وبلاگ‌نویس گیج.

گاهی یک کلمه، یک رایحه و یک خاطره می‎تواند انسان را از حالی به حال دیگر ببرد، می‎تواند بانیِ کارهای خارق‎العاده شود؛ می‎تواند بطور مثال پیر را جوان و گرسنه را سیر سازد یا من را ز خودم دور و تو را به من نزدیک سازد، می‎تواند حتی ...

یک روز برای کُشتن وقت و راندنِ ملالت و بدون ‎هیچ علت خاصی و حتی بدون هیچ مزاحمتی از سویِ روانم برای لذت بردن از زندگی و فقط بخاطر سرگرم ساختن خودْ پیش یکی از روانپزشکان مشهور شهر می‎روم. اما چون قبلاً وقت ملاقات نگرفته بودمْ بنابراین باید دو ساعت انتظار می‎کشیدم تا نوبتم برسد. پس از داخل شدن به اتاقِ آقای دکتر و عرضِ سلامْ  ایستاده منتظر می‎مانم.

دکتر جواب سلامم را با خوشروئی می‎دهد و می‎گوید: "خواهش می‎کنم بفرمائید بنشینید."

من می‎گویم: "متشکرم، ایستاده راحتم."

دکتر زیر چشمی با تعجب به من نگاهی می‎اندازد و می‎گوید: "تعارف نکنید، بفرمائید بنشینید."

من می‎گویم: "نه متشکرم، لطفاً اصرار نکنید، من ایستاده راحت‎ترم."

دکتر کمی خشمگین از جایش بلند می‎شود و با احترامی ساختگی و صدائی لبریز از خشمی سرکوب گشته می‎گوید: "آقای محترم، رسم بر این است که مراجعه کننده یا روی صندلی روبروی من می‎نشیند و یا روی تخت دراز می‎کشد و به سقف خیره می‎شود، کدامش را مایلید؟"

من به تختِ باریکِ کنار میز دکتر نگاهی می‎اندازم و ساکت بر روی صندلی می‎نشینم.

من و دکتر چند لحظه به هم نگاه می‎کنیم، دکتر حوصله‎اش سر می‎رود و می‎گوید: "بفرمائید."

من با حالتی شرمنده می‎گویم: "خیر، شما بزرگ‎ترید، شما بفرمائید."

چنین به نظر می‎رسید که صبر دکتر در حال به پایان رسیدن است، او با تکانِ عصبی دست در هوا تقریباً فریاد می‎کشد: "آقای عزیز، بزرگترید یعنی چه! خواهش می‎کنم بفرمائید چکاری می‎توانم برایتان انجام دهم."

من خیرخواهانه پاسخ می‎دهم: "اول بر اعصاب‎تان مسلط شوید! بعد بگوئید که چه کارهائی از دست‎تان برمی‎آید!"

دکتر با شنیدن این حرف بلافاصله انگشت اشارهُ دست راست را به دندان می‎گیرد و به فکر فرو می‎رود. اما من قبل از آنکه او پاسخم را بدهد پیشدستی می‎کنم و می‎پرسم: "آیا می‎توانید اتاق‎های خانه‎ام را کاغذدیواری و یا سقف خانه‎ام را مرمت کنید، تعمیر زنگ خرابِ خانه‎ام را چطور؟"

دکتر که با تمام نیرو سعی می‎کرد دوباره بر اعصابش مسلط شودْ با آرامشی ساختگی می‎گوید: "معلوم است که نمی‎توانم این کارها را انجام دهم! مگر من کارگر ساختمانم! کار من پاکنویس کردن چرکنویس‎هایِ ضمیر ناخودآگاه شماست! پاک کردن آشعال‎های ذخیره‌سازیِ دادهُ مغز شماست!

این دو جملهُ آخر دکتر: <کار من پاکنویس کردن چرکنویس‎هایِ ضمیر ناخودآگاه شماست! پاک کردن آشعال‎های ذخیره‌سازیِ دادهُ مغز شماست> بطرز رازآلودی به یادم می‎آورد که اواسطِ شهریور روز وبلاگ‎نویسان است و در حالیکه خاطرات سال‎های وبلاگ‎نویسی مانند قطاری با سرعت نور از برابر چشمانم می‎گذشتندْ تصمیم می‎گیرم در این باره با او کمی گفتگو کنم. دکتر که بخاطر مکثِ طولانی‌ام نگاهِ نگران و کنجکاوش را از نگاهم برنمی‎داشت و تمام حرکات ریز و درشتم را زیر نظر گرفته بود ناامیدانه می‎پرسد: "خوب بفرمائید، چه کاری می‎توانم برایتان انجام دهم؟"

من که هنوز نمی‎دانستم چطور باید پرسشم را مطرح کنم برای خریدنِ وقت می‎گویم: "دکتر عزیز، صبر داشته باشید! اینطور به نظر می‎رسد که شما فکر می‎کنید فقط این دکترها هستند که باید برای درمان ابتدا بیمار را خوب بشناسند؟! اما فراموش نکنید که بیمار هم این حق را دارد که خوب تحقیق کند ببیند دکتری که قرار است به او مشاوره دهد و یا به اصطلاح درمانش کند چه انسانی‎ست، آیا در حرفهُ خود استاد است، آیا برایش فقط پول معیار ارزش‎هاست و آیا خودِ دکتر دارای اشکالات روانی نمی‎باشد و غیره و غیره."

