نمیفهممچیمیگید.

انسان اگر بخواهد احتمالاً فرصت دارد هر روز در مورد بی‎ثباتی تمام چیزهای دنیوی بیندیشد و قضاوت کند، و از سرنوشتش راضی شود، هرچند هم کبوتران کباب شده بسیاری برای او در هوا پرواز نکنند.

اما یک کارگر روزمزد آلمانی در آمستردام از طریق عجیب‎ترین راه‎های انحرافی توسط یک خطا به حقیقت و شناخت می‎رسد. زیرا بلافاصله پس از رسیدن به این شهر بازرگانی پر از خانه‎های باشکوه، کشتی‎های در نوسان و افراد پر مشغله یک خانه بزرگ و زیبا به چشمش می‎خورد که مانند آن را در طول سیاحتش از توتلینگن تا آمستردام ندیده بود.

مدتی طولانی با شگفتی به این ساختمان گرانبها، به شش دودکش روی بام، به پیش آمدگی زیبای لبه بام و به پنجره‎های بلندی که بلندتر از درب خانه پدر در وطن بودند نگاه می‎کند. عاقبت نتوانست از مخاطب قرار دادن یک رهگذر خودداری کند و می‎گوید: "دوست خوب، آیا می‎تونید به من بگوئید آقائی که این خانه مجلل با پنجره‎های پر از لاله، گل ستاره و شببو به او تعلق دارد چه نامیده می‎شود؟"

اما مرد که احتمالاً کار مهم‎تری در پیش داشت و متأسفانه فقط آن اندازه زبان آلمانی می‎فهمید که پرسش‎کننده زبان هلندی می‎فهمید، یعنی هیچ چیز، کوتاه و خشن می‎گوید: "نمیفهممچیمیگید!"، و غر غر کنان به رفتن ادامه می‎دهد. این حالا یک کلمه هلندی بود و اگر آدم خوب توجه کند در واقع سه کلمه بودند که به زبان آلمانی این معنی را می‎دهد: من نمی‎فهمم شما چه می‎گوئید. اما مرد غریبهِ خوب تصور کرد که این نام صاحب خانه است، او در حال فکر کرد به اینکه آقای نمیفهممچیمیگید باید یک مرد اصولی باشد به رفتن ادامه می‎دهد.

عاقبت او کوچه به کوچه می‎گذرد و به بندری می‎رسد که به زبان آلمانی ایپسیلن نام دارد. آنجا حالا کشتی کنار کشتی و دکل کنار دکل قرار داشت ــ و او در ابتدا نمی‎دانست چگونه باید برای دیدن آنها تنها با دو چشمش برای پیروزی بجنگد و بتواند تمام این شگفتی‎ها را به اندازه کافی تماشا کند. تا اینکه عاقبت یک کشتی بزرگ که از هند شرقی آمده بود و داشت حالا بارش را خالی می‎کرد توجه او را به خود جلب می‎سازد.

ردیف به ردیف جعبه‎ها و عدل‎ها کنار و روی هم بر روی زمین قرار داشتند. هنوز هم تعدادی بشکه‎های پر از شکر و قهوه، پر از برنج و فلفل به بیرون غلطانده می‎گشتند. اما عاقبت پس از تماشای طولانی از یکی از باربرانی که جعبه‎ای بر شانه حمل می‎کرد می‎پرسد که نام مرد سعادتمندی که دریا تمام این اجناس را برایش به خشکی می‎آورد چیست. جواب این بود: "نمیفهممچیمیگید!"

در این وقت او فکر می‎کند: "ببین چه خبره. البته جای تعجب نیست، کسی که دریا برایش چنین ثروتی را به خشکی حمل می‎کند می‎تواند چنین خانه‎های زیبائی هم بسازد و انواع گل‎ها را در برابر پنجره‎ها قرار دهد." حالا او دوباره برمی‎گردد و در باره خود به این نتیجه غم‎انگیز می‎رسد که او در میان این همه افراد ثروتمند در جهان چه آدم فقیری است.

حالا هنگامیکه او به این می‎اندیشید: "چه می‎شود اگر من هم روزی به اندازه دارائی این آقای نمیفهمممچیمیگید پولدار شوم!" در گوشه‎ای چشمش به یک مراسم بزرگ تشیع جنازه می‎افتد. چهار اسب پوشانده شده با پارچه سیاه یک نعشکش را که همچنین با پارچه سیاه پوشانده شده بود آهسته و غمگین می‎کشیدند، انگار می‎دانستند که آنها یک مرده را به گورستان می‎برند. ردیفی طولانی از دوستان و آشنایان متوفی لال و در پالتوی سیاه مستور گشته به دنبال نعشکش می‎رفتند. در فاصله دور ناقوس کوچکی به صدا افتاده بود.

حالا بر مرد غریبه ما یک احساس اندوه مسلط می‎گردد، همانطور که مردم خوب با دیدن یک جسد نمی‎توانند غمگین نشوند. او با نگاه داشتن کلاه در دست با احترام می‎ایستد تا اینکه همه می‎گذرند. اما او خود را به آخرین نفر که حالا در سکوت محاسبه می‎کرد چه اندازه می‎تواند با فروش پنبه‎اش اگر هر پنجاه کیلو را به ده سکه نقره بفروشد سود ببرد نزدیک می‎سازد و پالتویش را به نرمی می‎گیرد و از او صمیمانه معذرت می‎خواهد و می‎گوید:

"متوفی باید یکی از دوستان خوب شما بوده باشد که اینطور غمگین و متفکر او را مشایعت می‎کنید؟" جواب این بود: "نمیفهممچیمیگید!". در این لحظه از چشمان مرد خوب از توتلینگن چند قطره بزرگ اشگ می‎چکد و ناگهان قلبش سنگین و دوباره سبک می‎گردد.

او فریاد می‎زند: "نمیفهممچیمیگید بیچاره! حالا از این همه ثروتت چه داری؟ آنچه را که من هم روزی با فقرم به دست خواهم آورد: یک کت و شلوار خاکسپاری و یک پارچه کتانی، و از تمام گل‎های زیبایت شاید یک اکلیل کوهی بر روی سینه سرد!"

او با این افکار جسد را تا گور همراهی می‎کند، می‎بیند که آقای نمیفهممچیمیگید فرضی را در گور داخل می‎کنند و توسط خطبه مراسم تشییع به زبان هلندی که کلمه‎ای از آن را نمی‎فهمید بیشتر از خطبه‎های به زبان آلمانی که هرگز به آنها توجه نمی‎کرد متأثر می‎گردد.

عاقبت با قلبی سبک با دیگران گورستان را دوباره ترک می‎کند، در یک مهمانخانه، جائیکه زبان آلمانی می‎فهمیدند با اشتهای خوب یک قطعه پنیر لیمبورگری می‎خورد ــ و هرگاه زندگی می‎خواست دوباره برایش سخت شود و او مجبور گردد از خود بپرسد که چرا تعداد زیادی در جهان چنین ثروتمندند و او چنین فقیر، بنابراین فقط به آقای نمیفهممچیمیگید در آمستردام، به خانه بزرگش، به کشتی غنی‎اش و گور تنگش فکر می‎کرد.