر به حرف مادرت گوش داده بودی دچار گردباد نمی‎گشتی و  هنوز در آن بالا یک ستاره زیبا بودی. اما حالا تو کرم شب‎تابت را هم گم کرده‎ای و که می‎داند چه چیزهائی می‎تواند هنوز برایت رخ دهد."

پدر نیمه خندان و نیمه خشمگین در حالیکه نوزاد را از آغوشم می‎گرفت می‎گوید: "دارید اینجا چه موعظه می‎کنید؟"

من آهسته پاسخ می‎دهم: "آه، فکر کنم که چیزی خواب دیدم."
اما وقتی من شب از یک پیاده‎روی در مزرعه به خانه بازمی‎گشتم در این وقت یک کرم شبتاب بسیار کوچکِ تنها را دیدم که در چمن می‎درخشد. من او را با خود به خانه می‎برم و آن را آرام بر روی متکای دخترم قرار می‎دهم و کودک ناگهان می‎خندد، طوری که انگار چیزی به یاد آورده است.
https://www.youtube.com/embed/S98-BIpzZuk