تقیه.

روزی خری به گورخری می‌گوید: ببین رفیق، اوضاع وخیم است! شماها باید در این منطقه تقیه کنید که راستگویان‎تان را به مسلخ بَرند.

گورخر نگران می‎پرسد: مثلاً چه باید بکنیم؟

خر به اطرافش نگاهی می‎اندازد و بعد آهسته می‎گوید: اگر از شماها پرسیدند گورخرید باید جواب دهید خیر! ما خر بدنیا آمده‎ایم و خیلی هم خریم!  و اگر خدا بخواهد خر هم از دنیا خواهیم رفت!

گورخر در حال اشاره کردن به خطوط سیاه پوستش با وحشت می‎پرسد: با این خط‎ها چه باید کرد؟

خر لحظه‎ای فکر می‎کند و می‎گوید: بگوئید برای عبور از منطقۀ گورخرها باید تقیه می‎کردید و چون رنگ به همراه نداشتید بنابراین این خطوط را اجباراً بر بدن خالکوبی کردید!

*

افلاطون معتقد است که ترجمه کردن می‎تواند انسان را صبور سازد، بر دقت مترجم بیفزاید، او را به فکر کردن وادارد و وی را از خودش دور و با نویسنده اندکی آشنا سازد.

*

اشتراک‎گذاری یادت نره! ... بابا تو دیگه کی هستی! ... گفتم بذار به اشتراک ... می‎شنوی چی می‎گم؟ ... اشششتتراک!

ــ نمی‎شنوه؟

ــ نه انگار نمی‎شنوه. مثل خنگ‌ها فقط به دوربین نگاه می‎کنه!

ای بابا، بجای تکون دادن انگشتاتْ بلندگوی لپتابتو باز کن ... اون پائین سمت راست ... روی عکس بلندگو کلیک کن، بعد می‎تونی صدامو بشنوی!‎ ... تصویر بلندگو سمت راست. نه، مثل اینکه طرف خیلی خنگه!

ــ براش اس ام اس بفرست!

ــ چی بنویسم؟

ــ بنویس برادر دوقلوش خونه‎ست؟

ــ دوقولو؟

ــ آره دوقولو!

آیا شما دوقولو هستید؟

بله ما دوقولو هستیم، ولی شما از کجا می‎دونید؟

ــ نوشت دوقلو هستند.

ــ خب معلومه، اینکه تعجب نداره! بنویس به برادرش بگه بیاد جلوی دوربین، این اون برادر کَرِ ا‎ست.

*

آیا هنوز هم بعد از سی/چهل سال خدمت به مردم مایلید در برابر دوربین با حرارت فراوان حرف بزنید اما جرأت نمی‎کنید و می‎ترسید به هنگام نطق ناگهان دندان‎های مصنوعی‎تان از دهان به بیرون پرتاب شود؟ آیا در کامنت‎ها برایتان نوشته‎اند که هنگام حرف زدن دندان‎های فک پائین‎تان شش و هشت می‎رقصند و مانند امواج دریا مدام بالا و پایین می‎روند؟

نگران نباشید، چسب <بمال و بگو>یِ ما دندان‎های مصنوعی شما را چنان محکم به لثه‎هایتان می‎چسباند که می‎توانید حتی پر شورتر از آدولف سخنرانی کنید.

متخصصین ما مفتخرند این مژده را به شما بدهند که محصول جدید این شرکت امکان جویدن هر نوع غذا را برایتان به راحتی امکانپذیر می‎سازد. شما می‎توانید با چسب <بمال و بجو>یِ ما بدون هیچ نگرانی حتی گوشت خام کرگدن را هم بجوید.

*

نگاه نکن که به نشانۀ متمدن بودن هر روز یک کراوات نو می‎بنده، توجه کن که آیا هنوز هم مانند دوران قبل از تاریخ چایش را هورت می‎کشد یا نه!