سخنرانی‎ام اما هیچ کمکی به من نمی‎کند و هنوز هم نمی‎دانستم که پرسشم را چطور باید مطرح سازم. دکتر که از حرف‎هایم به فکر فرو رفته بود با سایهُ کمرنگی از لبخند بر چهره می‎گوید: "بله من هم با شما کاملاً موافقم، حق و حتی وظیفهُ هر بیماری‎ست که در بارهُ پزشک معالج خود تحقیق کند. من امیدوارم که شما بدون تحقیق پیشم نیامده باشید؟!"

من بلافاصله جواب می‎دهم: "البته تحقیق کردن در خون من استْ وگرنه پیش شما نمی‎آمدم. آقای دکتر، در واقع روانم سالم است و نیازی به تعمیر ندارد! اما مدت‎هاست پرسشی ذهنم را به خود مشغول ساخته و متأسفانه پاسخ‎های خود من تا امروز نتوانسته منطقم را راضی سازد ...

دکتر با کنجکاوی فراوان حرفم را قطع می‎کند و می‎گوید: به اصل مطلب بپردازید، از خودتان چه سؤالی کردید؟

من خوشحال از اینکه حالا می‎توانم سؤالم را مستقیم مطرح کنم می‎گویم: البته امیدوارم که تحقیقات من از شما بی‎نتیجه نماند و شما بتوانید با پاسخی مناسب منطقم را راضی سازید! پرسش من از خودم این است: "چرا خود را در این چند سالِ طولانی به وبلاگ‎نویسی مشغول ساخته‎ای؟"

حالا طرز بیان دکتر مانند فیلسوف‌ها می‌شود و می‎گوید: "شما در اصل خود را با وبلاگ‎نویسی مشغول نساخته‎اید، بلکه وبلاگ وسیله‎ای گشت برای کمک کردن به شما تا آنطور که مایل بودید زندگی‎تان را بگذرانید. و همانطور که می‎دانید وسیلهُ مناسب در هر ضمینه‎ای یکی از اصلی‎ترین ضروریت‌هاست. وبلاگ هم برای شما یک وسیلهُ مناسب بوده است. راستی نام وبلاگتان چیست؟"

من در حالیکه به تدریج از دکتر خوشم می‎آمد می‎گویم: "قصه و شعر."

دکتر می‎گوید: "آهان! پس مشخص می‎شود که شما در کودکی پس از فراگیریِ خواندن و نوشتن به شعر و داستان علاقه‎مند شده‎اید، و شاید هم دلتان می‎خواسته که شاعر یا نویسنده شوید. بله، این می‎تواند پاسخ صحیح پرسش شما باشد!"

به نظرم می‌رسید که دکتر با این استدلال‌هایش تلاش می‌کند اطمینانم را بدست آورد و این مرا به خنده‌ای پنهانی وامیداشت، من می‎گویم: "عجله نکنید آقای دکتر، پاسخ شما هم می‎تواند درست باشد و هم غلط. چون تعدادی از دوستانم از کودکی به شعر و قصه علاقه‎مند بودند اما وبلاگ‎نویس نشدند!"

دکتر با عجله پاسخ می‎دهد: "بله ممکن است اینطور باشد که شما می‌گوئید، اما آنچه مسلم است آنها نه وسیلهُ مناسب را می‎شناسند و نه از کودکی آرزوی شاعر و نویسنده شدن داشته‎اند."

من که از جواب‎های سریع دکتر شگفت‎زده شده بودم و در نظر داشتم او را در گروه انسان‎های خودشیفته جا دهم می‎گویم: "بهتر است به خودمان بپردازیم و دست از سر دوستان برداریم!"

دکتر در حالیکه سرش را به علامت تأیید تکان می‎داد می‎گوید: "حق با شماست. همانطور که از قدیم هم گفته‎اند صحبت از افرادِ غایب روا نیست!"

من برای تصحیح کردن حرفش می‎گویم: البته صحبت کردن از افرادِ غایب نمی‌تواند همیشه <از پس مردم بد گفتن> معنا دهد.

ناتمام

https://www.youtube.com/embed/7s8glZ-efMg