*

در اتاق انتظار روانپزشک

افسردۀ اول مانند پروفسورها اسامی قرص‎هائی را نام می‎بُرد که خواندنشان هم برایم خالی از اشکال نبود، از شربت‎هائی که آزمایش کرده بود طوری تعریف می‎کرد که انگار نوعی نوشابه را برای رفع تشنگی در ایام داغ تابستان تبلیغ می‎کند. با حرارت شرح می‎داد که مصرف کردن یک نوع از این قرص‎ها ابتدا بعد از دو هفته تأثیر خود را آشکار می‎سازدْ و در روز پانزدهم ناگهان احساس می‎کنی که جهان آنطور هم که تا همین دیروز تصور می‎کردی خاکستری رنگ نیست و تو دیگر خود را مدام در حال سقوط در چاهی بی تَه نمی‎یابی، بلکه هر دو پایت را محکم بر روی زمین احساس می‎کنی، بعد می‎توانی شب‎ها بدون دیدن کابوس خوب بخوابی، آرام آرام به درخشش خورشید دل ببندی، جیک‎ جیک گنجشک‎ها به تو لذت خواهند بخشید، داشتن اشتها برای صرف صبحانه و نهار و شام شگفتزده‎ات می‌سازد، و ...

افسردۀ دوم حرفش را قطع می‎کند و می‎گوید: فردِ افسرده باید قبل از هر چیز بیماری مازوخیسم و سادیسم را بشناسد، و بعد مانند بچۀ آدم بنشیند و از خود بپرسد که آیا دچار بیماری مازوخیسم است یا نه! اگر به این نتیجه برسد که: خیر، او اصلاً از این بیماری خوشش نمی‎آید چه برسد به اینکه بخواهد به آن مبتلا شودْ بنابراین وضع بیماریِ این فرد به نظر من از وخیم هم وخیم‎تر است.

به نظر من اگر فرد افسرده نداند که ریشه افسردگی در بیماری مازوخیسم نهفته است نه به درد جرز دیوار می‎خورد و نه تیمارستان!

فرد افسرده مدام در حال آزار رساندن به خود است! وقتی فرد افسرده در اتاق تاریک می‎نشیند و می‎داند که نور او را سرزنده می‎سازد، وقتی می‎داند که موسیقی شاد به او روحیه می‎بخشد و باز به گوش کردن موسیقی‎ای ادامه می‎دهد که غم انسان را افزون‎تر می‎سازد و او را به گریستن وامیداردْ این بدان معناست که این فرد به خود آزار می‎رساند و مبتلا به بیماری مازوخیسم است! و او آنقدر به خود آزار می‎رساند تا روزی خسته می‎شود و به خود می‎گوید: حالا که نمی‎توانم به خورشید لبخند بزنم، حالا که بجای لذت بردن از جیک جیک گنجشک‎ها اعصابم خط خطی می‎شود، پس گور بابای دیگران، حالا که دیگران به من کمک نمی‎کنند پس سادیسم را عشق است! و شروع می‎کند به آزار دیگران. اول حیوان‎آزاری پیشه می‎کند، بعد به آزار مردم ضعیف روی می‎آورد و گاهی هم دست به قتل می‎زند. اما در نهایت وقتی کارش به زندان و تیمارسان می‎کشدْ تازه به خود می‎آید و می‎گوید: آخ آخ! دیدی دچار مازوخیسم بودم و خبر نداشتم!

*

تازه قصد داشتم از زندگی لذت ببرم که افتادم و مُردم.

*

به نظر من باید بجای آرزوی طول عمر کردن خواهان روح و جسم سالم بود، زیرا که مرگ زمان نمی‎شناسد، می‎آید، جان می‎ستاند و همانطور که سرزده و سریع آمده سریع و بی‌صدا هم می‎رود.

خواهان سلامت جان بودن انسان را به زمان حال نزدیک‎تر می‎سازد و او را از نگرانی موجودِ در <اندیشه به آینده> دور می‎سازد، وی را با خویش خود همدمتر می‎گرداند، قدرتش دو برابر و زندگی در او شعله‎ور می‎گردد، و شادی با قدرت بیشتری غم را عاقل می‎سازد و به بشکن زدن و قر دادن می‎اندازد.

*

زنده به گور

بذر گلی در زیر خاک رشد کرده بود. دلش می‎خواست سر از خاک بیرون آورد و با چشمان خود خورشید را ببیند، با وزش باد برقصد و از نشستن شاپرک‎ها بر گلبرگ‎هایش لذت ببرد. اما متأسفانه خاک مانند سنگْ سخت بود و باغبان آب نداشت.

https://www.youtube.com/embed/EFNNPZsO7-Q